รักฉันซะ!!! ก่อนที่เธอจะไม่ปลอดภัย

ณ ตระกูลจิระคุณ
 
" แน่นอน ถ้าลูกคนใดคนหนึ่งหาแฟนที่รักลูกจริงๆ มา 1 คนไม่ว่าแม่จะให้แฟนคนนั้นทำอะไร
แฟนลูกคนนั้นจะยอมทำทุกอย่าง " แม่ของป๊อปปี้และมิณทร์พูด
 
" แม่ครับเล่นพูดอย่างนี้ สมบัติเป็นของผมเลยนะ " มิณทร์พูดเยาะเย้ยป๊อปปี้
 
" อะไรไอมิณทร์ แกนี่มัน.." แม่ป๊อปตัดคำพูด
 
"ตาป๊อป เลิกว่าน้องซะที เอาเป็นว่าใครที่หาแฟนมาได้ละก็รับสมบัติส่วนพิเศษไปซะ และแก
ตาป๊อปเลิกขู่น้องได้แล้ว "แม่ป๊อปปี้ว่า
 
" แต่แม่.." ป๊อปปี้กำลังจะเถียง แต่โดนมิณทร์ตัดหน้า
 
" ครับแม่ งั้นผมไปก่อนนะครับ ^^" มิณทร์ยิ้มให้แม่แล้ววิ่งออกจากบ้าน แต่ก็ต้องหยุดเมื่อถูกใคร
บางคนเรียก
 
" หยุด !!! " ป๊อปปี้เดินเข้าไปปะทะกับมิณทร์
 
" อะไรของพี่ " มิณร์พูด
 
" แกมันไอลูกหลง ไม่ควรได้รับสมบัติ " ป๊อปปี้พูด
 
" ถึงผมจะลูกหลง แต่ผมก็เป็นลูกของแม่นะ ผมก็มีสิทธิได้รับสมบัติ " มิณทร์พูด
 
" แกไม่มีสิทธิ ไอลูกหลง ออกไปจากชีวิตฉันซะ !!! " ป๊อปปี้ตะโกนใส่มิณทร์ ทำให้มิณทร์ที่มีปม
ในใจ รีบวิ่งออกห่างป๊อป ส่วนป๊อปก็ยิ้มหน้าระลื่น เพราะฝนกำลังจะตก
 
" แกจะไปไหนได้ หึหึ " ป๊อปปี้ยิ้มเล่ห์หลี่ยมแล้วเดินเข้าบ้าน
 
 
 
 
ซ่า
 
" ทำไมพี่ต้องว่าผมตลอดด้วย !!!!! " มิณทร์พูดกลางสายฝน ที่กำลังตกหนักขึ้นเรื่อยๆ
 
" ฮึก..ถึงผมจะลูกหลงแต่ผมก็มี ฮึก..หัวใจนะ ฮือ.. " มิณทร์ทรุดลงกับพื้น แล้วบ่นตัวเองพึมพัม
ก่อนที่จะมีใครคนหนึ่งมาเห็นมิรทร์ในสภาพโทรมสุดๆ
 
" มิณทร์ ไปทำอะไรตรงนั้นน่ะ " แต๊งกิ้วรีบใช้ร่มบังมิณทร์
 
" แต๊ง..เธอมาได้ไง "มิณทร์ลุกขึ้นยืน
 
" ฉันเห็นนายเลยวิ่งมาหาน่ะ ไปพักที่บ้านฉันก่อนนะ บ้านฉันอยู่แถวนี้ นายมาจากไหนน่ะ ห่างบ้าน
มาซะไกล ไม่ได้เอารถมาหรอ หรือวิ่งมา 55 " แต๊งพยายามพูดตลกให้มิณทร์ฟัง
 
" ใช่ ฉันวิ่งมา "มิณทร์ตอบ
 
" วิ่งมา 0.0 รีบไปกันเถอะ ฝนตกหนักขึ้นเรื่อยๆแล้ว " แต๊งกิ้วจับมือมิรทร์แล้วรีบเดินๆเข้าบ้าน
ในจังหวะที่แต๊งจับมือมิรทร์ทำให้มิณทร์รู้สึกดีๆกับแต๊ง
 
 
1 ชั่วโมงผ่านมา
 
 
" ฉันไม่นึกเลยนะ ว่าผุ้ชายที่สุดจะเข้มแข็งอย่างนาย ภายในจะอ่อนแอขนาดนี้ " แต๊งพูดแล้วหน้า
เศร้า
 
" อืม...ฝนเริ่มหยุดแล้ว งั้นฉันไปก่อนนะ "  มิณทร์พูด
 
" เอ่อ.." มิณทร์ตัดหน้าแต๊งพูด
 
" อ่อ ขอบคุณมากนะ ที่ช่วยให้ฉันรู้สึกดีขึ้นน่ะ " มิณทร์ยิ้มให้แต๊ง แล้วออกจากบ้านแต๊งไป
 
 
 
 
" ทำไมมันยังไม่กลับมาอีกว่ะ นี่ก็หลายชั่วโมงแล้ว " ป๊อปปี้บ่นพึมพัม เพราะมิณทร์ไม่ยอมกลับ
บ้าน
 
" หรือว่าเราจะว่ามันแรงไป อันที่จริงฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจะว่ามันขนาดนั้นสักหน่อย เห้อ "ป๊อปปี้เริ่ม
สำนึกผิด
 
" เพราะเรื่องสมบัตินั่นแท้ แล้วเราจะใช้ใครมาเป็นคนรักล่ะ คิดสิ ไอป๊อป คิดสิ " ป๊อปปี้เกาหัวตัวเอง
เพราะความโมโห แล้วบ่นๆๆๆ
 
" ไม่มีใครสักคนที่รักฉันเลย ในเมื่อฉันไม่มีคนรัก แล้วฉันจะได้ใครเป้นแฟนล่ะ ฉันก็ไม่เคยทำอะไร
ใครสักหน่อย เอ๊ะ !! ฉันไม่เคยหรอ ฉันว่าฉันเคยนะ ยัยผู้หญิงคนนั้นไง ใช่ฉันต้องรับผิดชอบเธอ
คนนั้นให้ได้ ชื่อยัยนั่นฉันยังไม่รู้เลย -..- "ป๊อปปี้พูดแล้วล้มตัวนอนที่เตียง แล้วก็นึกออกว่าฟาง
ไปที่ไหนบ่อยๆ นั่นก็คือ ผับkamikazeDUO 
 

 
ติดตามนิยายเค้าด้วย เม้นน้อยมาก หมดกำลังใจมากเลยอ่ะ 
 
เค้าอัพแต่ไม่มีใครเม้น เค้าเสียใจนะ