cry...ได้ยินฉันบ้างไหม?

10.0

เขียนโดย Pure123

วันที่ 10 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 10.53 น.

  7 ตอน
  7 วิจารณ์
  13.93K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2556 13.32 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

7) พักรักษา .100ครบ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

                                                                            เธอรู้บ้างไหมจะใช้เวลาเท่าไหร่..

 

                                                                                      ที่จะ

                                                                              

                                                                                  ''ลืมเธอ''

 

3.วันผ่านไป.

 

หญิงสาวร่างบางนั่งเหม่อลอยอยู่บนชิงช้า

สายลมพัดมา.

เสียงคลื่นเสี่ยงทะเล.

เสียงนก.

เสียงลม.

แต่ไม่ได้ทำให้หญิงสาวดีขึ้นเลย.

ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่คนเดียว

กลับมีชายหนุ่มที่เขาไม่เข้าใจจะดูแลเขาไปทำไม..???

'ป๊อบปี๊' ชายหนุ่มที่ดูอารมณ์ดีตลอดเวลา.

ทำไมกัน.?

ทำไมต้องมาดูแลเธอ.

เธอมีค่ามากเลยหรอ???

นี้คือคำถามที่ไหลอยู่ในหัวของเธอ.

''มานั่งเหม่อลอยตรงนี้อีกแล้วนะ''ชายหนุ่มรูปหล่อพูดขึ้นแล้วเดินมานั่งชิงช้าอีกข้างพร้อมมองหน้าหญิงสาวด้วยรอยยิ้ม.

เห้อ.พูดไม่ทันขาดคำ.

หญิงสาวทำวิธีต่างๆนาน

ทั้งเมินทั้งไล่ทั้งไม่สนใจแล้วแท้ๆ.

กันไม่มีประโยชน์ต่อชายหนุ่มคนนี้เสียเลย.

''วันนี้ว่างไหม?''ชายหนุ่มถาม.

''ทำไม''หญิงสาวตอบกลับไป.

''จะพาไปงานวัดนะสิ''ชายหนุ่มยิ้มจนตายี้

กลับไม่ทำให้หญิงสาวสนใจเลยสักนิด.

''ไม่ตอบแสดงว่าไปokแล้วเจอกันนะ''ชายหนุ่มพูดโดยไม่ทันให้หญิงสาวตอบแล้วเดินออก.

เห้อ.เสียงถอนหายใจเล็กของหญิง

พร้อมกับส่ายหัวนิดๆ.

ทำไมกัน.

ทำไม.

ต้องทำแบบนี้.

นั่นสินะทำไม?

-----------------------------------------------------------------------------50%

ในงานวัด.

 

หญิงสาวแต่งตัวด้วยชุดสบายสบาย ด้วยเสื้อสีขาวลายไม้กับกางเกงขาสั้นประมาณเลยเข่านิดๆสีไร้ความรู้สึกใดๆต่างกับอีกคนชายหนุ่ม ที่ยิ้มแย้มให้กับคนต่างๆไม่ว่าเป็นเด็กๆที่เดินผ่านคนแก่ผู้คน

 

 หญิงสาวไม่เข้าใจ เป็นบ้ารึไงถึงยิ้มให้คนอื่นไปทั่ว.?

 

 ฟางกินนี้สิ อร่อยนะ

 ชายหนุ่มยื้อสายไหมสีชมพูให้หญิงสาว หยิงสาวได้แต่รับมาไม่แสดงสีหน้าใดๆทั้งสิ

 

 ส่วนชายหนุ่มถือสายไหมสีฟ้าอ่อนแล้วเดินนำหญิงสาวไป

 

"ฟางดูสิ555เอาไหมเดียวฉันซื้อให้นะ"ชายหนุ่มพูดก่อนที่จะชี้ให้หญิงสาวดูลูกโปร่งลายต่างมีลายการ์ตูนต่างๆมากมาย

 หญิงสาวได้แต่ยืนมองชายหนุ่มที่ปั้นหน้ายิ้มเดินเข้าไปจ่ายเงินกับคนขายชายวัยกลางคนยื่นแบงค์ร้อยให้โดยไม่เอาตังค์ทอนยิ้มแย้มให้คนขายอีกต่างหากแล้วหยิบลูกโปร่งที่มีรูปโดเรม่อนยิ้ม

 

 หญิงสาวเห็นถึงกับส่ายหัว ทำไมเป็นคนโลกสวยจังเลยยิ้มให้คนอื่นไๆปทั่วไม่รับเงินทอนเป็นพ่อพระไปนะ.

  ชายหนุ่มเดินมาก่อนที่จะยื่นโดเรม่อนให้ด้วยรอยยิ้ม

 "ฟางถื่อไว้นะเอาล่ะแปปนะ เยี่ยมเลยยิ้มหน่อยสินะ"

แชะ. ชายหนุ่มถ่ายรูปหญิงสาวด้วยกล้องโพลารอยด์ของตนเอง รูปค่อยออกมา ชายหนุ่มหยิบมันออกมาก่อนที่จะดูรูปภาพที่ตนเองถ่าย

 

 "ฟางนะยิ้มหน่อยสิ รูปไหมรูปถ่ายถ้าถ่ายคนออกมาคนไม่ยิ้มรูปนั้นจะดูไม่สวยมาเลย."

....

"รอยยิ้มอ่ะ ควรยิ้มตลอดนะ ไม่ว่าเราจะเศร้าหรือเราจะทุกข์ ก็ยิ้มมันเถอะนะ การยิ้มมันว่อนความเจ็บปวดได้ดีที่สุด"

 "ไม่ว่าฟางจะเป็นยังไงก็ยิ้มสะนะฟางอ่ะ เหมาะกับรอยยิ้มมากกว่านะ"

ป๊อบปี๊พูดจบก่อนยิ้มให้ฟางอีกครั้ง

 หญิงสาวหลังจากฟังชายหนุ่มพูดหญิงสาวก็ไร้คำพูดใดใดออกมา

'"เอาเถอะตอนนี้ยังไม่ยิ้มก็ไม่เป็นไร"ป๊อปปี้พูด

"ไปรอดูพลุกันเถอะ"ชายหนุ่มพูดแล้วก็คว้ามือของหญิงสาวแล้วออกแรงวิ่่งไป.

 

-----------------------------------------------------------------------------------

ครบ100แล้วนะค่ะตอนขออภัยพี่ค้างไปนานนนนนรน ข้ามปีเลยเราจะบอกนะว่าเราหรือรหัส-*- 

 

                                                                          

                                              

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา