ยังไม่สายไปใช่ไหม ถ้าจะบอกว่ารักเธอ (NC++)

 "ซ่า.........ซ่า" เสียงฝนเทลงมาอย่างกระหน่ำ ร่างเล็กมองออกนอกหน้าต่าง ดวงตาคู่สวยจ้อง
 
อย่างไม่กระพิบ เหมือนกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง
 
         
           "ทำไมยังไม่กลับอีกน่ะ หรือว่าจะกลับไม่ได้"
 
 
ร่างบางเอ่ยด้วยน้ำเสียงกังวล เธอรอคอยจากวินาทีเป็นนาที จากนาทีเป็นชั่วโมง จนเวลาล่วงเลยมา
 
ถึงเที่ยงคืน  แต่ก็ไม่มีวี่แววของรถคันหรูเคลื่อนตัวเขามาในบ้านเลย  เธออยากจะโทรถามเขาให้รู้
 
แล้วรู้รอด แต่ก็คงได้แต่คิด แม้แต่เบอร์ของเธอเขายังไม่มองเลย แล้วคิดว่าเขาจะรับโทรศัพท์เธอ
 
ไหม.... ร่างบางถอนหายใจยาวเหยียด ก่อนที่น้ำใสๆจะหยดลงจากดวงตาหวาน เธอไม่เคยได้รับ
 
ความรักจากเขาเลย เขาไม่เคยมองเธอว่าเธอคือคู่หมั้น เขามองเธอเหมือนเปนตัวอะไรซักอย่าง
 
ที่อยากจะกำจัดออกไปจากชีวิต  แต่เธอก็ยังรักเขา เฝ้าคอยความหวังที่แสนจะริบหรี่ 
 
     เสียงล้อรถดังเข้าไปในโสตประสาทของหญิงสาว เธอรีบมองลงไปข้างล่าง แล้วก็เป็นอย่างที่คิด
 
ไว้.....เชากลับมาแล้ว ร่างบางรีบวิ่งลงไปข้างล่าง  อย่างน้อยเธอก็ดีใจที่เขาไม่เป็นไร 
 
 
          "พี่ป๊อปค่ะ ทานอะไรมาหรือยังค่ะ ฟางทำ..."
 
          "ไม่หิว ไม่อยากกิน จะนอน มีไรอีกไหม" ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดัน
 
          "มะ....ไม่มีค่ะ"
 
 
ร่างบางเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินขึ้นห้องอย่างไม่สบอารมณ์  ร่างลางเดินเข้าไป
 
ในห้องครัว ก่อนจะจัดการทิ้งข้าวผัดที่เธอทำไว้ให้เขา มันเป็นสิ่งที่ชินชาเสียแล้ว ที่เธอต้องทิ้ง
 
อาหารที่เธอทำไว้ให้เขา  แต่แปลก?? ทำไมน้ำตาเจ้ากรรมต้องไหลออกมาด้วย  ร่างบางใช่มือปาด
 
น้ำตาลวกๆ ก่อนจะล้างจานและเก็บห้องครัว  ทำไมเขาถึงไม่เคยมองเธอบ้าง เธอต้องทำอย้างไร
 
เธอไม่รู้ ถ้าเธอรู้เธอก็จะทำ ทำทุกอย่างเพื่อให้เขารัก  เธอจะต้องทรมาณแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน
 
 
 
___________________________________________________________________________
จบไปแล้วตอนที่1  สั้นมาก 5555 ฝากด้งยน่ะ