รักของฉัน คือเธอใช่มั้ย..?

ณ บ้านพิชชี่

เกล:คุณน้าค่ะ พิชชี่อยู่มั้ยค่ะ(เกลถามแม่พิชชี่ที่กำลังรดน้ำต้นไม่อยู่หน้าบ้าน)

แม่พิชชี่:อยู่หลังบ้านจ๊ะ พิชชี่เป็นไรไม่รู้เห็นหน้าเศร้าๆตั้งแต่กลับมาแล้ว เกลช่วยดูให้น้า หน่อยนะ

เกล:ค่ะคุณน้า(แล้วเกลก็เดินไปหลังบ้าน)

  หลังบ้าน

เกล:พิชชี่เป็นไงบ้างอ่ะ

พิชชี่:แบมไม่ได้รู้สึกกับเราแบบนั้นอ่ะ

(พิชชี่ทำหน้าเศร้า)

เกล:เอาน่านายพึ่งรู้จักแบมไม่ใช่หรอ นายทั้งน่าตาดีเดี๋ยวพอสักพักแบมก็รู้สึกกับนายเองแหละ

พิชชี่:หยุดพูดเถอะเกล! แบมไม่มีวันมาชอบฉันหรอก แบมบอกกับฉันว่าเค้ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว 

เธอไม่เข้าใจหรอก

(พิชชี่ตะโกนใส่เกล)

เกล:ใช่ฉันไม่เข้าใจนาย ฉันแอบชอบนายตั้งแต่มต้น จนถึงทุกวันนี้ฉันก็ไม่เคยชอบใคร

ฉันรอวันที่ฉันเปิดใจ แต่นายก็ไม่เคยเห็นฉันอยู่ในสายตาเลย เอาเป็นว่าฉันขอโทด

(เกลร้องไห้แล้ววิ่งออกไปจากบ้านพิชชี่ พิชชี่ก็ยังคงอึ้งกับคำพูดที่เกลพูดอยู่)

เกล:เกลชอบเราหรอ?