เงาร้าย พ่ายรัก

ในเช้าวันใหม่หลังจากที่เมื่อคืน.....ถ้าจะให้ผมพูดทั้งวันก็ยังไม่จบ ผมบอกได้แค่ว่าไม่มีอะไรที่ผมจะมีความสุขได้เท่านี้อีกแล้ว ที่มีคนที่รักอยู่ข้างๆ ซึ่งตอนนี้ก็ยังนอนสิ้นฤทธิ์อยู่บนอกแกร่งของผมและยังไม่มีท่าที่ว่าจะตื่นขึ้นมาง่ายๆ แล้วเรื่องอะไรที่ผมจะยอมปลุกเธอสู้อยู่แบบนี้แหละดี และสภาพของเราทั้งสองคนในตอนนี้ก็ไม่ต้องพูดถึง มองไปรอบๆเตียงก็มีแต่เสื้อผ้าที่ผมกับแก้ว...อืม..จะเรียกว่าใส่ก็ไม่ถูกแฮะเพราะเมื่อคืนเรา...ไม่ได้ใส่อะไรกันเลย^^

 

 ผมหันมาสนใจกับคนที่นอนข้างๆต่อก็ยังนอนเหมือนแมวน้อยขี้อ้อน ชั่งน่าหนิกน่าฟัดซะเหลือเกิน

 

 

∼ฟอด∼  

 

 

อือ!!         "Tomo : แก้วเริ่มรู้สึกตัวแล้วดิ้นเล็กน้อยแต่ก็ยังนอนหนุนหน้าอกผมอยู่ สักพักก็ลืมตาขึ้นมามองหน้าผมแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร "

 

 

ไหวมั้ยครับ        "Tomo : ผมถามแก้วทำให้เธอหลบหน้าผมไปเล็กน้อย" 

 

 

.......

 

 

มีเพียงท่าทางที่แสดงให้ผมรู้ว่าแก้วคงไม่ไหวจริงๆ 

 

 

อื้อ!!!  ทำอะไรเนี่ยคุณ       "Tomo :แก้วรีบแย้งเมื่อผมจัดการช้อนตัวแก้วลงจากเตียงกับผมให้เดินคงไม่ไหวแน่ๆ ผมเข้าใจเพราะมันเป็น...ครั้งแรกของเธอ..."

 

 

ไปอาบน้ำกัน    

 

 

แก้วอาบเองได้ปล่อยเถอะค่ะ       "kaew : จะให้อาบน้ำด้วยกันนะเหรอไม่เอาด้วยหรอก เมื่อคืนก็อายมามากพอละ "

 

 

แน่ใจ?

 

 

ค่ะ 

 

 

ไม่เอาอาบด้วยกันดีกว่า 

 

 

ไม่เอาปล่อย!!       "kaew : ชั้นทุบอกเค้ารัวๆ เพื่อให้เค้าปล่อยชั้นลง "

 

 

จะอายทำไมแก้ว ไปถึงไหนต่อไหนกันละ

 

 

พูดอะไรของคุณเนี่ย ลามกที่สุด 

 

 

เอาหน่า ไปอาบน้ำกันเถอะวันนี้ผมต้องเข้าบริษัทนะ

 

 

สุดท้ายผมก็ชนะแก้วอีกจนได้ และแล้วเราก็อาบน้ำพร้อมกัน ไม่ใช่สิผมอาบให้แก้วมากกว่า^^ พูดแล้วอย่าหาว่าคุย ภรรยาผมสวยไปหมดทั้งตัวเลย

 

 

หลังจากที่ชั้นแต่งตัวเสร็จ ก็เดินมาที่เตียงอย่างช้าๆ ด้วยความลำบาก แล้วก็ก้มเก็บเสื้อผ้าที่เกลือนอยู่รอบๆเตียงให้หมด พร้อมกับผ้าปูที่นอนที่สภาพไม่น่าจะเรียกได้ว่าเป็นที่นอนไปใส่เครื่องซักผ้า คิดแล้วเจ็บใจ ฮึก!! คนบ้าเอ้ยยย ใครรู้เป็นได้อายกันถ้วนหน้าแน่ๆ 

 

 

แก้ว!! ทำอะไรอยู่ครับ 

 

 

เปล่าค่ะ       "kaew : กำลังบ่นถึงพอดี อย่ามาแกล้งละกันเดี๋ยวจะวีนให้ "

 

 

นี่คุณโกธรผมเหรอ        "Tomo : ผมสวมกอดแก้วจากด้านหลัง หลังจากที่ผมตัวเองเสร็จแล้ว ดูท่าว่าคนตรงหน้าจะดูงอนๆไปนิด" 

 

 

แก้วจะโกธรเรื่องอะไรค่ะ   

 

 

ก็เรื่องเมื่อคืน      "Tomo : ไม่โกธรได้ไงดูจากสีหน้าและท่าทางแบบนี้ คนอื่นเห็นไปต้องคิดเหมือนผมกันหมด"

 

 

ไม่คุยแล้ว คุณรีบไปทำงานไม่ใช่เหรอค่ะ 

 

 

ครับ ลงไปข้างล่างกัน

 

 

......

 

 

หรือจะให้ผมอุ้ม       "Tomo : ผมเดินไปที่ประตูห้องแต่ก่อนที่จะเปิดออกก็หันไปมองแก้วและเธอก็ยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน "

 

 

ไปก็ได้  

 

 

แก้วเดินนำผมออกไปก่อนตั้งแต่ได้ยินที่ผมบอกว่าจะอุ้ม เธอก็รีบเดินออกจากห้องไปทันที 

 

 

วันนี้ลงมากันช้าไปหน่อยนะลูก

 

 

ทำไมครับคุณแม่

 

 

ก็พ่อเค้าออกไปบริษัทตั้งแต่เมื่อกี้แล้วละ

 

 

ถามคนนู้นดีกว่าครับคุณแม่ว่าทำไมถึงได้ช้า

 

 

แก้วไม่เกี่ยวนะค่ะ คุณนั้นแหละอย่ามาโยน       "kaew : คนบ้า เป็นเพราะตัวเองแท้ๆ "

 

 

เอาละพอกันเลยทั้งคู่ รีบไปทานข้าวกันก่อนสายแล้วนะตาโมะ

 

 

ครับคุณแม่ 

 

 

 

คุณไม่ไปกับผมแน่นะ 

 

 

ค่ะ      "kaew : ชั้นบอกผ่านๆ โดยที่ไม่ได้มองหน้าเค้า "

 

 

วันนี้ผมกลับดึกหน่อยนะ มีนัดประชุมตั้งแต่ภาคเช้าถึงตอนเย็นน่ะ 

 

 

ค่ะ 

ชั้นตอบไปแค่นั้น แต่ดูเค้าจะไม่เซ้าซี้อะไรเหมือนกัน สงสัยคงเบื่อที่จะต่อปากต่อคำกับชั้นแล้วละ แต่อีกแง่นึ่งชั้นคิดว่าชั้นทำเกินไปรึเปล่าที่ดูไม่ค่อยใส่ใจเค้าเลยทั้งที่เค้าได้ชื่อว่าเป็น...สามี 

   ∼ก๊อกๆๆ∼

 

 

เชิญ

 

 

   ∼ตึก ตึก ตึก ∼

 

 

ผมที่กำลังยุ่งอยู่กับการเครียเอกสารบนโต๊ะทำงานก่อนเข้าประชุมก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมเลยได้แต่เอ่ยปากเชื้อเชิญคนด้านนอกตามมารยาท หลังจากที่ได้ยินเสียงเปิดประตูแล้ว ก็มีเสียงอีกเสียงหนึ่งตามมาถ้าเดาไม่ผิดน่าจะเป็นเสียงรองเท้าของ...ผู้หญิง  สักพักก็รู้สึกว่าเจ้าของที่ทำให้เกิดเสียงนั้นกำลังยืนอยู่ตรงหน้าโดยที่ผมยังไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง 

 

 

จะไม่เงยน่าขึ้นมามองกันหน่อยเหรอค่ะ ที่รัก 

 

 

เบลล์...นี่คุณมาที่นี้ทำไม 

 

 

มันก็ต้องมีอะไรดึงดูดมาสิค่ะ เบลล์ไม่ใช่คนบ้าที่จะเดินไปไหนมาไหนโดยไม่รู้จักที่จักทางหรอกค่ะ 

 

 

ผมอย่างรู้ความต้องการของคุณมากกว่านี้

 

 

จะเอาอะไรอีกล่ะค่ะ เบลล์ก็มาหาคุณนะสิไม่ได้เจอกันนานเกือบปีเลยนะค่ะ 

 

 

แล้วเรื่องอะไรที่เราต้องเจอกันอีก        "Tomo : ที่ผมเย็นชาใส่เธอผมเองก็ไม่ได้อยากจะทำอะไรแบบนั้นหรอกแต่จะทำยังไงได้ในเมื่อเธอยังตามผมอยู่ไม่เลิกแบบนี้"

 

 

เรื่องอะไรคุณก็น่าจะรู้ดี เกือบ 3 ปีที่เราห่างกัน แต่เบลล์ยังพยายามบอกโทโมะตลอด แต่โมะก็ปฏิเสธทุกครั้งที่เจอกันเบลล์มันน่ารังเกียจในสายตาคุณมากขนาดนั้นเลยใช่มั้ย 

 

 

ผมไม่มีเวลามาตอบคุณหรอกนะ ตอนนี้ผมมีประชุมเชิญคุณกลับไปเถอะ

 

 

ไม่เบลล์จะรอโมะอยู่ตรงนี้แหละ ถ้าวันนี้เรายังคุณกันไม่รู้เรื่องเบลล์จะไม่ไปไหนทั้งนั้น  

"Belle : ชั้นยื่นคำขาดและยังยืนยันจะอยู่ตรงนี้จนกว่าจะคุยกันให้รู้เรื่อง "

 

 

งั้นก็เชิญคุณรออยู่ตรงนี้แหละ ผมไปล่ะ        "Tomo : ที่พูดไปแบบนั้นเป็นแค่การท้าทายเธอแค่นั้นเพราะผมรู้ว่าคนอย่างเบลล์มีความอดทนไม่มากนักหรอก ที่จะมานั่งคอยเวลาโดยที่ไม่ได้ลงไม้ลงมืออะไรเลย"

∼ปัง∼

 

 

คุณคิดหรอกว่าชั้นจะทำไม่ได้ หึ!! ท้าชั้นเองนะ โทโมะ 

 

 

 

 

 

 

จะเที่ยงแล้วเหรอเนี่ย      "kaew : ชั้นพึมพำกับตัวเองในขณะที่กำลังเลือกซื้อของภายในห้างตั้งแต่เมื่อเช้าจนลืมเวลาไปเลย ชั้นจึงรีบเดินไปจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์แล้วก็ออกไปหาอะไรทาน"

 

 

ว่าแต่คุณโทโมะป่านนี้ไม่รู้จะประชุมไปถึงไหน จะได้ทานข้าวรึยังก็ไม่รู้ ชั้นลังเลอยู่นานก่อนที่จะตัดสินใจซื้ออาหารไปให้เค้าที่บริษัทซะเลย ถือเป็นการทดแทนเรื่องเมื่อเช้าที่ชั้นทำตัวงี่เง่า ตามใจตัวเองไปหน่อย 

 

 

∼ก๊อกๆๆ∼

 

 

มาแล้วเหรอ คะ...  นี่เธอ!!          "Belle : นึกว่าเป็นโทโมะซะอีก ที่ไหนได้นังแก้วนี่เอง"

 

 

คุณเบลล์         "kaew : พอชั้นเปิดประตูเข้ามาภายในห้องทำงานของเค้า ชั้นคิดว่าจะไม่มีคนอยู่แต่ก็ต้องเจอกับคนที่ไม่อยากเจอ ก็คือคุณเบลล์ที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตำแหน่งรองผู้บริหารที่คุณโทโมะใช้นั่งเมื่อเค้าเข้ามาทำงานภายในห้องนี้"

 

 

ยังจำกันได้หนิ 

 

 

คุณมาทำอะไรที่นี้  

 

  

มาที่นี้แล้วอยู่ในห้องนี้เธอคิดว่าชั้นจะมาทำอะไรล่ะ     "kaew : คุณเบลล์พูดกับชั้นแล้วยกน้ำในแก้วขึ้นดื่มต่อหน้าชั้นอย่างสบายใจ บนเก้าอี้ตัวนั้นที่เธอยังนั่งอยู่เหมือนเดิมโดยไม่มีความเกรงกลัวใครเลยชักนิด"

 

 

...... 

 

 

ชั้นก็แค่มาอยู่เป็นเพื่อนเค้าน่ะ เห็นบ่นๆว่าทำงานหนักแล้วอีกอย่างคนดูแลเค้าก็ไม่ได้เรื่องซะด้วยซิ 

 

 

......         "kaew : ชั้นทำได้แค่เพียงยืนเงียบอยู่ที่เดิม และถ้าไม่จำเป็นชั้นจะไม่ขยับปากต่อกรกับคนตรงหน้าเด็ดขาด"

 

 

หึ!! เธอนี่ก็ปัญหาอ่อนตามใจตัวเองเหมือนเด็กๆไปได้นะ คงอีกไม่นานผู้ชายเค้าก็คงเบื่อ 

 

 

คุณไม่สิทธิ์จะว่าให้ชั้นแบบนี้นะค่ะ         "kaew: ชั้นชักจะทนไม่ไหวกับคำพูดที่ออกจากปากอสรพิษอย่างคุณเบลล์แล้วล่ะ "

 

 

ทำไม!! ชั้นจะพูดในเมื่อมันเป็นความจริงหรือรับไม่ได้ ขอบอกไว้เลยนะโทโมะเค้าไม่ชอบผู้หญิงจืดชืดเห็นหน้าแล้วไร้อารมณ์แบบเธอ!!  แล้วชั้นก็รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเค้าดีแล้วก็ดีกว่าเธอซะด้วย

 

 

......  

 

 

ชั้นเสียดายคนดีๆอย่างโทโมะนะ มีภรรยาทั้งที่ก็เหมือนมีลูกต้องค่อยดูแลอยู่ตลอด งี่เง่าที่สุด!!

 

 

ชั้นรู้ค่ะว่าชั้นสู้คุณไม่ได้ทั้งเอาใจเก่ง เร้าใจกว่า ดูแลเค้าดีได้กว่า คุณดีกว่าชั้นเป็นไหนๆ

 

 

รู้แบบนั้นก็ดี ชั้นขอบอกให้เธอเตรียมตัวเตรียมใจล่วงหน้าไว้ก่อนเลยนะ เพราะเธอจะได้ไม่ต้องเจ็บช้ำอะไรมากในวันที่เค้ามาเป็น ของชั้น!! 

 

 

คุณเบลล์พูดกดเสียงต่ำใส่ชั้น แววตาสีหน้าของเธอดูหน้ากลัวกว่าครั้งไหนๆ และในใจก็ยังบอกว่าชั้นควรจะถอยออกห่างผู้หญิงคนนี้ให้ได้มากที่สุด 

 

 

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำที่ดีนะค่ะ เชิญคุณรอเค้าต่อไปเถอะคะ 

 

 

ชั้นหันหลังเดินกลับออกไป  หากชั้นยังจะยืนอยู่ตรงนั้นนานๆชั้นต้องมีเรื่องกันไปมากกว่านี้แน่ๆ สู้ถอยออกมาซะยังดีกว่า 

 

 

 

 

แกหิวใช่มั้ย งั้นชั้นยกให้แกหมดนี้เลยนะ    ∼ฮึกๆๆ∼  

ตอนสุดท้ายคนที่ได้กินอาหารพวกนี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน นอกซะจากเจ้าสุนัขจรจัดข้างทาง แล้วก็ต้องระบายความทุกข์กับมันด้วยของเหลวในตาที่อยู่ภายใต้การควบคุมของความรู้สึกในตอนนี้ ถือซะว่าทำบุญทำทานไปละกัน 

 

 

 

 

 

 

                                                                              phung_TK_kaewjai

 

---

ปิดท้ายสัปดาห์ด้วยตอนนี้นะคร้าา  ฝันดีคร้าาาา