[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”

by nooonaa

 

 

How much? 22 : ลืมไม่ได้

 

 

+WoonKwang+

 

 

 

"ฉันก็ผัวคนที่นายจะจีบอยู่นี่ไง!"

 

"คุณดงอุน!!!"

 

"จริงหรอครับกีกวาง" คุณจงฮยอนรีบถามผมด้วยความตกใจไม่แพ้กัน แต่ตอนนี้ผมช็อคจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว

 

"ไม่จริงครับ อย่าไปเชื่อเขา" ต้องปฏิเสธ ต้องลบข้อกล่าวหาทั้งหมด เพราะผมจะให้เขาเข้ามาทำลายชีวิตผมไม่ได้อีก

 

"อะไรกัน แค่เดือนเดียวก็ลืมกันแล้วรึไง...คุณหมอ" เสียงยียวนนั้นแทบทำให้ผมบ้า ทำไมต้องมาวุ่นวายกันอีก ในเมื่อผมก็ไม่ได้สำคัญกับคุณเลยไม่ใช่รึไง แล้วทำไมต้องกลับมาด้วย

 

"อย่ามาพูดจาทุเรศๆแบบนั้นนะคุณดงอุน แล้วก็เชิญออกไปจากบ้านผมด้วย" ผมชี้ไปที่ประตูรั้ว แต่ใบหน้าหล่อที่ตอนนี้ช้ำเหมือนโดนทำร้ายมานั้นกลับยิ้มเพียงแค่มุมปากแล้วกอดอกมองพวกเรานิ่ง

 

"บ้านคุณก็เหมือนบ้านผมไม่ใช่รึไง เพราะเราสองคน..."

 

"หยุดนะ!" ผมรีบห้ามอีกคนไม่ให้พูดคำนั้นออกมา แค่นี้ผมก็เสื่อมเสียมากพอแล้ว

 

"ถ้าไม่อยากให้พูดมากก็เข้าบ้าน แล้วนายก็กลับไปได้แล้ว ไป!" เสียงทุ้มยังคงอำนาจเหมือนเดิม ยังสั่งให้ทุกคนทำตามในสิ่งที่เขาต้องการ แต่ตอนนี้ผมออกมาใช้ชีวิตของผมแล้ว ดังนั้นเขาจะมาบงการชีวิตผมอีกไม่ได้

 

"คุณนั่นแหละที่ต้องออกไป เพราะนี่คือบ้านผมกับแฟนของผม" ผมคว้าแขนแกร่งของอีกคนเข้ามาจับไว้ก่อนจะจ้องคนตรงหน้าอย่างท้าทาย คุณจงฮยอนเองก็ดูตกใจที่ผมพูดแบบนั้น แต่มือหนาก็ยังคงมากุมที่มือผมไว้ เหมือนอยากบอกกับผมไม่ให้กลัวอะไร

 

นี่คือคนที่จะปกป้องผมจริงๆสินะ

 

"แฟน...ก็แค่แฟน แต่ฉันมันเป็นเจ้าชีวิตนาย ลืมไปแล้วรึไง!"

 

"นี่คุณ! จะมากไปแล้วนะ คุณกีกวางเป็นแฟนผม คุณไม่มีสิทธิที่จะพูดแบบนั้นกับเขา" คุณจงฮยอนดูโกรธมากที่เขาก้าวร้าวกับผม แต่ผมกลับทำได้แค่ก้มหน้า...เพราะมันคือเรื่องจริง

 

ผมยังชดใช้ให้เขาไม่หมดใช่ไหม...ผมยังคงต้องชดใช้เรื่องของดายุนให้เขาอีกใช่ไหม

 

ผมจะไม่ไหวแล้วนะ...พอสักทีเถอะ ถ้าการมีชีวิตอยู่มันจะทรมานขนาดนี้

 

ผมเคยคิดว่าการฆ่าตัวตานเป็นเรื่องไร้สาระ แต่ตอนนี้ผมกลับอยากทำมัน เรื่องทุกอย่างจะได้จบสักที

 

"พอเถอะครับคุณจงฮยอน เดี๋ยวผมจะจัดการเอง คุณกลับไปก่อนเถอะครับ" ผมปล่อนแขนนั้นออกแล้วส่งยิ้มเพื่อให้เขาคลายกังวล ใบหน้าหล่อดูเป็นหวงผมเกินกว่าจะกลับไป ผมเลยต้องยืนยันอีกครั้ง

 

"ผมโอเคครับ แล้วผมจะโทรหานะ"

 

"แต่ผมเป็นห่วงคุณนะ" คุณดีกับผมจริงๆ

 

"เขาไม่กล้าทำอะไรผมหรอกครับ ผมขอเคลียร์กับเขาก่อน เรื่องมันจะได้จบสักที"

 

"ก็ได้ครับ แต่ถ้าเขาทำอะไรคุณ ต้องรีบโทรหาผมนะ"

 

"ร่ำลาเสร็จรึยังห๊ะ! รกตาจริง!" แต่แล้ววงแขนแกร่งกลับเกี่ยวผมจากด้านหลัง แถมยังกอดผมไว้แน่น ผมพยายามดิ้นออกห่างแต่ก็ไม่สามารถทำได้

 

"ปล่อยผมนะ!"

 

"ปล่อยคุณกีกวางเดี๋ยวนี้!" มือหนาจับข้อมือผมไว้แล้วพยายามช่วยดึงผม แต่อีกคนกลับยิ่งรัดเอวผมแน่นเข้าไปอีก

 

หายใจไม่ออกแล้ว

 

"ก็กลับไปสิวะ ผัวเมียเขาจะคุยกัน" พูดบ้าอะไรเนี่ย

 

"คุณจงฮยอนครับ กลับไปก่อนนะครับ" ผมร้องขอให้เขากลับไปก่อน ไม่งั้นก็ต้องเถียงกันอยู่แบบนี้

 

"ก็ได้ครับ" มือหนานั้นยอมปล่อยออกพร้อมกับอ้อมแขนนั้นก็คลายลงตาม

 

"ไม่ต้องกลับมาเลยยิ่งดีนะ"

 

"นี่!" ผมรีบลากอีกคนเข้าบ้านก่อนจะทะเลาะกันหนักไปมากกว่านี้ ทำไมเขาถึงได้ปากเสียได้ขนาดนี้ เมื่อก่อนออกจะนิ่งเงียบ เขาเป็นอะไรไป

 

พอมาถึงห้องนั่งเล่นผมก็ปล่อยแขนเขาออกทันที ก่อนจะเดินหนีไปอีกฝั่งของห้อง ร่างสูงเองก็ยกยิ้มอย่างน่ารังเกียจก่อนจะเดินเข้ามาใกล้

 

"อย่าเข้ามาใกล้ผม!"

 

"ทำไม...รังเกียจกันมากเลยงั้นสิ"

 

ยังจะกล้าถามอีกรึไง

 

"คุณเป็นคนเดียวและคนแรกที่ผมเกลียดที่สุด" แค่นี้มันชัดพอไหม แล้วก็เลิกมายุ่งกับผมสักที

 

"หึ เกลียดที่สุด..." รอยยิ้มแหยะนั้นดูแย่มาก ผมมองแล้วอยากจะเข้าไปฆ่าเขาให้ตาย ต้องทำยังไงถึงจะเลิกดูถูกกันสักที

 

"คุณต้องการอะไร พูดมาเลยดีกว่า จะได้ออกไปจากบ้านผมสักที" ผมเริ่มเข้าเรื่องเมื่อเริ่มเห็นแววตานั้นฉายแววโมโห แล้วถ้าโกรธขึ้นมา ผมกลัวว่าผมจะต้านเขาไว้ไม่ได้

 

"ฉันมารับนายกลับ"

 

"อะไรนะ" ผมหูฝาดไปรึป่าว อย่างคุณเนี่ยนะจะมารับผมกลับ รับไปเพื่อจะล่ามโซ่เป็นที่ระบายความใคร่ให้คุณอีกรึไง หึ...ไม่มีวันนั้นซะหรอก

 

"ฉันต้องการให้นายกลับไปอยู่กับฉันเหมือนเดิม"

 

"พูดบ้าอะไรของคุณ! ทำไมต้องทำร้ายกันอีกด้วย แค่นั้นผมยังชดใช้ให้คุณไม่พอรึไง ต้องให้ผมตายใช่ไหมคุณถึงจะพอใจ" ผมทนไม่ไหวแล้ว ผมทนอดกลั้นต่อไปไม่ได้แล้ว แค่นี้มันก็สุดจะทน แล้วทำไมต้องมาซ้ำเติมกันอีก

 

"กีกวาง..." อยู่ๆร่างหนาก็ตรงเข้ามาโถมใส่ผมไม่ให้ตั้งตัว เขากอดผมเข้าอกจนแน่นก่อนจะซบเข้าที่ซอกคอผม แต่ยิ่งเขาทำแบบนี้ผมยิ่งกลั้นน้ำตาไม่ได้

 

"ปล่อย! ฮึกๆ ปล่อยผม อย่าทำร้ายผมอีกเลย ฮือๆ ผมขอร้อง" ถึงผมจะร้องขอเท่าไหร่แต่เขาก็เอาแต่กอดผมนิ่ง แถมฝ่ามืออุ่นยังลูบขึ้นลูบลงเหมือนปลอบประโลมให้ผมหยุดร้อง แต่ยิ่งเขาทำแบบนั้นผมยิ่งปล่อยออกมาจนหมด เหมือนมันรู้สึกปลอดภัยที่อยู่ในอ้อมกอดนี้

 

นี่มันอะไรกัน ทำไมผมยังรู้สึกบ้าๆแบบนี้อีก พอสักทีเถอะกีกวาง นายต้องเข้มแข็ง

 

"ไม่กีกวาง...ฉันไม่มีทางทำร้ายนายอีก"

 

"หมายความว่ายังไง" คุณให้อภัยผมแล้วงั้นหรอ

 

"......"

 

"อย่าเงียบสิ" ผมดันเอวสอบสวยออกห่างจากตัวก่อนเราสองคนจะสบตากัน แล้วมันทำให้เห็นแววตาเศร้าและความรู้สึกผิด

 

"คุณดงอุน" แต่แล้วใบหน้าคมกลับก้มลงมาใกล้จนชิดก่อนที่ริมฝีปากบางสวยจะกดลงมา ผมนิ่งค้างทำอะไรไม่ถูกเมื่อความทรงจำเดิมๆกลับเข้ามา

 

ความทรงจำที่ผมยังคงรักเพียงแค่คุณเท่านั้น

 

และนี่คือ...จูบแรกที่เขาจูบผม

 

ผมหลับตาพริ้มเหมือนโดนสะกดให้รับความหอมหวานรัญจวนใจนั้นก่อนมือเขาจะเข้าสอดที่ต้นคอแล้วค่อยๆประครองผมไว้เมื่อเรี่ยวแรงผมเหมือนจะหายไป ลิ้นฉ่ำเองก็แตะเบาๆเพื่อขอทางเข้าไปเชยชมซึ่งผมก็ยอมให้ผ่านง่ายๆเพียงแค่หัวใจผมเรียกร้อง

 

ผมพ่ายแพ้ให้กับเขาอีกแล้ว

 

เราสองคนยังคงจูบกันอยู่อย่างนั้นจนผมเริ่มรู้สึกว่าหลังผมสัมผัสกับเบาะนุ่ม แถมร่างสูงนั้นยังคงทาบทับลงมาบนตัวผมก่อนจะส่งมือร้อนไล้ทั่วเอวคอด ผมเผลอครางเสียงอ่อนตามทันที แล้วนั่นเองก็ทำให้ผมรู้สึกทันที...ว่ายังไงก็หนีเขาคนนี้ไม่พ้น

 

เพราะผมยังลืมเขาไม่ได้

 

"อืม...."

 

เสียงครางเหมือนหลงอยู่ในภวังก็เล่นเอาขนผมลุกหือก่อนมืออุ่นจะลูบไล้ตามผิวเนื้อของผมอย่างโหยหา แค่นั้นมันก็ทำให้ผมอ่อนระทวยตาม เพียงแค่เขาสัมผัสผมก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้แล้ว

 

ไม่นานเสื้อก็ถูกเลิกขึ้นจนเห็นแผ่นอกขาวเนียนจนอีกคนเริ่มเก็บอาการไม่ไหว ลิ้นฉ่ำเลียที่ริมฝีปากเล็กน้อยก่อนจะลากมันตรงกลางอก ผมเองก็แอ่นตามมันอย่างช่วยไม่ได้จนยอดอกเม็ดสีสวยลอยเด่นอยู่ตรงหน้า ทำให้มันเป็นเป้าหมายใหม่ต่อลิ้นนั้น

 

"สวย...สวยมากกีกวาง"

 

"ดง...อุน อะ ตรงนั้น..." ยิ่งเขารัวลิ้นมากเท่าไหร่ผมยิ่งกดหัวทุยสวยเข้าไปหนักกว่าเดิม แต่มืออีกข้างของผมกลับพยายามดันไหล่กว้างให้ออกห่างเหมือนผมสับสน เพราะมันเสียวจนแทบขาดใจและรู้สึกชอบจนต้องการอีก

 

แต่แล้วมือหนากลับพลิกตัวผมให้นอนคว่ำกลางโซฟาก่อนจะจับบั้นท้ายผมให้โก่งขึ้น นิ้วเรียวเกี่ยวกระดุมกางเกงออกอย่างรวดเร็วก่อนจะดึงพรวดเดียวหลุดออกจากสะโพก มันเร็วจนผมทำได้แค่กดหน้ากับหมอนอิงแล้วกัดปากตัวเองแน่น

 

"อย่ากลั้นเสียงสิ ฉันอยากฟัง" แค่นั้นมันก็ทำให้ผมใจสั่น เหมือนเขาคิดถึงผม

 

"คุณ...ดงอุน อะ..."

 

เสียงหยุดกลางคันทันทีเมื่อลิ้นเรียวเลียเข้ากับช่องทางนุ่ม ผมซี๊ดจนหัวขาวโพลนก่อนขมิบถี่รัวเมื่อรู้สึกเสียวเกินไป ริมฝีปากบางเองก็ยังไม่ยอมหยุดกลับระเรงจะผมแทบหายใจไม่ทัน ทั้งดูดทั้งเลียก่อนจะลากลิ้นนั้นมาที่กลางหลัง ตอนนี้ผมเกรงที่หน้าท้องไปหมด มันวูบแปลกๆเหมือนต้องการมากกว่านั้น

 

"คุณดงอุน...พอแล้วครับ ผมไม่ไหวแล้ว.."

 

"กีกวาง...อ่าาา..." อย่าสิ อย่าส่งเสียงแบบนั้นออกมา ผมจะไม่ไหวแล้ว

 

มือหนาจับหน้าผมให้หันไปก่อนจะประกบปากลงมาอีกครั้ง แล้วนั่นก็ทำให้ผมแทบช็อค เพราะเขาเองก็ดันแท่งร้อนใหญ่เข้ามาในรูแคบนั้นด้วย ตาผมเบิกกว้างก่อนจะเห็นดวงตาฉ่ำร้อนแรงของอีกคน แค่นั้นผมก็แทบขาดใจ

 

เขาต้องการผมจริงๆใช่ไหม

 

"อ๊าาาาา..."

 

พอหัวปลายแดงก่ำโดนด้านในสุดอีกคนก็ไม่รอช้า ค่อยๆถอนมันออกมาใหม่แล้วสวนกลับเข้าไปอีกอย่างแผ่วเบา มันไม่รุนแรง...และหยาบคายเหมือนเมื่อก่อน เหมือนเขาอยากทะนุถนอมผมให้มีความสุขไปกับเขา

 

"อ่า...ตรงนั้น...อ๊ะ!"

 

"เจ็บหรอ...เจ็บไหม" เอวสอบหยุดเคลื่อนไหวทันทีที่ผมร้องเสียงหลง แถมจมูกโด่งก็เอาแต่กดลงมาซ้ำๆที่แก้มเหมือนต้องการปลอบประโลม แค่นั้นหัวใจด้วยนี้ก็เหมือนถูกชุบชีวิตให้ชุ่มฉ่ำอีกครั้ง

 

ครั้งนี้ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม...คุณเป็นห่วงผม

 

"ไม่เจ็บ...ไม่เจ็บครับ..." เพียงแค่นั้นเขาก็เริ่มขยับใหม่ ยิ่งผมครางเสียงหวานเท่าไหร่เขาก็ยิ่งกระแทกกลับเข้ามาแรงเท่านั้น หัวบานซ้ำตรงที่จุดเดิมจนผมแทบทรงตัวไม่ได้

 

ร้อนแรง

 

"อ๊ะๆ อ๋า..."

 

"กีกวาง...สุดยอด...."

 

แค่นี้...มันก็ทำให้ผมขาดคุณไม่ได้อีกแล้ว

 

 

 

"คุณจะมารับผมจริงๆหรอ..."

 

จุ๊บ...

 

"อย่าเพิ่งสิครับ...ตอบผมก่อน" ผมเบี่ยงไหล่หนีริมฝีปากอุ่นของอีกคนเมื่อเขาเอาแต่หอมไหล่และซอกคอผมจากด้านหลัง ยิ่งตอนนี้ผมนั่งซ้อนบนตักเขาแล้วเอาหลังผิงกับแผ่นอกอีกคนก็ยิ่งทำให้ผมหนีลำบาก แถมฝ่ามือใหญ่ก็เอาแต่ลูบๆคลำบนแก่นอุ่นของผมเล่นสนุกมือนั่นอีก นี่เขาอดอยากมาจากไหนกัน

 

"เดี๋ยวสิ...ขอฉันทำธุระก่อน"

 

ธุระของคุณคือลวนลามผมหรอ

 

"คุณดงอุน..." ผมคว้ามือเขาไว้เมื่อมันเริ่มบีบเค้นน้องชายผมหนักขึ้น แต่กลับได้ยินเสียงจิ๊ปากอย่างขัดใจจากเขา หัวใจผมนี่หายวูบทันที

 

"หนึ่งเดือนเลยนะ หนึ่งเดือนที่ฉันไม่ได้สัมผัสนาย ขอฉันสัมผัสให้คุ้มหน่อยเถอะ"

 

"บะ บ้า...พูดอะไรน่ะครับ" พูดเหมือนคุณคิดถึงผมอย่างนั้นแหละ

 

"งั้นก็ปล่อยให้ฉันทำธุระก่อน" แล้วนั้นก็เป็นประโยคสุดท้ายที่เขาพูดกับผม เพราะเขาเอาแต่ดอมดมทั่วแผ่นหลังและไหล่จนจักจี้ไปหมด แต่พอผมเห็นหางคิ้วเขาที่แตกมันก็ทำให้ผมนึกขึ้นมาได้

 

"ทำไมหน้าคุณเป็นแบบนี้ล่ะ"

 

"ช่างมันเถอะ" อะไรล่ะ ผมเป็นห่วงคุณนะ

 

"ถ้าคุณไม่บอกอะไรผมเลยแบบนี้ แล้วผมจะมั่นใจได้ไงว่าคุณจะมารับผมกลับไปจริง" แค่นั้นใบหน้าหล่อคมก็หยุดกึกทันที ร่างสูงค่อยๆถอนหน้าออกจากซอกคอผมแล้วถอนหายใจออกมาเล็กน้อย

 

"ฉันโดนท่านประธานแกล้งน่ะ"

 

โดนแกล้ง!

 

"ทำไมล่ะครับ"

 

"เขาพานายมาซ่อนที่นี่...ที่บ้านของฉัน"

 

"อะไรนะ!" ถึงได้ว่า ทำไมคุณถึงเขามาในบ้านผมได้ ที่แท้ที่นี่ก็เป็นบ้านคุณอย่างนั้นหรอ

 

"ฉันไม่คิดว่าท่านจะพานายมาที่นี่ ฉันหานายจนทั่วเกาหลีแต่ก็ไม่เจอ จนต้องกลับไปถามท่านประธานเมื่ออาทิตย์ก่อน แล้วเขาก็...."

 

"ก็อะไรครับ..." อย่ามาทำให้ผมอยากรู้ไปมากกว่านี้ได้ไหม

 

"เขาให้ฉันผ่านลูกน้องเขานับร้อยคน...เหมือนฝ่าด่านไปเจอบอสตัวใหญ่ยังไงยังงั้น"

 

นี่คุณแกล้งเขาขนาดนี้เลยหรอ...คุณจุนฮยอง

 

"แล้วทำไมคุณต้องยอมด้วยล่ะ ผมมันก็แค่ที่ระบายความใคร่ไม่ใช่รึไง"

 

"มันแค่ความทิฐิของฉันเท่านั้น"

 

"แล้วคุณพูดแบบนั้นทำไม...ผมเสียใจนะ" แค่พูดว่ามันคือทิฐิ แล้วผมจะหายเจ็บรึไง

 

"ฉันโกรธ...ที่นายอยากไปจากฉัน"

 

"ก็คุณทำร้ายผมนี่" ไม่รู้ทำไมครั้งนี้ผมถึงกล้าเถียงเขาขนาดนี้ อาจจะเป็นเพราะว่าผมรู้สึกถึงความเป็นต่อ ที่เขาต้องยอมผม

 

"ก็นายจะทิ้งฉันไป"

 

ตึกตักๆ

 

บ้าน่า

 

"พูดเหมือนคุณอยากให้ผมอยู่กับคุณอย่างนั้นแหละ" แค่นั้นหน้าผมก็ร้อนผ่าว มันดีใจมาก ที่ได้ยินแบบนั้น

 

"ฉันถึงต้องมารับนายกลับ"

 

"คุณดงอุน..."

 

'ผมยินดีรอคุณพร้อมเสมอ...' แต่แล้วเสียงนุ่มนั้นกลับแวบเข้ามาในสมองผมอย่างจัง มันทำให้ผมปวดหัวจี๊ด นี่ผมกำลังทำให้ใครบางคนเสียใจ

 

ผมกำลังทำลายความรักของคุณจงฮยอน

 

"กลับไปโซลกับฉันนะ"

 

ผมจะทำไงดี

 

'ให้ผมเป็นครดูแลดวงตาเศร้านั้นของคุณนะครับ'

 

"ไม่ได้หรอกครับ...ผมทิ้งเขาไปไม่ได้"

 

ถ้าผมทำแบบนั้น...ผมคงเป็นผู้ชายที่แย่ที่สุด

 

 

 

<><><><><><><><><><><><><> 

131006

 

โอ้ยพวกนาย! รีบๆง้อสิย๊ะ ฉันเหนื่อยแล้วนะ เก๊กกันอยู่ได้ เดี๋ยวก็มีลูกไม่ทันจุนซึงหรอก นั่นเขาหวานซะจนฉันเขินไปแปดพันตลบแล้ว เข้าใจแล้วก็รีบง้อซะ ด่วน!