Tears of love น้ำตาในรอยยิ้ม

ฟางเริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองแปลกๆไป เธอจึงแอบไปหาหมอ แต่ก็ไม่ได้บอกแก้วกับเฟย์เพราะกลัวว่าสองคนนั้นจะเป็นห่วง ระหว่างที่เดินไปตามทางเท้าอย่างเดียวดาย จู่ๆเธอก็รู้สึกหน้ามืดกำลังจะเซล้ม
โทโมะที่เดินผ่านมาจึงรีบวิ่งเข้าไปรับตัวเธอไว้
"ฟาง... ฟาง..."โทโมะเขย่าตัวเฟาง
แต่ฟางก็ยังสลบอยู่อย่างงั้น โทโมะจึงตัดสินใจอุ้มฟางไปที่บ้านตนเอง
เขาค่อยๆปล่อยฟางลงกับโซฟาอย่างนิ่มนวล
เขาจ้องมองใบหน้าฟาง แล้วยิ้มน้อยๆขึ้นมา
"เธอยังเหมือนเดิมเลยนะ" เขาพูดแล้วเอามือหนาไปลูบหัวหญิงสาวเบาๆ
"เดี๋ยวฉันไปหาน้ำมาให้นะ"เขาพูดจบก็คลายมืออกจากหัวหญิงสาว แล้วเดินเข้าไปข้างใน
หญิงสาวเริ่มเหงื่อตกขณะทีกำลังนอนอยู่ภาพเหตุการต่างๆเข้ามาในหัวมากมาย
"กระเป๋าหนัก มาผมช่วยถือ"
ภาพที่โทโมะเจอกับเธอครั้งแรก แล้วอาสาช่วยยกกระเป๋า
"แน่จริงก็ตามให้ทันสิ"
ภาพที่โทโมะกับฟาง กำลังวิ่งไล่จับกันในสวนดอกไม้่
"เราลองคบกันไหม"
ภาพโทโมะที่กำลังจับมือฟาง เดินในสวนสนุก
"ไม่ต้องกลัวนะ ผมจะอยู่เคียงข้างคุณเสมอ.."
ภาพโทโมะ ที่เอาฟางมาซบที่ไหล่อย่างแผ่วเบา ในวันที่ฝนตกหนัก
"เราเลิกกันเหอะ!"
ภาพที่โทโมะสบัดมือ ออกจากฟางแล้วเดินหนี
"ไม่...ฉันยังรักคุณ"
ภาพฟางที่กอดโทโมะจากด้านหลังไว้ น้ำตาไหลรินอาบแก้มทั้งสอง
"ฉันแฟนโทโมะ ตัวจริงเธอมันก็แค่ของเล่นของเขา!"
ภาพผู้หญิงคนนึงที่กำลังเกาะแขนโทโมะแน่น แล้วผลักฟางลงกับพื้น
"เธอ มันไม่เคยอยู่ในสายตาฉัน!"
ภาพที่โทโมะเอานิ้วจิ้มหน้าผากเธอแล้วผลักไปไกล
"ฮืออ..ฮึกก... กรี๊ดด"ภาพฟางที่นั่งอยู่ในห้องนอนเอามือกุมหัวอย่างเดียวดาย ในวันที่ฝนตกหนัก
"โทโมะ!"
ฟางตกใจตื่นขึ้นมาท่ามกลางเสียงฟ้าร้อง เหงื่อแตกผลั่ก
"อะไรฟาง ฉันมาแล้วๆ"โทโมะรีบวางน้ำไว้บนโต๊ะแล้วเข้ามากอดฟาง
"ฮืออ....ฮึกก"ฟางร้องไห้ออกมาด้วยความตกใจ
"มีฉันอยู่ทั้งคน เมื่อกี้เห็นเธอเป็นลมน่ะฉันเลยพามาที่บ้านฉันก่อน"
โทโมะพูดพลางใช้มือของเขาเช็ดน้ำตาให้หญิงสาว
ออด...ออด
เสียงออดหน้าบ้านเขาดังขึ้น
"เดี๋ยวรอ ตรงนี้แป๊บนึงนะ"โทโมะบอกฟางแล้วเดินไปเปิดประตู
แอ๊ดดด
ป๊อบปี้ที่กำลังชุ่มฝนไปทั้งตัว
"เอ่อ...นายมาทำอะไรที่นี่"โทโมะถามเจื่อนๆ พยายามเอาตัวบังฟางที่อยู่ข้างในไว้เขานึกว่าป๊อบปี้จะไปเมืองนอกแล้ว
"นายยังอยากมีที่อยู่ ทีกินอยู่มั๊ย"ป๊อบปี้ถามโทโมะเสัยงดัง
"ฉันขอโทษ... ฉันขอโทษป๊อบปี้ที่พาฟางมาโดยไม่บอกนาย"
"เมื่อกี้ฉันเดินผ่านมาได้ยินเสียงฟาง ไม่นึกเลยว่าจะเป็นนาย"
"ฉันขอโทษ.. ต่อไปฉันจะไม่ทำแล้ว"โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงสั่น
"ไปเอาตัวยัยนั่นมา.."ป๊อบปี้พูดเบาๆ
โทโมะจึงเข้าไปโปะยาสลบฟาง แล้วอุ้มเธอมาให้ป๊อบปี้
เขาไม่มีทางขัดคำสั่งป๊อบปี้ได้
"นายน้อยต้องการอะไรครับ"โทโมะในวัยเด็กถามป๊อบปี้
"อยากได้หุ่นยนต์นายอ่ะ"ป๊อบปี้ในวัยเด็กชี้ไปที่หุ่นยนต์ของโทโมะ
"ต...แต่"โทโมะพยายามจะค้าน
"ถ้านายไม่ทำตามฉันจะให้พ่อแม่ ไล่นายกับแม่ออกจากบ้านฉัน"ป๊อบปี้พูดเสียงดัง
"อ..เอ่อ ก็ได้ครับ"โทโมะพูดจบก็ส่งหุ่นยนต์ให้ป๊อบปี้ไป...
ความทรงจำของโทโมะผุดขึ้นมา
เขามองตามป๊อบปี้ที่กำลังอุ้มฟางขึ้นรถแท๊กซี่ไป...
เขาก็เป็นแค่ลูกคนใช้ก็แค่นั้น...
เป็นแค่เพื่อนเล่นของป๊อบปี้ในวัยเด็ก...
เขาไม่มีทางขัดคำสั่งป๊อบปี้ได้เลย
โทโมะเข้ามาในบ้านแล้วเอามือชกกำแพงไปหลายๆหมัด
ทำไม...
แม้แต่ผู้หญิงที่เขารัก..
เขาก็ยังทำอะไรไม่ได้....
โทโมะคิดแล้วก็กำหมัดชกกำแพงชกจนเลือดไหลออกมาจากมือเขา
พร้อมน้ำตาแห่งความรู้สึกเจ็บที่ใจมันด้านชาไปหมด..
ป๊อบปี้ติดธุระในช่วงเช้า เขาเลยเลื่อนเวลาขึ้นเครื่องเป็นช่วงบ่ายตอนเดินทางไปสนามบินเขา
ก็ได้เจอเหตุการเมื่อกี้พอดี....
เขารู้สึกอารมณ์เสียเมื่อได้รู้ว่าฟางอยู่กับโทโมะ...
ทำไมเราต้องอารมณ์เสียด้วยนะ ป๊อบปี้คิดขณะที่อยู่บนเครื่องบินโดยมีฟางนอนอยู่ข้างๆ
ณ ฝรั่งเศส
ป๊อบอุ้มฟางเข้ามาในห้องๆหนึ่งจากบ้านของเขาเขาโยนเธอลงบนเตียง
"นี่ห้องเธอละกัน..."เขาพูดจบก็ปิดประตูห้องออกไป
เช้าวันรุ่งขึ้น
"อืม..."ฟางหยีตาขึ้นมาในเช้าวันใหม่ แต่แล้วเธอก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าเธออยู่ที่ไหนก็ไม่รู้
แอ๊ดดดด
"อ่าว ตื่นแล้วหรอ ลงไปทำอาหารสิฉันหิวจะแย่และ" ป๊อบปี้ที่เปิดประตูเข้ามาพูดกับฟาง
"ห...หา"ฟางพูดอย่างงๆ
"ลงไปสิ"ป๊อบปี้พูดกับฟาง
"อ๋อๆหรอ"ฟางพูดอย่างงงๆแล้วลงไปทำอาหารให้ป๊อบปี้
อาหารมากมายวางอยู่บนโต๊ะ
ป๊อบปี้ค่อยๆเลื่อนเก้าอี้นั่ง โดยมีฟางนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
"ทำไมฉันต้องทำให้นายกินด้วย แล้วฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย"
"ฝรั่งเศส"ป๊อบปี้พูดแล้วเคี้ยวอาหารหมุบหมับๆ
"เฮ้ย! นาย! "ฟางพูดด้วยอาการตื่นตกใจ
"ทำไม?"ป๊อบปี้ทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวแล้วตักอาหารเข้าปากต่อ
"โห....พี่ป๊อบ ปลุกโบว์ทำไม..งึมงำๆ" ผู้หญิงคนนึงเดินลงมาจากบรรไดด้วยอาการงัวเงียยังไม่ตื่น
"มานี่ซิโบว์ มานั่งข้างๆพี่"ป๊อบปี้ขวักมือเรียกโบว์มานั่งข้างๆ
"นี่ฟาง คนดูแลใหม่ของเธอ"ป๊อบปี้แนะนำฟางให้โบว์ฟัง
"อืมๆ มาเช็ดเท้าให้ฉันหน่อย"โบว์บอกฟาง
"แล้วทำไมฉันต้องทำให้เธอด้วยหล่ะ"ฟางถามด้วยท่าทางหมางเมิน แล้วจะเดินขึ้นห้อง
"ถ้าเธอไม่ทำบริษัทพ่อเธอจะต้องล้มละลาย"ป๊อบปี้พูดแสยะยิ้มเล็กน้อย
"ห๊ะ!!"ฟางหันหน้าขวับไปยังป๊อบปี้
"พ่อเธอให้ฉันเป็นคนบริหารจัดการ ถ้าเธอไม่ทำหล่ะก็....""นาย...." ฟางพูด อย่างอึ้งๆ
"ฉันจะโทรบอกพ่อ"ฟางทำท่าทางฟึดฟัดแล้วเตรียมกดโทรศัพท์
"ตาแก่นั่น ใกล้ตายแล้วโทรไปก็ไม่มีประโยชน์"
"อย่ามาเรียกพ่อฉันอย่างนั้น!"ฟางตะคอกใส่ป๊อบปี้
"ว้ายย"เสียงฟางร้อง ป๊อบปี้หยิบโทรศัพท์ฟางไปใส่กระเป๋าตัวเองน่าตาเฉย
"ไปเช็ดเท้าให้น้องสาวฉันซะ"ป๊อบปี้สั่ง
"ไม่..."ฟางยื่นคำขาด
"อยากรู้จังว่าถ้าตาแก่นั่น รู้ว่าบริษัทตัวเองล้มละลายไหนจะลูกสาวที่ชอบมั่วผู้ชายในห้องเป็นสิบอีก"ป๊อบปี้พูดพลางทำท่าทางครุ่นคิด
"นายเป็นคนส่งรูปนั่นให้แม่ฉันหรอ!!"ฟางพูดเสียงดัง
"ไม่น่าถาม จะเช็ดให้น้องสาวฉันดีๆมั๊ย!!"ป๊อบปี้เริ่มตวาดฟาง
ฟางก้มหน้าไม่พูดอะไรทั้งสิ้น
"ฮัลโหล อ่อๆเดี๋ยวอนุมัติกู้มา 50 ล้านเลยนะ"ป๊อบปี้พูดโทรศัพท์
"ก...ก็ได้"ฟางพูดกัดปากแล้วหาผ้าไปเช็ดเท้าให้น้องสาวป๊อบปี้
"ว้ายย"โบว์แกว่งเท้าเล่นไปมาจนฟางเช็ดไม่ได้
"อยู่นิ่งๆหน่อยสิ"ฟางพูดกับโบว์
"เธอไม่มีสิทธิมาสั่งน้องสาวฉัน!"ป๊อบปี้ตะคอกฟาง
ฟางรู้สึกกดดันภายในใจ พยายามกลั้นน้ำตาไว้ แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้
จึงต้องเช็ดเท้าให้โบว์ต่อไป ท่ามกลางรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของป๊อบปี้