GLASS TATTOO

 
                                  
“ถึงฉันจะชั่วไปนิด เลวไปมาก แต่เห็นรอยสักบนหน้าอกข้างซ้ายของฉันมั้ย...มันหมายถึงเธอนะที่รัก!”
 
 
 
 
 
เพียะ!
 
 
 
“นายนอกใจฉันอีกแล้วนะ!...เลว! เมื่อไหร่จะหยุดเรื่องพวกนี้ซักที!”
 
 
 
            ทันทีที่ผมกลับมาถึงคอนโดด้วยสภาพที่ไม่บอกก็ทำให้คนที่พบเห็นพอจะรู้ได้ว่าผมเพิ่งผ่านศึกอะไรมา ทั้งกลิ่นแอลกอฮอลล์ชนิดรุนแรง ทั้งกลิ่นนิโคตินที่ยังหลงเหลือและรอยลิปสติกที่แปดเปื้อนอยู่บนปกเสื้อสีขาว...โอเค ผมไปนอนกับผู้หญิงมา!
 
 
 
ถ้า ‘แก้ว’ ไม่กระชากคอเสื้อผมขึ้นมาดูล่ะก็ ผมเองก็ไม่รู้หรอกนะว่ามันมีลิปสติกติดอยู่ ต้องขอบคุณเธอใช่มั้ย เหอะ!
 
 
 
“เลิกโวยวายทำเป็นเรื่องใหญ่ซักทีได้มั้ย...” ผมลูบริมฝีปากตัวเองเบาๆก่อนจะรู้ตัวว่าปากแตกจนเลือดซิบด้วยน้ำมือของผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเบอร์หนึ่ง
 
 
 
“แล้วเมื่อไหร่นายจะเลิกทำตัวเลวๆแบบนี้ซักที...ฮึก...ฉันทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว!” สงสัยแก้วจะไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมเคยบอกก่อนที่เราจะคบกันนะ ผมบอกแล้วใช่มั้ยว่าผมไม่ใช่คนดีอะไร...ผมบอกไปแล้วว่าผม ‘รัก’ แก้ว แต่นั่น...ไม่ได้หมายความว่าชีวิตที่เคยมีแต่ผู้หญิงรุมล้อมของผมจะต้องหายไปด้วย
 
 
 
เพราะนั่นคือความสุขของผม!
 
 
 
“นี่แก้ว...ไม่เอาน่า ฉันก็แค่สนุกๆ ไม่ได้จริงจังอะไร เธอก็น่าจะรู้ตัวดีนะว่าเธอคือที่หนึ่งของฉัน...”
 
 
 
            ผมรั้งร่างบอบบางเข้ามาแนบชิดพลางเชยปลายคางเรียวสวยขึ้นเพื่อผสายสายตากับแก้ว ก่อนจะกดริมฝีปากตัวเองลงบนริมฝีปากสีชมพูอมแดงธรรมชาติเหมือนผลเชอร์รี่ที่มีรสชาติหอมหวานและทำให้ผมมึนเมาได้อย่างหลงใหล มันยากเย็นเกินไปกับการที่จะต้องรอให้อีกฝ่ายพูคำว่า ‘เลิก’ ออกมา...ผมไม่ปรารถนาที่จะได้ยินมัน แล้วก็ไม่ต้องการให้แก้วห่างหายไปจากผมด้วย!
 
 
 
ผมเห็นแก่ตัวใช่มั้ยล่ะ...ใช่! ผมเป็นแบบนั้นจริงๆ
 
 
 
“อื้อออ!~ ออกไปนะ คนสกปรกอย่างนายไม่มีสิทธิ์ในตัวฉันอีกต่อไป ถ้ารักที่จะสนุก...ก็ไม่ต้องมาผูกพันกับฉัน!”
 
 
 
“อย่าพูดคำว่าเลิกออกมานะแก้ว เธออย่าหาว่าฉันไม่เตือน!” ผมออกแรงบีบต้นแขนเรียวเล็กของเธอจนแก้วเริ่มนิ่วหน้าเพราะความเจ็บแต่นั่นไม่ได้ทำให้ผมผ่อนปรนกับเธอลงซักนิด บ้าเอ้ย! ทำไมแก้วต้องทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ด้วย รู้ว่าผมรักจนโง่หัวไม่ขึ้นแค่นี้แล้วยังไม่พอใจอีกหรือไง เหอะ!
 
 
 
“ฉันเกลียดนาย แล้วฉันก็จะเลิกกับนายด้วย เชิญนายอยู่กับผู้หญิงของนายตามสบาย...จะมั่ว จะคั่วกี่คนก็ตามแต่ แล้วก็เลิกเอาอ้อมกอดสกปรกมากอดฉันด้วยนะ...ฉันไม่ต้องการความรักที่ที่เหลือเดนมาจากคนอื่น!”
 
 
 
            ผมกัดฟันกรอดเมื่อแก้วผลักผมจนพ้นทาง ร่างบางพาตัวเองไปเก็บเสื้อผ้าในตู้จนหมดก่อนจะยัดมันลงกระเป๋า และนั่น...ทำให้ฟางเส้นสุดท้ายที่ยื้อยุดอารมณ์ของผมต้องขาดสะบั้นลง โธ่เว้ย! ผมไม่ยอมให้แก้วเดินออกไปจากชีวิตผมง่ายๆหรอกนะ ถึงแม้ผมจะเบื่อกับการทะเลาะไม่เว้นวันของเราสองคนก็ตาม...ผมไม่มีทางปล่อยตุ๊กตาน้อยที่ผมนอนกอดจูบอยู่ทุกวันให้ไปตกอยู่ในอ้อมแขนใครง่ายๆหรอก...ไม่มีวัน!
 
 
 
“จะไปไหน!”
 
 
 
“หลีกไป” แก้วพยายามผลักผมออกแต่ก่อนที่จะทำอะไรผมไปมากกว่านั้น ผมก็รีบแย่งกระเป๋าจากมือเธอแล้วเหวี่ยงมันไปให้พ้นสายตา
 
 
 
“ไม่ให้ไป ฉันไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น! นี่เราพูดกันไม่รู้เรื่องอีกแล้วนะแก้ว...”
 
 
 
“ก็มันเป็นเพราะใครล่ะ ? มันเป็นเพราะใคร!...ฮึก...พอซะทีได้มั้ยโทโมะ แก้วไม่อยากเป็นบ้าแบบนี้ทุกวันอีกแล้วนะ...พอ...พอซะที!” แก้วทรุดตัวลงต่อหน้าผมพลางนั่งชันเข่าแล้วซบใบหน้าสวยหวานนั่นลงเพื่อระบายหยดน้ำตา
 
 
 
            เสียงสะอื้นไม่ขาดสายดังขึ้นจนผมหน้าชาราวกับถูกฝ่ามือหยาบใหญ่ของใครบางคนตบลงมาอย่างแรง กี่ครั้งกี่หนที่ผมต้องเห็นน้ำตาจากแก้ว ไม่สิ...มันแทบจะทุกวันเลยก็ว่าได้ เพียงแต่ผมมองว่ามันเป็นเรื่องชินตาไปแล้วเลยไม่อยากจะแยแสต่อความรู้สึกของเธอสักเท่าไหร่ เราทะเลาะกันถี่ยิบและสาเหตุล้วนเกิดจากผมทั้งนั้น...จะเรื่องอะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่เรื่องผู้หญิง!
 
 
 
“แต่ฉันรักเธอคนเดียวนี่แก้ว...โอเค ต้องทำยังไงเธอถึงจะไม่ไปจากฉัน...” ผมกัดริมฝีปากตัวอย่างใช้ความคิดพลางทรุดตัวนั่งลงแล้วดึงร่างของแก้วมาโอบกอดเอาไว้
 
 
 
            ตุ๊กตาน้อยของผมสะอื้นตัวโยนอย่างน่าสงสาร...เนื้อตัวร้อนผ่าวราวกับคนเป็นไข้จนผมอยากจะกอดปลอบแต่เจ้าตัวกลับผลักผมออกเพื่อรักษาระยะห่างระหว่างเรา เธอกลัวผมจนตัวสั่นราวกับผมเป็นปีศาจร้ายที่พร้อมจะคร่าลมหายใจเธอทุกเมื่อ...แก้วคงลืมไปแล้วว่าผมเป็นผู้ชายที่รักเธอที่สุด
 
 
 
“ไม่ต้องร้องไห้ เธอจำไม่ได้หรือไง...ผู้ชายคนนี้ให้เธอได้ทุกอย่างอยู่แล้ว” น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลอาบแก้มใสๆ อย่างเชื่องช้าจนผมไม่อาจทนให้เห็นมันได้อีก
 
 
 
            ผมเคลื่อนใบหน้าเข้าใกล้กับอีกฝ่ายอย่างเชื่องช้าจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนซ่านของเราสองคนคลอเคลียกันอยู่ไม่ห่าง และค่อยๆจรดริมฝีปากของตัวเองลงบนพวงแก้มใสเพื่อจูบซับน้ำตาที่กำลังรินไหลด้วยน้ำมือของผม...แก้วกำลังเสียใจ
 
 
 
“แต่สิ่งที่นายไม่เคยให้ฉันคือความซื่อสัตย์...”
 
 
 
“...”
 
 
 
“คนเราถ้าลองไม่ซื่อสัตย์ต่อกันแล้วนะโทโมะ...มันก็ไปกันไม่รอดหรอก เลิกหลอกตัวเองว่านายรักฉันเถอะ เพราะถ้าคนที่เขารักกันจริงๆ...”
 
 
 
“...”
 
 
 
“เขาจะไม่หักหลังกันแบบนี้” แก้วเบือนหน้าหนีผมอีกแล้ว
 
 
 
            ก็ยอมรับนะว่าผมเป็นแบบที่แก้วพูดจริงๆ แต่บอกเลยว่า...สันดานคนเรามันไม่ได้เปลี่ยนกันได้วันสองวัน ถึงปากผมจะบอกว่ารักแก้ว ต้องการแค่แก้วคนเดียวก็ตาม...แต่ผมก็ยังสนุกกับการที่ได้ควงกับผู้หญิงคนอื่น ได้พูดคุยแลกเปลี่ยนบางอย่างกับพวกเธอ
 
 
 
            มันไม่ใช่เรื่องของความซื่อสัตย์ไม่ซื่อสัตย์ ความจริงหนึ่งเดียวก็คือผมรักแก้ว...แล้วก็รักมากกว่าผู้หญิงคนไหนๆด้วย! มันไม่ใช่แค่ความรับผิดชอบที่ผมมีเธอเข้ามาในชีวิต มันไม่ใช่แค่ความต้องการทางร่างกาย มันไม่ใช่...ไม่ใช่แบบที่แก้วคิด เพราะต่อให้ผมจะมีผู้หญิงอีกสักกี่สิบกี่ร้อยคน...แก้วก็คือที่หนึ่งคนเดียวอยู่แล้ว!
 
 
 
ทั้งหมดนี้มันเกี่ยวข้องกับความรักล้วนๆ!
 
 
 
“ฉันไม่ได้หักหลังเธอนะแก้ว...โอเคๆ ฉันจะไม่ไปยุ่งกับผู้หญิงหน้าไหนอีก เธอโอเคนะ”
 
 
 
“ฉันต้องการเลิกกับนาย...โอเคนะ”
 
 
 
“ไม่โอเค!”  ผมแผดเสียงดังเมื่อเห็นว่าแก้วไม่ยอมเข้าใจผมเสียที นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันอีกล่ะ!
 
 
 
ตุ้บ!
 
 
 
            ผมไม่ทนรอให้แก้วต่อต้านผมไปตลอดทั้งคืนแบบนี้หรอก ผมรั้งร่างบอบบางขึ้นก่อนจะเหวี่ยงตัวเธอลงไปบนที่นอน ‘ของเรา’ และคร่อมเหนือร่างเธอไว้เพื่อไม่ให้แก้วได้มีโอกาสดิ้นหนี ไม่เปิดโอกาส...ไม่มีแม้สักช่องทางที่จะทำให้เธอรอดพ้นจากเงื้อมผู้ชายสารเลวแบบโทโมะคนนี้!
 
 
 
“โทโมะ! ปล่อยฉัน...อย่ามาใช้วิธีนี้นะ!” ร่างบางดิ้นพล่านพลางใช้เล็บแหลมยาวของเธอข่วนเข้ามาที่กลางหน้าอกของผม โอเค! อยากดื้อด้านไม่ยอมรับฟังอะไรง่ายๆก็ดี...จะได้รู้ว่าผู้ชายเลวๆที่เธอว่าคนนี้มันจะกำราบเธอด้วยอะไร!
 
 
 
“เงียบนะ! แก้วเลือกเองว่าจะให้ทุกอย่างใน ‘คืนนี้’ จบลงแบบไหน...คนที่เจ็บปวดที่สุดมันคือตัวแก้วเอง จำไว้ด้วย!”
 
 
 
            ผมกระชากเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบางที่ปกปิดเรือนร่างสวยออกจนมันขาดวิ่นเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย พร้อมทั้งฝากฝังริมฝีปากร้อนจัดลงบนผิวกายนุ่มๆของแก้วอย่างโหยหา แม้เข้าตัวจะต่อต้านขัดขืนก็ตาม แต่คนอย่างผม...ไม่ว่าอะไรก็ตามแต่ที่อยากได้ มันจะไม่มีคำว่า ‘ยอม’ อยู่เฉยๆ หรอกน่า เชื่อสิ!
 
 
 
            เพียงแค่ริมฝีปากของเราสองคนสัมผัสกันอีกครั้ง...นั่นทำให้ผมรู้สึกเหมือนโดนไฟฟ้าช๊อตไปทั่วร่างกาย แรงดึงดูดจากร่างบางที่ต่อต้านยากที่จะทำให้ผม ‘หยุด’ ทุกอย่างไว้เพียงแค่จูบ
 
 
 
“เธอจะหนีจากฉันไปจริงๆเหรอแก้ว...เธอทำได้เหรอ!” ผมเงยหน้าถามหลังจากละใบหน้าออกจากซอกคอนุ่มๆเพียงเสี้ยววินาที และก็ต้องกดยิ้มที่ริมฝีปากอย่างผู้ชนะเมื่อเห็นอีกฝ่ายหลับตาปี๋ไม่กล้าต่อกรอะไรอีก
 
 
 
“...!!!”
 
 
 
“เห็นนี่มั้ย...” ผมกระชากเสื้อของตัวเองออกก่อนจะบีบปลายคางคนที่นอนหลับตาแน่นให้ลืมดูสัญลักษณ์ที่ผม ‘สัก’ ไว้บนร่างกาย
 
 
 
รอยสักรูปแก้วติดตรึงอยู่บนหน้าอกข้างซ้าย...ราวกับมันต้องการจะย้ำ! เพื่อเตือนให้ผมคิดถึงแค่ผู้หญิงคนนี้คนเดียว...ผู้หญิงที่เป็นความหมายของภาพ เธอเปรียบเสมือนส่วนหนึ่งบนร่างกายของผมราวกับรอยสักที่ไม่มีวันลบเลือนจางหาย และไม่มีทางที่ผมจะลบออกจากจิตใจด้วย!
 
 
 
“ให้ตายเหอะ...ฉันไม่เคยรักผู้หญิงคนไหนแบบเธอมาก่อนเลย ได้โปรด...อย่าไปจากฉัน”
 
 
 
“อย่า...” แม้น้ำเสียงจะยังคงสั่นเครือหากแต่การสัมผัสรุนแรงของผมทำให้ร่างบางไม่อาจทานทนนิ่งเฉยต่อไปได้
 
 
 
            จุมพิตร้อนแรงที่ผมจงใจยัดเยียดให้แก้วทำให้ร่างบางถึงกับดิ้นพล่านด้วยความหวามไหว ทุกจุดที่ผมเคยสัมผัสมานักต่อนักยังคงหอมหวานไม่ว่าจะเป็นแก้มฝาดสีแดงระเรื่อ...จมูกโด่งเชิดรั้น...ริมฝีปากอวบอิ่มที่เก็บซ่อนความหวานไว้อย่างทะลักทะลาย...ซอกคอหอมอ่อนๆ...ผิวกายนุ่มๆ....เรือนผมหอมกรุ่นและร่างกายอันแสนเซ็กซี่ ทุกครั้งที่อยู่กับเธอ...ผมไม่ปรารถนาผู้หญิงคนไหนอีกต่อไป!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“สมใจอยากนายแล้วใช่มั้ย...ถ้างั้นก็ปล่อยฉันไปได้แล้ว ฉันยังยืนยันคำเดิม เราเลิกกัน!” ทันทีที่ลืมตาตื่นขึ้นมา แก้วก็กลับมาพูดถึงเรื่องที่ทำให้ผมต้องหงุดหงิดอีกรอบ!
 
 
 
            มวลบุหรี่ถูกผมบี้ลงจนบิดเบี้ยว ควันสีขาวลอยพวยพุ่งออกจากปากหลังจากที่ผมพ่นมันออกด้วยความโมโห ก่อนจะออกแรงกระชากร่างบางข้ามาแนบชิด
 
 
 
“พูดอะไรไม่รู้เรื่อง! ฉันยอมทำตามที่เธอต้องการก็ได้...โอเค ฉันจะเลิก! เลิก! เลิกให้หมด! แบบนี้พอใจมั้ย...ที่รัก”  เมื่อผมไม่เห็นหนทางที่ความรุนแรงจะใช้ได้ผลกับแก้ว มันก็จำเป็นที่จะต้องใช้ไม้อ่อนไม่ใช่หรือไง
 
 
 
“แค่รอยสักมันไม่ใช่เครื่องยืนยันว่านายจะซื่อสัตย์กับฉันนะโทโมะ!”
 
 
 
“แล้วเธอต้องการอะไรอีก”
 
 
 
“...”
 
 
 
“ก็โอเค! แต่รู้มั้ยว่าฉันไม่เคยทำเรื่องบ้าๆแบบนี้กับผู้หญิงที่ไหนก่อน..เหอะ! มันงี่เง่าแล้วก็ไร้สาระที่สุดเลย ให้ตายเถอะ...”
 
 
 
            อยากชกหน้าตัวเองสักพันครั้งเลยจริงๆเถอะ! ทำไมผมจะต้องมายอมหยุดในสิ่งที่ตัวเองชอบด้วยก็ไม่รู้! โอเค! ยอมรับก็ได้นะว่าผมไม่ได้คิดจะหยุดอย่างที่รับปากกับแก้ว แต่...ยังไงก็จะพยายามแล้วกัน
 
 
 
“คนที่เห็นผู้หญิงเป็นของหวานอย่างนาย...หยุดไม่ได้หรอกฉันรู้! หึ...ขอให้คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายระหว่างเราก็แล้วกัน ต่อให้ฉันจะรักนายมากแค่ไหน ฉันก็ทนไม่ได้เหมือนกันที่จะต้องใช้ผู้ชายร่วมกับคนอื่น”
 
 
 
“เออ! โอเคแก้ว...ฉันยอม ยอมทุกอย่างแล้ว จะให้ทำยังไง! โธ่เว้ย! ฉันรักเธอมากนะแก้ว...ขอร้องเถอะ ให้ฉันทำยังไงก็ได้” ใครจะคิดว่าเสือผู้หญิงอย่างผมจะต้องมาตกม้าตายเพราะผู้หญิงเพียงคนเดียว! แค่คนเดียวจริงๆ
 
 
 
“...!!!”
 
 
 
“ฉันอาจจะพูดมาเป็นร้อยเป็นล้านครั้งแล้วว่าฉันจะเลิก...”
 
 
 
“...”
 
 
 
“แต่ฉันก็ไม่เคยทำได้”
 
 
 
“...”
 
 
 
“ครั้งนี้ฉันเอาจริงนะ...ถ้าเธอไม่เชื่อ ก็หยิบมีดมาแทงบนรอยสักของฉัน...ให้มันพังยับไปกับหัวใจที่กำลังเต้นของฉันตอนนี้เลยก็ได้”
 
 
 
            บ้าเอ้ย! ทำไมผมต้องทำอะไรเพื่อเป็นการฆ่าตัวเองแบบนี้ด้วยวะ! ผมค่อยๆทรุดตัวลงนั่งพลางหยิบมีดปอกผลไม้ในกระเช้ายื่นให้แก้ว ก็ลองดูกันสักตั้ง! ถ้าแก้วเชื่อผมก็รอด แต่ถ้าไม่...ผมก็แค่หมดลมหายใจก็เท่านั้น เหอะ
 
 
 
“ไม่จำเป็น!”
 
 
 
“แก้ว! ได้โปรด ฉันขอโอกาสครั้งสุดท้าย...ให้ตาย ที่รัก อย่าทำร้ายฉันแบบนี้เลย” ครั้งนี้แก้วใจแข็งเกินไป เธอกำลังจะเดินออกจากห้องของผม ร้อนถึงผมต้องตามไปกอดขาเธอไว้อย่างหมดท่า
 
 
 
สุดยอดเลย! ผมยอมคลานเป็นลูกหมาแบบนี้ได้ยังไง!
 
 
 
“แน่ใจเหรอว่ายอมทำทุกอย่าง ?”
 
 
 
“ฉันมันลูกไก่ในกำมือเธออยู่แล้วนี่ ถ้าบีบก็ตาย..ถ้าคายก็ตายอยู่ดี ฉันมีทางเลือกอื่นอีกเหรอที่รัก”
 
 
 
“โทรไปบอกเลิกผู้หญิงทุกคนของนายต่อหน้าฉัน...ถ้าทำได้ ฉันจะไม่เลิกกับนาย”
 
 
 
“โอ...ที่รัก” น่าโมโหจริงๆแล้วพระเจ้า! แล้วเบอร์ผู้หญิงพวกนั้นมันมีตั้งเท่าไหร่กัน โอเค! ผมไม่เสียดายหรอกนะ แต่ถ้าเพื่อนๆผมรู้เรื่องนี้เข้ามีหวังได้โดนหัวเราะเยาะจนตายแน่ แล้วไหนจะต้องมานั่งทะเลาะกับผู้หญิงพวกนั้นอีก พวกเธอคงเสียเซลฟ์ไม่น้อยแน่
 
 
 
“ทำไม่ได้ใช่มั้ย ? ดี! งั้นฉันไปเดี๋ยวนี้ล่ะ แล้วอย่าหวังนะว่านายจะได้เจอหน้าฉันอีกตลอดชีวิต”
 
 
 
“โอเค! ได้...ฉันทำให้เธอได้อยู่แล้วน่า”
 
 
 
            ผมบอกปัดด้วยความหงุดหงิดก่อนจะกดเบอร์โทรศัพท์โทรหาสาวๆเรียงคน และแน่นอนมันตามมาด้วยคำสาปแช่งแล้วก็สารพัดคำด่าที่พวกเธอจะยกมาให้ผม แล้วเรื่องอะไรต้องแคร์ล่ะ...คนเดียวที่ผมควรจะแคร์คือว่าที่แม่ของลูกผมไม่ใช่หรือไง
 
 
 
 
 
 
 
{SHOT NOTES : KAEW}
 
 
 
            ฉันยืนมองโทโมะที่กำลังหัวเสียกับการโทรไปบอกเลิกบรรดาสาวๆในสต๊อกของเขาด้วยความสะใจ โทโมะคิดว่าเขาร้ายกาจเป็นคนเดียวหรือยังไงล่ะ! ฉันรู้...ต่อให้ทำแบบนี้ไป คนมากเล่ห์หลายกลอย่างโทโมะก็ต้องแอบไปหาผู้หญิงอื่นได้อีกอยู่ดี ต่อให้เขาจะบอกว่ารักฉันมากก็ตามเถอะ คนเรา...มักจะไม่ยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อคนที่รักหากต้องแลกกับความสุขที่ตัวเองเคยได้รับหรอก ฉันเชื่อว่าโทโมะเป็นแบบนั้น...
 
 
 
แต่ตอนนี้ก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วเหมือนกัน...เขาดูจริงจังมากเลยนะกับการที่ต้องโทรไปตัดสัมพันธ์กับสาวๆพวกนั้น จะบอกความจริงให้ก็ได้...อันที่จริงแล้วฉันก็ไม่กล้าเดินจากเขาไปเหมือนกันนั่นแหละ อาจจะดูเป็นความรักที่โง่งมงายแต่ฉันก็รักเขาไปแล้ว...อย่างที่เขาบอก ฉันเปรียบเสมือนส่วนหนึ่งของร่างกายของราวกับรอยสักที่ฝังแน่น เขาเองก็เปรียบเหมือนลายเส้นบนรอยสัก ‘ชื่อของเขา’ บนแผ่นหลังบริเวณหัวไหล่ด้านขวาของฉันเหมือนกัน...
 
 
 
ถ้าฉันจะลบมันออกไปนั่นก็เท่ากับว่า...ฉันต้องแลกกับความเจ็บปวดเจียนตายที่จะได้รับ เราสองคนวาดลวดลายที่หมายถึงกันและกันบนตัวของเรา ทุกครั้งที่เขาสัมผัส...ฉันถึงไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเราสองคนถึงได้รู้สึกร้อนซ่านขนาดนี้ เพราะเขาคืออีกหนึ่งตัวตนของฉัน และฉันเองก็เป็นเหมือนอีกหนึ่งตัวตนของเขา...
 
 
 
เขาทำให้ฉันเจ็บ...เขาก็ต้องเจ็บแบบนี้เหมือนกัน! ฉันไม่ยอมเจ็บอยู่ฝ่ายเดียวหรอก! คอยดูเถอะ ถ้าหากคราวนี้เขาหนีไปมีผู้หญิงคนอื่นอีกล่ะก็...ฉันก็จะหนีไปคั่วผู้ชายคนอื่นบ้างเหมือนกัน เอาให้มากกว่าที่เขาเคยเก็บแต้มมาเลย คอยดู!
 
 
 
“ถ้าฉันจับได้ว่านายมีผู้หญิงคนอื่นอีก...ฉันก็จะทำแบบที่นายทำบ้าง”
 
 
 
“ทำ...ทำอะไร!” ร่างสูงเดือดดาลขึ้นมาทันทีที่ฉันพูดออกไปแบบนั้น ฉันว่าเขารู้ตัวนะว่าฉันหมายถึงอะไร สิ่งเลวๆที่เขาทำมันจะมีสักกี่อย่างกันล่ะ!
 
 
 
“ถ้านายมีผู้หญิงใหม่อีกสิบคน...”
 
 
 
“...!!!”
 
 
 
“ฉันก็จะมีผู้ชายคนใหม่อีกสัก...ร้อยคนเป็นไง เราสองคนจะได้เท่าเทียมกัน!” สาบานเลยว่าฉันสะใจเป็นที่สุดที่ได้เห็นโทโมะเต้นเร่าด้วยความโกรธ เขารั้งร่างฉันไปแนบชิด กดริมฝีปากลงมากราวกับไม่ต้องการให้ฉันพูดอะไรอีก...เขาคงทนไม่ได้ถ้าฉันต้องตกไปเป็นของผู้ชายอีกหลายๆคน
 
 
 
 
 
“เงียบไปเลย! โทโมะยอมทุกอย่างแล้วนี่...แก้วเลิกพูดนะ ไม่งั้นจะหาว่าไม่เตือน”
 
 
 
“เหรอ...”
 
 
 
“Damn! อย่ายั่วนะ ฉันโกรธจริงๆแล้วนะแก้ว แค่คิดว่าเธอต้องไป ‘อะไรๆ’ กับไอ้เวรตัวอื่น ฉันก็แทบทนไม่ได้แล้ว เลิก! เลิกพูดไปเลย!”
 
 
 
            เห็นโทโมะเป็นบ้าเพราะฉันแบบนี้แล้วมีความสุขที่สุดเลยล่ะ...คุณว่ามั้ย?
 
 
 
 
                                 {END SHOETS NOTE : KAEW}
 
 
 
 
 
 
                 ♥♥♥THE END♥♥♥
 
 

 
เกินคำบรรยาย! มึนเกินคำบรรยาย! T^T
 
อะไรทำให้เกิดฟิคเรื่องนี้ ? ฟังเพลงล้ะมันบิ้ว
 
PS. คือเค้าจิ้นโทโมะแก้วก็ไม่ได้ไปจิ้นบนหลังคาบ้านใครป้ะ
 
ไม่ต้องเดือดร้อน555555555555555