Always with you.. หยุดรักไว้ที่เธอ

 

 

 

 

 

          วันนี้ฉันจะเดินทางกลับไทยแล้วล่ะ ก็นะภารกิจสำคัญที่นี่เสร็จแล้วนี่นา เรื่องกวินกับพี่ลีน่าก็ผ่านไปได้ด้วยดีแล้ว ตอนนี้ฉันกำลังจะขึ้นเครื่องอีกครึ่งชั่วโมงนี้แล้ว และฉันก็จะไม่ไปคนเดียว แต่จะไปกับธามไทด้วย เอ่อ.. เรียกธามเฉยๆนั่นแหละ 'เพื่อนรักในแดนกิมจิ' และที่สำคัญที่สุด การกลับไปไทยในครั้งนี้ฉันไม่ได้บอกใครเลย ถือเป็นเซอร์ไพรส์ละกัน อืม งั้นปิดโทรศัพท์ด้วยดีกว่า จะได้เป็นเวรี่เซอร์ไพรส์ไปเลย

 

          "แม่คะ แก้วไปแล้วนะคะ คุณพ่อคางอินคะ แก้วไปนะคะ"

 

          "จ้ะ โชคดีนะลูกเดินกลับบ้านปลอดภัยล่ะ แม่รักแก้วนะ" แม่บอกก่อนจะกอดลาฉัน

 

          "โชคดีนะลูกแก้ว ธามดูแลลูแก้วดีๆล่ะ"

 

          "ครับท่าน" ฉันบอกลากับทุกๆคนแล้วก็ขึ้นเครื่องไปพร้อมๆกับธาม

 

 

 

 

 

รอก่อนนะไทยแลน์ ไอจะคัมแบ็คทูยูแล้ว ! และก็.. รอหน่อยนะผีดิบที่รัก จะกลับไปกอดให้หายคิดถึงเลย ><

 

 

 

 

 

          

ณ สนามบิน ประเทศไทย

 

 

          "แก้วครับ มีรถมารอรับเราที่ทางเข้าสนามบินนะ ไปกันเถอะ" ธามบอกฉันและเตรียมจะเดินนำหน้า แต่เอ้ะ..

 

          "รถมารอรับ ? จากไหนธาม"

 

          "คุณพ่อคางอินส่งคนมารับเราน่ะ รีบไปเถอะครับ" ว่าแล้วฉันกับธามก็พากันรีบไป รถที่มารับเป็นรถแสนหรูเลยล่ะ นั่งได้ตั้งกี่คนเนี่ย โอ๊ยอยากได้ไปวางประดับบ้านซักคันจริงๆเลยอะไรจะสวยหรูขนาดนี้

 

 

 

          ระหว่างที่นั่งรถไปก็เหมือนจะปกติดี แต่ที่ไม่ปกตินี่สิ อยู่ดีๆจากฟ้าใสๆก็กลายเป็นฝนที่กระหน่ำลงมาซะงั้น

 

          "ฝนตกหนักขนาดนี้แก้วว่าหยุดรถก่อนมั้ยคะจะได้ไม่เป็นอันตราย" ฉันบอกคนขับรถ

 

          "ไม่เป็นไรหรอกครับคุณหนู อีกไม่ถึงสิบกิโลก็จะถึงแล้วครับ" และแล้วคำเตือนจากปากของฉันก็สำริดผล..

 

          "ฮะ เฮ้ย ! แบรกแตก !!!" คนขับรถตะโตนลั่นและกำลังจะปลดเข็มขัดนิรภัยกระโดดลงจากรถ ฉันมองหน้าธามที่หันมาจ้องหน้าฉันเหมือนกัน

 

          "แก้วรีบออกไปเร็ว !" ธามรีบเปิดประตูแล้วจับมือฉันไว้ แต่ฉันว่ามันคงไม่ทันแล้วล่ะ

 

          "ธาม ! ข้างหน้ามีบรรทุก !! ธามรีบออกไป ! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด !!!! ตู้ม!!"

 

 

 

...

 

..

 

.

 

อย่างที่เข้าใจ หญิงสาวร่างบางรีบผลักตัวเพื่อนของเธอลงรถไปก่นที่เธอจะตามลงมา แต่ทว่า..

เธอออกมาไม่ทัน และรถก็ถูกชนเข้ากับรถบรรทุกเป็นที่เรียบร้อย

..ร่างของแก้วกระเด็นออกมาจากรถด้วยสภาพเลือดชุ่มตัว..

 

 

 

          "กะ แก้ว แก้ว !!! ไม่นะแก้ว ใครก็ได้ตามรถพยาบาลที แก้วอย่าเป็นอะไรนะ แก้ววววว !!!!" ชายหนุ่มที่ถูกผลักลงจากรถมาก่อนไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมากก็รีบไปดูร่างของสวยคนที่ตน(แอบ)รัก ธามไทตะโกนเรียกคนที่มามุงดูสถานการณ์ให้เรียกรถพยาบาลได้ไม่นานก็มีรถมารับ

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟิ้ววววว~ เพล้ง !!

 

 

          "แก้ว !!! ไม่นะแก้ว เฮือก !" อีกทางด้านหนึ่งของบ้านทยานนท์ โทโมะที่นอนหลับอยู่ก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับลมที่พัดแรงจนทำให้รูปของแก้ว 'หญิงสาวคนที่เขารักจนสุดหัวใจ' ที่ใสส่กรอบไว้อย่างดีนั้นตกลงมาจากชั้นวางของจนแตกละเอียด

 

          "ฝะ ฝันไปเหรอเนี่ย เอ้ะ.. รูปแก้วแตก หรือว่า.. ไม่นะ !" เขาพึมพำกับตัวเองเสร็จก็รีบโทรหาแฟนสาวของตัวเองในทันที มันจะเป็นอย่างในหนังรึปล่าว ? ที่ว่าเวลารูปตกแตกแล้วคนในรูปจะมีอันตราย ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆล่ะก็..

 

 

 

โทโมะคนนี้แทบจะขาดใจตาย !

 

 

 

 

          "ทำไมโทรไม่ติดนะ ปิดเครื่องทำไมกันเนี่ย" จากที่กดโทรศัพท์หาแฟนสาวอยู่นานแล้วเธอไม่รับนั้น ก็มีสายเรียกเข้าจากเพื่อนสนิทของเขา

 

          "ว่าไงป็อป"

 

          (ไอ้โมะ แกตั้งใจฟังฉันให้ดีๆนะ) น้ำเสียงจริงจังของป็อปปี้นั้นทำให้ใจของคนฟังกระตุกวูบ

 

          "วะ ว่ามา"

 

          (คือว่า.. แก้วกลับมาที่ไทยแล้ว แต่แก้วถูกรถชนระหว่างทาง ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลอาการขั้นรุนแรงมาก  แกรีบไปนะ ฉันกำลังขับรถไปที่โรงพยาบาล XZ ก่อนที่ฟางจะช็อคไปมากกว่านี้) เพียงประโยคแรกที่ได้ยินก็เกือบจะทำให้โทโมะยิ้มออกมาได้ว่าที่เขาคิดนั้นมันเป็นเรื่องหลอกลวง แต่ประโยคหลังจากนั้นมันทำให้เขาแทบจะไม่มีสติไปเลยก็ว่าได้

 

 

แก้วกลับมาแล้ว..

แก้วถูกรถชน.. 

แก้วอยู่โรงพยาบาล..

แก้วอาการสาหัส..

เขาอาจจะเสียเธอไป..

 

 

 

          "มะ ไม่จริงใช่มั้ย ไม่นะแก้ว อย่าเป็นอะไรไปนะคนดี ฉันจะไปหาเธอเดี๋ยวนี้ล่ะแก้ว"

 

 

 

 

 

 

 

 

โรงพยาบาล XZ ห้อง ICU

 

 

          "หมอครับ เพื่อนผมเป็นยังไงบ้างครับหมอ !" ธามไทรีบถามไถ่อาการเพื่อนสาวของตน

 

          "ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ โชคดีที่เธอยังอดทนได้ถึงขนาดนี้ แต่หมอมีบางอย่างอยากจะให้ดู เชิญคุณตามหมอมาที่ห้องหน่อยนะครับ" ผูเป็นแพทย์บอก ธามไทเดินตามไปแต่โดยดี กังวลใจไม่น้อยว่าสิ่งที่เขาจะเห็นนี้คืออะไร

 

          "คือหมอได้เอ็กซเรย์คนไข้แล้วพบว่ากะโหลกของเธอได้รับแรงกระทบกระเทือนรุนแรงมาก ทำให้คนไข้อาจจะเสียความทรงจำไปซักระยะหนึ่ง"

 

          "หมอจะบอกว่า แก้วความจำเสื่อมงั้นเหรอครับ"

 

          "ครับ กว่าเธอจะฟื้นตัวขึ้นมาก็คงจะอีกเดือนนึงจากที่หมอคาดการณ์แล้วนะครับ ระหว่างนี้ผมขอให้มีคนมาดูแลเธอมากๆ ห้ามปล่อยให้อยู่คนเดียวเด็ดขาดนะครับ เพราะมีโอกาสอยู่ 10% ที่เธอจะฟื้นขึ้นมาเร็วกว่าที่คาดการณ์ไว้ และก็มีโอกาส.. ที่เธอจะช็อคขึ้นมาได้เสมอนะครับ"

 

          "ครับหมอ ขอบคุณมากนะครับ" หลังจากที่ธามไทเสร็จธุระแล้ว แก้วก็ถูกย้ายไปห้องพิเศษระดับ VIP โดยที่อยู่ในสถาพที่มีเครื่องครอบหายใจและสายน้ำเกลือ สายออกซิเจนและเครื่องวัดความดันตัดตัวอยู่ไม่ขาด 

 

 

 

 

 

          "ยัยแก้ว แกอยู่ไหน ฮึก ยัยแก้ว !" ฟางและป็อปปี้ที่เพิ่งมาถึงก็รีบปรี่เข้ามาที่เตียงนอนของแก้วที่นอนไม่ได้สติอยู่ โดยที่จะไม่ลืมสังเกตและถามไถ่ถึงบุคคลที่นั่งอยู่ในห้องด้วย

 

          "นายเป็นใคร มาอยู่ในห้องแก้วได้ยังไงกัน" ป็อปปี้ถามแทนฟางที่เอาแต่นั่งกุมมือเพื่อนสนิทของเธอด้วยน้ำตาและเสียงสะอื้นที่มีไม่หยุดหย่อน ความรู้สึกของเพื่อนที่คบกันมาอยู่ด้วยกันมา 10 กว่าปี ยังไงซะก็ตัดกันไม่ขาด เพื่อนเราเจ็บ เราก็เจ็บไม่ต่างกัน

 

          "ผมชื่อธามไทครับ เป็นคนที่คุณคางอินคุณพ่อบุญธรรมของแก้วส่งให้มาดูแลแก้วครับ"

 

          "แล้วนายทำไมไม่บาดเจ็บอะไรเลยล่ะ"

 

          "ตอนที่รถกำลังจะชน แก้วผลักผมลงมาก่อน ก็เลยเป็นแบบนี้.." ธามไททำหน้าเศร้าอย่างเห็นได้ชัด ป็อปปี้สังเกตสายตาเพียงแค่แวบเดียวก็รู้ซึ้งทุกความรู้สึกของผู้ชายด้วยกัน

 

          "แล้วทะ ทำไม ฮึก ยัยแก้วถึงได้ อยู่ในสถาพแบบนี้ล่ะ" ฟางมองหน้าธามไทซักพักแล้วถามถึงอาการเพื่อนสนิท อันที่จริงฟางเองพอจะรู้แล้วว่าเขาคนนี้เป็นใคร 'เพื่อนรักในแดนกิมจิ' ที่แก้วเคยโทรมาเล่าให้ฟังและส่งรูปให้ดูตอนอยู่ที่เกาหลี

 

          "หมอบอกว่าแก้วความจำเสื่อมชั่วคราว และก็จะเป็นเจ้าหญิงนิทราไปอีกประมาณเดือนนึงเต็มๆ อีกอย่างมีสิทธิ์ที่แก้วจะฟื้นเมื่อไหร่ก็ได้ และก็มีสิทธิ์ที่จะช็อคเมื่อไหร่ก็ได้เหมือนกัน เพราะงั้นถึงห้ามปล่อยให้แก้วอยู่คนเดียวเด็ดขาด"

 

          "โธ่ยัยแก้ว แกรีบกลับมาเถอะนะ กลับมาหาฉันเถอะ ฉันคิดถึงแก ฮึก ฮือออ"

 

          "ฟางไม่ร้องนะ ใจเย็นๆอย่างน้อยแก้วก็ปลอดภัยแล้ว" ป็อปปี้เดินเข้าไปกอดปลอบแฟนสาวของเขา

 

 

 

 

 

 

          "แก้ว แก้ว ! คนดีของโทโมะทำไมถึงเป็นแบบนี้" ผู้มาใหม่รีบวิ่งเข้ามากอดร่างบนเตียงโดยที่ไม่สนใจใคร โทโมะจับมือของแก้วเข้ามาแนบแก้มของตัวเอง น้ำใสๆไหลรินลงมาตามใบหน้าหล่อ ป็อปปี้เห็นแบบนั้นจึงสะกิดบอกฟางให้ออกไปข้างนอก ปล่อยให้โทโมะได้อยู่กับคนรักของเขา ธามไทที่ยืนมองสถานการณ์แล้วก็ยิ่งนิ่งเข้าไปอีก.. คนดีของโทโมะ ?

 

 

 

คนรักของแก้วใช่มั้ย ผมควรเจียมตัวใช่มั้ย ที่แก้วเห็นผมเป็นแค่เพื่อนคนนึงเท่านั้น ?

 

 

 

          "นายมานี่เถอะธาม ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย" ป็อปปี้บอกกับธามไทที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง

 

          "คุณมีอะไรเหรอครับ ?"

 

          "เรียกพวกเราทุกคนตามปกติเถอะธาม เรารุ่นเดียวกันนะ" ฟางที่เลิกร้องไห้และทำใจได้แล้วก็บอกกับธามไทและรอฟังเรื่องที่ป็อปปี้จะพูดออกมา

 

          "ก็ได้ๆ แล้วนายมีอะไรจะคุยกับฉันเหรอ"

 

          "นายเห็นแล้วใช่มั้ยว่าไอ้คนที่วิ่งแล่นไปกอดตัวแก้วแน่นขนาดนั้นน่ะเป็นใคร ?"

 

          "ฉันได้ยินเขาเรียกตัวเองว่าโทโมะ" ธามไทตอบแบบนิ่งๆ

 

          "ธาม ฉันรู้ว่านายรู้ว่าไอ้โมะเป็นอะไรกับแก้ว ฉันแค่จะบอกให้นายรู้ไว้ว่าไอ้โมะน่ะมันรักแก้วมาก.."

 

          ".............."

 

          "ถ้านายคิดอะไรอยู่แล้วมันห้ามไม่ได้น่ะฉันเข้าใจ แต่ขอให้นายคิดดีๆ สองคนนั้นรักกัน มากเกินกว่าจะมีอะไรมาแยกออกจากกันได้แล้ว"

 

          "ธาม แก้วรักโทโมะมากนะ ฟางรู้ดีทุกความรูสึกที่แก้วมีให้โทโมะมาตลอดสี่ปีน่ะมันไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลย" ฟางที่ฟังสิ่งที่แฟนหนุ่มพูดก็เข้าใจและพูดขึ้นบ้าง เผื่อว่าถ้าเพื่อนของเธอฟื้นขึ้นมา แล้วผู้ชายคนนี้แอบอ้างเป็นคนที่สำคัญของเธอขึ้นมา โทโมะก็คงแย่

 

          "อืม ฉันเข้าใจแล้ว ฉันสัญญาว่าจะเป็น'เพื่อน' ที่ดีกับแก้ว ตลอดไป.."

 

 

 

 

 

---

มาแล้วนะเรื่องนี้ ฝากติดตามอีกเรื่องนึงน้าเพิ่งเปิดใหม่

Bad lady's ผู้หญิงคนนี้ของผม 

ซียูค่ะที่รัก ♥