Tears of love น้ำตาในรอยยิ้ม

ฟางรู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีค่า เธอกลายเป็นคนรับใช้ของโบว์ไปโดยปรยาย...
ฟางเดินเข้ามาในห้องโบว์แล้ววางตระกร้าผ้าของโบว์ไว้ข้างๆกำแพง ฟางกำลังจะออกไปจากห้องแต่ก็ได้ยินเสียงโบว์ก่อน
"นี่!ฉันบอกแก กี่ครั้งแล้วว่าผ้าเนี่ยซักให้สะอาดๆไปซักใหม่ซะ"โบว์ตวาดฟางแล้วโยนตระกร้าผ้าใส่ฟาง
"ถ้าฉันกลับมาแล้วผ้ายังเป็นยังงี้อยู่ แกตายแน่!"โบว์พูดจบก็ปิดประตูดังปังใส่หน้าฟาง
ฟางค่อยๆก้มลงไปเก็บผ้าในตระกร้าน้ำตาคลอเบ้า
กดดัน ลูกสาวนักธุรกิจชื่อดังต้องกลายมาเป็นคนใช้ต่ำต้อยในบ้านป๊อบปี้
น้ำตาหยดใสๆหยดลงมาบนผ้าที่ฟางกำลังเก็บใส่ตระกร้า
"ฮึก..ฮือ"ทำไมฉันต้องกลายมาเป็นแบบนี้ด้วย ฟางคิด
ฟางเก็บจนหมดแล้วจะเดินออกจากห้อง แต่สายตาเธอเหลือบไปเห็นภาพๆหนึ่งบนโต๊ะโบว์ก่อน
ฟางค่อยๆวางตระกร้าผ้าแล้ว เอื้อมมือไปหยิบรูปใบนั้นมาดู
นี่มันรูปคุณป้าคนนั้นนี่ ฟางคิดแล้วภวังค์ความคิดก็เข้ามา
"ฮืออ ลูกโป่งของหนูๆ"ฟางในวัยเด็กพยามกระโดดเอื้อมเอาลูกโป่งที่ติดอยู่กับต้นไม้
"มานี่นะ เดี๋ยวป้าหยิบให้"พูดจบคุณป้าก็เอื้อมมือไปหยิบลูกโป่งให้เด็กสาว
"ขอบคุณค่ะ"ฟางยิ้มแล้วยกมือไหว้ขอบคุณ คุณป้า
"น้องฟาง น้องฟาง"คุณพ่อที่วิ่งกระหืด กระหอบมาหาลูกสาว
"คุณพ่อ"ฟางรีบวิ่งเข้าไปกอดคุณพ่อ
"คุณพ่อคะ คุณป้าคนนี่ช่วยเก็บลูกโป่งให้หนู นี่ไง"ฟางบอกบอกคุณพ่อแล้วยื่นลูกโป่งให้ดู
"ขอบคุณมากนะครับ"พ่อพูดกับคุณป้า
"ค่ะไม่เป็นไร"คุณป้าตอบกลับยิ้มๆ
ต่อจากนั้นฟางก็จำอะไรไม่ได้แล้ว เพราะมัวสนใจแต่กับลูกโป่งอยู่
แอ๊ดดด
"นี่เธอ ทำอะไรน่ะ"โบว์ที่เข้ามาขมวดคิ้วมองมาที่ฟาง
"เปล่าค่ะ"ฟางรีบเอารูปเก็บใส่กระเป๋าตัวเอง
"รีบๆเอาไปซักซะ ฉันเบื่อพวกชักช้า"
โบว์พูดจบก็มองฟางอย่างดูถูก ฟางจึงรีบเอาตระกร้าไปซักข้างล่าง
กะลังมังกับฟองที่เต็ม ฟางใช้มือขยี้ผ้าน้ำตาก็ยังคงรินไหล
ที่นี่มีเครื่องซักผ้าแต่ป๊อบปี้ก็ไม่ให้เธอใช้
"อุ๊บ"ฟางวิ่งออกไปจากตรงนั้นแล้วไปหาที่อ้วก
อ้วกกก
มาพักหลังๆฟางมึนหัวและอ้วกบ่อยมากเธอก็ไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรเหมือนกัน
"แสดงละครเก่งนี่"ป๊อบปี้ที่เดินผ่านมาพูดกับฟาง
"แสดงอะไรของคุณ"ฟางพูดอย่างงงๆ แล้วก็รู้สึกพะอึดพะอมอีก
"ใครๆก็รู้ว่าพวกนีระสิงห์เสแสร้างเก่งขนาดไหน หึ"ป๊อบปี้พูดแล้วหัวเราะในลำคอเบาๆ
"ทำไม เห็นฉันเป็นทุกข์คุณคงมีความสุขมากละสิ"ฟางโต้กลับ
"ใช่ ฉันมีความสุขที่เห็นเธอทุกข์ทรมาน พ่อของเธอก็ด้วย"ป๊อบปี้พูดท้าทายฟาง
ฟางก้มหน้าแต่มือของเธอกำแน่น แน่นจนเล็บแทบจะจิกเนื้อ
"ซักผ้าให้น้องสาวฉันซะ"ป๊อบปี้พูดจบก็เดินออกไปจากตรงนั้น
"หึ.. ฉันไม่ยอมแน่"ฟางพูดจบก็ไปซักผ้าต่อ เธอแทบกลั้นความแค้นในใจไม่อยู่แล้ว
พรุ่งนี้ได้เจอกันป๊อบปี้ ฟางคิด
วันรุ่งขึ้น
"โฮ่งๆ"เสียงดอลล่าหมาของโบว์เห่าฟาง
"จุ๊ๆ เงียบๆดอลล่าห์"ฟางดุดอลล่าเล็กน้อย
ฟางลงมาแต่เช้าเธอจัดการใส่น้ำกินของหมาลงไปในแก้วน้ำของป๊อบปี้และโบว์
"ดื่มให้สะใจนะ ป๊อบปี้ โบว์"ฟางยกน้ำทั้งสองแก้วขึ้นไว้บนโต๊ะอาหาร
8.00 น.
"อึก อึก"ทั้งสองคนกำลังดื่มน้ำหมาที่ฟางเตรียมไว้ให้ เธอแอบยิ้มด้วยความสะใจ
"น้ำอะไรน่ะ รสชาติดีนะหวานๆแบบธรรมชาติ"โบว์มองแก้วน้ำในมือ
"อุ๊บ"ฟางเอามือปิดปาก แล้วไปอ้วกในห้องน้ำ
"พี่ป๊อบ โบว์เบื่อแล้วอ่ะ อี่นี่มันอ้วกบ่อยจริง ไม่รู้มันเป็นบ้าอะไร"โบว์พูดอย่างอารมณ์เสีย
"เอาเถอะ โบว์เดี๋ยวพี่จะดัดนิสัยแสดงละครของมันเอง"ป๊อบปี้พูดแล้วยิ้มที่มุมปากนิดๆมองไปที่ฟาง