[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”

 

By nooonaa

 

How much? 02 : แปลกๆ

 

รู้สึก...หิวน้ำ

 

ทำไมคอผมมันถึงแห้งพรากขนาดนี้

 

ผมพยายามดันตัวเองขึ้นจากเตียงช้าๆเพราะยังรู้สึกเจ็บที่ช่วงล่างอยู่ก่อนจะก้าวลงจากเตียง แต่เพียงแค่บั้นท้ายสัมผัสกับเบาะมันก็เจ็บแปล็บจนแทบขาดใจ เมื่อเช้า...พอเขาคนนั้นคุยเรื่องการใช้หนี้กับผมเสร็จก็ปล่อยให้ผมได้อยู่คนเดียวทั้งวัน ผมคิดเรื่องที่เกิดจนปวดหัวก็ยังหาทางแก้เรื่องนี้ไม่ได้ เรื่องมันใหญ่โตเกินไปที่เด็กอย่างผมจะแก้มันได้...

 

เมื่อเดินมาถึงห้องครัวก็เห็นอาหารมากมายวางอยู่บนโต๊ะทานข้าว ผมมองมันด้วยความรู้สึกสะอิดสะเอียนเต็มทน ไม่อยากแม้แต่เกี่ยวข้องกับคนนั้น...ถึงเขาจะใจดีหาข้าวหาปลามาให้

 

เพราะผมเกลียดผู้ชายคนนนี้...เกลียดที่แย่งความภาคภูมิใจของผมไปหมด

 

หมดแล้วตอนนี้...ทั้งศักดิ์ศรี อิสระเสรี และความเป็นคน ผมหมดกับเขาไปกับแค่คืนเดียว แล้วทุกอย่างของผมก็ตกเป็นของเขา ยิ่งเงินมากกว่าแปดร้อยล้านวอนนั้นอีก ให้เวลาผมทั้งชีวิตผมก็ไม่สามารถหาคืนเขาได้หรอก เพราะมันพอกพูนมากมายขนาดนั้นทุกวัน

 

ผมเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำขึ้นมาก่อนจะเทน้ำเย็นใส่ลงไปช้าๆ แค่แรงเพียงรินน้ำผมยังไม่มีเลยตอนนี้ มันเหมือนผมกำลังจะขาดใจยังไงไม่รู้

 

"หายดีแล้วรึไง!"

 

อ๊ะ!

 

เพล้ง!!!

 

เสียงแก้วตกกระแทกพื้นเมื่อผมเผลอปล่อยมันออกจากมือด้วยความตกใจที่เสียงทุ้มนั้นดังอยู่ข้างหลัง ใจผมสั่นระรัวเมื่อเห็นอีกคนเดินย่างก้าวเข้ามาใกล้

 

อีกนิดเดียวก็จะถึงตัวแล้ว

 

อ๊ะ

 

ผมผงะถอยหลังทันทีที่มือหนาจะเข้ามาแตะตัวผมก่อนล้มลงไปกองกับพื้นเมื่อแรงที่จะทรงตัวแทบไม่มีก่อนที่เขาจะชักมือกลับ

 

"จะกินน้ำรึไง"

 

"ขะ ขอโทษครับ" ผมรีบกล่าวคำขอโทษที่ทำแก้วใบสวยนั้นแตกก่อนจะก้มลงเก็บ แต่ตาผมก็พร่ามันด้วยหยาดน้ำตาของความรู้สึกกลัวจนไม่รู้ว่าเศษแก้วมันอยู่ตรงไหน ทำให้มือของผมแตะเข้ากับเหลี่ยมคมจนเลือดออก

 

"อ๊ะ! เจ็บ!!"

 

ผมรีบชักมือออกมาทันทีก่อนที่เลือดจะไหลเป็นทางยาว แต่ไม่ทันที่ผมจะได้ห้ามเลือดอีกคนก็คว้ามือผมไปดูอย่างรวดเร็ว

 

"เป็นไงบ้าง ไม่ต้องไปเก็บหรอก ให้แม่บ้านเขามาจัดการเถอะ" เสียงทุ้มนั้นถามผมอย่างรวดเร็วเหมือนจะเป็นห่วง แต่ซาตานอย่างเขาน่ะหรอที่จะมีความรู้สึกแบบนั้น

 

เขาต้องการให้ผมตายใจแน่

 

"ผมไม่เป็นอะไร" ผมชักมือกลับทันทีก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่างฉับพลัน แต่มันกลับทำให้ผมหน้ามืดจนขาอ่อนแรงแล้วทรุดฮวบลงกับพื้นแต่ไม่ทันที่ร่างของผมจะถึงก็มีมือหนาคว้าเข้าที่เอวของผมไว้แล้วดึงเข้าหาตัวได้ทันเวลา

 

"อ๊ะ...ปล่อย!" ผมพยายามดันเขาออกด้วยความรังเกียจแต่อีกคนกลับรวบมือทั้งสองข้างด้วยฝ่ามือเดียวแล้วดุผมเสียงเข้ม

 

"อย่ามาทำอวดเก่งกับฉัน เอ๊ะ!นาย..." ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรอีกคนก็เอามือมาทาบที่หน้าผากของผมก่อนจะตวาดเสียงดังลั่น

 

"ตัวร้อนจี๋ขนาดนี้แล้วจะลุกขึ้นมาทำซากอะไรห๊ะ!" เขาดูโกรธมาก...โกรธจนผมรู้สึกกลัวน้ำเสียงและสีหน้าที่ดูดุนั้น ก่อนที่เขาจะอุ้มผมขึ้นจากพื้นแล้วไปที่เตียงนอน

 

"ผมไม่ได้เป็นอะไร..."

 

"ฉันบอกแล้วไงว่าอย่ามาทำเป็นเก่งกับฉัน นอนไป!" เขาดุผมอีกครั้งก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า

 

ร่างหนาค้นหาอะไรบางอย่างจนทั้งห้องเกลื่อนกลาดไปด้วยเสื้อผ้าและของมากมาย ผมนั่งมองตาปริบๆอย่างสงสัยอยู่นานก่อนที่เสียงร้องดีใจจะดังขึ้นมา

 

"เจอแล้ว! แล้วทำไมไม่ลงไปซื้อตั้งแต่ตอนแรกวะ!" ริมฝีปากหนาบ่นตัวเองในตอนท้ายจนผมรู้สึกขำ แต่พอสายตาดุนั้นตวัดมามองผมก็ทำเอาต้องกลั้นเงียบ

 

"หัวเราะอะไรไม่ทราบ"

 

"อ่า...เปล่าครับ" แค่นี้ก็ต้องดุกันด้วย

 

"อะนี่ยา...แล้วก็เจลลดไข้" มือหนายื่นมันมาให้ผมก่อนจะร้องห้าม

 

"เดี๋ยวนะ...มันต้องกินหลังอาหาร" เมื่อสิ้นเสียงทุ้มนั้นเขาก็ดูร้อนรนขึ้นมาทันที ใบหน้าหล่อแบดบอยนั้นหงิกจนน่ากลัวก่อนจะหายออกไปจากห้อง

 

"รอฉันก่อน อย่าเพิ่งกิน"

 

แล้วร่างหนาก็หายไปพักใหญ่เลยครับ ผมนั่งมองประตูที่กั้นระหว่างเราสองคนแล้วก็ต้องอมยิ้มเมื่อคิดว่าอีกคนนั้นเป็นห่วงผม

 

แต่มันเป็นไปไม่ได้หรอก

 

เพล้ง!

 

เคล้ง!

 

โครม!!

 

พรึบ!!!

 

"อะ กินซะ" ไม่นานกลิ่นข้าวต้มร้อนหอมกรุ่มก็โชยเข้ามาเตะจมูกผมอย่างจังก่อนที่ถาดอาหารจะมาวางที่ตักผม ผมมองมันแล้วต้องชะงักค้างเมื่อความรู้สึกแปลกๆมันตีรวนอยู่ในหัว

 

"กินได้หน่า ฉันไม่ใส่ยาพิษเข้าไปหรอก" ผมละสายตาจากข้าวต้มสีสวยตรงหน้าไปที่ใบหน้าหล่อนั้นก่อนจะเห็นที่ฝ่ามือมีรอยผุพองสีแดงสดเหมือนโดนของร้อนลวก

 

เป็นเพราะทำข้าวต้มให้ผมงั้นหรอ

 

ดีใจจัง

 

"จะกินไม่กิน! มองอยู่นั่นแหละ"

 

"อ๊ะ กินครับ....ขอบคุณนะครับ ผมแค่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้นายแล้ว...ตั้งแต่พ่อกับแม่ตาย" มันหายไปนานจนผมแทบจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเคยมีใครมาทำอาหารให้กินตอนป่วย แต่วันนี้มันกลับรู้สึกดีมากถึงแม้คนทำให้จะเป็นเขาคนนี้

 

"นี่ก็เป็นครั้งแรกที่ฉันทำให้ใครเหมือนกัน" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างขัดเขินแต่ใบหน้ายังคงนิ่งสงบเหมือนก่อน ผมรู้สึกได้ว่าเขาต้องพยายามเก็กหน้าขนาดไหน แค่นั้นผมอดยิ้มไม่ได้แล้ว

 

"ขอบคุณนะครับ"

 

"กินไปเถอะหน่า!" เขาเขินผมจริงๆด้วย

 

แต่แล้วร่างหนาก็ลุกออกจากเตียงไปแล้วหยิบกล่องยามาดูอีกครั้ง ผมเองก็กินข้าวต้มรสชาติแสนแปลกประหลาดนั้นไปเรื่อยๆก่อนจะเห็นมือหนาค้นหาอะไรบางอย่าง

 

"ทำอะไรน่ะครับ"

 

"ไม่มีอะไร" ปากแข็ง!

 

"ให้ผมช่วยดูให้มั้ยครับ"

 

"กินไปเถอะหน่า!" ขึ้นเสียงกับผมอีกแล้ว

 

ผมเลยคว้ายาขึ้นมากินหลังจากกินข้าวต้มเสร็จ ผมก็ยังเห็นเขายังวุ่นกับกล่องนั่นไม่หาย เลยเดินเข้าไปหาแล้วล้มลงนั่งยองๆข้างๆ

 

"ผมหาให้ครับ"

 

"เห้ย!!!" แต่อีกคนกลับผงะหงายหลังเหมือนตกใจที่เห็นผม ผมมองแล้วก็ต้องขำ ทำไมไม่เหมือนเมื่อเช้าเลยนะ...แค่ผมไม่สบายทำให้เขาดูเปลี่ยนไปมากขนาดนี้เลยหรอ

 

หรือว่าเขาเป็นห่วงผม....

 

เขาคงจะเป็นคนดีก็ได้...ลึกๆแล้วน่ะ

 

"งั้นหาไปเลย...ยาแก้ผุพองน่ะ" แล้วเขาก็ลุกออกจากตรงนั้นแล้วไปนั่งที่เตียง ผมเลยค้นหายาทาจนเจอยาแก้ผุพองนั้น

 

"หาเจอแล้วครับ"

 

"ดี เอามาสิ" มือหนายื่นมารับมันแต่ผมกลับรู้สึกว่าต้องตอบแทนบ้าง เลยคว้ามือนั้นมาแล้วบีบยาลงไปแทน

 

ดวงตาคมนั้นมองหน้าผมอย่างแปลกใจแต่ก็ยอมให้ผมทาให้ ผมเองก็พยายามลงแรงให้เบาที่สุดก่อนจะเป่าลมใส่แผลนั่น

 

"หายนะ เพี้ยง!" แค่นี้ก็จะหายเร็วแล้ว

 

"ทำอะไรน่ะ"

 

"ลงคาถาไงครับ พ่อชอบทำให้บ่อยๆ แล้วมันจะหายเร็วขึ้น" พ่อชอบทำแบบนี้ให้ผมตอนเด็กๆครับ แล้วมันก็จะหายไวขึ้นจริงๆ

 

"หึ เด็กนี่เนอะ"

 

ห๊ะ!

 

"ไม่ใช่เด็กนะครับ ผมโตแล้ว" ทำไมต้องมาว่าว่าผมเป็นเด็กด้วย ผมเข้ามหาลัยแล้วนะ

 

พอคิดถึงเรื่องมหาลัย...ผมขาดเรียนมาหลายอาทิตย์แล้ว ถ้าผมไม่ได้ไปเรียนอีก...คงต้องเรียนซ้ำแน่

 

กริ๊ง.....

 

อยู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขัดขึ้น ผมหันไปมองโทรศัพท์บ้านที่ดังอยู่บนหัวเตียงก่อนที่อีกคนจะเดินไปรับมัน

 

"ครับ..." แต่แล้วพอเสียงปลายสายเอ่ยขึ้น อีกคนก็ตวัดสายตามามองผมก่อนจะเอ่ยชื่อของคนที่โทรมา

 

"จุนกอน"

 

คุณลุง!!!

 

"คุณลุงหรอครับ!!!" ผมรีบตรงเข้าหาร่างหนาก่อนจะพยายามคว้าโทรศัพท์นั้นมาแต่ด้วยขนาดตัวที่ต่างกันจึงทำให้ผมตกไปอยู่ในอ้อมกอดนั้นง่ายๆ

 

"ปล่อยนะครับ"

 

"หยุด!"

 

อ๊ะ! ผมเบี่ยงตัวเองจนหลุดออกจากอ้อมกอดนั้นแล้วกดปุ่มสปีคเกอร์ที่โทรศัพท์ทันที

 

"คุณลุง!!!"

 

(ฮยอนซึงหรอลูก) คุณลุงจริงๆด้วย

 

"คุณลุงอยู่ไหนครับ"

 

(ตอนนี้ลุงกำลังลำบากมากเลย เขาจะฆ่าลุง...ถ้าฮยอนซึงไม่มาที่นี่)

 

จะฆ่า!!

 

ติ๊ด

 

แต่แล้วสปีคเกอร์ก็ถูกกดปิดอีกครั้งก่อนร่างหนาจะคว้าตัวผมขึ้นตักกว้างแล้วจับมือผมไว้แน่น

 

"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะจุนกอน อ่อ...ฝากทักคนที่ยืนอยู่ข้างหลังนายด้วย!"

 

คนที่ยืนอยู่ข้างหลัง

 

"ไม่ต้องมาโกหก ปัญญาเท่าสมองมดอย่างนายคงไม่มีทางหาเบอร์ฉันได้หรอก" ริมฝีปากหนากร่นด่าปลายสายจนมันเงียบไปสักพัก ใจผมเองก็เริ่มเต้นไม่ปกติพออีกคนเริ่มพูด

 

"จะเอาอะไรนะ...ฮยอนซึงงั้นหรอ ฝันเฟื่องเกินไปรึป่าว...เขาเป็นของฉัน!!"

 

อะไรกัน นี่เขาคุยอะไรกัน ทำไมผมถึงฟังด้วยไม่ได้

 

"ไม่จำเป็น...นายก็ตายชดใช้หนี้ไปสิ!"

 

ติ๊ด

 

แล้วนิ้วเรียวก็กดตัดสายนั้นทิ้ง ผมเลยรีบหันไปอีกคนทันที

 

"คุณลุงเป็นยังไงบ้างครับ ทำไมไม่ให้ผมคุยกับเขา" แล้วที่บอกว่าตายชดใช้หนี้ไปนี่มันหมายความว่ายังไง

 

"นายมองฉันแบบนั้นหมายความว่ายังไง"

 

"ผมจะไปหาคุณลุง" ผมรีบลุกออกจากตักกว้างนั้นแต่กลับโดนดึงกลับมาที่เดิม

 

"นายจะไปทำไม ไม่รู้รึไงว่าโดนหลอกน่ะ"

 

โดนหลอก!

 

อึก

 

"รู้สิ...ผมรู้สึกมาตั้งนานแล้วว่ามันแปลกๆ แต่พอคิดว่ามีคุณลุงคนเดียวที่เป็นญาติที่เหลืออยู่มันก็คิดแบบนั้นไม่ลง ผมทิ้งเขาไม่ได้"

 

ผมถึงกลายสภาพเป็นแบบนี้

 

"นายกลัวที่จะต้องอยู่คนเดียวงั้นสิ"

 

ก็คงจะเป็นอย่างนั้น...ผมกลัวที่จะไม่เหลือใครบนโลกใบนี้ก็ได้

 

"ก็ได้ ฉันจะพานายไปหาจุนกอน"

 

อึก...จริงหรอ

 

"ขอบคุณมากครับ ผมขอบคุณคุณจริงๆ"

 

คุณอาจจะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดก็ได้ เพราะคุณช่วยผมทุกอย่างเลย...คุณจุนฮยอง

 

<><><><><><><><><><><><><><><><><><> 

 

130812

 

พ่อห้อยศรีหล่ออะ กรี๊ดดดดดด