"Just break ห่างกันซักพัก"

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"ป๊อปคุยกับใครนะ"

เสียงหวานพึมพำเบาๆ โดยที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ร่างสูงที่คุยโทรศัพท์อยู่ที่ระเบียงด้านนอกของห้องเธอ ยิ่งเห็นรอยยิ้มน่ารักกับเสียงหัวเราะที่มีความสุขของป๊อปปี้ ยิ่งทำให้คิ้วสวยอดขมวดเข้าหากันอย่างอดไม่ได้ ในหัวคิดไปถึงสิ่งที่รุ่นพี่ร่วมค่ายเอ่ย

'ฟาง ป๊อปยังเอ่อ... คุยๆกับฟางอยู่รึเปล่า'

โฟร์ รุ่นพี่คนสวย ตัวแม่แห่งค่ายกามิกาเซ่เอ่ยถามขึ้นเมื่อเจอเธอในตึก

'ก็... ปกตินะคะ'

ฟางตอบเลี่ยงๆ ไม่กล้าตีความหมายของคำว่า'คุยๆ'ในประโยคของรุ่นพี่ แต่ตอนนี้ ที่จริงเค้าและเธอแทบไม่ได้คุยกันเลย เค้าค่อนข้างยุ่งมาก เธอเองก็ยุ่งไม่ต่างกัน และที่สำคัญ คือเธอเริ่มรู้สึกว่า 'เรา' เริ่จะห่างกันขึ้นทุกวันๆแล้ว

'คือ... พี่ก็ไม่รู้จะพูดดีรึเปล่านะ'โฟร์มองใบหน้าหวานที่ฉายแววสงสัย หากแต่ประสบการณ์ที่ผ่านมาของเธอ ทำให้เธอต้องบอกไป

'พี่ไม่รู้นะว่าป๊อปกับฟาง อะไรยังไงกัน แต่คือพี่...'

'พี่อะไรคะ'

'พี่เห็นป๊อปกินข้าวอยู่กับผู้หญิงคนนึง'

'...'

ฟางอึ้งไป หากแต่โปสเตอร์ที่ผนังที่ติดรูปถ่ายรวมของค่ายกามิกาเซ่ไว้ดึงให้เธอมีสติ ปรับสีหน้าให้เป็นปกติทันที

'พี่ไม่ได้อยากให้ฟางกับป๊อปทะเลาะกัน หรือเข้าใจอะไรกันผิดหรอกนะ แต่พี่ถือว่าพี่เห็นแล้วพี่มาบอกฟางก่อน มันอาจจะไม่ใช่แบบที่เราคิดก็ได้ ป๊อปก็ไม่ใช่ผู้ชายแบบ... ไอนั่น'

โฟร์เอ่ยอย่างหวังดี หากแต่น้ำเสียงและสายตาที่ใช้ในท้ายประโยคที่ตั้งใจพาดพิงถึงคนรักเก่าอย่าง พิชญ์ นั่น ทำเอาฟางรีบยกมือมาลูบแขนบางของรุ่นพี่คนสวยทันที

'ใจเย็นค่าาา ไม่เอานะ ยิ้มๆๆๆๆ'

ฟางยิ้มหวาน โฟร์มองรอยยิ้มนั้นแล้วก็อดยิ้มตามออกมาไม่ได้ เอ่ยปากพูดในสิ่งที่ตนคิดออกมา่ทันที

'แหมมมม ฟางทั้งน่ารัก ทั้งสวย เอาใจเก่งแบบนี้ ป๊อปปี้ไม่ไหนไม่รอดหรอก'

'อ... อะไรคะพี่โฟร์'

ฟางหน้าแดงจัดด้วยความเขิน โฟร์หัวเราะชอบใจทันที คู่นี้ใช่เธอแน่ๆล่ะ หวังว่าสิ่งที่เธอเห็นจะไม่ใช่แบบที่เธอเคยเจอมาก่อนนะ

"ฟาง!!!"

เสียงทุ้มที่ตะโกนใส่พร้อมกับมือเรียวที่เขย่าร่างเล็กของเธอทำเอาฟางสะดุ้งตกใจ ริมฝีปากบางเอ่ยใส่ตัวการที่นั่งติดกับเธออยู่ทันที

"ป๊อปจะเสียงดังทำไมเนี่ย ฟางตกใจหมด"

"ก็ป๊อปเรียกฟางตั้งนานแล้ว แต่ฟางอ่ะไม่ได้ยิน เหม่ออะไรอยู่ก็ไม่รู้"

"อ้าวหรอ"ฟางยิ้มแหย นี่เธอคิดกังวลไปจนไ่ม่รับรู้เรื่องอะไรเลยหรือนี่

"เป็นอะไรรึเปล่า ซ้อมหนักจนเบลอแล้วมั้งเนี่ย"

มือเรียวโยกหัวทุยของคนตัวเล็กอย่างเอ็นดู ฟางยิ้มออกมาก่อนจะเอนตัวไปซบร่างสูงไว้ ทำให้ป๊อปปี้แอบสงสัยกับการกระทำน่ารักๆนี่ไม่ได้ แต่ก็โอบร่างเล็กในอ้อมกอดของตนเอาไว้

"เป็นอะไรเนี่ย ไม่สบายหรอ"

ป๊อปปี้เอ่ยถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย มือเรียวทาบลงบนหน้าผากเนียนเพื่อวัดอุณหภูมิ ฟางยิ้มออกมา

"ฟางไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย"

"แน่นะ"

"อื้อ"ฟางพยักหน้ายืนยัน แต่อะไรบางอย่างในตัวฟางทำให้ป๊อปปี้ยังคงคาใจว่าเธอต้องมีเรื่องรบกวนจิตใจอยู่แน่ๆ

"แต่ป๊อปว่าฟางเป็น ฟางมีอะไร บอกป๊อปได้นะ"

มือเรียวกุมมือนุ่มเอาไว้พร้อมกระชับเบาๆเป็นสัญญาณว่าเค้าจะไม่ทิ้งเธอไปไหน ฟางหลับตาลง ตัดสินใจกับตัวเองในใจ

"ฟางขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย"

"ได้สิครับ"

"คือ..."

"???"

"ฟางขอนอนตักป๊อปได้มั้ย คือฟางปวดหัวมากเลย"

คำพูดของฟางทำให้ป๊อปปี้แปลกใจเล็กน้อย หากแต่ริมฝีปากเรียวกลับมีรอยยิ้มผุดขึ้น มือเรียวจัดแจงให้อีกฝ่ายนอนตักเค้าทันที มือเรียวลูบผมนุ่มสีน้าตาลสวยเบาๆ

"ก็แค่นี้เอง ทำไมต้องทำเป็นเรื่องใหญ่ด้วยหื้มมม"

"..."

"ป๊อปรู้นะ ว่ายังมีเรื่องที่ฟางอยากถามป๊อป"

"..."

ฟางได้แต่นิ่ง นัยต์ตาสีดำสนิทคู่นั้นที่จ้องเข้ามาในตาเธอแทบทำให้เธอลืมหายใจ หัวใจเต้นรัวไปหมด อยากจะโพล่งคำถามนั้นไปให้รู้แล้วรู้รอด ทำไมเค้าถึงได้มีอิทธิพลกับเธอถึงขนาดนี้นะ

"ถามมาเถอะนะฟาง"

คำพูดของป๊อปปี้ทำให้ฟางหลับตาลงหนีสายตาคู่นั้น เธอเองก็อยากจะถามใจจะขาดว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แต่ถ้าคำตอบที่ได้รับกลับมา มันเป็นสิ่งที่เธอรับไม่ได้ ถ้าเกิดเค้ามีใครขึ้นมา ถ้ามีใครเข้ามา มีใครเข้าหาเค้า มีใครจริงๆ เธอจะทำยังไง เค้าอาจจะเปลี่ยนใจไปง่ายๆ ไปหาคนที่รักเค้า มีเวลาให้เค้า ดูแลเค้า คนที่ดีกว่าเธอ...

"คือ..."ฟางกัดริมฝีปากเบาๆ ก่อนจะเอ่ยคำถามที่อยากถามออกมา

"พี่โฟร์บอกว่า เห็นป๊อปกินข้าวอยู่กับผู้หญิงคนนึง"

"..."

"..."

"อ่อออออออ "ป๊อปปี้ลากเสียงเมื่อนึกออกว่าวันไหน "หึงป๊อปหรอครับ"

"ไม่ได้หึงซะหน่อย แค่อยากรู้เฉยๆน่า"

"พนักงานในแผนกคนใหม่น่ะ ป๊อปมีโปรเจคก์ที่ต้องทำกับเค้า เลยต้องคุยกันหน่อย"

"แล้วคุยในบริษัทไม่ได้หรือไง"

เสียงหวานโวยขึ้นพร้อมๆกับร่างเล็กที่ลุกพรวดจากตักเค้ามาจ้องหน้าเค้าแทน

"ก็ยังคุยไม่เสร็จมันหมดเวลาก่อนไง ถือเป็นการรับน้องด้วยหน่าๆ"

"..."

"ป๊อปกับน้องเค้าไม่ได้มีิะไรกันจริงๆ เชื่อป๊อปสิครับ"

ป๊อปปี้ยกร่างเล็กมานั่งบนตัก ประคองใบหน้าหวานขึ้นมาให้สบตายืนยัน

"ป๊อป... จะไม่เปลี่ยนใจใช่มั้ย"

"จะเปลี่ยนได้ยังไงล่ะ ป๊อปไม่เปลี่ยนใจง่ายๆหรอก ฟางไม่ต้องกลัวนะ"

"ฟางกลัวนะป๊อป เราห่างกันมากเลย ถ้าเกิดมีใครเข้ามา..."

"ป๊อปรักฟาง รักเสมอ รักมาตลอด ป๊อปรักใครไม่ได้อีกแล้วจริงๆ"

"แต่..."

"ไม่ว่านานแค่ไหน ป๊อปก็รอได้"

ป๊อปปี้เอ่ยราวกับล่วงรู้ความรู้สึกทุกอย่างในใจของฟาง นัยต์ตาคมจ้องมองยืนยัน มือเรียวกุมมือบางไว้แน่น

"ไม่ต้องคิด ไม่ต้องกังวล ว่าวันพรุ่งนี้ วันต่อไป หรือวันไหนๆ มันจะเป็นยังไง รู้แค่ว่าวันนี้ เรามีกันและกันอยู่ตรงนี้ ป๊อปมีฟางตรงนี้ ฟางก็มีป๊อปตรงนี้"

"..."

"สิ่งที่ป๊อปทำได้ในวันนี้ คือป๊อปรักฟาง รักฟางทั้งหัวใจ"

"..."

"วันพรุ่งนี้จะเป็นยังไง มันก็ไม่สำคัญ"

"ป๊อป..."

ฟางร้องไห้ออกมาพร้อมกอดป๊อปปี้ไว้แน่น น้ำตาเม็ดสวยไหลอาบใบหน้าเนียน หากแต่ใบหน้าหวานกลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เธอซาบซึ้ง ประทับใจ ดีใจ และมีความสุขสุดๆกับความรักที่ป๊อปปี้ให้มา ในใจคิดอยากด่าตัวเองที่เคยทำร้ายผู้ชาบคนนี้ไปมากมายเหลือเกิน เค้ารักเธอมากมาย มากมายจนเธอรู้สึกว่า...เธอเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลก และเธอก็ไม่ควรจะไประแวงอะไรในตัวเค้า ในตอนแรกที่เราเปิดใจคุยกัน เธอก็ไม่ค่อยมั่นใจในคำว่ารักของป๊อปปี้นัก แต่ยิ่งเวลาผ่านไปเท่าไหร่ ทุกๆวันที่ผ่านไป มีทั้งสุขทั้งเศร้า สารพัดอารมณ์และทุกสิ่งที่เค้ากับเธอผ่านมันมาด้วยกัน ทั้งยิ้ม ทั้งหัวเราะ หรือกอดคอร้องไห้ด้วยกัน มันยิ่งทำให้เธอมั่นใจ ไว้ใจ และเชื่อใจเค้ามากขึ้นทุกวัน

และที่สำคัญ.... ตอนนี้ เธอกล้าพูดได้เต็มปากเลยว่า

'เธอรักผู้ชายคนนี้หมดทั้งหัวใจ'

##############################################

มาแล้ววววว ไม่ค่อยได้อัพ แต่ก็จะอัพเรื่อยๆนะ ซึ้งๆกันไปก่อน แต่ขอบอกไว้ก่อนนะจ๊ะว่าอุปสรรคยังไม่หมดแค่นี้

ฟิคเราอิงเรื่องจริงอยู่แล้ว #ตอนนี้เฮียป๊อปกะเจ้ฟางเค้าเป็นไงกันแล้วมั่งอ่ะ ใครรู้ช่วยบอกที