Tears of love น้ำตาในรอยยิ้ม

ฟางเดินลากชุดเจ้าสาวสีดำเข้าไปหลังเวที โดยมีใครบางคนกำลังจ้องมองเธออยู่

ป๊อบปี้! เขามองเธอยิ้มที่มุมปากนิดๆ อย่างเจ้าเล่ห์ แล้วความทรงจำในวัยเด็กของเขาก็ผุดขึ้นมา

ที่สวนหลังบ้านป๊อบปี้...

"แม่ครับ ผมอยากได้หุ่นยนต์ตัวใหม่"ป๊อบปี้ในวัยเด็กกำลังตื้อแม่ของเขา

"เดี๋ยวอา ซื้อให้นะ"คุณลุงคนนึง บอกกับป๊อบปี้แล้วลูบหัวเขาเบาๆ

"คุณอา ใจดีที่สุดเลย เย้!" ป๊อบปี้โผกอดคุณอาด้วยความดีใจ

"ฝน...ฉันอุสส่าห์เชื่อใจเธอมาตลอด!" พ่อของป๊อบปี้ค่อยๆเดินเข้ามาอย่างช้าๆในมือของเขากำปืนแน่น

"อะไรคะคุณ" แม่ของป๊อบปี้ถามอย่างงงๆ

"ไม่ต้องมาทำเป็นไขสือ ไอนี่ใช่มั๊ยชู้ของเธอน่ะ!!"พ่อของป๊อบปี้มองคุณอาด้วยสายตาอาฆาต
"เอ่อ....ผมว่าคุณเข้าใจผิดแล้วนะครับ"คุณอาพยายามอธิบายให้พ่อฟัง

"มึงไม่ต้องมาพูด! เลวทั้งคู่! นี่สินะ กว่าจะรู้ว่าตัวเองโดนสวมเขาก็สายไปแล้ว!" พ่อป๊อบปี้ตวาดเสียงดัง

"คุณ..อย่าคิดเองเออเองสิ นี่มันเพื่อนสมัยเรียนฉัน"แม่ป๊อบปี้อธิบาย

"หึ....ถ้าคิดว่าเรื่องแค่นี้มาหลอกฉันได้ก็ดูนี่!"พ่อป๊อบปี้ชูรูปคุณอาที่กำลังมีอะไรกันกับแม่ป๊อบปี้

"คุณใจเย็นๆดีกว่านะ" คุณอาพยายามมาสงบสติอารมณ์พ่อแต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผล

ปึง!!

พ่อป๊อบปี้ยิงปืนหนึ่งนัดขื้นฟ้า

ทุกคนในที่นั้นต่างก้มหัวหลบ

"ป๊อบปี้ ไป! ไปให้พ้น"แม่เอามือไล่ป๊อบปี้

"แต่แม่ครับ ผมยังไม่ได้หุ่นยนต์เลย" ป๊อบปี้ทำหน้าหงอยๆ ตามประสาเด็ก

"ไป!! ฉันบอกให้ไป ไปสิ!!!"แม่ตวาดไล่ป๊อบปี้

"ม..แม่" ป๊อบปี้พูดแล้วน้ำตาคลอเบ้าเริ่มเบะปาก เป็นครั้งแรกที่แม่ตวาดเขาแรงขนาดนี้

"ไอเด็กบ้า!! ไป!! ไป!! ไป๊!!!" แม่ตวาดป๊อบปี้เสียงดังขึ้น

ทำให้เด็กน้อยรีบวิ่งไปหลบในบ้าน แล้วเฝ้ามองสถานะการอย่างห่างๆ

"มึงรักมันมากใช่มั๊ย รักมากกว่ากูใช่มั๊ยได้!!!" พ่อป๊อบเตรียมปืนจ่อหัวคุณอา

ปึง!!!!

คุณอาที่กำลังจะโดนยิงโดนแม่เข้ามาขวางก่อนทำให้แม่ป๊อบปี้โดนยิงเต็มๆ

"แม่!!!"ป๊อบปี้วิ่งออกมาจากบ้าน รีบเข้าไปกอดแม่ตัวเองที่เลือดท่วมตัวอย่างน่าเวทนา

"แม่....ฮือออ"ป๊อบปี้ร้องไห้พลางกอดแม่ไว้อย่างงั้น

แม่หยิบรูปใบนึงให้ป๊อบปี้ เป็นรูปเด็กหญิงตัวเล็กคนนึงที่ถ่ายคู่กับตัวแม่ป๊อบปี้เอง

"ต....ตามหาเธอให้จ...เจอ ธ...เธอเป็นคนดีมาก ต.....แต่งงานกับเธอซะ"

ผู้เป็นแม่พูดจบก็สิ้นลมหายใจเฮือกสุดท้ายไป ป๊อบปี้เขย่าตัวแม่สุดแรง แต่แม่ก็ไม่ตื่นขึ้นมาอีกแล้ว

"คุณๆ ผมขอโทษ ผมไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ ฮึก...ฮือ"พ่อป๊อบปี้เข้ามาเขย่าตัวแม่

"ผมจะรับบาปนี้เอง..ฮึก...ฮืออ"

ปึง!!!

พ่อเอาปืนจ่อขมับตัวเองแล้วยิงเต็มแรง ร่างของพ่อค่อยๆล้มทับเซอยู่ข้างๆแม่น้ำตาไหลรินมาดั่งสายเลือด

"พ่ออออออออออ!!!" ป๊อบปี้ปล่อยร่างแม่แล้วรีบวิ่งไปหาพ่อ พ่อหลับตาแน่นิ่งมีเพียงเสียงเรียกของลูกชายที่ไม่มีวันที่พ่อจะได้ยิน

เสียงรถตำรวจมากมายกรูเข้ามาที่บ้านป๊อบปี้ พร้อมญาติๆ

"หนูๆเป็นอะไรมั๊ย"คุณอาค่อยๆเดินมาแตะตัวป๊อบปี้เบาๆ แต่ป๊อบปี้กลับปัดมือคุณอาออกไปแบบไม่ใยดี

"คุณมันฆ่าพ่อแม่ผม ผมเกลียดคุณ!! ผมเกลียดคุณ!!"ป๊อบปี้ตวาดเสียงแข็ง ขณะที่ญาติของป๊อบปี้กำลังอุ้มป๊อบปี้ไปอยู่ด้วย

"หนูเดี๋ยวๆฟังอาพูดก่อน"อาขวักมือเรียกป๊อบปี้ แต่ป๊อบปี้ไม่ฟังอะไรทั้งสิ้นเขาเอามือทั้งสองปิดหูน้ำตาไหลริน เขายังแค้นมาถึงวันนี้ และคุณอาที่เขาตามหามาตลอดก็อยู่ไม่ไกลจากนี้เอง

พ่อของฟาง!! ผู้ที่ทำให้พ่อแม่ของเขาต้องตาย!!

เขาหยิบรูปที่แม่ให้ไว้ออกมาดูแล้วพูดเบาๆ

"แม่ครับรอสักนิดนะครับผมกำลังจะแก้แค้นให้แม่แล้ว ผมขอทำลายครอบครัวนีระสิงห์ก่อน แล้วผมจะตามหาคนที่แม่บอกแล้วแต่งงานกับเธอทันที"

ป๊อบปี้พูดจบก็ใส่รูปไว้ในกระเป๋าเหมือนเดิมก่อนเดินไปหาว่าที่เจ้าสาวของเขา

หมับ!

เขาเข้าไปโอบกอดฟางจากด้านหลัง

"นี่คุณ ปล่อยฉันนะ! ปล่อยฉันบอกให้ปล่อยไง!!" ฟางพูดพร้อมพยามแกะมือของเขาออก

"แหม..แตะนิดต้องตัวนิดๆเอง คืนนี้ยังไงก็โดนมากกว่านี้อยู่แล้วหล่ะ"ป๊อบปี้กอดฟางแน่นขึ้นแล้วพูดอย่างเจ้าเล่ห์

"ปล่อยพี่ฉันนะ!"เฟย์กับแก้วที่เดินมาแต่ไกลพูดกับป๊อบปี้

ป๊อบปี้จึงค่อยๆคลายมือออก

เพี้ยะ!!

ฟางหันมาตบหน้าป๊อบปี้อย่างแรง

"อย่ามาแตะเนื้อต้องตัวฉัน ฉันกับคุณไม่ได้เป็นอะไรกัน และก็ไม่คิดอยากจะเป็นด้วย!!"

ฟางตะคอกป๊อบปี้ แล้วเดินเข้าไปหลังเวที

"เดี๋ยวคืนนี้ ได้เจอกันที่รัก"

ป๊อบปี้แสยะยิ้มที่มุมปาก แล้วเดินตามฟางไป