Tears of love น้ำตาในรอยยิ้ม

"ยัยขี้เซา"     ป๊อบปี้มองฟางแล้วยิ้ม เขาค่อยๆเอาฟางเข้าไปนอนในเตนท์
"ตากน้ำค้างเดี๋ยวก็เป็นปวดบวมตายหรอก"เขาค่อยๆใช้มือหนาอบอุ่นลูบที่หัวฟางเบาๆ
เขามองเด็กสาวด้วยแววตาแห่งความสุข มองๆเธอก็น่ารักดีนะ ป๊อบปี้คิด
"เอ๊ะ!เดี๋ยว ทำไมเราต้องทำแบบนี้ด้วยนะ" ป๊อบปี้ชักมืออกจากหัวฟาง
ก่อนค่อยๆห่มผ้าห่มให้ฟาง
สงสัยพักนี้เครียดเลยบ๊องๆ ป๊อบปี้คิดแล้วถอนหายใจเบาๆ ก่อนนอนลงไปข้างๆฟาง
วันรุ่งขึ้น
ฟางตื่นขึ้นมาก่อนเธอลุกขึ้นมาแล้วค่อยๆใช้มือสองข้างขยี้ตา
แสงแดดอ่อนๆยามเช้าทำให้เธอแยงตาได้ไม่น้อย
เธอหันมองไปข้างๆก็เห็นป๊อบปี้ที่กำลังนอนขดตัวอยู่ พอหันกลับมามองตัวเอง
ก็พบว่าตัวเองกำลังห่มผ้าห่มอยู่
เมื่อคืนเขาไม่ได้ห่มผ้าห่มหรอกหรอ ฟางคิดแล้วหยิบผ้าห่มที่ห่มตัวเองเอาไปห่มให้ป๊อบปี้
"ไม่นึกนะว่าคนโหดๆอย่างนายจะหนาวเป็น"ฟางพูดกับป๊อบปี้ขณะที่กำลังเดินเล่นในยามเช้า
"ยัยขี้เซาเธอนั่นแหละ ที่เอาผ้าห่มฉันไป"เขาปกปิดความจริงเพื่อไม่ให้ฟางคิดว่าเขาเป็นห่วงเธอ
ก่อนที่จะเขาจะเขกหัวเธอเบาๆ
"โอ๊ย เขกหัวฉันทำไมอ่ะ  "ฟางเอามือมาจับหัวก่อนจะมองไปที่ป๊อบปี้แบบค้อนๆ
"ฮ่าๆ ดูเธอบ๊องๆจัง"ป๊อบปี้พูดแล้วเอามือไปโอบตัวฟางเข้ามา
ฟางรู้สึกตกใจแต่ก็เก็บอาการไว้ โดยไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังหน้าแดง
"เป็นไรป่าว หน้าแดงๆ"ป๊อบปี้เอื้อมมือไปแตะหน้าผาก มันทำให้หน้าฟางแดงยิ่งขึ้น
เธอทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่ก้มหลบสายตาป๊อบปี้
"เอ...ไข้ก็ไม่มีนี่"ป๊อบปี้พูด
"ฉ..ฉันว่าเราไปหาอะไรกินกันเหอะ"ฟางตอบป๊อบปี้แล้วหันหลังกลับเดินไปยังเตนท์ปล่อยให้ป๊อบปี้ยืนงงๆอยู่อย่างงั้น
"รอด้วยสิ"ป๊อบปี้ตะโกินเรียกฟางแล้วรีบวิ่งตามไป
ชายหนุ่มไม่รู้หรอกว่าการกระทำเช่นนั้นมันทำให้หัวใจหญิงสาวเต้นแรงแค่ไหน
ภายใต้ความสุขของสองคนนั้น พวกเขาไม่รู้หรอกว่ามีใครบางคนเฝ้ามองอยู่
"อย่างนี้ต้องรายงานคุณพิม"ป้าพรพนักงานโรงแรมพูดขึ้นก่อนกดโทรศัพท์โทรหาพิม
ที่บ้านพิม
"กรี๊ดดดด"พิมร้องกรี๊ดจนคุณแม่ต้องรีบวิ่งมาดู
"เป็นอะไรจ๊ะลูก เป็นอะไร"
"คุณแม่คะ นังหน้าด้านนั่นมันไปเที่ยวกับป๊อบปี้สองต่อสอง"พิมพูดแล้วกำมือแน่น
"แม่ว่าแล้วว่านังนั่นหน่ะ ก็อยากได้ตัวป๊อบปี้เหมือนกันแหละ"แม่พยักหน้าเบาๆ
"แม่คะ อย่างงี้ตำแหน่งลูกสะใภ้เศรษฐีร้อยล้านก็ไม่ได้เป็นของเราแล้วสิคะ"พิมพูดด้วยความโมโห
"ยังหรอกพิม"คุณแม่พูดจนพิมต้องหันขวับ
"เราจะไปหานังนั่นกัน"แม่พูดแล้วยิ้มที่มุมปาก
ด้านป๊อบปี้,ฟาง
"นี่นายอย่าแย่งปลาหมึกฉันไปสิ"
ภาพป๊อบปี้กับฟางที่กำลังยื้อแย่งปลาหมึกกัน
แรงของป๊อบมากกว่าจึงแย่งปลาหมึกมาได้ ส่วนฟางก็กระเด็นออกนอกเตนท์ไป
ป๊อบรีบออกไปดู
เขาค่อยๆช่วยพยุงฟางเข้ามาในเตนท์
"เอ่อ..ฉันขอโทษนะ"ป๊อบพูดแล้วยิ้มแหยๆให้ฟาง
"หึ"ฟางสบัดหน้าไปอีกทาง
"งั้นฉันจะรับผิดชอบที่ทำให้เธอเจ็บเอง อ..อ้าม"ฟางที่หันมาเห็นปลาหมึกที่อยู่ในมือป๊อบปี้ที่กำลังจะเข้าปากตัวเอง
"ถ้าเธอไม่กิน ฉันจะร้องไห้ด้วย"ป๊อบปี้ทำปากเบะ ตาแบ๊ว
"ก...ก้ได้"ฟางพูดจบก็กินปลาหมึกของป๊อบปี้เข้าปากไป
เธออยากบอกเขาเหลือเกินว่าการกระทำเมื่อกี้ มันแทบทำให้หัวใจเธอละลายไปกองกับพื้น
ป๊อบปี้ก็เริ่มคิดแล้วว่าฟางอาจจะไม่ใช่ที่เขาคิดก็ได้
เธอดูเหมือนเด็กคนนึงที่ไม่เคยพบเจอโลกภายนอก  ป๊อบปี้คิดแล้วมองฟางตาเยิ้ม
"ป๊อบปี้ ป๊อบ ป๊อบ เฮ้"ฟางที่เอามือโบกไปโบกมาหน้าป๊อบปี้
"ห..หา"ป๊อบปี้พูดด้วยท่าทางเบลอๆ
"นายเป็นอะไรป่าวเนี่ย"
"ป่าวๆ แค่คิดอะไรเพลินหน่อย นี่แหนะ"ป๊อบปี้พูดจบก็เอานิ้วมาจี๋เอวฟาง
"ฮ่าๆ อย่าๆๆ"ฟางหัวเราะ
เอี๊ยดดดด
รถสปอตคันสีแดงจอดเมื่อถึงที่หมาย แม่ของพิมและพิมก้าวออกมาจากรถช้าๆ
พิมถอดแว่นกันแดดสีดำออก
"เดี๋ยวได้เห็นดีกันนังฟาง"พิมพูดแล้วยิ้มที่มุมปาก
 
 
ช่วงนี้อัพช้าหน่อยนะคะ TT