[Fic Beast] How much? “ค่าตัวนาย..เท่าไหร่กัน?”

by nooonaa
 
How much? 00 : จุดเริ่มต้น
 
 
“ต่อไปเป็นสินค้าที่ดีที่สุดตอนนี้เลยครับ ตัวผมเองยังอยากจะร่วมประมูลด้วย แต่ว่าสินค้าชิ้นนี้เหมาะสมกับแขกผู้มีเกียรติ์มากกว่า เอาล่ะครับ...เชิญชมสินค้าชิ้นสุดท้ายของค่ำคืนนี้”
 
 
พรึบ
 
 
“ฮือฮา.....” เสียงตื่นเต้นของแขกทั้งห้องดังระงมจนน่าปวดหัวเมื่อผ้าที่คุมกรงเหล็กสีเทาเข้มนั้นเปิดออก ผมมองภาพตรงหน้าด้วยสติที่พร่าเลือน ผมขยับร่างกายที่นอนหอบของตัวเองขึ้นอย่างยากลำบากก่อนจะรู้สึกถึงโซ่ตรวนที่ติดอยู่ที่คอ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมแสงไฟถึงส่องมาที่ตัวผม...แล้วทำไมผมถึงเปลือยเปล่าแบบนี้
 
“อืม...” ใครก็ได้...เอาผมออกไปจากสายตาที่น่ารังเกียจนี้ที พวกเขาจ้องผมแบบนั้นทำไมกัน
 
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้หันหน้าหนีจากแสงไฟที่ส่องลงมาก็มีผู้ชายชุดดำสองคนเข้ามาหาผมในกรง เขาจับขาผมทั้งสองข้างแล้วแหวกออกไปทางคนพวกนั้นก่อนที่เสียงฮือฮาจะดังขึ้นอีก ผมเองก็พยายามขืนตัวออกจากมือหยาบนั้น แต่ยิ่งขยับผมกับยิ่งร้อนรุ่ม นี่พวกเขาทำอะไรกับผม
 
“เอาละครับทุกท่าน ผมบอกแล้วว่าสินค้าชิ้นนี้สุดยอดจริงๆ งั้นเราเริ่มมาประมูลกันดีกว่า เริ่มจาก...สามสิบล้าน”
 
ตุบ
 
“สี่สิบ”
 
“สี่สิบห้า”
 
“หกสิบ”
 
“แปดสิบ”
 
“แปดสิบแล้วครับ มีใครให้ราคาสูงกว่านี้มั้ยครับ” เสียงแข่งกันตะโกนต่อราคาดังระงมก่อนที่โฆษกจะเอ่ยขอราคาต่อ
 
“เก้าสิบ”
 
“เก้าสิบแล้วครับ”
 
“ร้อยล้าน!!!”
 
“ฮืออา...”
 
“เอาละครับ ร้อยล้านจากท่านที่นั่งอยู่ข้างหลัง มีใครให้มากกว่านี้มั้ยครับ แต่นี้ผมยังไม่ได้บอกข้อดีของสินค้าสินนี้นี่ สินค้าชิ้นนี้ยังบริสุทธิ์อยู่ครับ”
 
“ร้อยสิบล้าน” เสียงตะโกนข้างหลังดังขึ้นมาทันทีที่โฆษกกล่าวจบ แล้วก็ตามด้วยเสียงฮือฮาตามมาจนน่าปวดหัว พอเถอะ... ผมเริ่มหายใจไม่ออกแล้ว เอาผมไปจากที่นี่ที
 
“อ๊ะ อ๊า...” ผมเผลอครางออกมาทันทีที่ชายชุดดำข้างหลังผมเลื่อนมามาที่หน้าอก มันใช้นิ้วแข็งสะกิดเบาๆแต่มันยิ่งทำให้ผมไม่ไหว นี่เขาทำอะไรกับร่างกายของผม เขาทำอะไร...
 
“โอ๊ะโอ....เสียงหวานซะด้วยครับ”
 
“ร้อยห้าสิบล้าน!!”
 
“ร้อยหกสิบ”
 
“.......”
 
“มีท่านไหนให้มากกว่าร้อยหกสิบมั้ยครับ มีมั้ยครับ ไม่มีนะครับ ถ้าอย่างนั้น ร้อยหกสิบครั้งที่หนึ่ง ร้อยหกสิบครั้งที่สอง....ร้อยหกสิบครั้งที่สะ....”
 
พรึบ
 
“สามร้อยล้าน!!”
 
“คุณยง!!!”
 
เสียงเงินสดหล่นจากที่สูงก้องกังวานไปทั่วท้องก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะปรากฏแกสายตาทุกคน ทุกคนที่อยู่ในห้องหยุดยืนนิ่งก่อนแหวกออกเป็นทางกว้างทำให้ชายหนุ่มเดินเข้ามาถึงหน้าเวทีที่ผมอยู่พร้อมกับชายหนุ่มชุดดำอีกคนหนึ่ง สายตาดุนั้นมองมาที่ผมที่ถูกจับมัดไว้มั่นแล้วแสยะยิ้มอย่างน่ารังเกียจ ไม่รู้ทำไมแต่มันทำให้ผมขนลุกไปทั้งตัว
 
“นี่แกมาทำอะไรที่นี่วะ ออกไปนะเว้ย” เสียงตะคอกใส่ร่างหนานั้นเรียกใบหน้าหล่อให้หันไปมองได้เป็นอย่างดี แต่แค่ดวงสายคู่สวยนั้นตวัดไปมองเท่านั้นก็ทำให้คนที่กล้าดีผงะถอยหลังไปก้าวได้ง่ายๆ
 
“จะหยาบคายกับแขกอย่างผมมากไปรึป่าว...คุณคิม” เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยใบหน้านิ่งเฉยก่อนจะกลับมามองที่ผม
 
“หยุดฮีซอล...ฉันจะจัดการเอง” ชายคนหนึ่งที่เงียบอยู่นานก็เอ่ยปากห้ามคนหน้าสวยไว้ก่อนจะดันร่างบางให้ไปยืนอยู่ข้างหลัง
 
“ผมไม่รู้ว่าคุณยงเจ้าพ่อเงินกู้รายใหญ่มาที่นี่ทำไมแต่กรุณาออกไปจากที่นี่เถอะครับ แล้วได้โปรดเลิกราต่อกัน”
 
“ผมมาในฐานะแขก แต่กลับไล่ผมออกไปง่ายๆเลยหรอ ก็ได้ ถึงมันจะดูหยาบคายไปสักนิดแต่ผมจะไป...ดงอุน เอาของของฉันมาทีสิ” สิ้นเสียงคำสั่งเย็นเชียบนั้น ชายชุดดำที่อยู่ข้างหลังเขาคนนั้นก็ขึ้นมาบนเวทีที่ผมอยู่ก่อนจะถอดเสื้อสูทราคาแพงมาคลุมตัวผมไว้แล้วอุ้มตัวผมออกจากผู้ชายสองคนนั้น ผมรีบซุกเขาหาอกกว้างอย่างดีใจที่ผมจะได้ออกไปจากที่นี่สักทีก่อนเรากลับมายืนอยู่ข้างหลังร่างหนาเหมือนเดิม
 
ผมไม่รู้ว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น ขอแค่ได้ออกไปจากที่โสมมตรงนี้ก็พอแล้ว
 
“นั่นมันสินค้าของเรานะครับ ได้โปรดเอาคืนให้เราเถอะ” คุณชเวซีวอนยังไม่ยอมแพ้ที่จะรั้งร่างหนาไว้ แต่ยิ่งร่างหนาเงียบไม่พูดอะไรทุกคนก็ยิ่งเงียบตาม แล้วกลายเป็นที่เขานั่นเองที่ยอม
 
“ผมขอโทษครับคุณยง ผมยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้ทำธุรกิจร่วมกับท่าน”
 
“หึ....” แล้วผมก็ถูกอุ้มออกมาจากที่นั่นได้โดยง่ายแค่คนที่อุ้มผมอยู่เดินตามผู้ชายตรงหน้า ทุกคนพร้อมปล่อยให้ออกมาจากสถานที่อันตรายนี่ได้ง่ายๆ เขาไม่พูดอะไรแต่สีหน้านั้นก็ยังนิ่งไม่แสดงอาการอะไรอีกจนมาถึงรถสีดำคันหรูที่มีใครอีกคนนั้นยืนรออยู่ ถึงแม้ว่าผมจะมองไม่ชัดว่าเป็นใครแต่ก็พอรู้ได้ว่าบุรุษสามคนนี้มีใบหน้าที่สมบูรณ์แบบเกินไป มันสมบูรณ์แบบจนผมเริ่มกลัว ไม่นานประตูรถคันหรูนั้นก็ถูกเปิดออกพร้อมร่างหนาที่ก้าวเข้าไปนั่งแล้วตามด้วยผมที่ถูกส่งไปให้กับร่างหนานั้น ฝ่ามือใหญ่รับผมไว้แล้วดันตัวผมให้ชิดกับอกกว้างมากขึ้น ใจผมเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อมือหนานั้นสัมผัสถูกเอวของผม
 
“กลับเลยมั้ยครับท่าน”
 
“อืม” เพียงแค่คำตอบสั่นๆก็ทำให้อะไรๆดูง่ายไปหมดเมื่อผู้ชายคนนี้ตอบ ผมเองก็แทบจะขาดหายใจเมื่อลมหายใจอุ่นนั้นเป่ารดลงมาที่หน้าผาก ตัวผมเริ่มสั่นด้วยอาการแปลกๆแล้วก็เริ่มร้อนขึ้นจนเผลอจิกเสื้อของอีกคนที่ผมนั่งตักอยู่
 
“ทำไมถึงตัวร้อนขนาดนี้” มือหนาที่วางอยู่บนเอวผมเปลี่ยนมาวางทาบบนแก้มของผมก่อนจะถามเสียงนิ่ง ผมลืมตาขึ้นมองก็เจอใบหน้าหล่อนั้นมองอยู่ก่อน ผมรีบหลบตาลงเมื่อสู่ไม่ไหวแล้วส่ายหน้าให้
 
“คุณฮยอนซึงโดนยาครับท่าน ถึงดูแปลกๆขนาดนี้”
 
“โดนยาอย่างนั้นหรือ หึ...ถ้าอย่างนั้นมันก็ง่ายขึ้นละสิ”
 
อะไรที่ว่าง่ายขึ้นกัน คุณจะทำอะไรกับผม แล้วทำไมถึงต้องมาลูบที่บั้นเอวผมด้วย
 
“อ๊ะ...” ผมร้องเสียงหลงก่อนจะเบี่ยงบั้นท้ายหนี แต่ถึงจะหนียังไงมันก็ตามมาอยู่ดี
 
“หึ ดูจุน ฉันต้องการถึงที่พักภายในห้านาที”
 
“ครับท่าน”
 
“ไม่ต้องสั่นไปหรอก อีกไม่นานเดี๋ยวนายก็หาย” เสียงกระซิบแผ่วเบานั้นดังอยู่ข้างหูผม ผมนิ่งค้างทันทีที่ได้ยินก่อนจะมุดหน้าหนีจากใบหน้าหล่อนั้น
 
เอิ้อก...
 
จะทำไรผม หยุด!!
 
ผมใช้เรี่ยวแรงที่มีปัดมือหยาบนั้นออกเมื่อมันเริ่มเลื้อยจากหน้าขาขึ้นมาจนจะถึงส่วนกลาง ใจผมเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะก่อนจะกอดเข่าตัวเองไว้แน่น
 
มันไม่ปลอดภัย ไม่ปลอดภัยจริงๆผู้ชายคนนี้
 
“นายนี่น่าสนุกจังแหะ...จางฮยอนซึง”
 
 
 
 
 
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
 
130808
 
เป็นยังไงบ้างคะ เม้นบอกกันมั้งนะคะว่าสนุกหรือยังไงบ้าง เป็นกำลังใจในการแต่งต่อนะคะ