Love Story เรื่องรักๆของนายหนุ่มฮอต

Gail talk
ฮึ่ยยยยยยยยยย เซ็งจริงๆเลย ฉันอุตส่าห์วางแผนทำร้ายคงวามรักของนังฟางกับนายป๊อป แต่สุดท้ายมันก็เข้าใจจนได้ ส่วนที่ว่าฉันรู้ได้ไงน่ะหรอ ก็เพราะว่าฉันเห็นมันสองคนเดินเล่นกุ๊กกิ๊กกันอยู่ที่สยามน่ะสิ เห็นแล้วก็เจ็บใจชะมัด นี่ฉันจะทำอะไรพวกมันไม่ได้เลยรึไงนะ ไม่ได้การละ!ฉันต้องให้ยัยโบว์กับยัยแบมทำตามแผนต่อซะแล้ว
"โบว์ แบม พวกแกคิดแผนแล้วใช่มั้ย" ฉันถามทั้งสองคนที่นั่งทำเล็บอยู่ 
"ฉันคิดแล้วละ แต่ยัยโบว์ไม่รู้อ่ะนะ" ยัยแบมตอบก่อนที่จะหันไปหายัยโบว์ที่นั่งอยู่ข้างๆ
"ฉันคิดแล้วเหมือนกันจ้ะ"
"ดี! งั้นเธอสองคนก็ทำตามแผนได้แล้วละ"
"ตอนนี้หรอ"
"ใช่!"
"คงไม่ได้หรอกเดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมง ฉันต้องไปธุระน่ะ" ยัยโบว์ว่า
"ไม่เป็นไรแต่เธอทำได้ใช่มั้ย แบม"
"แน่นอน ฉันรอโอกาสนี้มานานแล้วละ" 
"เยี่ยม!"
"งั้นฉันไปก่อนนะ บาย" ยัยโบว์บอกพลางหยิบกระเป๋าสะพายแล้วเดินออกไป
Bam Talk
"นี่เกล ฉันไปละ" 
"อืม แล้วแกรู้หรอว่า..." ยัยเกลยังพูดไม่ทันจบฉันก็พูดขึ้นซะก่อน
"ฉันรู้ว่าอยู่ไหน ไปละ" ฉันบอกแล้วเดินออกจากห้องไป
@ห้าง..... 
ตอนนี้ฉันก็อยู่ที่ที่สิงสถิตของพวกมันสองคนแล้วละ หึ! รู้ได้ไงน่ะหรอ เหอะ! ไม่บอกหรอก
"อ่ะ นั่นไง" ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ แน่นอนว่าฉันเจอสองคนนั้นแล้ว แหม! หวานกันเชียวนะแต่ต่อจากนี้พวกแกจะไม่มีทางได้หวานกันอีกแน่! 
-หน้าห้องน้ำ- (สถานที่ดีกว่านี้ไม่มีแล้วหรือไงย่ะ:แบม)
ฉันใช้ช่วงที่นังแก้วไปเข้าห้องน้ำ ส่วนนายโทโมะยืนอยู่ข้างนอกแล้วฉันก็จะไป เอ่อ จะเรียกว่าอะไรดีละ แต่ชั่งเหอะ เอาเป็นว่านังแก้วมาเห็นมันต้องรับไม่ได้หรอก ทีนี้มันสองคนก็คงต้องแตกหัก! หึ! บิงโก!
"โทโมะคะ" ฉันเดินไปหาโทโมะพร้อมกับเรียกทัก
"บะ แบม" ดูเหมือนจะตกใจเล็กน้อยนะ หึ!
"ไฮ ดาร์ลิ่งแบมคิดถึงคุณจังเลย" ฉันพูดพร้อมกับเอามือไปคล้องคอนายนั่นไว้
"ใครให้คุณเรียกแบบนั้น!" นายนั่นตวาด
"ทำไมละคะ ดาร์ลิ่งก็" ฉันบอกแล้วหอมแก้มเค้า
"นี่คุณ! ทำแบบนี้ได้ยังไงห๊ะ"
"ทำไมละคะ"
"ปล่อยผมซะ!"
"ไม่ค่ะ แบมคิดถึงคุณนะ" ฉันบอกแล้วกระชับแขนให้แน่นขึ้น
"แต่ผมไม่คิดถึงคุณ! ปล่อยผม!" โทโมะบอกแล้วพยายามแกะแขนของฉันออก
"โธ่! ที่รักอ่ะ คิดถึงแบมก็บอกมาเถอะค่ะ" ฉันบอกพลางโน้มคอโทโมะลงมาใกล้ๆหน้าฉัน ซึ่งนั่นเป็นจังหวะที่....
"พะ พี่โมะ!" นังแก้วมาพอดีเลย 
"ไม่ใช่นะแก้ว ไม่ใช่อย่างที่แก้วเห็นนะ" โทโมะสะบัดฉันสุดแรงแล้ววิ่งไปคว้าข้อมือนังแก้วที่กำลังวิ่งหนี
"มันใช่!" เสียงฉันเองแหละ
"นี่คุณ!" โทโมะหันมาตวาดใส่ฉัน ฮ่ะๆ สนุกเป็นบ้า
"ฮ่าๆ ทีนี้เธอจะได้รู้ซักทีนะ จริญญา!เธอน่ะมันของเล่นของโทโมะเท่านั้นแหละ! ไม่ใช่คนที่เค้ารักจริงๆอย่างฉัน ฮ่าๆๆๆ"
"ฮึก"
"แก้วๆ ฟังพี่ก่อนสิ มันไม่ใช่ที่เค้าพูดนะ" โทโมะพยายามดึงมือนังนั่นไว้
"ไม่ ฮึก แก้วไม่ฟังอ่ะ ฮึก พี่โมะโกหก"
"แก้วเราคบกันมานานแล้วนะ แก้วต้องเชื่อใจพี่สิ แค่แบมเค้าพูดแค่นี้แก้วก็เชื่อหรอครับ"
"แก้วคงโง่มั้งคะ"
"ไม่จริงหรอก แก้วไม่ได้โง่นะ"
"ฮึกๆ"
"แก้วต้องเชื่อพี่นะครับ พี่รักแก้วนะ"
"ฮึกๆ พี่โมะ" 
"แก้วเชื่อพี่นะครับ"
"ค่ะ แก้วจะ ชะ...เชื่อพี่"
"งั้นไม่ร้องแล้วนะ" โทโมะพูดพลางเช็ดน้ำตาให้นังแก้ว ตกลงนี่ฉันทำอะไรไม่ได้เลยรึไงเนี่ย! ฮึ่ย ยังไงฉันก้ไม่ยอมหรอก แผนของพวกฉันต้อไม่จบแค่นี้แน่!
"ป่ะ เราไปกันเถอะ พี่ไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว" 
"ค่ะ" นังแก้วตอบ แล้วสองคนนั้นก็เดินออกไป พวกแกไม่เห็นฉันเลยใช่มั้ย หนอยย พวกแกไม่สงบสุขแน่!
__________________________________________________________
มาอัพแล้วจ้าหลังจากที่หายไปนาน พอดีเพิ่งผ่านกีฬาสีไปไม่นานแล้วคอมก็มีปัญหาด้วยก็เลยไม่ได้อัพ ยังไงก็ขอโทษทุกคนด้วยนะ ส่วนตอนนี้ก็มาอัพแล้วยังไงก็มาเม้นให้กันเยอะๆนะคะ ช่วงนี้เม้นหายไปเยอะเลย เค้าต้องการกำลังใจน้าาาาา เม้นๆๆๆๆ