พันธนาการหัวใจ

 

 

ฟางตกใจกับสภาพของป๊อปปี้ ก่อนจะขยับเข้าไปแตะตัวป๊อปปี้ แต่ไม่มีการตอบสนองจากชายหนุ่ม

ฟางจึงเดินเข้าไปจับตัวป๊อปปี้ขึ้นมาดูใกล้ๆก็หน้าถอดสี เมื่อเห็นว่าบาดแผลที่เธอทำร้ายเขาไป

ไม่ใช่เล็ก ขืนจะปล่อยไว้แบบนี้ก็ไม่ได้ เพราะตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว พนักงานคนอื่นๆคงจะกลับไปกัน

หมดแล้ว ถ้าทิ้งไปเกิดคนตัวสูงเป็นอะไรขึ้นมาล่ะ ฟางนิ่งคิดหาทางแก้

 

 

 

 

 

“เอ่อ พี่โทโมะจะไปไหนหรอคะ”แก้วถามโทโมะเมื่อเห็นว่าโทโมะกำลังจะออกจากบ้าน

 

“รับแฟน”โทโมะตอบสั้นๆทำเอาแก้วหน้าเสียลงไป เธอรู้อยู่เต็มอกว่าโทโมะมีแฟนอยู่แล้ว

 

“ไปหายยัยนางเอกหนังโป๊นั่นน่ะหรอคะ แก้วไม่ยอมนะ”แก้วโวยวาย เพราะเธอรู้ว่าแฟนของโทโมะ

เป็นใคร มีประวัติยังไงมาก่อน

 

“อย่าว่าฟางแบบนั้นนะ”โทโมะบิดแขนแก้วแล้วว่า จนแก้วร้องออกมาด้วยความเจ็บ

 

“แก้วเจ็บนะ มันผิดหรอที่แก้วพูดความจริง”แก้วว่า

 

“ฟางอดีตที่เจ็บมามากพอแล้ว อย่าว่าฟางอีก ไม่งั้นอย่าหาว่าพี่ไม่เตือน”โทโมะพูดจบก็ผลักแก้ว

ล้มลงก่อนจะเดินหนี

 

 

 

“ยังไงพี่ต้องแต่งงานกับแก้วอยู่ดีนะพี่โทโมะ”แก้วโวยวายตามโทโมะไปถึงที่จอดรถ

 

“ถ้าพี่ไม่ยอมซะอย่าง คุณแม่ก็คุณแม่เถอะ”โทโมะบอก

 

“พี่ต้องแต่งกับแก้ว”แก้วยังโวยวาย

 

“เลิกบ้าซักที พี่รักฟาง คนที่พี่จะแต่งงานคือฟางคนเดียวเท่านั้นจำไว้”โทโมะตะคอกใส่แก้วก่อนจะ

ขับรถออกไปแก้วทรุดลงร้องไห้

 

“พี่ลืมสัญญาของเราแล้ว ไหนพี่จะแต่งงานกับแก้วคนเดียวไง ฮืออ”แก้วร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจ

ปนน้อยใจชายหนุ่มที่ขับรถออกไป

 

 

 

 

 

“ค่ะ วันนี้ฟางกลับเองค่ะ โทโมะไม่ต้องห่วง ค่า ดูแลตัวเองด้วยนะคะ รักเหมือนกันค่ะ บาย”ฟางวาง

สายโทโมะก่อนจะหันกลับเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยต้องตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้า

เตรียมตัวกลับบ้าน

 

 

“นี่นายจะทำอะไรน่ะ นายยังไม่หายนะ”ฟางรีบพูด

 

“ชั้นหายแล้ว แผลหัวแตกแค่นี้ ไม่ตายง่ายๆหรอก หลีก ชั้นจะกลับแล้ว”ป๊อปปี้พูดจบก็ผลักฟางจน

เซแล้วจะออกจากห้องไป

 

“ไม่ได้นะ นายต้องอยู่ให้หมอดูอาการก่อน”ฟางไม่ยอม รีบเดินตามป๊อปปี้จนมาถึงลานจอดรถ แล้ว

หันไปแบมือใส่ฟาง

 

“เอากุญแจรถมา”ป๊อปปี้พูด

 

“ไม่ให้ นายต้องกลับเข้าไปก่อน”ฟางไม่ยอม

 

“ไม่ ชั้นจะเป็นอะไรมันก็เรื่องของชั้น เธอควรจะดีใจไม่ใช่หรอที่ชั้นเป็นแบบนี้น่ะ”ป๊อปปี้ว่า

 

“เอ่อ ขอโทษ”ฟางก้มหน้าสำนึกผิดเมื่อถูกป๊อปปี้พูดจี้ใจดำ

 

“งั้นก็เอากุญแจมา”ป๊อปปี้พูดจบก็จะพยายามเอากุญแจมาจากฟาง ฟางรีบหนีแต่ต้องตกใจเมื่อเห็น

ป๊อปปี้ทรุดลงไปกองกับพื้น

 

“ว้าย เห็นมั้ยบอกแล้วว่านายยังไม่หาย กลับเข้าไปข้างในเถอะนะ”ฟางรีบเข้าไปประคองป๊อปปี้ที่ล้ม

ลง ป๊อปปี้มองฟางที่ทำท่าเป็นห่วงเขา ท่าทางที่คนตัวเล็กลุกลี้ลุกลนแบบนี้มันหวนให้เขานึกถึงอดีต

ของเขาและเธอ

 

 

“พี่ป๊อปอยู่ที่ห้องใช่มั้ยคะ ขอบคุณค่ะ”ฟางที่เดินมาที่คณะของป๊อปปี้แล้วตามหาชายหนุ่มก่อนจะ

ถามเพื่อนของป๊อปปี้ เมื่อรู้คำตอบก็เดินเข้าในห้องกะจะเซอร์ไพส์ชายหนุ่มทันที

 

 

โครม

 

 

“โอ๊ย/พี่ป๊อปปี้”ฟางต้องตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้ที่กำลังทำงานอยู่ หันไปคว้าเอาของตอนนั้นเอง กล่อง

ที่อยู่บนชั้นก็หล่นลงมาทับป๊อปปี้ ฟางตกใจรีบวิ่งไปประคองป๊อปปี้มาดูอาการ

 

“พี่ป๊อปปี้เจ็บตรงไหนรึเปล่าคะ ไปหาหมอมั้ย”ฟางรีบถามแฟนหนุ่มด้วยความเป็นห่วง

 

“ไม่เป็นไรครับฟาง มันเป็นแค่ลังกระดาษเฉยๆ ละนี่ฟางมาได้ยังไงครับ”ป๊อปปี้บอกคนตัวเล็ก

 

“ฟางเห็นว่าพี่มัวแต่ทำงานส่งอาจารย์ ฟางเป็นห่วงเลยแวะมาหา เอาขนมมาให้ค่ะ เอ่อ พี่ป๊อปปี้ไม่

เป็นไรแน่นะคะ”ฟางบอกก่อนจะรีบถามป๊อปปี้เพื่อความแน่ใจอีกครั้ง

 

“พี่ไม่เป็นไรแล้วคร้าบบ เห็นหน้าฟางพี่ก็ทั้งหายเจ็บ หายเหนื่อยหมดแล้วเนี่ย”ป๊อปปี้ยิ้มทำเอาฟาง

เขินจัดแทบล้มไปละลายกับพื้นตรงนั้นให้รู้แล้วรู้รอด

 

“ขอบคุณมากนะครับที่เป็นห่วงพี่”ป๊อปปี้พูดขึ้นขณะที่ฟางมป้อนขนมให้ป๊อปปี้

 

“ถ้าไม่ห่วงแฟนตัวเองแล้วจะห่วงใครละค้า”ฟางพูดแล้วอมยิ้มด้วยความเขิน ป๊อปปี้จึงลูบผมแฟน

สาวอย่างเอ็นดู

 

 

“นาย นี่นาย โอเคมั้ย”ฟางพยายามเรียกให้ป๊อปปี้ได้สติ

 

“เอ่อ โอเคอยู่ แต่ชั้นไม่ไปนอนโรงพยาบาลเด็ดขาด เพราะชั้นหายแล้ว ถ้าจะยังยึดรถชั้นก็ยึดไป

งั้นชั้นกลับแท๊กซี่”ป๊อปปี้รีบโวยวายก่อนจะลุกแล้วเดินไปข้างนอกเพื่อเรียกแท๊กซี่

 

“นาย หยุดนะ ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแหล่ะ เดี๋ยวชั้นไปส่งที่คอนโดเอง”ฟางพูด ป๊อปปี้ยิ้มนิดนึง หึ

คนอย่างเธอต้องเจออย่างชั้น คิดว่าชั้นจะยอมเธองั้นหรอ หึ

 

 

 

 

“ถึงแล้ว”ฟางพยุงพาป๊อปปี้มาถึงหน้าห้องเสร็จก็ยืนอยู่หน้าห้องไม่ยอมเข้าไป ป๊อปปี้มองฟางนิดนึง

ก่อนจะเข้าไป

 

“ทำชั้นเจ็บแล้วไม่คิดจะรับผิดชอบเลยรึไงห้ะ”ป๊อปปี้พูดดังออกมาจากห้อง ทำให้ฟางค่อยๆเข้าไป

ในห้องนั้น อดีตที่ป๊อปปี้ข่มขืนเธอในห้องนี้ผุดเข้ามาในหัวทำให้ฟาง ทำให้ฟางชะงัก เขยิบตัวห่าง

ป๊อปปี้ทันที

 

 

ปัง

 

 

“ทำไม กลัวชั้นหรอ”ป๊อปปี้แกล้งถามหลังจากเดินไปปิดประตูแล้วกดล๊อค

 

“ใคร กลัว คนอย่างชั้นไม่มีวันกลัวคุณหรอก”ฟางรีบบอก

 

“งั้นดี ไปทำอะไรให้กินหน่อยสิ ชั้นจะกินยา”ป๊อปปี้บอก ฟางจะอ้าปากเถียงแต่ป๊อปปี้ชี้แผลที่หัวมา

ขู่ฟางเลยฮึดฮัดหายเข้าไปในครัว ซักพักก็ออกมาพร้อมกับข้าวต้มร้อนๆ ป๊อปปี้มองฟางซักพักก่อน

จะนั่งทานข้าวต้มเงียบๆไม่มีคำพูดอะไร ฟางเมื่อเห็นป๊อปปี้ทานข้าวใกล้จะหมดแล้วก็หายเข้าไปใน

ครัวมาพร้อมกับน้ำก่อนจะแกะยาให้ป๊อปปี้แล้วยื่นให้

 

 

“ยาหลังอาหารค่ะ”ฟางพูด ป๊อปปี้รับมันมาก่อนจะกินยาแล้วดื่มน้ำที่ฟางยื่นให้

 

“ห้ามหนีไปไหนนะ ชั้นจะไปอาบน้ำ เธอเตรียมอุปกรณ์ทำแผลไว้รอทำให้ชั้นด้วยล่ะ”ป๊อปปี้คว้าผ้า

ขนหนูหายเข้าไปในห้องน้ำหลังสั่งฟาง

 

“คนอะไรดีแต่สั่งๆๆๆ”ฟางบ่นพลางยกชามและแก้วไปล้าง ก่อนจะเดินไปหาอุปกรณ์ทำแผลให้

ป๊อปปี้ พลันสายตาหันไปเห็นรูปชายหนุ่มที่โต๊ะฟางหยิบมันมาดู รอยยิ้มบนใบหน้าของป๊อปปี้ที่ใน

อดีตเธอเคยได้รับมัน มันเป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นและทำให้เธอมีความสุขได้เสมอ แต่มันคงไม่มีอีกแล้

สินะ คนแสนดีของเธอ มันก็แค่การหลอกลวงเท่านั้นล่ะ

 

 

 

“นี่จะดูรูปชั้นอีกนานมั้ยห้ะ มาทำแผลได้แล้ว”ป๊อปปี้ตะคอกทำเอาฟางสะดุ้งรีบวางกรอบรูปนั้น แต่

ไม่ทันได้ดู เลยทำให้กรอบรูปนั้นตกมาแตก

 

 

“เธอนี่มัน”ป๊อปปี้โวยวาย ก่อนจะก้มลงเก็บเศษกระจก

 

“ไม่ต้อง ชั้นเป็นคนทำ ชั้นจะเก็บมันเอง คุณไปนั่งเถอะ เดี๋ยวชั้นทำความสะอาดแล้วชั้นจะได้รีบๆทำ

แผลให้นาย จะได้เสร็จๆ”ฟางพูดจบก็รีบทำความสะอาด ก่อนจะเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมา

 

 

“เอ่อ ไปทำที่อื่นได้มั้ย”ฟางชะงักเมื่อเห็นป๊อปปี้นั่งอยู่ที่เตียงรอให้ฟางทำแผล ฟางนึกถึงเหตุการณ์

ร้ายๆในอดีต

 

“ทำไม หรือว่ายังจำความหลังที่ร้อนแรงของเรา2คนได้แล้วอยากรื้อฟื้นความหลัง ได้นะ แต่เธอเป็น

คนทำล่ะ เพราะชั้นไม่มีอารมณ์กับเธอ”ป๊อปปี้ว่าฟางอย่างเจ็บแสบ

 

“อย่ามาพูดจาแบบนี้กับชั้นนะ คนที่ใช้กำลังข่มเหงคนอย่างคุณน่ะ มันไม่ใช่สุภาพบุรุษเลย”ฟางว่า

 

“ชั้นน่ะมีอยู่แล้วไอ้สุภาพบุรุษเนี่ย แต่จะใช้กับคนที่ชั้นควรใช้ ไม่ใช่เธอผู้หญิงใจง่าย”ป๊อปปี้ว่าแล้ว

เบือนหน้าหนีฟาง แต่แล้วต้องแปลกใจเมื่อเห็นฟางเงียบ เมื่อเขาหันมาเขาต้องตกใจเมื่อเห็นคนตัว

เล็กกำกล่องปฐมพยาบาลแน่นก้มหน้าสะอึกสะอื้น

 

 

“เธอ”ป๊อปปี้อึ้งที่เห็นคนตัวเล็กที่พยายามเข้มแข็งต่อหน้าเขาต้องมาร้องไห้

 

“จริงสินะ ชั้นมันก็แค่ผู้หญิงใจง่าย โง่ๆคนนึงที่ยอมผู้ชายที่เคยเป็นคนที่รักของชั้น ยอมเพราะเชื่อ

กับไอ้คำหลอกลวงจอมปลอมที่เค้าให้มา มันไม่สมควรได้รับอะไรดีๆกับเค้าหรอก”ฟางพูดทั้งน้ำตา

ก่อนจะปาดน้ำตาทิ้งแล้วกลั้นสะอื้นไว้

 

 

“พูดอีกนานมั้ย มาทำแผลเร็วๆ ง่วงนอน”ป๊อปปี้พูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ ฟางนิ่งซักพักก่อนจะ

ขยับตัวมาทำแผลให้ป๊อปปี้จนเสร็จ

 

 

“เดี๋ยวคุณนอนพักนะ พรุ่งนี้ตื่นมามีข้าวต้มในตู้เย็นอย่าลืมอุ่นกินล่ะ แล้วก็ทานยาด้วย ชั้นไป

ล่ะ”ฟางพูดหลังจากเก็บของเรียบร้อยแล้ว

 

 

“พรุ่งนี้ชั้นไม่เข้าบริษัท เธอไปเอาเอกสารที่ทำงานทั้งหมดแล้วเอามาให้ชั้นที่นี่ด้วยล่ะ ถ้าไม่มาเธอ

เจอดีแน่”ป๊อปปี้พูดจบก็พลิกตัวนอนหลับ ฟางมองป๊อปปี้นิดนึงก่อนจะเดินกลับไปเพราะเธอโทรให้

เฟย์มารับแล้ว

 

 

 

ปัง

 

 

เมื่อฟางออกจากห้องไปป๊อปปี้ลืมตาแล้วหันไปมอง นึกถึงคนตัวเล็กที่ร้องไห้เมื่อกี้นี้ ไม่ เค้าจะไม่มี

วันใจอ่อนเด็ดขาด แค่น้ำตาของพวกที่ทำลายชีวิตเขา เขาจะใจอ่อนไม่ได้

 

 

เรื่องนี้ไรเตอร์ชอบให้นางเอกเสียน้ำตา เลยขอดราม่าเบา ๆ อย่าลืมเม้นกับโหวตเรื่องนี้

ด้วยน้า