[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”

by  nooonaa

How much? 26 : ลักพาตัว




+WoonKwang+


"กีกวาง...ตื่นได้แล้ว นายต้องไปทำงานนะ"

ทำงาน?

แต่ผมรู้สึกลุกไม่ไหวอะ

"สักพักนะครับ" บอกกับอีกคนก่อนจะสลบลงกับหมอนอีกครั้งด้วยร่างกายที่เปลือยเปล่า ผมบอกเพียงเท่านี้คุณคงจะรู้แล้วล่ะสิว่าทำไมผมถึงลุกไม่ไหว 

เพราะเขาคนเดียว...ซนดงอุน

ตอนแรกผมคิดว่าที่เขาทำกับผมทุกวันเพราะเขาต้องการแก้แค้นผม แต่ตอนนี้เราสองคนก็เข้าใจกันดี แล้วทำไมเขาถึงทำกับผมแบบนั้นทุกวันอีก ผมอยู่กับเขามาสามวัน เขาก็ทำผมทุกวัน จนบางทีผมก็โดนพยาบาลดุว่ามัวแต่ทำงานจนไม่ได้พัก ทำให้ดูโทรมขนาดนี้ ผมเองก็ทำได้แค่ยิ้มเพราะผมบอกความจริงกับใครไม่ได้ ว่าผมโดนเขาลากขึ้นเตียงทุกวัน

"นายพูดแบบนั้นรอบที่สามแล้วนะ ลุกขึ้นมาอาบน้ำแล้วออกมาทานข้าวได้แล้ว" คุณก็เอาแต่ดุผมน่ะ ก็คุณไม่มาเป็นผมก็ไม่รู้หรอกว่ามันเหนื่อยขนาดไหน 

ผมเลยต้องฝืนทนลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเตรียมตัวออกไปกินข้าวแล้วก็ออกไปทำงาน

"มาเร็ว เดี๋ยวไปทำงานไม่ทัน" เขาดูเร่งรัดผมขนาดนี้ไม่ใช่เพราะอะไรนะครับ มันเป็นเพราะเขาเป็นตรงต่อเวลาแล้วก็แป๊ะมากในการทำงาน ดังนั้นผมเลยต้องแป๊ะตาม แต่ตอนนี้มันจะแป๊ะตามไม่ไหวแล้ว

"ถ้าอยากให้ทันก็เลิกทำกับผมแบบนั้นทุกวันสิ ผมจะได้มีแรงกว่านี้" ผมว่าเขาอย่างจริงจังเมื่ออีกคนมาเลื่อนเก้าอี้ให้นั่ง แต่พอผมว่าเขาเสร็จ มือเรียวกลับเกี่ยวหน้าผมให้เงยขึ้นไปรับจูบหวาน

"มอร์นิ่งคิสครับ"

อ่า แล้วแบบนี้ผมจะดุเขาต่อได้ไหมเนี่ย

"เออ...ครับ" ผมตอบกลับก่อนอีกคนจะมานั่งข้างๆผมโดยเลื่อนเก้าอี้มาซะชิด มือหนาค่อยตักกับข้าวมาให้ก่อนที่แขนอีกข้างจะกอดไหล่ของผม

"ผมทำได้เองหน่า" ผมพยายามดันอกอีกคนด้วยไหล่ แต่เขาก็ไม่ว่าอะไรที่ผมทำแบบนั้น 

อาจจะเป็นเพราะเขากำลังปรับตัวให้ผมอภัยให้

"เดี๋ยวผมไปส่งที่โรงบาลนะ" 

"อืม"

ที่จริงผมก็รู้สึกดีนะที่เขาดูแลผม แต่จะให้ผมอภัยให้เขาไปง่ายๆมันก็อาจจะทำให้เขามองว่าผมง่ายอีก แล้วก็จะไม่เห็นค่าผม

ดังนั้นผมก็ขอเล่นตัวสักหน่อยเถอะ

พอมาถึงที่โรงพยาบาล คุณดงอุนก็เดินตามผมมาที่ห้องทำงาน พยาบาลสามกับคนไข้ก็มองอีกคนจนเหลียวหลัง ก็เขาหล่อจริงนี่ อันนี้ผมยอมรับ แต่ผมก็ไม่ชอบที่มีคนมามองเขา

"เดินเร็วๆหน่อยสิครับ" ผมเลยรีบเดินกลับไปดึงอีกคนให้เดินตามมาเร็วๆ ก่อนจะพาเข้าห้องผมอย่างไว้

พูดได้คำเดียวเลย ว่าผมโกรธมาก

"ทีหลังไม่ต้องมาส่งผมแล้วนะ ผมมาเองได้" ไม่รู้ทำไมผมถึงโมโหขนาดนี้ แต่ผมรู้สึกไม่ชอบจริงๆ แล้วยิ่งอีกคนส่งยิ้มให้กับคนอื่นอีก ผมยิ่งไม่ชอบเข้าไปใหญ่

"ทำไมละ" ร่างสูงรีบเดินมาจับมือผมไว้แล้วดันให้หันไปหากัน

"นายโกรธอะไรฉัน"

"ไม่ได้โกรธ" น้ำเสียงที่เปลี่ยนไปของผมคงจะทำให้อีกคนรู้สึกได้

"เสียงเป็นแบบนี้ยังจะยังบอกว่าไม่โกรธอีก"

"ก็มะ.."

ก๊อกๆ

"คุณหมอลีคะ" แต่ยังไม่ทันที่ผมจะตอบกลับ เสียงพยาบาลสาวคนสนิทก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะ ก่อนบานประตูห้องจะเปิดออก ผมเลยบิดแขนตัวเองออกจากมือใหญ่แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานตัวเอง ส่วนคุณดงอุนก็รีบเดินตามผมมายืนอยู่ข้างหลังโดยเอามือมาเท้าพนักเก้อีกผมไว้

"มีอะไรครับ"

"คือว่า..."

"มีอะไรรึป่าวครับ...พูดออกมาเลย" ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์มารอคุณพูดหรอกนะ

"คือว่า...ไม่รู้ว่าสมควรรึป่าว แต่คนอื่นเขาอยากรู้จักเพื่อนคุณหมอน่ะค่ะ"

!!!

อยากรู้จักงั้นหรอ...เขาเป็นของผมนะ

"เขาชื่อคุณซนดงอุนครับ" แต่ถ้าผมไม่ตอบ มันคงดูงี้เง้าเกินไป

"แล้ว...โสดรึป่าวคะ"

พอได้ยินแบบนั้นก็เล่นเอาผมเครียดตึบ ในใจตอนนี้อยากจะตะโกนออกไปให้ดังๆว่าเขาเป็นของผม แต่มันคงไม่สมควร ผมเลยชั่งใจอยู่สักพักก่อนจะพูดออกไป

"คุณถามเขาเองเถอะครับ" ผมลุกขึ้นยืนก่อนจะคว้าแฟ้มคนไข้เพื่อจะออกไปตรวจ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะเดินออกจากห้องคุณดงอุนก็เล่นเอาผมแทบล้มทั้งยืน

"ตอนนี้ผมโสดอยู่ครับ"

โสด!

ผมหายใจไม่ออก

ผมหันกลับไปมองร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างหลังอีกครั้งก่อนจะมองตาอีกคนอย่างไม่เข้าใจ

ไหนบอกว่าจะรอ แต่พอมีสาวๆเข้ามา คุณกลับทำแบบนี้

ใจร้าย

"แต่ถ้าคุณหมอลีตกลงจะเป็นแฟนผม...ผมก็ไม่โสดแล้วครับ"


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


+JunSeung+



"ฮยอนซึง"

กลับมาแล้ว!

"ทำงานเสร็จแล้วหรอครับ" ผมรีบวิ่งไปที่ประตูห้องก่อนจะพบคุณจุนฮยองกำลังถอดรองเท้า

"อืม" ผมรับเสื้อสูทตัวนอกของจุนฮยองมาก่อนจะรีบเอาไปแขนไว้ แต่แล้วมือหนากลับเกี่ยวเอาผมไว้แล้วพลิกเข้าหาตัว

"อย่าเพิ่งไปสิ" เพียงแค่เสี้ยววินาทีเดียวริมฝีปากนิ่มก็แตะประทับลงบนปากผมทันที ผมเลยต้องยึดแขนแกร่งไว้ให้มั่นเพื่อไม่ให้ตัวเองล้มลงไปเมื่อแรงมัรเหมือนหดหาย

ยังไงก็ยังไม่ชินสักที...เพราะนับวันอีกคนชักร้อนแรงจนผมทนไม่ไหว

"พอก่อนครับ" ผมรีบเบี่ยงหน้าหลบเมื่ออีกคนถอนริมฝีปากออกเพื่อเว้นระยะให้ผมได้หายใจ แต่ถึงเขาจะไม่ได้จูบก็ยังสามารถเปลี่ยนเป็นต้นคอผมได้

ทำไมวันนี้ร้อนแรงจัง

"เหนื่อยหรอครับ" ผมลูบต้นแขนอีกคนเบาๆก่อนใบหน้าหล่อจะยอมถอนออกแล้วมองตาผม เพียวแค่เห็นตาคมหรี่เล็กลงผมก็พอรู้แล้วว่าอีกคนเหนื่อยมากแค่ไหน

"อืม"

ก๊อกๆ

"ท่านประธานครับ ผมดูจุนครับ" ยังไม่ทันที่ผมจะได้ปลอบอีกคน เสียงอันคุ้นเคยก็ดังมาจากนอกห้อง ผมมองเขาเล็กน้อยอย่างสงสัยแต่เขากลับนิ่งแล้วถอนหายใจออกมา ผมเลยเดินไปเปิดประตูให้ 

"สวัสดีครับคุณดูจุน" ผมยิ้มทักทายร่างสูงคล้ำก่อนจะปรายตาไปเห็นร่างเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักที่ยืนแอบอยู่ข้างหลังคุณดูจุน ผมเลยมองอีกคนอีกครั้งเป็นการถามแต่เขากลับเลี่ยงที่จะตอบ 

"ผมมาพบท่านประธานครับ"

"อยู่ข้างในครับ เชิญเลยครับ" ผมหลีกให้ทั้งสองเดินเข้ามาในห้องก่อนจะเห็นคุณดูจุนกุมมืออีกคนแน่น เหมือนกับหวงหรือกลัวว่าร่างเล็กจากหายไปจากเขา เพราะสายตาที่คอยมองตลอดร่างเล็ดตลอดนั้น มันทำให้ผมสัมผัสได้ว่าเขาสำคัญกับคุณดูจุนมาก

"มาแล้วหรอ สวัสดีครับคุณโยซอบ" พอทั้งสองคนเดินมาถึงห้องนั่งเล่น คุณจุนฮยองก็รีบต้อนรับเหมือนคนที่ชื่อโยซอบจะเป็นคนสำคัญ ผมเองก็เริ่มสงสัย เพราะบรรยากาศแบบนี้มันเหมือนกับเรื่องของคุณดงอุนกับคุณกีกวาง

"ท่านประธานมีธุระอะไรกับผมหรอครับ" เสียงทุ้มดูสั่นจนเหมือนกลัวร่างหนา แต่อีกคนกลับจ้องมือใหญ่ที่กุมมือเล็กนั้นเขม็งก่อนจะเงยขึ้นมองใบหน้าหล่อเข้มต่อ

"งานที่ฉันสั่งให้ไปทำ ดูเหมือนนายจะทำดีเกินคาดนะ" หมายถึงงานที่ให้ไปสืบหาลูกชายของคุณคิมแชชูน่ะหรอ

หรือว่า...คุณโยซอบเป็นลูกชายคุณคิมแชชู!

"ผมอธิบายได้ครับท่าน"

"ไม่ต้องมาพูดมาก วันนี้ฉันเหนื่อย...ฉันแค่ต้องการรู้ว่าคุณโยซอบปลอดภัยรึป่าว หรือเขาอยากจะให้ฉันช่วยอะไรจากลูกน้องไม่รักดีอย่าง แก ดูจุน" ตาคมเจ้าเล่ห์เหล่มองร่างเล็กจนอีกคนสะดุ้งโหยง ผมเข้าใจนะว่าตอนนี้คุณจุนฮยองดูเหนื่อยมาก เลยทำให้สภาพบรรยากาศดูมาคุแบบนี้

"ผมสบายดีครับ" ร่างเล็กตอบอ้อมๆแอ้มๆก่อนจะกอดแขนล่ำอีกคนแน่น สงสัยจะกลัวคุณจุนฮยองของผมแน่

คุณจุนฮยองออกจะใจดี ไม่เห็นจะน่ากลัวสักหน่อย พวกคุณใส่ร้ายเขานะ

ผมเลยเดินไปอุ้มจุนซึงที่กินอาหารอยู่ในครัวขึ้นอกก่อนจะเดินหนีเข้าห้อง แต่คุณจุนฮยองกลับเรียกผมไว้แล้วควักมือให้ผมไปหา

"อย่าเพิ่งไปสิฮยอนซึง...มานั่งกับฉันก่อน" ผมได้ยินแบบนั้นก็ใจสั่น ทำไมวันนี้คุณถึงดูขี้อ้อนจัง ถ้าเป็นแบบนี้ทุกวันผมจะตายเอานะ

ผมเลยรีบเดินไปหาก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมแขนผมเพื่อวิ่งไปนอนบนตักแกร่งของอีกคน

นั่นมันตักของฉันนะจุนซึง!

อ่า นี่ผมหึงหมาหรอเนี่ย...ท่าจะบ้าแล้ว

"ถ้าคุณบอกแบบนั้นผมก็เบาใจ เพราะผมไม่อยากให้ลูกน้องผมนิสัยแย่ขนาดบังคับคนอื่นให้อยู่กับตัวเอง เหมือนพวกไม่มีน้ำยา รู้ถึงไหนอายถึงนั่น...ใช่ไหมดูจุน" ฟังแค่นั้นผมก็รู้แล้วว่าอีกคนต้องการกัดคุณดูจุนให้หน้าหงาย แล้วมันก็ได้ผล เพราะใบหน้าคุณดูจุนซีดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

"คะ ครับท่าน"

"ดี ฉันแค่ไม่อยากให้มีปัญหาทีหลัง ถ้ารักเขาก็ไปขอคุณคิมเขาดีๆ อย่ามาฉุดเหมือนพวกกุ๊ยข้างถนน เพราะมันทำให้ชื่อเสียงฉันดูแย่ตามไปด้วย"

"ครับท่าน"

"คุณโยซอบครับ ถ้าขาดเหลืออะไรบอกผมได้นะ แล้วเรื่องของคุณพ่อคุณ ผมจะจัดการให้ ท่านจะได้สบายใจ"

"ขอบคุณครับ" ร่างเล็กตอบรับด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม เหมือนกับเขาโล่งใจยังไงอย่างนั้น ก่อนร่างหนาจะอุ้มจุนซึงขึ้นอกแล้วจูงมือผมให้ลุกขึ้นตาม

"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับคุณโยซอบ ส่วนแก...ดูจุน อย่าให้ฉันรำคาญกับการกระทำของแกมาก ไม่อย่างนั้นแกจะเหมือนดงอุน" ร่างหนาพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะจูงมือผมเข้าห้องนอน

"เห้อ" เสียงถอนหายใจยาวเล่นเอาผมเป็นห่วงขึ้นมาจับใจ ผมเลยรีบเข้าไปกอดเอวหนาแล้วลูบเบาๆ

"ไหวไหมครับ"

"ขอโทษที ช่วงนี้เรื่องมันเยอะเหลือเกิน"

"เรื่องอะไรหรอครับ เล่าให้ผมฟังได้นะ"

"ไม่มีอะไรหรอก แค่ฉันรู้สึกว่ามีหนอนบอนไส้ในบริษัทเรา"

หนอนยอนไส้! แล้วใครจะกล้าขนากมาแหยมกับคุณกัน

"งั้นพักเถอะครับ" ผมเลยดันตัวอีกคนให้เข้าไปอาบน้ำก่อนที่ตัวเองจะหันมาเตรียมเครื่องนอนให้

ตอนนี้ผมเป็นห่วงเขาจัง กลัวเขาจะคิดมากจนเครียดแล้วไม่สบาย ถ้าเป็นแบบนั้นผมคงโทษตัวเองแน่ที่ดูแลเขาไม่ดีพอ

ไม่นานร่างหนาก็เดินออกมา ผมเลยรีบยื่นกางเกงยาวตัวนิ่มให้อีกคนก่อนจะคว้าผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดน้ำที่เกาะอยู่ สายตาคมเองก็จ้องผมไม่ว่างตาก่อนจะก้มลงมาแก้มผมให้

"น่ารักนะ"

"พะ พูดอะไรน่ะครับ" ทำไมต้องพูดแบบนั้นด้วยเล่า ผมทำตัวไม่ถูกแล้วนะ

"ก็นายดู...ดูแลสามีดีจัง"

สามี!

"คุณจุนฮยอง!" คุณพูดอะไรออกมาน่ะ คุณรู้ตัวรึป่าว 

ผมทุบไหล่เขาเบาๆเพื่อแก้เขินแต่กลับโดนมือใหญ้รั้งคางให้เงยขึ้นไปแล้วประทับรอยจูบลงมา

"หายเหนื่อยแล้วล่ะ"

"บ้า..." ผมว่าเขาอ้อมแอ้มแล้วก็ยอมให้อีกคนกอดต่อ แต่แล้วใบหน้าหล่อก็ถอนออกจากซอกคอผมก่อนจะก้มไปดูข้างล่าง

จุนซึงกำลังกัดขากางเกงนอนของเขาอยู่

"จุนซึง ทำอะไรน่ะ" ผมดุเจ้าตัวเล็กแต่อีกคนกลับขำ

"มันคงหวงน่ะ" แล้วเขาก็ก้มลงไปอุ้มเจ้าเล็กขึ้นมาก่อนจะหอมอย่างแรงบนขนนุ่มนั่น

"ทำไมจุนซึง ให้พ่อจู๋จี๋กับแม่เขาหน่อยไม่ได้รึไง"

พ่อ แม่ !

"คุณจุนฮยอง!" เพียงแค่นั้นหน้าผมก็ร้อนผ่าว ผมเลยรีบเดินหนีขึ้นเตียงแล้วคลุมโปรงทันที แล้วได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆตามมาข้างหลัง ผมเลยรีบหลับตาลง

ชอบทำให้ผมไม่ไหวอยู่เรื่อยเลยนะ

"ปะๆจุนซึง แม่เขางอนแล้ว ออกไปก่อนนะ เดี๋ยวพ่อง้อแม่หน่อย" แล้วผมก็ได้ยินเสียงเปิดประตูห้อง คงจะให้จุนซึงไปนอนที่ของตัวเอง ก่อนเตียงด้านข้างผมจะยุบตัวลง

"ไหนๆ งอนกันไปแล้วหรอ" เขาไม่พูดต่อแต่กลับส่งมือร้อนเลื้อยเข้าใต้ผ้าห่มผม

อ่า เสียวนะ

"ผมง่วงแล้ว" ผมเบี่ยงตัวหนีมือร้อนก่อนจะกระชับผ้าห่มอีกครั้ง

"แล้วฉันล่ะ ฉันอยากกอดนายนะ" ผมได้ยินแบบนั้นเลยหยิบหมอนข้างส่งให้อีกคน

"กอดหมอนข้างไปเลย ผมจะนอนแล้ว"

"หึ ทำไม...ไม่อยากเป็นเมียฉันหรอ"

ถึงคำพูดจะดูแดกดันแต่เขากลับพูดติดตลก ผมเลยยอมปล่อยผ้าห่มออก

"แต่คุณชอบพูดให้ผมเขินนี่" ผมหันกลับมาอีดคนแล้วกอดเอวแกร่งก่อนจะซบหน้าบนหน้าอกเขา

"หึ แล้วจะเป็นได้ไหม...เมียของฉันน่ะ"

ตึกตักๆ

"เป็นผมได้จริงๆหรอ" 

"บอกแล้วไง ว่านายทำให้ฉันรักไดสำเร็จ"

ดีใจจัง

"ผมรักคุณนะ คุณจุนฮยอง"



พอเช้าขึ้นมาผมก็ไม่พบอีกคนแล้ว เหมือนกับมีงานด่วนอะไรสักอย่างถึงต้องไปแต่เช้าตรู่ ผมเองก็คงหลับเป็นตายถึงไม่รู้เรื่องอะไร แต่ยังรู้สึกริมฝีปากอุ่นที่ประทับลงมาบนหน้าผากผมก่อนเขาไปได้ แถมยังทิ้งโน๊ตไว้ให้อีกว่าวันนี้จะกลับดึก ผมเลยไม่ต้องทำอาหารกลางวันไปให้เขาอย่างทุกวัน

แต่ไม่เป็นไรหรอก ผมอยู่ได้

ผมจัดการทำความสะอาดห้องอย่างที่ทำทุกวันก่อนจะมาเรียนทำอาหารกับหนังสือที่คุณจุนฮยองให้คนไปซื้อมาให้ เรียนไปก็เริ่มสนุก แล้วยิ่งมีร่างหนาคอยชิมแล้วบอกว่าอร่อยยิ่งมีความสุขใหญ่ แต่วันนี้คงต้องชิมเองแล้ว

ก๊อกๆ

อะ ใครมากัน

ผมรีบปิดเตาแก๊สแล้วออกไปเปิดประตูพร้อมกับจุนซึงที่วิ่งตามมา แต่พอเปิดประตูออก ผมก็พบสาวสวยยืนอยู่หน้าห้องโดยที่ไม่มีลูกน้องคุณจุนฮยองอยู่เลยสักคน

คุณคาร่า

"สวัสดีครับ" เขามาทำไม หรือว่ามาหาคุณจุนฮยอง

"อืม.." เจ้าหล่อนตอบผมเหมือนไม่อยากจะเสวนาด้วยก่อนจะดันไหล่ผมให้ออกห่าง

"คุณจุนฮยองไม่อยู่หรอ"

"ครับ เขาน่าจะกับเย็นๆ" ผมตอบก่อนตาจะไปเห็นถุงพลาสติกขนาดใหญ่ที่เจ้าตัวถือมา แต่เธอกลับล้มตัวลงนั่งบนโซฟาทั้งๆที่รู้ว่าอีกคนไม่อยู่

"คุณมีธุระอะไรกับเขางั้นหรอครับ"

"ก็กะจะเอาการ์ดงานแต่งมาให้เขาช่วยเลือก แต่เขากลับไม่อยู่ซะนี่"

การ์ดงานแต่ง!

ทะ ทำไม มันเกิดอะไรขึ้น

"คะ คุณจะแต่งงานหรอครับ กับใครหรอ..." ได้โปรด อย่าเป็นคนที่ผมคิด

"ฉันมาให้คุณจุนฮยองช่วยเลือก แล้วฉันคงแต่งกับลูกน้องหน้าห้องเขามั้ง"

ไม่จริง!

"คุณล้อผมเล่นแน่" ในเมื่อเมื่อคืนเขายังบอกว่าเราเป็นพ่อแม่ลูกกันอยู่เลย แล้วทำไมถึงจะแต่งงานกับคนอื่นไปได้ล่ะ

"เรื่องแบบนี้คงมาล้อเล่นกันนะย๊ะ" นัยน์ตาคมสวยจิกใส่ผมอย่างเหยียดหยันจนชวนอ้วก ก่อนมันจะมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า

"อ่อ แล้วนายคงจะไม่อยู่นี่ตลอดไปหรอกนะเพราะถ้าฉันแต่งแล้วก็ต้องเข้ามาอยู่ที่นี่ เอ..หรือว่านายไม่มีที่ไป" คุณจะให้ผมไปอยู่ที่อื่นหรอ แล้วผมจะไปอยู่ที่ไหนล่ะ ผมเหลือเขาคนเดียวแล้วนะ

"ผม..."

"ให้ฉันแนะนำไหมล่ะ นายก็ไปหาเสี่ยรวยๆสักคนแทนคุณจุนฮยองซะสิ เรื่องมันจะได้จบ"

"คุณจะให้ผมไปขายตัวอย่างนั้นหรอ!" ทำไมถึงคิดแบบนั้น ถึงผมจะจนแต่ก็ไม่เคยคิดจะขายร่างกายให้ใครนะ

"หึ ทำเป็นพูดดี แล้วที่นายเป็นอยู่ตอนนี้มันไม่เรียกว่าขายตัวรึไง"

!!!

"คุณรู้!" คุณรู้ว่าผมกับคุณจุนฮยองอยู่กันแบบไหนใช่ไหม วันนี้คุณถึงมาเพื่อให้ผมออกไป

"ใช่ ฉันรู้ แล้วคุณจุนฮยองเองก็ไม่ใจแข็งพอที่จะไล่นายไป วันนี้ฉันถึงต้องมาเอง" ที่แท้มันก็เป็นแผน คุณรู้อยู่แล้วว่าเขาไม่อยู่ คุณเลยมาจัดการซะเองงั้นสิ

แล้วทำไมคุณถึงไม่บอกผมว่าไม่ต้องการผมแล้ว แล้วทำไมถึงพูดแบบนั้น...ว่ารักผม

มันเจ็บนะคุณจุนฮยอง

"ผมเข้าใจแล้วครับ" ถ้าเรื่องมันเป็นแบบนั้นผมก็ควรจะเป็นที่ทำให้มันต้องจบ

ผมควรจะไป

"ถ้าไปตอนนี้ได้ก็ยิ่งดีเลยนะ เพราะฉันจะย้ายเข้ามาพรุ่งนี้ แล้วนายก็ควรแอบอย่าให้ลูกน้องคุณจุนฮยองเห็นนะ ไม่งั้นเขาจะมองคุณจุนฮยองไม่ดี ที่ทิ้งนาย"

พรุ่งนี้! แล้วจะให้ผมไปอยู่ไหน ทำไมมันเร็วแบบนี้

"ไปซะสิ!" แล้วมือเล็กก็ดันหลังผมอย่างแรงจนผมล้มลงไปกับพื้นหน้าห้องก่อนที่เจ้าตัวจะปิดประตูใส่หน้า ผมมองบานประตูนั้นแล้วน้ำตาก็แทบไหล นี่ผมต้องไปจริงๆงั้นหรอ

เขาทิ้งผมจริงๆใช่ไหม แล้วทำไมไม่บอกผมตรงๆ อย่างน้อยผมก็จะได้เห็นหน้าคุณเป็นครั้งสุดท้าย

ผมเดินลงมาถึงชั้นล่างที่ผมจะลงมาแทบนับครั้งได้ แต่พอนึกถึงคำที่คุณคาร่าพูดก็ทำให้ผมต้องแอบออกไปจากตึกให้ได้ ถ้าลูกน้องคนอื่นเห็นผม เขาคงจะนินทราแล้วทำให้เขาเสียเชื่อ ที่ทิ้งผมแบบนี้ แต่ผมก็เขาใจเขา เพราะผมเป็นผู้ชาย แล้วคุณคาร่าก็เป็นผู้หญิง ผู้หญิงที่สามารถให้ลูกแก่เขาได้ ซึ่งผมไม่สามารถ ดังนั้นถ้าเขาทำแบบนี้ ก็ถือว่าไม่ผิด

แต่ผมจะขอรักคุณตลอดไปนะครับ...คุณจุนฮยอง

แต่พอเดินหลบออกมาถึงล็อบบี้ ลูกน้องคุณจุนฮยองก็มองผมแปลกๆ ก่อนที่จะเดินเข้ามาหาผมใหญ่ ผมเองก็เริ่มงงที่พวกเขาดูตกใจที่เห็นผม ก่อนจะมีคนหนึ่งเอ่ยถาม

"นายหญิงลงมาทำไมครับ"

"เออ..."

"รีบขึ้นไปเถอะครับ ถ้าท่านประธานรู้ ท่านเอาพวกผมตายแน่"

มันคงไม่เป็นอย่างนั้นหรอก...เพราะเขาต้องการให้ผมไปจากที่นี่นี่

"ผมจะ.."

ปังๆๆๆ

แต่แล้วเสียงปืนก็ดังสนั่นก่อนลูกกระสุนจะวิ่งผ่านตัวผมไปอย่างเฉียดเฉียวทำให้ลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างหลังรับลูกกระสุนไปเต็มๆ ผมเห็นแบบนั้นก็แทบเข่าทรุดแต่ดีที่มีลูกน้องอีกคนรีบมารับผมไว้แล้วกดตัวให้หมอบลงกับพื้น

"หมอบครับ! คุ้มครองนายหญิงด้วย" เขาสั่งอีกคนก่อนจะวิ่งออกไปสู้อีกฝ่ายที่สวนปืนเข้ามาไม่ยั้ง แต่ลูกน้องที่รับคำสั่งกลับดึงผมขึ้นแล้วลากผมออกจากตัวตึกทันที

ปังๆๆ

"จะพาผมไปไหน!"

"เงียบเถอะหน่า!"

"เห้ย! นายหญิงถูกจับตัวไป!"

ปังๆๆ

"อย่ายิงนายหญิง!" เสียงตะโกนใส่กันดังลั่นแข่งกับปืน ทำให้ลูกกระสุนไม่มาถึงผมสักนิด เหมือนกับจะกลัวว่าผมจะโดนลูกหลงยังไงยังงั้น

"นี่! จะทำอะไรน่ะ!" ผมเลยพยายามขืนตัวเองไว้สุดฤทธิ์ไม่ยอมตามมันไปแต่กลับสู้แรงมันไม่ได้ เลยทำให้ผมปลิวตามแรงนั้นก่อนเจ้าตัวจะหันไปยิงน้องลูกคนอื่นที่ตามมา

ปังๆๆๆๆ

"เอาตัวมันไป!" เสียงตะโกนบอกอีดคนก่อนจะผลักผมส่งให้ร่างหนาที่รอรับ ผมเลยถูกยัดใส่รถเก่งสีดำคันหรูแล้วถูกพาออกมาจากพื้นที่ตรงนั้น

"ปล่อยผมนะ! จะพาผมไปไหน!" พยายามยื้อตัวเองสุดตัวก่อนจะคว้าที่เปิดประตูเพื่อเปิดมันออก แต่กลับช้ากว่ามือใหญ่ที่นั่งอยู่ข้าง ทำให้ผมถูกจับมือไว้ทั้งสองข้าง

"อย่าดิ้นมากน่า! เดี๋ยวก็ซัดให้ซะนี่!" เสียงดุเล่นเอาสมองผมทื่อไปหมด แต่ตอนนี้สมองมันกลับสวนทางกับร่างกายผม ทำให้ผมยกมือที่จับไว้ขึ้นมากัดอย่างแรง

"อ๊าก!!! มึง!"

ผลั้วะ!

อะ!

ไม่รอดแน่จางฮยอนซึง...นายตายแน่



<><><><><><><><><><><><><><>
131025