ยัยปากร้ายกับนายจอมเหวี่ยง

 เช้าวันรุ่งขึ้น ณ โรงพยาบาล
     " จริงหรอครับผมกลับบ้านได้แล้วใช่มั๊ยครับ" ท๊อปถามหมอด้วยท่าทางที่ดีใจมาก
     " ใช่ครับแต่ขาของคุณยังไม่ค่อยหายดีแต่สามารถยืนได้เดินได้แล้วนะครับ พยายามอย่าเดินมากนะครับ"  ท๊อปกล่าวขอบคุณหมอก่อนที่หมอจะเดืนออกจากห้องไป
     " ดีใจด้วยนะเพื่อน" เกรทตบไหล่ท๊อปให้ความหมายว่าดีใจด้วยก่อนที่เขาจะถามท๊อป"แล้วน้ำหนึ่งไม่มาหรอว่ะ"เกรทถาม
    "อ๋อ เค้าบอกว่าวันนี้เค้าติดประชุมหนะ"
    " ก็ขอให้เป็นอย่างนั้เหอะ เอองั้นเรารีบกลับกันเถอะ" เกรทพยุงท๊อปเดินลงไปที่รถเพื่อจะกลับบ้าน
 ฝั่งร้าน Bakery town
   " นี่เลยยัยวา เค้กรสใหม่อร่อยอย่าบอกใครเลยเชียว ลองกินดูดิ" อายส์ชวนวาววากินเค้กรสใหม่แต่วาววาก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ยินที่อายส์พูด " เฮ้ย! ยัยวา! ยัยวา!" วาววาสะดุ้ง
   " ฉันไม่ได้คิดถึงนาย!!"
   "ยัยวาอะไรของแก คิดถึงนาย? นายอะไร?ใคร? อะไรของแกว่ะ"อายส์ถามด้วยความเป็นห่วง
   " เปล่า ฉันไม่ได้เป็นอะไร แค่ช่วงนี้นอนน้อยนิดนึงก็เลยรู้สึกง่วงๆอ่ะ" วาววารีบปฏิเสธทันทีเพราะเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมในสมองของเธอถึงมีแต่หน้านายท๊อปและคำพูดที่ท๊อปละเมอเมื่อตอนอยู่โรงพยาบาล
   "เอ๊ะ! อย่าบอกนะว่าแกคิดถึงคุณจรณอ่ะ แหมมมมม  ชอบเขาก็ไม่ยอมบอกเรา"
   "บ้า! ยัยอายส์แกพูดอะไรของแก ฉันไม่ได้ชอบนายนั่นสักหน่อย ว่าแต่แกพอจะรู้จักคนที่ชื่อน้ำหนึ่งบ้างมั๊ยอ่ะ"
   " ว่าไงนะ! แล้วแกจะอยากรู้ไปทำไมว่ะ หรือว่า เค้าเกี่ยวอะไรกับคุณจรณงั้นหรอ" อายส์แซววาววาอีกรอบ วาววารีบสวนกลับทันที
   " ไม่ใช่ นี่มันเป็นเรื่องงานเว้ย อย่านอกเรื่องสิว่ะ" วาววาวนกลับเข้าเรื่อง
   " น้ำหนึ่งหรอ ก็เคยได้ยินนะรู้สึกว่า...นายเกรทเค้าเคยบอกว่า เป็นแฟนเก่าของคุณจรณอ่ะ"
   " แฟนเก่า หรอ ว่าแล้ว.." วาววาพูดพึมพรำเบาๆ ก่อนที่เธอจึงนึกคำที่อายส์พูด "นายเกรท" วาววาจึงแซวอายส์
   "เอ๊ะ! เมื่อกี้แกพูดว่า นายเกรท หรอ โหนี่สนิทกันมากเลยหรอหะ ถึงกับเล่าเรื่องส่วยตัวของนายท๊อปให้ฟังด้วย"
   " เฮ้ย! แกเข้าใจผิดแล้วเว้ย น่ยนั่นแค่มาบ่นพึมพรำให้ฉันฟังเฉยๆ ก็เท่านั้นเอง"
   "แล้วทำไมต้องเป็นแกอ่ ผู้หญิงคนอื่นก็มีตั้งเยอะแยะ ทำไมต้องเป็นแก"
    " โอ้ย แกนี่มันเซ้าซี้จริงๆเลย ไม่คุยกับแกแล่ว ไปเลยแกอ่ะไปทำงานเลย" อายส์เขินรีบเดินหนี วาววาจึงรีบเดินไปทำงาน
        เมื่อวาววาเดินเข้าไปในห้องทำงานก็ตกใจเพราะวันนี้เจ้านายเธอกลับมาแล้ว
    " นาย! นี่นายกลับมาแล้วหรอ!"
    "ก็ใช่หนะสิ ไม่งั้นฉันไม่มายืนหัวโด่อยู่ตรงนี้หรอก ว่าแต่เธอเหอะงานที่ให้ทำเสร็จแล้วรึไง"
    " ที่คุณวรินทรสั่งหนะหรอ อ๋อ เสร็จแล้วให้ฉันไปเอามาให้ดูเลยมั๊ยละ"
    "ก็ไปเอามาสิ ยืนแอ๊บอยู่ได้"
    " ชิ พอกลับมาปุ๊ปกวนปราสาทฉันเชียว รู้งี้ปล่อยให้นอนตายคาที่จอดรถก็ดี"วาววาบ่นพรึมพำก่อนที่เธอจะรู้สึกเหมือนว่ามีคนร่างสูงใหญ่กำลังเดินมาหาเธอ วาววาเงยหน้าขึ้นมาดู
    "คุณชลภัทร! สวัสดีค่ะมีอะไรรึเปล่าค่ะ หรือว่าอยากจะพบคุณจรณ"
    " อ๋อ ปล่าวหรอกครับผมแค่มีอะไรอยากจะให้คุณวาก็เท่านั้นเอง" 
    "อะไรหรอค่ะ" วาววาถามด้วยความสงสัย ชลภัทรนำดอกไม่ช่อโตที่เขาซ่อนเอาไว้ด้านหลังยื่นให้กับวาววา วาววาตกใจ
   "ดอกไม้"
   " ครับดอกไม่ ผมตั้งใจซื้อมาให้คุณเลยนะครับ รับไว้สิครับ" ชลภัทรยื่นมาเขาไปจับมือของวาววาเพื่อให้รับช่อดอกไม่ของตน
   " ขอบคุณนะค่ะ" วาววาฝืนยิ้มทั้งๆที่เธอก็ไม่ได้ดีใจอะไรเลยที่ได้ดอกไม้จากชลภัทร
           ท๊อปแปลกใจว่าทำไมวาววาไปเอางานนานจีงเดินออกไปดูเพราะกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นรึเปล่าเมื่อท๊อปออกไปก็ตกใจเมื่อเขาเห็นวาววาพูคุยอยู่กับชลภัารอย่างสนุกสนาน ทำให้เขารู้สึกหวงเธอขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
    " นายภัทร!" ชลภัทรและวาววาหันมาดูว่าใครเรียกชื่อของชลภัทร
    " เอ้า! นายท๊อปนี่เองก็ตกใจหมดคิดว่าใคร" ท๊อปและชลภัทรมองหน้ากันด้วยหางตาที่ดเหมือนกับต่างคนต่างไม่ยอมแพ้กันรวมถึงวาววาที่มองหน้าของท๊อปอย่างแปลกใจ