you are my angel

 

 

 

 

 

 

“แก้วๆ”โทโมะที่ฟื้นขึ้นมาพบว่าแก้วนอนสลบในอ้อมกอดตัวเอง ดีนะที่เมื่อกี้ที่หล่นลงมาเขารีบคว้า

ตัวแก้วไว้ได้ทันทำให้แก้วไม่โดนกระแทกอะไรมากมาย

 

 

“โอ๊ะ”แก้วลืมตาตื่นขึ้นมาต้องร้องเมื่อพบว่าขาตัวเองเจ็บ โทโมะรีบลุกขึ้นไปดูที่เท้าแก้วทันที ก่อน

จะถอดรองเท้าผ้าใบของแก้วออก แล้วรูดขากางเกงยีนต์แก้วขึ้น

 

 

“สงสัยตอนตกมาทำให้เธอเท้าแพลงน่ะ ดูสิช้ำใหญ่เลยแฮะ เดี๋ยวชั้นหายานวดก่อนละกันไม่รู้พก

มารึเปล่า”โทโมะดูอาการที่เท้าแก้วก่อนจะรื้อหาของในกระเป๋าเป้ตัวเอง

 

 

“นี่นายเป็นโดเรมอนรึไง ชอบพกโน่นพกนี่ไปไหนมาไหนตลอด”แก้วมองโทโมะก็แอบขำ เพราะ

เธอจำได้สมัยที่คบกัน โทโมะจะชอบพกทุกอย่างไปด้วย เวลาเธอหิวก็มีแซนวิช มีน้ำในกระเป๋า จะ

ออกแดดก็มีหมวก ไม่สบายก็มียามาเสมอ

 

 

“อ้อ เจอพอดี โชคดีชะมัด มานี่ เดี๋ยวทาให้”โทโมะชูยานวดออกจากกระเป๋าก่อนจะดึงเท้าแก้วมา

ไว้ที่ตักตัวเองแล้วทายานวดให้แก้วแล้วทำการนวดเบาๆที่ข้อเท้าแก้ว แก้วมองคนตรงหน้าแล้ว

นึกถึงตอนที่คบกัน โทโมะดีกับเธอก็จริง แต่ดันดีกับคนอื่นๆด้วยน่ะสิ

 

 

“เอาล่ะ เสร็จละ อยู่ตรงนี้มันเริ่มมืดแล้ว ตรงนั้นมีถ้ำ เอางี้เราไปพักที่นั่นก่อนละกัน จะได้ปลอดภัย

จากพวกสัตว์ป่าด้วย เธอลุกไหวป่ะ”โทโมะพูดแล้วถามแก้ว แก้วพยายามลุกแต่ต้องนิ่วหน้าด้วย

ความเจ็บที่ข้อเท้า

 

“นายย”แก้วตกใจเมื่อโทโมะสะพายเป้แล้วช้อนตัวเธอขึ้นมาอุ้ม แล้วเดินเข้ามาในทำ จัดการวางเธอ

ลงที่ข้างๆหินขนาดใหญ่ เพื่อใช้กันลมที่เข้ามาในถ้ำตอนกลางคืนนี้

 

 

“หลบหลังหินนี่ล่ะ คืนนี้จะได้ไม่หนาว”โทโมะพูดพลางถอดเสื้อแจ๊คเก็ตตัวเองปาใส่แก้วที่นั่งอยู่

แก้วเอาเสื้อของโทโมะออกจากหน้าแล้วกำลังจะด่าโทโมะ ต้องตกเมื่อเห็นหัวไหล่ของโทโมะมี

เลือดอยู่

 

 

“โทโมะ ที่หัวไหล่ของนายเลือดออก”แก้วชี้อย่างตกใจ โทโมะชะเง้อมองด้านหลังก็พบว่ามันจริง

ก่อนะถอดเสื้อยืดตัวเองออก แก้วตกใจที่โทโมะถอดเสื้อออก แต่ต้องตกใจกว่าที่เห็นเนื้อตัวของโท

โมะเต็มไปด้วยแผลถูกกระแทกจนช้ำไปหมด

 

 

“ทำไมหลัง ไม่สิทั้งตัวนายถึงช้ำแบบนี้ล่ะโทโมะ”แก้วถามขึ้น

 

“นี่ ตกเขานะครับ ไม่ได้กลิ้งกันอยู่บนเตียงจะไม่มีแผลได้ไง”โทโมะตอบกวนๆ

 

“นี่ ชั้นรู้ว่าเราตกเขา แต่ทำไมชั้นเจ็บแค่ข้อเท้าล่ะ แต่นายกลับเจ็บระบมไปทั้งตัวแบบนี้”แก้วแปลก

ใจที่ตัวเองเจ็บน้อยกว่าโทโมะ ทั้งๆที่เธอหล่นมาก่อนโทโมะด้วยซ้ำ แต่นี่ตามตัวของเธอแทบจะ

ไม่มีแผลอะไรเลย

 

“ช่างเถอะน่า นอนๆไปเถอะเธอน่ะ”โทโมะตอบปัดๆก่อนจะรื้อหาอุปกรณ์ทำแผลในกระเป๋า

 

 

 

“นายเป็นคนกันไม่ให้ชั้นกระแทกโดนอะไรตอนตกลงมาใช่มั้ย”แก้วถามขึ้น ทำเอาโทโมะชะงัก นิ่ง

ไม่ตอบ แก้วจึงค่อยๆขยับตัวมาใกล้ๆโทโมะ ก่อนจะดูที่แผลของโทโมะ

 

“จะทำอะไรน่ะ”โทโมะถามเมื่อเห็นแก้วดึงเป้โทโมะมาไว้ที่ตักตัวเอง

 

 

“ทำแผลให้นายน่ะสิ นายคงทำลำบากแน่ แผลมันอยู่ด้านหลังนะ”แก้วพูดก่อนจะรื้อหาอุปกรณ์ทำ

แผลในกระเป๋า แล้วชะงัก เมื่อเห็นผ้าเช็ดหน้าลายมิกกี้เม้าส์ของตัวเองที่โดนโทโมะยึดมาตอนที่คบ

กันอยู่ ทำไมหมอนี่ถึงยังเก็บไว้อยู่นะ

 

 

“โอ๊ย เบาๆหน่อยย”โทโมะสะดุ้งเมื่อแก้วทำการล้างแผลตัวเอง

 

“เอาน่า อย่าใจเสาะไปเลย แผลยังมีอีกเยอะนะ”แก้วบอกก่อนจะจัดการทำแผลที่เลือดออกของโท

โมะ เพราะแผลนี้มันใหญ่และลึกมาก ก่อนจะพันแผลไว้แล้วเอายาหม่องทาตามแผลที่ช้ำของโท

โมะ

 

 

“หิวป่าวในกระเป๋าชั้นมีแซนวิชนะ”โทโมะพูดขึ้น แก้วชะงักก่อนจะพยักหน้า

 

“แล้วนายล่ะ”แก้วถามต่อ โทโมะพลิกตัวหันมารื้อกระเป๋าเอาแซนวิช2ห่อและน้ำ2ขวดออกมา

 

“ทำไมต้องพก2ห่อล่ะ แล้วของพวกนี้อีก นายเป็นโดเรมอนรึไง”แก้วถาม

 

“ชินมั้ง”โทโมะพูดพลางแกะแซนวิชออก

 

 

“ชินอะไร”แก้วถาม

 

 

“เวลาไปไหนมาไหนกับเธอชั้นต้องพกของพวกนี้ เพราะเธอชอบทำเป็นเข้มแข็งดูแลตัวเองได้ๆ

สุดท้ายไม่เจ็บตัวบ้างล่ะ ป่วยบ้างล่ะ ไหนจะหิวบ่อยอีก ชั้นเลยเตรียมทุกอย่างจนมันชินแล้วติดทำ

แบบนี้มาตลอดแล้วมั้ง”โทโมะพูดไม่สบตาแก้วก่อนจะกัดแซนวิชนั้น แก้วอึ้ง ทำไมคนแบบนี้ถึงทำ

อะไรแบบนี้ได้นะ

 

 

“อ่ะ เผื่อไม่อิ่ม”โทโมะโยนนมช๊อคโกแลตให้กับแก้ว แก้วอึ้ง เพราะมันคือนมที่เธอชอบกิน แต่โท

โมะชอบกินรสสตอเบอรี่

 

 

“นี่ถ้ายังไม่อิ่มอีกนี่ชั้นคงต้องออกไปล้มช้างให้เธอกินแล้วนะ เพราะของในนี้เหลือแค่หมากฝรั่ง

อ่ะ”โทโมะพูดที่เห็นแก้วไม่ยอมกินซักที

 

 

“เอ่อ ขอบใจนะ”แก้วพูดก่อนจะนั่งกินแซนวิชไปเงียบๆไม่พูดอะไร โทโมะกินแซนวิชเสร็จก็ลุกขึ้น

แล้วเดินไป

 

 

“นายจะไปไหนน่ะ”แก้วรีบถามทันที

 

“ก่อไฟไง”โทโมะพูดก่อนจะเอาเศษไม้แห้งมาสุมแล้วเอาไฟแช้กจุดไฟ

 

 

“จะได้ไม่หนาวไงเธอน่ะ เห้ย ร้องไห้ทำไมน่ะยัยเบ้อะ”โทโมะพูดก่อนจะหันไปตกใจที่แก้วนั่ง

ร้องไห้อยู่ แล้วรีบพยุงตัวเองไปหาแก้ว แต่แก้วดันหนีแล้วหันหลังใส่โทโมะ

 

 

“อย่าทำแบบนี้ อย่าทำให้ชั้นยังคิดว่าเรายังคบกันอยู่ อย่าทำให้ชั้นรู้สึกดีกับนายเลย”แก้วหันหลัง

แล้วปาดน้ำตาทิ้ง โทโมะนิ่งก่อนจะเดินมานั่งข้างๆแก้วแล้วดันเธอมากอด

 

 

“ถ้าไม่อยากจะคบก็ไม่ต้องคบ เลิกกันแล้วเป็นเพื่อนกันไม่ได้รึไง เธอน่ะดีเกินไป ดีมากจนไม่เหมา

ะกับคนเลวๆอย่างชั้น หลับซะจะได้ไม่คิดอะไรอีก แล้วไม่ต้องห่วงนะ ชั้นกอดเธอชั้นไม่ทำอะไรเธอ

หรอก คืนนี้มันหนาวน่ะ หลับซะแก้ว”โทโมะพูดก่อนจะกระชับแก้วไว้ในอ้อมกอด แก้วซุกในอ้อม

กอดโทโมะแก้วตัวสั่นเพราะยังไม่หยุดร้องไห้ โทโมะนิ่งไม่พูดอะไรต่อก่อนจะหลับตาลง

 

 

 

 

 

“อย่าเป็นอะไรนะฟาง”ป๊อปปี้ที่พาฟางขึ้นมาจากน้ำมาพักตรงใต้ต้นไม้ พยายามเขย่าตัวฟาง ก่อนจะ

ตัดสินใจผายปอดฟางทันที

 

 

“แค่กๆ”ฟางสำลักน้ำออกมา ป๊อปปี้ยิ้มดีใจ ก่อนจะตกใจเมื่อพบว่าที่หน้าผากฟางมีเลือดออกอยู่

ก่อนจะไปรื้อในกระเป๋าของตัวเองที่เปียกๆ เพื่อหากล่องพยาบาลที่เขาชอบพกมาด้วย แล้วทำแผล

ให้กับฟาง

 

 

“แค่กๆ นายภานุ”ฟางลืมตาขึ้นมาหลังจากป๊อปปี้ทำแผลให้เสร็จแล้ว ก่อนจะไอออกมา

 

“ตัวเธออุ่นๆนะ กินยามั้ย ชั้นมีพารา กินดักไว้ก่อนนะ”ป๊อปปี้หยิบกระปุกยาพาราให้ฟางแล้วเอาขวด

น้ำให้ฟางกินยา ป๊อปปี้มองตอนนี้มันเป็นเวลาเย็นมากแล้ว แล้วพวกเค้าตกน้ำกันมาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้

อีก ป๊อปปี้กอดตัวเองด้วยความหนาวพบว่าเสื้อผ้ายังเปียกอยู่ ถ้ายังใส่อยู่ก็มีหวังเป็นหวัดกันแน่ๆ

ก่อนจะถอดเสื้อออก

 

 

“นายจะทำอะไรน่ะ”ฟางตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้ถอดเสื้อแจ็กเก็ตตัวเอง แล้วถอดเสื้อยืดออก

 

“เสื้อผ้าเรามันเปียก ถ้าขืนยังใส่อยู่เราก็เป็นไข้กันพอดีน่ะสิ แล้วนี่เราก็ไม่รู้ว่าคืนนี้จะมีคนมาช่วยเรารึ

เปล่า เราน่ะต้องปลอดภัยดูแลตัวเองไว้ก่อน”ป๊อปปี้พูดแล้วบิดเสื้อยืดตัวเองแล้วสลัดๆ เอาเสื้อแจ็ก

เก็ตกับเสื้อยืดตัวเองไปผึ่งที่กิ่งไม้

 

 

“โชคดีจังที่ไฟแช้กยังใช้ได้”ป๊อปปี้พูดก่อนจะก่อกองไฟแล้วให้ฟางมาผิงไฟ แล้วฝากเสื้อของ

ป๊อปปี้ผิงไฟจะได้แห้งเร็วๆ

 

“ว้าย อีตาบ้า ชั้นเป็นผู้หญิงนะ จะถอดก็ไปถอดไกลๆสิ”ฟางรีบเอามือปิดตาเมื่อป๊อปปี้ปลดเข็มขัด

แล้วถอดกางเกงออก

 

“อ่ะๆ ชั้นใส่บ๊อกเซอร์อยู่ไม่มีอะไรน่า ลืมตาดิ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะนั่งลงข้างฟางแล้วผิงกางเกงยีนตัว

เอง

 

 

“เธอจะไปไหนน่ะ”ป๊อปปี้แปลกใจเมื่อฟางวางเสื้อตัวเองแล้วลุกขึ้น

 

“ก็ไปถอดเสื้อไง ชั้นก็หนาวเป็นนะ”ฟางบอกป๊อปปี้รีบค้นในกระเป๋าเอาไฟฉายออกมา ตบๆสองสาม

ทีแล้วให้มันติดก่อนจะยื่นไฟฉายให้ฟาง

 

 

“เอาไว้ จะได้ไม่กลัว”ป๊อปปี้ยื่นไฟฉายให้ฟาง

 

“รู้ได้ไงว่าชั้นไม่ค่อยชอบความมืด”ฟางถาม

 

“เดาเอาน่ะ”ป๊อปปี้ตอบ ฟางไม่ได้ติดใจอะไรก็เดินไปหลังต้นไม้แล้วถอดเสื้อผ้าตัวเองออก ป๊อปปี้

ผิงเสื้อตัวเองแล้วนึกถึงฟาง ฟางเองก็ไม่ชอบความมืดแบบนี้เหมือนกัน

 

 

“กรี๊ดดดดดด”ฟางร้องตกใจ ป๊อปปี้รีบวิ่งไปหาฟาง

 

“เกิดอะไรขึ้นฟาง”ป๊อปปี้รีบถาม ฟางรีบโผเข้ากอดป๊อปปี้

 

“อะไรไม่รู้มันเกาะหลัง เอาออกไปทีๆๆๆ”ฟางร้อง ป๊อปปี้มองแล้วพบว่าเป็นแมงมุมตัวไม่ใหญ่มากจึง

ปัดมันออก

 

 

“แมงมุมน่ะ มันไปแล้วฟาง ไม่ต้องกลัวนะ”ป๊อปปี้กอดปลอบฟาง ฟางกอดกับป๊อปปี้ซักพักก่อนจะ

คิดอะไรได้ ตอนนี้เธอถอดเสื้อผ้าออกไปแล้ว ตอนนี้เธอใส่แค่ชุดชั้นในแล้วป๊อปปี้ก็มีแค่บ๊อกเซอร์

 

 

“กรี๊ดดดดด”ฟางร้องก่อนจะผละออกจากอ้อมกอดป๊อปปี้ เผลอตบหน้าป๊อปปี้ แล้วกอดตัวเองแน่น

 

 

“เจ็บนะ ตบมาได้ไงเนี่ย นี่ชั้นช่วยผิดเวลาใช่มั้ยเนี่ย”ป๊อปปี้เอามือกุมหน้าตัวเองแน่นแล้วเดินหนีไป

ที่กองไฟเหมือนเดิม ฟางเองก็รู้สึกผิดที่มือไวไปแบบนั้น ก่อนจะนั่งพิงต้นไม้กอดตัวเองแน่นพร้อมๆ

กับไฟฉายและเสื้อผ้าของเธอไว้

 

 

“ไปทำอะไรตรงนั้น”ป๊อปปี้แปลกใจเมื่อไม่เห็นฟางกลับมานั่งก็หันไปเห็นฟางนั่งกอดตัวเองแน่นใต้

ต้นไม้

 

 

“กองไฟนั้นนายเป็นคนก่อ ชั้นเผลอทำร้ายนาย ชั้นไม่กล้าไปใช้ด้วยหรอก”ฟางพูดก่อนจะก้มหน้า

งุดๆ

 

“ตลกละ มานี่ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”ป๊อปปี้เรียกฟาง

 

“ไม่เอา แล้วอีกอย่างชั้นก็โป๊ด้วยไม่ไปหรอก”ฟางเถียง

 

“โป๊อะไร ยังเหลือชุดชั้นใน มานี่เถอะ”ป๊อปปี้พูดอีกครั้ง

 

“ไม่เอาอ่ะ ชั้นไม่ไป”ฟางเริ่มงอแงไม่ไป ป๊อปปี้มองคนตัวเล็กอย่างขัดใจ ทำไมยัยนี่ดื้อแบบนี้นะ

 

 

“ไม่มาดีๆใช่มั้ย ได้”ป๊อปปี้พูดก่อนจะลุกขึ้นมาอุ้มฟางขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

 

 

“ว้ายนาย ปล่อยนะๆๆๆ”ฟางตกใจดิ้นในอ้อมกอดของป๊อปปี้ ตอนนี้เธอไม่ได้ใส่อะไรเรียบร้อยซัก

เท่าไหร่เช่นเดียวกับป๊อปปี้ทำให้ผิวเนียนๆของฟางชิดกับหน้าอกกว้างของป๊อปปี้ ฟางใจเต้นแปลกๆ

อย่างไม่รู้สาเหตุ

 

 

 

“อย่าดื้อกับชั้น ชั้นไม่ใช่แฟนเธอนะที่จะยอมตามใจยอมโอ๋เธอน่ะ อยู่นี่ อะไรที่ทำให้เรา2คน

ปลอดภัย เราก็ต้องทำ ไม่ว่าเธอจะอึดอัดเพราะไม่อยากเห็นหน้าชั้นก็ตาม ทนๆหน่อยละกัน เดี๋ยว

เสื้อผ้าแห้งแล้วก็ชั้นจะไปนอนไกลๆเธอ เธอจะได้ไม่ต้องทนเห็นหน้าคนที่เธอเกลียดไง”ป๊อปปี้พูด

ออกมา ในเขารู้สึกเจ็บที่เธอไม่ชอบเขา แต่ทำไงได้ ถ้าเธอมาอยู่ในสภาพแบบนี้กับกวิน เธอคงจะมี

ความสุขมากกว่านี้

 

 

“ชั้นไม่ได้อึดอัดนะ แค่ชั้นรู้สึกแย่ที่นายทำอะไรให้ชั้น แต่ชั้นก็ยังจะทำร้ายนายเท่านั้นเอง คือ ชั้น

ละอายใจ”ฟางพูดก่อนจะพูดประโยคสุดท้ายเสียงอ่อยๆไม่สบตาป๊อปปี้

 

 

“ตอนนี้เราอยู่ด้วยกันแค่2คน อะไรที่ช่วยๆกันได้ก็ช่วยๆกัน แล้วที่เธอตบชั้นไปเมื่อกี้ชั้นไม่โกรธนะ

เพราะเธอเป็นผู้หญิงนิ แล้วถ้าต้องอยู่ในสภาพแบบนี้กับผู้ชายแปลกหน้าที่ไม่ใช่คนรักตัวเองก็คงจะ

ตกใจแล้วทำอะไรแบบนี้เป็นธรรมดา”ป๊อปปี้ตอบก่อนจะดึงเสื้อผ้าของฟางมาผิงไปบ้าง ฟางมอง

การกระทำของป๊อปปี้ บางมุมถึงแม้เค้าจะปากร้าย ชอบดุ ไม่ชอบตามใจเธอ แต่อีกมุม เขาก็เป็น

ผู้ชายที่ดูแลเธอไม่ทิ้งไปไหน แถมยังรู้สึกได้ว่าผู้ชายคนนี้ปกป้องเธอได้อีกด้วย

 

 

“อ้อ เจอในกระเป๋าน่ะ เผื่อจะรองท้องได้ เธอกินเถอะ”ป๊อปปี้ยื่นแอปเปิ้ลให้ฟาง

 

“แล้วนายไม่หิวหรอ”ฟางถาม

 

“ชั้นไม่กินก็ได้แต่เธอน่ะ ตัวเล็กนิดเดียวกินเยอะๆล่ะดี เดี๋ยวจะได้มีแรง”ป๊อปปี้พูดแล้วนั่งดื่มน้ำใน

ขวดน้ำแทน ฟางมองก่อนจะหยิบมีดพกในกระเป๋าป๊อปปี้มาแล้วปอกแอปเปิ้ลแล้วนั่งลงข้างๆป๊อปปี้

 

 

“ไม่ต้องมาเสียสละ นายบอกเองไม่ใช่หรอ เวลานี้เรามีกันแค่2คน อะไรที่ทำให้ปลอดภัยเราก็ต้อง

ทำ ชั้นไม่อยากเอาเปรียบนาย กินก็ต้องกินด้วยกันนี่ล่ะ”ฟางพูดก่อนจะปอกแอปเปิ้ลแล้วยัดปาก

ป๊อปปี้ ก่อนจะปอกแอปเปิ้ลแล้วนั่งกินบ้าง

 

 

 

 

“หนาวหรอ”ป๊อปปี้ถามเมื่อเห็นฟางเอามือถูแขนตัวเอง

 

“อือ นิดหน่อยน่ะ”ฟางตอบ

 

“ขอโทษนะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะดึงฟางไปกอดไว้ฟางอึ้ง หน้าแดงจัด

 

“หายหนาวมาบ้างมั้ย”ป๊อปปี้ถาม

 

“อือ”ฟางตอบก่อนจะกอดตอบป๊อปปี้บ้างเพื่อหวังให้ชายหนุ่มรู้สึกอุ่นบ้าง

 

“ขอบคุณมากนะคะกับทุกๆอย่างที่ทำให้วันนี้”ฟางบอกป๊อปปี้ในอ้อมกอด ก่อนจะหาวออกมาด้วย

ความง่วง

 

 

“ไปนอนเนาะดึกแล้วนิ”ป๊อปปี้บอกก่อนจะพยุงฟางไปนอนใต้ต้นไม้กับตัวเอง แต่ก็ยังคงกอดฟางไว้

อยู่ ฟางหลับไปด้วยความเพลียและพิษไข้ ป๊อปปี้มองคนตัวเล็กในอ้อมกอด เหมือนกับฟางของเขา

เหลือเกิน ป๊อปปี้จึงค่อยๆโน้มหน้าลงมาจูบฟางอย่างอ่อนโยน

 

เห็นบอกกันว่าโทโมะกับแก้วชอบเถียง เลยเอามุมน่ารักๆมาให้อ่านนะ

 

อย่าลืมเม้นกับโหวตล่ะทุกคนนนนนนน