Tears of love น้ำตาในรอยยิ้ม

ฟางเข้ามาในห้องไม่พูดไม่จาเธอกำลังอารมณ์เสียจัด

ตาเหลือบไปเห็นนมอุ่นๆที่วางไว้ข้างหัวเตียงเธอจึงหยิบมาดื่มโดยไม่สงสัย เพราะคิดว่ายัยแก้วเป็นคนเอามาให้อย่างเช่นเคย

"หืม! รสชาติแย่!"ฟางพูดจบก็เทนมลงทิ้งโถส้วมทันที

"โอย...ทำไมฉันมึนหัวอย่างนี้นะ"ฟางเอามือขึ้นมากุมขมับที่หัว

ตาของเธอเริ่มเบลอๆแล้วก็หลับลงไปคาที่นอน

แอ๊ดดด

เสียงประตูเปิดออก ป๊อบปี้ที่ยิ้มอย่างสะใจ เข้ามาในห้องพร้อมตาก้องอีกคนหนึ่ง

"เอ้าๆ เข้ามากันๆเร็วๆ"ป๊อบปี้ขวักมือเรียกพรรคพวกที่เรียงรายนับสิบแต่ละคนแทบไม่ได้ใส่อะไรเลยมีแค่บ๊อกเซอร์คนละตัว

"ถอดเสื้อผ้ายัยนี่ออกซะ แต่ห้ามทำอะไรเธอนะ"ป๊อบปี้สั่ง แต่ละคนก็แย่งกันถอดแสื้อผ้าฟางแทบฉีกออกเป็นชิ้นๆ

"เข้าไปได้ ทำให้เหมือนด้วยหล่ะ"ป๊อบปี้สั่งอีกเช่นเคย ทุกคนต่างต่อแถวเรียงรายคิวละ 1 คนโดยคนๆนั้นจะขึ้นไปบนที่นอนแล้วทำท่าเหมือนมีอะไรกับหญิงสาว

แช๊ะ! แช๊ะ!

ตากล้องโดยโทโมะถ่ายภาพไม่หยุด

"แกนี่มันชั่วจริงๆป๊อบปี้"โทโมะหันหน้าจากกล้องมาพูดกับป๊อบปี้แล้วถ่ายต่อ

"จะแบล๊คเมล์ใครทั้งที ก็เอาให้จัดเต็มหน่อยสิวะ"ป๊อบปี้ตอบกลับอย่างสะใจ

เมื่อถ่ายครบกันทุกคนแล้ว ป๊อบปี้ก็จัดการแจกจ่ายตังค์ให้คนละปึกสองปึก

"ขอบคุณครับเฮีย ซีดดดด นี่ถ้าผมเป็นเฮียนะฟันไปแล้วผู้หญิงอะไรหุ่นดีชะมัด" ชายคนนึงที่รับเงินพูดกับป๊อบปี้

"ไม่รอดหรอกน่า"ป๊อบปี้พูดตอบแล้วแจกจ่ายเงินให้คนต่อไป

หลังแจกจ่ายเงินเสร็จ ทุกคนก็กลับบ้านไปด้วยดีเหลือแค่ป๊อปปี้กับโทโมะ

"แกนี่มันเลวได้ใจจริงๆเลยว่ะ"โทโมะตบหลังป๊อบปี้เบาๆ

"แหม่ มันก็ไม่เลวไม่เท่าที่พ่อมันเคยทำไว้กับฉันหรอก หึ" ป๊อบปี้พูดแล้วหัวเราะในลำคอเบาๆ

"กลับมาดูแฟนเก่าทั้งที โทรมขึ้นเยอะเลยว่ะ"โทโมะตอบกลับป๊อบปี้แล้วหันไปมองฟาง

"ก็ดูพ่อมันสิ บังคับลูกซะทุกอย่างเป็นฉันฉันหนีออกจากบ้านไปแล้ว"ป๊อบปี้หันไปมองฟางอย่างสมเพช

"เอาเถอะ อย่าไปคิดไรไหนๆแกก็จะได้แก้แค้นแล้ว"โทโมะพูดกับป๊อบปี้

"ไปใส่เสื้อผ้าให้เธอไป เดี๋ยวตื่นมาเห็นตัวเองในสภาพแบบนี้ได้ร้องกรี๊ดๆแน่"ป๊อบปี้บอกโทโมะ

"อืม"โทโมะรับคำแล้วลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้าฟางทันที

วันรุ่งขึ้น

"อือ..อะไรเนี่ย"ฟางที่กำลังขยี้ตาตัวเองตาเบลอๆทำให้มองอะไรไม่ค่อยชัดสักเท่าไรในยามเช้า

แอ๊ดด

"พี่ฟางๆ!"เฟย์วิ่งตาตื่นมาหาฟาง

"หือ อะไร"ฟางค่อยๆงัวเงียลุกขึ้นนั่งบนที่นอน

"นี่ๆพี่ต้องไปนะ ไปเป็นเพื่อนเฟย์"เฟย์ยื่นการ์ดบัตรเชิญใบนึงให้ฟาง แล้วหยิบหมอนข้างของฟางขึ้นมาเต้นรำด้วยรอบห้อง

'งานประจำปีมหาวิทยาลัย เนื่องในวันวาเลนไทน์  ครั้งทีี 9  กรุณาสวมชุดกระโปรงยาวและสูทสีสุภาพมาพร้อมใส่หน้ากากมาในวันที่ 14 ก.พ *ไม่บังคับ*

"โถ่ เฟย์พี่ไม่ไปหรอกเรื่องพันเนี่ย"ฟางพูดจบก็เอาผ้าห่มคลุมโปงแล้วจะหลับต่อ

"ไม่เอาน่า พี่ฟางๆ"เฟย์พูดพร้อมเขย่าตัวฟาง

"อือๆก็ได้ จะไปไหนก็ไปจะนอนแล้ว"ฟางบอกน้องสาวเสียงงัวเงียแล้วจะหลับต่อ

"เย้! รักพี่ฟางที่สุดเลยย"เฟย์พูดจบ ก็วิ่งกระโดดตัวลอยออกจากห้องไป

หลังอาหารเช้า

แม่ฟางโทรมาบอกว่าพ่อป่วยอยู่โรงพยาบาลเนื่องจากโรคหัวใจกำเริบ ทำให้ฟางและเฟย์ต้องรีบไปหาพ่อที่โรงพยาบาลทันที

"พ่อเป็นอะไรมั๊ย"ฟางที่เปิดประตูเข้ามาคนแรกรีบถามพ่อ

"ฉันจะตายเพราะแกน่ะสิ!"พ่อตวาดฟาง

"ออกไปข้างนอกก่อนเถอะ ฟาง"แม่บอกฟางเบาๆ ฟางค่อยๆเปิดประตูออกไปตามด้วยเฟย์ที่เดินตามมาด้วยต้อยๆ

ที่เธอไม่แต่งงานกับป๊อบปี้มันแย่ขนาดนี้เลยหรอ มันจะต้องทำให้พ่อของเธอเป็นซะแบบนี้

แต่การบังคับมันก็ไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องสำหรับเธอนี่ ฟางคิดทวนไปมาบนม้านั่งแถวยาวหน้าห้องผู้ป่วย

วันรุ่งขึ้น

"พี่ฟางตื่นๆๆๆๆ"เฟย์เขย่าตัวฟาง

"โอ้ย อะไรอีกล่ะ"ฟางพูดด้วยเสียงงัวเงียทั้งทีตายังไม่เปิด

เฟย์หันไปพยักหน้ากับแก้วก่อนที่สองสาวจะเข้าไปจักจี้ตัวของหญิงสาว

"ฮ่าๆๆ พอๆตื่นแล้ว ฮ่าๆๆ" ฟางลุกขึ้นก่อนที่จะทำหน้าตื่น

"วันนี้ตอนหัวค่ำพี่ฟางสัญญากับเฟย์แล้วว่าจะไปงาน ฉะนั้นมาเตรียมตัวได้แล้ว"

เฟย์ที่ยืนเท้าเอวมองฟางอย่างค้อนๆ

"บ้าเรอะ ตอนเช้าเนี่ยนะไปแต่งหน้าตอนเย็นก็ได้"ฟางตอบน้องสาว

"ผิวหน้าคล้ำเสีย สิว ความมัน ริ้วรอย ผมแตกปลาย เล็บฉีก"

แก้วที่กำลังจับคางของฟางเงยไปมาพูดพร้อมวินิฉัยปัญหา

"เฟย์ เตรียมจัดการ"แก้วหันไปบอกเฟย์ เฟย์ก็จับตัวฟางเข้าไปในห้องน้ำทันที

แล้วจัดการ พอกหน้า แวกขน กันต์คิ้ว บำรุงผิวหน้า บลาๆๆ

"ปิ๊งเลยอ่ะ!"เฟย์พูดอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองเมื่อฟางออกมาจากห้องน้ำ

"นี่ขนาดยังไม่ได้แต่งหน้านะเนี่ย"แก้วชมฟาง

"งั้นจัดการเลยดีกว่า พี่แก้ว"เฟย์พูดจบ แก้วก็จัดการแต่งหน้าฟางทันที

เวลาหัวค่ำ

ห้องโถงขนาดใหญ่ มีผู้คนมากมายอยู่ในนั้นต่างกินดื่มพูดคุยเสียงดังจ้อกแจกจอแจ

"ไปกันเหอะ เอ้านี่ อย่าลืมหน้ากาก"เฟย์พูดพร้อมแจกจ่ายหน้ากากให้สามสาว

แต่ไม่ทันไรฟางก็ลื่นออกมาหน้าบันไดงานในห้องโถง

เหมือนอะไรสักอย่างเป็นใจทำให้ตอนนั้นไม่ใครเดินลงบรรไดเลย

ฟางค่อยๆเดินลงมาจากบรรไดอย่างกล้าๆกลัวๆ

เสียงในห้องโถงค่อยๆเงียบลงจนถึงเงียบกริบ

ทุกสายตาจับจ้องมองมาที่ฟาง

ตึก ตึก

เสียงรองเท้าส้นสูงของฟางลงบันไดมาเรื่อยๆ เธอรู้สึกเริ่มไม่มั่นใจในตัวเอง

ผมยาวเป็นลอนที่ถูกปล่อย กับชุดกระโปรงสีหวานชมพูอ่อนที่ติดลูกไม้เล็กๆ

 ปากที่ดูอวบอิ่มด้วยลิฟติกชั้นดี

ผิวหน้าที่ดูใส มีเลือดฝาดสีแดงเล็กน้อยอยู่ที่แก้ม

แม้จะตาจะถูกปิดด้วยหน้ากาก แต่ก็เดาไม่ยากว่าถ้าถอดออกมาแล้วจะสวยแค่ไหน

"ว้ายย!"ฟางลื่นอีกรอบ ตกบันไดลงมา

ก้นที่กระแทกพื้นทำให้ฟางเจ็บจนลุกไม่ขึ้น

"มานี่ครับ"เสียงผู้ชายตัวสูงยื่นมือเขามาให้ฟาง ตามมาด้วยเสียงฮือฮาในห้องโถง

"ขอบคุณค่ะ"ฟางจับมือนั้น ว่าแต่เสียงคุ้นๆอยู่หรอกฟางคิด

"ให้เกีร์ตเต้นรำกับผมสักเพลงนะครับ"ชายผู้นั้นโค้งให้ฟาง

"ค่ะ"ฟางตอบอย่างเขินๆพลางคิดว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษอย่างเสียไม่ได้

เขาค่อยๆเอามือจับเอวฟาง ฟางรู้สึกได้ถึงการให้เกียตริ์ไม่ละลาบละล้วง

เขาค่อยๆสบตาฟาง ฟางรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกเมื่อได้เต้นรำกับผู้ชายคนนี้...

เขาคือใครกันนะ ฟางคิด