[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”

By nooonaa
 
 
How to love? : JunHyung with HyunSeung P.2
 
 
"มีอะไรให้ช่วยอีกไหมครับคุณฮยอนซึง"
"อ่า ปลอกผลไม้ก็ได้ครับคุณกีกวาง"
"แล้วผมล่ะ ให้ผมช่วยทำอะไรครับ"
"เออ...ผมว่าคุณนั่งเฉยๆดีกว่านะครับคุณโยซอบ"
หึๆ คงลำบากใจน่าดูซินะที่จะต้องปฏิเสธคุณโยซอบ
ผมนั่งมองสามหนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักกำลังวุ่นอยู่ในครัว โดยที่มีฮยอนซึงค่อยจะระวังไม่ให้คุณโยซอบทำอะไรแตกหรือพังจนผมเครียดตาม แต่ถึงยังไงร่างเล็กก็ไม่ยอมลดละที่จะช่วย
ช่างเป็นภาพที่ดูสดใสมากในรอบห้าปี
ตอนนี้สามหนุ่มกำลังจัดงานปาร์ตี้วันเกิดให้ผมอยู่ครับ ทีแรกก็บอกว่าไม่ต้องทำ เพราะอีกคนเพิ่งจะฟื้นขึ้นมา ถ้าเกิดโหมงานหนักเกินไปแล้วไม่สบายขึ้นมาอีก...ผมคงคลั่งแน่ แต่อีกคนก็ยังรั้นแล้วงอนผมไปหลายรอบ จนต้องยอมพาไปซื้อของสดและขนมเพื่อมาจัดงานเย็นนี้
การที่รักใครสักคนมันช่างเหนื่อยเหลือเกิน แต่กลับมีความสุขอยู่ในใจตลอดเวลา ผมเลยยอมเหนื่อยเพื่อที่จะได้มีความสุขแบบนี้ไปให้นานที่สุด
แต่ตอนนี้ผมขอถามเจ้าจอมดื้อที่กำลังยืนจ้องบรรดามาม๊าของตัวเองหน่อยเถอะ เป็นอะไรมากไหมนั่น
"ฮิลฮุนทำอะไรอยู่น่ะ มาหาปาป๊าหน่อยสิ"
"......" เป็นแบบนี้ไงผมถึงได้บอกว่าดื้อ เรียกหาก็ไม่มา บอกให้ทำอะไรก็ไม่ทำ นี่ตอนเด็กๆผมเป็นแบบนี้รึป่าวเนี่ย
"อิลฮุน...มาหาปาป๊าหน่อย" ผมลองเรียกอีกครั้งแต่ก็ยังเป็นเหมือนเดิม ผมเลยเดินไปอุ้มเจ้าตัวเล็กมาก่อนลูกจะดิ้นให้ผมปล่อยตัวเองลงอย่างขัดใจ ผมเลยต้องจำใจยอมปล่อยลงแต่ก็ดึงให้มานั่งบนตักตัวเองจนสำเร็จ
เหนื่อยแล้วนะ...ทำไมถึงดื้อขนาดนี้เนี่ย
"ปาป๊าปล่อยป๋มนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้ด้วย" มือเล็กทุบแขนผมที่กอดเอวมันอยู่ก่อนจะอาละวาดซะเสียงดัง ทำให้ร่างบางที่กำลังทำอาหารอยู่ต้องวิ่งออกมาดู
"มีอะไรรึป่าวครับ" เพียงแค่เห็นมาม๊าตัวเองก็รีบยื่นมือไปหาก่อนจะฟ้องเสียงดังจนผมอดขำไม่ได้
"มาม๊าๆ ปาป๊าใจร้าย ปาป๊าไม่ให้อิลฮุนแอบดูพี่ๆสาวคนสวยอะ"
พี่สาวคนสวย?
ในห้องผมมีผู้หญิงตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
"ใครหรออิลฮุน มาม๊าไม่เห็นเห็นเลย" ใบหน้าสวยหันกลับไปมองจนทั่วห้องก็ยังไม่พบแบบผม แต่พอนิ้วเรียวชี้บอกเท่านั้นแหละ ก็เรียกความร้อนให้ขึ้นหน้าของพี่สาวคนสวยได้
"ก็พี่กีกวางกับพี่โยซอบไงฮับ สวยๆ อิลฮุนชอบ"
หึๆ สวยงั้นหรอ...ชอบงั้นสิ
ช่างน่ารักปะไรขนาดนี้...ลูกฉัน
"เขาสองคนเป็นผู้ชายนะครับอิลฮุน สวยไม่ได้นะ ต้องหล่อต่างหาก" แต่พอเสียงหวานบอกแบบนั้นก็เล่นเอาใบหน้ากลมเอียงอย่างสงสัยก่อนจะหันมาหาผม
"ปาป๊า อิลฮุนชอบพวกพี่สาวอะ" พูดแบบนี้คงจะให้ผมจัดการให้อีกแน่
"งั้นก็ไปถามพี่ๆเขาสิ ว่าอยากเป็นแฟนกับอิลฮุนไหม" ผมชี้ทางให้กระรอกเสร็จ เจ้าตัวเล็กก็รีบวิ่งร่าไปหาคนทั้งสองก่อนจะถูกคุณกีกวางอุ้มขึ้น
นี่ถ้าดงอุนกับดูจุนรู้ว่าลูกชายผมคิดแทงข้างหลังแบบนี้ แล้วลูกผมจะรอดไหมนั่น
"พี่สาวๆ พี่สาวสองคนอยากเป็นแฟนกับป๋มปะฮับ"
หึๆ ถามซะเอาทั้งสองหน้าเหวอไปเลยครับ แล้วนี่คิดจะควบสองเลยรึไง เจ้าชู้แต่เด็กๆเลยนะ
พอฮยอนซึงเห็นอย่างนั้นก็รีบวิ่งมาหาผมก่อนจะดุเสียงเข้ม แต่ทำไมผมถึงไม่รู้สึกกลัวเลยสักนิด
"คุณจุนฮยองไปแนะนำแบบนั้นได้ยังไงครับ รีบไปพาลูกมาเลยนะ"
"เอาไม่อยู่หรอก ดื้อขนาดนั้น" ผมว่าลูกชายผมกู่ไม่กลับแล้วล่ะ ผมก็รู้นะว่าผมผิดที่ยอมลูกไปซะทุกอย่าง จนตอนนี้กลายเป็นเด็กเอาแต่ใจสุดๆไปแล้ว
"ถึงจะดื้อขนาดไหนก็ต้องห้ามครับ แล้วอย่างนี้จะคุมอยู่ได้ยังไงกัน" นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะดุมันไปแล้วที่กล้ามาดุผม แต่ตอนนี้ผมทำได้แค่ดึงมันมากอดก่อนจะพูดให้อีกคนหายเคือง
นี่มันไม่ใช่ตัวผมแน่ ผมสาบาน
"โถ่ ฮยอนซึง...ก็ฉันกลัวลูกโกรธนี่"
"ทีกับผมละดุเอา ดุเอา แต่พอทีลูกนะ...ใจดีอย่างกับเป็นเจ้าชาย คุณมันลำเอียง"
โอ...ดูคนสวยของผมด่าผมสิ เล่นเอาผมไปต่อไม่เป็นเลยครับ แต่ดูท่าอีกคนคงรู้สึกน้อยใจเป็นแน่ ถึงค้อนผมอยู่หลายขวับ ผมเลยต้องดันหลังเล็กเข้าหาก่อนจะกดหอมเข้าซอกคอขาวหลายๆครั้ง
"ก็นายน่ารักขนาดนี้นิ ฉันก็ต้องดุเป็นธรรมดา"
"หมายความว่าไงครับ" มือเล็กดันอกผมออกก่อนจะจ้องหน้าผมอย่างสงสัย
อย่างกับลูกแมวตัวน้อยที่กำลังอ้อนให้ผมยอมเล่นกับมัน....ช่างน่ารักจริงๆ
"ก็ถ้าฉันไม่ดุ นายก็จะดื้อเหมือนอิลฮุล แล้วพอดื้อ...ฉันก็จะคุมนายไม่ได้ แล้วทีนี้...นายอาจจะไม่ยอมอยู่กับฉันก็ได้นะสิ" ในประโยคท้ายผมแกล้งหันหน้าหนีก่อนจะลดเสียงให้อ่อนลง จนเหมือนกับคนที่กำลังรู้สึกกลัว มือเล็กเลยรีบประกบเข้าที่หน้าผมแล้วดึงให้เข้ามาใกล้จนหน้าผากขาวเนียนแนบกับหน้าผากผม
"ไม่มีทางหรอกครับ คุณต่างหากที่จะเบื่อผม แล้วจะทิ้งผมไป ผมต่างหากที่ต้องกลัว" ดวงตาหวานกลมโตสั่นจนเห็นได้ชัดก่อนจะเริ่มมีน้ำคลอออกมาเล็กน้อย ผมเลยกดจูบหนักๆเข้าที่ริมฝีปากบางก่อนจะย้ำอยู่หายครั้ง ฮยอนซึงเองก็เปลี่ยนจากทาบหน้าผมเป็นกอดคอผมแน่น จนตอนนี้ร่างเล็กแทบจะกลืนไปกับตัวผม
ไม่ว่ายังไง...ผมก็ต้องยอมแพ้ให้กับเด็กน้อยคนนี้ตลอดชีวิตสินะ
"ปาป๊าๆ พี่ๆสาวคนสวยไม่ยอมเป็นนแฟนกับอิลฮุนอะ พี่เขาบอกว่ามีแฟนแล้วด้วย อิลฮุนไม่ยอมนะ ปาป๊าต้องจัดการให้ป๋มด้วย"
แล้วบทรักของผมก็หยุดลงเมื่อเจ้าตัวเล็กวิ่งมาเขย่าแขนผมซะแทบหลุด ผมเลยต้องจำใจปล่อยร่างบางในอ้อมกอดก่อนจะหันไปคุยกับลูกชายตัวดี พร้อมกับการมาของใครสองคนที่ทำให้พี่สาวแสนสวยสองคนนั้นไม่ยอมเป็นแฟนลูกชายผม
"ให้จัดการยังไงครับ" พอดูจุนกับดงอุนมา ร่างบางก็รีบหายเข้าไปในครัวอีกครั้งก่อนจะจัดเจงจัดโต๊ะอาหารมือค่ำนี้ ผมเลยต้องดึงอิลฮุนให้ขึ้นมานั่งข้างๆเพื่อไม่ให้ไปวุ่นวายกับผู้ใหญ่ โดยทำทีเป็นถามถึงความต้องการของลูกชายด้วยความเป็นห่วง
"ไม่รู้ ป๋มไม่รู้ รู้แต่ว่า ป๋มจะเป็นแฟนกับพี่ๆสาวคนสวยอะ"
เห้อ...เอาแต่ใจสุดๆ
"งั้นเอางี้ อิลฮุนเดินไปถามพี่สาวคนสวยของอิลฮุนนะ แล้วถามว่าใครเป็นแฟนพวกพี่เขา พออิลฮุนรู้ อิลฮุนก็จัดการเตะไอ้บ้านั่นจนยอมยกพี่สาวคนสวยให้อิลอุนเลย ดีมั้ยครับ" ฝากด้วยนะพวกนาย แบ่งๆกันไป ชีวิตจะได้ไม่เหงา
ผมไม่ได้จงใจจะโยนลูกชายแสนดื้อให้ใครนะ แต่ก็มาช่วยผมเลี้ยงหน่อยก็ดี เพราะผมชักปวดหัวกับลูกชายคนนี้แล้วจริงๆ
พอได้ฟังแบบนั้นเจ้าตัวเล็กก็วิ่งแจ้นไปหาคุณโยซอบเป็นคนแรก สงสัยจะถูกใจคนนี้มากกว่า เสียงงู้งี้ถามดังขึ้น..ว่าใครเป็นแฟนของคนตัวเล็ก แล้วลูกชายผมก็ได้คำตอบ เมื่อนิ้วเรียวชี้ไปทางลูกน้องแสนมาดเข้มของผม เพียงแค่นั้นอิลฮุนก็เดินเข้าไปหาด้วยท่าทางปึงปังก่อนจะเตะเข้าที่ข้อเท้าใหญ่ให้
ปึก!
"โอ้ย! คุณหนู!"
"ยกพี่สาวคนสวยให้อิลฮุนเดี๋ยวนี้นะ!!"
โอ...อันนี้ดุเหมือนผมครับ ฮ่าๆ เก่งมากลูกพ่อ มันต้องโหดแบบนี้ตั้งแต่เด็กน่ะถูกแล้ว ถึงจะเป็นลูกชายของเจ้าพ่อเงินกู้มหาโหดตัวจริง
"คุณหนูครับ! เตะผมทำไมเนี่ย" ร่างหนารีบถอยห่างก่อนจะร้องถามด้วยความตกใจ แต่เจ้าตัวเล็กก็ยังไม่ลดละ มันยังคงพยายามจัดการคู่แข่งของตัวเองให้ได้ ถึงแม้ขนาดตัวจะต่างกันก็เถอะ
"ฮิลฮุนบอกให้ยกพี่สาวคนสวยให้อิลฮุนไง! ยกๆมาเดี๋ยวนี้นะ!"
แล้วผมก็นั่งดูลูกชายวิ่งไล่แตะดุจุนทั่วห้องเลยครับ ถึงจะถูกร้องขอความสงสารแต่ลูกชายผมก็ไม่ยอมปราณีสักนิด จนตอนนี้คุณโยซอบถึงกับหน้าเหวอไปหลายวิเลยทีเดียว ผมมองแล้วก็อดขำไม่ได้ เมื่อดูจุนหันมาขอความช่วยเหลือจากผม แต่ผมก็ทำเพียงหยักไหล่เล็กน้อยเพื่อเป็นการบอกกับมันว่า 'เรื่องของนายนี่ จัดการมันซะสิ'
ฮ่าๆ มีความสุขจริงๆ
"อิลฮุน อย่า หยุดเถอะ อย่าทำดูจุนนะ คุณดงอุนก็เป็นแฟนกับพี่หมอนะ ไปจัดการด้วยสิ" เสียงหวานร้องบอกลูกชายผมเมื่อคิดหาทางช่วยแฟนตัวเองได้ ก่อนใบหน้าน่ารักจะหันขวับไปทางร่างสูงที่ตกเป็นเป้าหมายใหม่ เพียงแค่นั้นคนที่ต้องวิ่งหนีรอบห้องก็กลายเป็นดงอุนแทน
ฮ่าๆ ช่างน่ารักซะจริง
เอาล่ะๆ คราวนี้ผมก็มีเวลาที่จะได้จู๋จี๋กับแฟนผมบ้างแล้วล่ะ
ผมเลยเดินเข้าไปหาร่างบางที่กำลังคนซุปกลิ่นหอมตรงหน้า พอถึงตัวผมก็จัดการกอดเอวบางแล้วซบลงกับไหล่เล็กจากด้านหลังทันที
บ้าชะมัด...เจอภาพนี้ทีไรเล่นเอารู้สึกอยากขึ้นมาดื้อๆ จะเพราะอะไรซะอีกล่ะ ก็เพราะร่างขาวๆนุ่มนิ่มสวมผ้ากันเปื้อนนี่ไง มันให้ความรู้สึกดีชะมัด
เซ็กซี่
"อ๊ะ! ทำอะไรน่ะครับ ปล่อยนะ" ซอกคอขาวเอียงหนีผมทันทีเหมือนกับรู้สึกจักจี้ ผมเลยต้องยอมถอนจมูกออกก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายใหม่เป็นกลุ่มผมนุ่มหอมด้านหลังแทน
กลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์ของเด็กคนนี้...มันช่างหอมแบบบริสุทธิ์เหลือเกิน
นี่ผมคงจะหลงมันมากแน่ๆ อะไรๆถึงดูดีไปหมด แต่มันก็เป็นความจริงนะ ที่มันดูดีไปหมดจริงๆ
"เมื่อไหร่จะได้กินล่ะ...หืม" ถึงปากจะถามแต่จมูกยังคงไล้หลังหูจนมันเริ่มแดงเพราะความอาย ก่อนเสียงหวานจะตอบกลับมาสั่นๆเหมือนกับกำลังรู้สึกเสียวในสิ่งที่ผมทำ
"อ๊ะ...อะ อีก นิดเดียวครับ อย่าสิครับ เดี๋ยวซุปจะเสร็จแล้ว"
"ใครถามถึงซุปกัน ฉันถามถึงนายน่ะ...เมื่อไหร่ฉันจะได้กิน"
"อ๊า..." แล้วเสียงหวานก็ครางยาวเลยครับ เมื่อผมใช้มือลูบตั้งแต่หน้าอกลงต่ำไปเรื่อยๆจนถึงโหนกนูนสวยด้านล่าง เพียงแค่นั้นขาเรียวก็สั่นแล้วทรุดลงในอ้อมกอดผมทันที เห็นแบบนั้นก็ยิ่งได้ใจใหญ่ ผมเลยลงมือเค้นหนักจนเล็บสวยจิกแขนผมแน่นโดยที่มืออีกข้างก็ใช้ปิดปากตัวเองไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกมา
ปฏิกิริยาตอบสนองของร่างบางมักจะไวเสมอ เพียงแค่ผมสัมผัสเท่านั้น
"อะ ยะ อย่านะครับ คน คนอยู่ต้องเยอะ" ถึงปากจะร้องขอให้ผมหยุดแต่มือเล็กกลับเข้ากุมมือผมที่กำลังเค้นส่วนอ่อนไหวตัวเอง แล้วเผลอบีบมือผมเข้าไปอีกจนเหมือนกับช่วยผมเพิ่มความหรรษาให้กับตัวเอง
ให้ตายสิ...นายจะใสซื่อหรือจะยั่วฉันก็ทำมันสักอย่างทีเถอะ อย่ามาทำให้ฉันสับสนจนหยุดไม่ได้แบบนี้
ตึกๆ
"เห้ย!!/อะ!!"
"ปาป๊าเกาให้มาม๊าอีกแล้วหรอฮับ" เสียงใสถามเพราะอยากรู้ แต่ทำเอาผมต้องผละร่างบางออกจากตัวก่อนมันจะทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรง ผมเลยรีบไปพยุงร่างบางให้ยืนขึ้นก่อนจะตอบลูกชายตัว(ขัดได้ขัดดี)ดีกลับ
"ใช่ครับ มาม๊าเขาคันนิดหน่อย อิลฮุนมีอะไรกับปาป๊ารึป่าวครับ"
ให้ตายเถอะ นี่ผมคิดถูกรึป่าวที่มีลูกเนี่ย ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป...แล้วเมื่อไหร่ผมจะได้สัมผัสฮยอนซึงล่ะ ไม่ใช่คงต้องรอให้เจ้าตัวไปโรงเรียนก่อนนะ ถ้าเป็นแบบนั้น...ผมลงแดงตายแน่
บ้าชะมัด!
"อิลฮุนเหนื่อยแล้ว หิวด้วย" งอแงแล้วสินะ
"แล้วจัดการกับคู่แข่งเสร็จแล้วหรอครับ" ผมชะเง้อไปดูอีกสองคนด้านนอกก็พบว่าพวกมันกำลังนั่งหอบอยู่บนโซฟาแบบหมดสภาพ โดยมีพี่สาวคนสายของลูกชายผมดูแลอยู่
"ไม่จัดการแล้ว อิลฮุนเหนื่อย หิวด้วย ไม่อยากได้พี่ๆสาวคนสวยด้วย วิ่งเหนื่อย งอน!" แล้วใบหน้าเล็กก็เชิดใส่เหมือนโกรธที่ไม่ได้ดังใจ ผมเลยปล่อยร่างบางออกแล้วจูงมือเล็กให้ออกไปข้างนอก
เออดีเนอะ แค่วิ่งเหนื่อยก็เลิกชอบซะและ ง่ายเนอะลูกพ่อ แล้วอย่างนี้ธุรกิจพ่อจะล่มจมไหมครับอิลฮุน
พอคิดแบบนั้นมันก็ต้องปลงครับ ก็ต้องทำใจอะนะ ในเมื่อลูกผมมันมีความเป็นอินดี้สูง ไม่เหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาขนาดนี้ บังคับไปก็เสียความรู้สึกกันป่าว เดี๋ยวจะโกรธแล้วแอนตี้ผมอีก แล้วทีนี้ใครจะมาเอาลูกชายผมทำพันธุ์ล่ะเนี่ย
โอเคนะอิลฮุน ปาป๊าจะเก็บเงินให้อิลฮุนเยอะๆไว้เลี้ยงตัวเองตอนแก่นะ
เห้อ...ชิบหายละ ตระกูลยงฉัน
"ท่านประธาน อย่าสอนคุณหนูแบบนี้สิครับ พวกผมเหนื่อยนะ" พอผมเดินไปทางห้องนั่งเล่น ไอ้พวกสองตัวก็นั้นก็ว่าผมยกใหญ่ ผมเลยแกล้งหันไปมองด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าไม่ถูกใจที่ได้ยินแบบนั้นจนทั้งสองคนรีบแย่งกันตอบเพื่อเอาใจผม
"แต่ผมยินดีเหนื่อยนะครับท่าน/คุณหนูนี่น่ารักมากเลยครับ"
หึ ตลกพวกแกจังวะ
"ดี งั้นก็ฝากอิลฮุนต่อนะ"
"เออ!/ท่าน!" สองเสียงประสานกันอีกครั้งเมื่อผมทำท่าจะดันแผ่นหลังเล็กให้กับพวกมัน เล่นเอาคุณหมอลีกับคุณโยซอบหัวเราะจนท้องคับท้องแข็ง แล้วจะไม่ให้ขำได้ไงล่ะ ก็เพราะว่านอกจากผม มันก็กลัวคนอื่นเป็นด้วย
อิลฮุน...ปาป๊าว่าเส้นทางเจ้าพ่อเงินกู้ของหนูรุ่งแล้วล่ะ
หึๆ
ไม่นานปาร์ตี้วันเกิดผมก็พร้อม ทุกคนก็เลยมานั่งรอบโต๊ะอาหาร โดยที่ผมมีเจ้าตัวเล็กนั่งคั่นระหว่างผมกับฮยอนซึง แล้วดูนะ...ดูแลแต่ลูกโดยไม่สนใจผมเลยสักนิด แต่ผมก็ทำเป็นนิ่งไม่พูดอะไร งานก็ดำเนินไปด้วยเสียงหัวเราะของคุณหมอกับร่างบางเมื่อคุณโยซอบเล่นมุกตลกใส่ ยิ่งใบหน้าน่ารักนั่นอีกยิ่งทำให้ทุกคนสนใจยิ่งขึ้น
นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่พวกซาตานอย่างพวกเรากำลังมีเสียงหัวเราะในชีวิต ดูจุนกับดงอุนเองก็ดูมีความสุขมาก จนผมเองก็อดชื่นใจไม่ได้ อย่างน้อยต่อไปนี้ก็คงมีแต่ความสุข
พอมาถึงช่วงสุดท้ายของงาน ร่างบางก็ยกเค้กก้อนโตเดินมาทางผมพร้อมกับไฟที่มืดลงช้าๆ แสงเทียนเล่มน้อยนับสิบเล่มที่ถูกปักอย่างสวยงามกำลังส่องประกายมาทางผม แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงใจเต้นหนักขนาดนี้ มันก็เป็นแค่เค้กวันเกิด แต่อาจจะเป็นเค้กก้อนแรกในรอบสิบปีก็ว่าได้ แถมเค้กก้อนนี้ยังนำของขวัญชิ้นสำคัญมาให้ผมด้วยนี่สิ...ที่ทำให้ผมมีความสุข
ผมลุกขึ้นยืนก่อนจะอุ้มอิลฮุนขึ้น แล้วรอร่างบางให้เดินมาถึง ซึ่งมันมาพร้อมกับเสียงเพลงอวยพรในวันเกิด แต่ทุกอย่างรอบๆตัวผมกลับเงียบสนิททั้งๆที่เสียงเพลงยังคงดำเนินต่อไป คงเป็นเพราะผมจดจ่อแต่นางฟ้าตัวน้อย ยิ่งใบหน้าใสเริ่มมีสีก็ยิ่งทำให้สมองผมโล่ง
สงสัยจะหลงมากจริงๆ
"...~แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทู ยู~...."
"อธิฐานสิครับ"
อธิฐานงั้นหรอฮยอนซึง ถ้าอธิฐานแล้วเป็นจริง ฉันก็ขอให้นายกับอิลฮุนอยู่กับฉันตลอดไป...
"เป่าด้วยกันสิครับอิลฮุน"
ฟู่
พอผมขอเสร็จก็เป่าเทียนที่เริ่มละลายเกือบหมดตรงหน้าพร้อมกับลูกชายสุดที่รัก และเมื่อเทียนดับหมดเสียงตบมือแสดงความยินดีก็ตามมาทันที ก่อนคำอวยพรแรกจะถูกส่งมาหาผมเหมือนกัน
"อย่าใช้งานพวกเราหนักมากนะครับ เดี๋ยวท่านจะเหนื่อยแล้วจะไม่สบายนะครับ"
ฉันหรือนายที่เหนื่อยกันแน่ดูจุน
"อย่าใช้งานตาแก่มากนะครับ เดี๋ยวหลังมันจะเดาะ"
หึๆ นี่คือคำอวยพรใช่ไหมครับคุณโยซอบ
"มีความสุขมากๆนะครับท่านประธาน" มีแค่นายอะนะ ที่เป็นลูกน้องที่ดูปกติสุดดงอุน
"สุขภาพร่างกายแข็งแรงนะครับคุณจุนฮยอง"
คุณหมอนี่ต้องอวยพรเรื่องสุจภาพตลอดเลยรึไงกัน
"ขอบคุณทุกคนนะ"
เสียงอวยพรมากมายถูกส่งมาหาผมพร้อมกับเสียงหัวเราะ ก่อนผมจะยิ้มขอบคุณทุกคนกลับ จนตอนนี้เหลือแค่บุคคลสำคัญอยู่สองคนที่ยังไม่อวยพร แต่แล้วมือเล็กจะสะกิดอกผมเล็กน้อยก่อนจะตามลงมาด้วยริมฝีปากเล็กประกบเข้าที่แก้มผม
"ป๋มรักปาป๊านะฮับ"
"ปาป๊าก็รักอิลฮุนครับ"
ให้ตายเถอะ เจอแบบนี้แล้วปาป๊าจะไม่รักหนูได้ไงครับอิลฮุน
แต่แล้วแสงไฟก็ถูกเปิดขึ้นจนทั้งห้องที่เคยมืดนั้นเริ่มสว่าง ก่อนที่ผมจะไม่เห็นใครอีกคนที่ยังไม่ได้อวยพรวันเกิดผม ผมเลยปล่อยอิลฮุนลงแล้วเดินเข้าไปหาร่างบางที่อยู่ในครัว แต่สุดท้ายใบหน้าสวยก็ทำแค่เพียงส่งยิ้มมาให้และเดินออกไปพร้อมกับมีดตัดเค้ก
นี่นายกล้าเมินฉันงั้นเรอะ มันจะมากเกินไปแล้วนะ ไม่รู้รึไงว่าฉันอยากได้คำอวยพรของนายที่สุดน่ะ...จางฮยอนซึง
ไม่นานเค้กก้อนโตก็ถูกฟาดเรียบโดยฝีมืออิลฮุนกับคุณโยซอบ ทั้งสองดูท่าจะมีความสุขมากจริงๆถึงกับทำให้เค้กตรงหน้าหายไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมง พอนั่งคุยอีกหน่อยทุกคนก็ต่างพากันกลับก่อนฮยอนซึงจะพาเจ้าตัวเล็กที่เริ่มงอแงเข้านอนอีกห้อง ผมเลยต้องเดินคอตกกลับเข้าห้องนอนตัวเองอย่างช่วยไม่ได้
นี่นายลืมฉันนะฮยอนซึง...ฉันเสียใจมากนะ รู้ไหม
เห้อ
ผมจัดการอาบน้ำรออีกคนเมื่อยังไม่เห็นกลับเข้ามาที่ห้องจนตอนนี้ผมอยากจะเดินออกไปอุ้มมันให้กลับมาอยู่ข้างๆกัน แล้วฟัดให้หายเสียใจ แต่แล้วความคิดนั้นก็หยุดลงอย่างฉับพลันเมื่อเสียงประตูห้องของผมกำลังถูกเปิดออก
แอ๊ด
"ฮยอนซึง...มาแล้วหรอ" ผมร้องถามอีกคนเมื่อยังไม่เห็นร่างบางเดินเข้ามาสักที ก่อนเสียงหวานจะตอบกลับมาหาผมจากข้างนอก
"คุณง่วงรึยังครับ" เป็นอะไร...ทำไมทำเสียงสั่นขนาดนั้น
"ยัง ฉันกำลังรอนายอยู่"
"....."
อ่าว...เงียบไปเลย นี่เป็นอะไรรึป่าวเนี่ย
"ฮยอนซึง นายเป็นอะไรรึป่าว เดินมาหาฉันหน่อยสิ" แล้วผมก็ได้รับความเงียบเป็นคำตอบเช่นเคย ผมเลยเดินไปเปิดประตูออกเมื่อหมดความอดทน แต่นั่นกลับทำให้ผมช็อคค้างสนิทอยู่ตรงนั้นทันที
!!!
ฮยอนซึง!!!
"นาย!" ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูกแล้วครับ นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นเนี่ย
แต่ขออย่าให้เป็นความฝันเถอะ เพี้ยง!
"แฮปปี้เบิร์ดเดย์ครับคุณจุนฮยอง..."
เอื้อก
ทำไมน้ำลายมันฝืดคอจังวะ
แล้วใบหน้าสวยก็เข้ามาคลอเคลียที่อกผมก่อนจะไล้จมูกรั้นดอมดมไปทั่วลำคอ แถมมือเรียวสวยก็กำลังลูบไล้แผ่นอกและเอวจนขนหัวผมลุกตั้ง ซึ่งมันทำให้ตอนนี้ผมอึ้งจนพูดอะไรไม่ออกแล้วครับ ก็เพราะว่ามัน....
"ชอบของขวัญชิ้นนี้ไหมครับ"
ถ้าของขวัญของนายนั้นหมายถึง...ชุดแมวทูพีชสีดำที่ปิดแค่ช่วงล่างกับช่วงบนเพียงคืบเดียว จนทำให้เห็นเรียวขายาวและหน้าท้องแบนราบนั่น และยิ่งหูกับหางแมวสีดำขนฟูฟ่องน่าสัมผัสที่เหมือนจริงนั่นอีก มันก็แน่นอนอะนะที่ฉันก็คงจะปฏิเสธว่าไม่ชอบไม่ได้ แต่สิ่งที่มันถูกใจสุดๆก็คือ ปลอกคอลูกกระดิ่งสีทองบนคอนาย...มันช่างทำให้นายดูนายฟัดยิ่งขึ้นไปอีก
หึ...ของขวัญชิ้นใหญ่เลยนะนั่น
"ชอบไหมครับ ~เมี้ยว~"
หึ 'เมี้ยว' งั้นหรอ
ช่างน่ารักซะจริงนะ
"ชอบสิฮยอนซึง ชอบจนอยากจะกินเจ้าแมวน้อยตัวนี้ทั้งตัวแล้ว..."
พรึบ!!
"อะ! เบาๆสิครับ!"
 
 
++++++++++++++++++++++++++++++++131226
ของขวัญแบบนั้นไรท์ก็อยากได้เหมือนกันนะซึงๆ มาเข้าฝันก็ยังดีนะ ห้าๆ
จบแล้วๆ เดี๋ยวมาต่ออีกสองคู่นะ
จุบๆ