[FanFic Fafner]Flugel - ปีกของผู้ที่เฝ้ารอคอย

As long as you still believe me...one day I'll come back...to where you are...

ตราบใดที่นายยังคงเชื่อมั่นในตัวฉัน...สักวันฉันจะกลับมา...ยังที่ซึ่งมีนายอยู่...

 

หลังจากเมื่อตอนนั้น เวลาได้ล่วงเลยผ่านไป 2 ปี ผมยังคงอยู่ที่นี่...ที่ลานของภูเขาแห่งความเดียวดาย ที่ซึ่งเคยออกปากว่าจะไม่มาที่นี่อีกแล้วยังคงมาอยู่เสมอ...

 

“ภูเขาสำหรับผู้ที่ต้องการอยู่คนเดียว” ใครกันนะเป็นผู้ที่คิดขึ้นมา สำหรับผมแล้วเมื่อก่อนนี้อาจจะใช่เพราะผมคิดมาตลอดว่าบางที..ผมไม่อยู่ซะคงจะดีกว่า ทว่าตอนนี้มันไม่ใช่อีกต่อไปแล้วตอนนี้ผมอยากจะมีตัวตนอยู่เพื่อรอใครคนหนึ่ง..คำสัญญาของผมและโซชิเพียงสองคน...เพราะงั้นผมจึงได้มาอยู่ที่นี่เพียงคนเดียว

 

ร่างกายของผมปะทะกับสายลมที่พัดผ่านมา เมื่อมองออกไปข้างหน้าก็ยังคงเป็นทิวทัศน์เดิมที่เคยมองอยู่เสมอไม่เคยเปลี่ยนเหมือนเมื่อครั้งที่ผมและทุกคนยังเด็กนัก....ยังคงมองเห็นถึงตัวตนของผมในเวลานั้นอยู่เสมอ...

 

เมื่อมองดู ณ เวลานี้สิ่งที่เปลี่ยนไปก็คงเป็นตัวผมและทุกคนที่เติบใหญ่ขึ้นท่ามกลางสายธารแห่งกาลเวลา...ละทิ้งความลังเล ความเศร้า ความอ่อนแอทั้งหมดก็เพื่อปกป้องทิวทัศน์นี้เอาไว้..เหมือนกับโซชิ ในที่สุดผมก็เข้าใจความรู้สึกของเขาแล้ว...

 

เมื่อคราวที่ได้สยายปีกทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าสีครามที่ทอดยาวออกไปไกลอย่างไม่มีที่สิ้นสุดนี้ ผมจะต้องเข้มแข็งขึ้น..จะเข้มแข็งให้มากกว่านี้ความเศร้าที่พยายามแทรกเข้ามานี้ให้ได้ ผมจะต่อสู้เพื่อรักษาที่อยู่ของผมเอาไว้โดยไม่ให้ใครหรือภัยร้ายมากล้ำกรายได้โดยเด็ดขาด ทั้งปีกของผมที่เป็นความหวังและทุกคนที่หวังในตัวผม ผมจะปกป้องมันไว้ด้วยมือของผมเอง

 

จะไม่ให้น้ำตาไหลออกมาอีกแล้ว...

 

"โซชิ..."ชื่อของคนหนึ่งที่ผมรอคอยหลุดออกมาโดยที่นัยน์ตาของผมยังจ้องมองออกไปไกลอยู่เสมอ นัยน์ตาสีน้ำตาลที่มักกลายเป็นสีแดงอยู่บ่อยครั้งโดยเฉพาะยามเมื่อผมนึกถึงโซชิมันก็จะกลายเป็นสีแดงทุกครั้งไป

 

แม่ของโทมิ..คุณหมอโทมิบอกว่าอาจเพราะร่างกายยังไม่เสถียรจากการรักษาภาวะ"การดูดกลืน"และมันคงเป็นแบบนี้ไปอีกซักพัก

 

นั่นเพราะว่าเมื่อ2ปีก่อนหลังจากที่ผมได้กลับมาแล้ว ผมก็เข้ารับการรักษาทันทีเพื่อคงความมีตัวตนเอาไว้....

 

..............

..........

 

"เอาล่ะเข้าไปนอนในนี้ได้เลยนะจ้ะ"คุณหมอโทมิบอกผมแบบนั้นพร้อมชี้ไปที่แคปซูลอันหนึ่งที่อยู่กลางห้องสีขาว ผมจำได้ทันทีว่าเคยเห็นโคโยและซากุระนอนอยู่ในนี้เพื่อยับยั้งภาวะ"การดูดกลืน" ก่อนจะมาที่นี่คุณหมอบอกผมว่าพวกเค้าจะรักษาในขณะที่ผมนอนหลับอยู่ในนี้ซึ่งจะทำให้ได้ผลดีกว่าตอนที่ผมตื่นอยู่

 

ในตอนนั้นผมนึกลังเล..ไม่สินึกกลัวขึ้นมา ผมกลัวว่าหากผมหลับไปแล้วอาจจะไม่ได้ตื่นขึ้นมาอีกแล้ว

 

ไม่ใช่ว่าผมไม่ไว้ใจพวกแม่ของโทมิแต่ว่า...ผมกลัว...

 

"ไม่เป็นไรนะ คาซึกิคุงเธอจะต้องไม่เป็นอะไรเชื่อใจชั้นสิ"...เชื่อใจฉันสิ...คำพูดแบบเดียวกับที่โซชิเคยพูดเอาไว้เมื่อตอนที่ผมจะขับฟาฟเนอร์ครั้งแรก เขาจะรู้ไหมนะว่าคำว่า เชื่อใจ นั้นมีค่าสำหรับผมมากแค่ไหน

 

ตลอดมาผมเคยคิดว่าเขาคงไม่ต้องการผมเพราะว่าผมทำให้ตาซ้ายของเขาต้อง...แต่เขาก็ยังบอกให้ผมเชื่อใจเขาแสดงว่าเขาเองก็เชื่อใจผมเหมือนกัน เขาต้องการผม... ฉะนั้นผมจึงยอมขึ้นขับฟาฟเนอร์ทั้งที่รู้ว่ามันอันตรายเรื่อยมา

 

เชื่อใจฉันสิ...คำง่ายๆสั้นๆที่ทำให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้นอย่างบอกไม่ถูก ความกลัวที่เคยมีก็พลันหายไปหมดเพราะคำพูดนี้

 

"โทมิ..ขอบคุณนะ"นี่เป็นคำพูดสุดท้ายของผมก่อนที่จะเอนตัวลงนอนในแคปซูลนั้นและหลับไป...

 

ขณะที่ผมหลับอยู่..ผมฝัน...ฝันถึงเรื่องราวมากมายทั้เรื่องที่เจ็บปวดและเรื่องที่ยินดี เรื่องที่อยากจะลืมและเรื่องที่ไม่มีวันลืม...

 

ความฝันของผมมันเริ่มต้นที่นี่...

 

เพล้ง!

 

เสียงบางอย่างแตกสลายไป แท่งผลึกสีเขียวที่ปรากฏอยู่บนมือของโซชิสลายหายไปพร้อมๆกับเลือดที่แดงเข้มที่ชโลมอยู่บนใบหน้าของเค้า

 

"อ้าก!!!!"ผมได้ยินเสียงเค้าร้องด้วยความเจ็บปวด เมื่อมองดูมือของตนเองที่มีเลือดสีเดียวกันติดอยู่ กลิ่นคาวเลือดลอยขึ้นมาเตะจมูก ภาพของเพื่อนที่ส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดมันกำลังทำให้ผมกลัว

 

ผมลุกขึ้นและออกวิ่งโดยไม่แม้หันหลังกลับมามองแม้แต่น้อย เมื่อถึงบ้านผมรีบล้างมือที่เปื้อนเลือดออกอย่างเร่งด่วนและขังตนเองอยู่ในห้อง คิดแต่เพียงว่ามันเป็นความผิดของผม...

 

มือเล็กๆที่แม้จะล้างเลือดออกไปแต่กลิ่นคาวที่น่าสะอิดสะเอียนของมันยังคงเหลืออยู่ แต่ตัวผมสิที่น่ารังเกียจยิ่งกว่าเพราะว่าผมวิ่งหนีมาโดยทิ้งโซชิไว้แบบนั้นเพียงลำพัง....

 

เช้าวันต่อมาผมแทบไม่อยากจะไปโรงเรียนเลย คงเพราะกลัวที่จะได้พบกับความจริงที่รออยู่ตรงหน้า แต่สุดท้ายผมก็ต้องจำใจไปเพราะมันก็ยังดีกว่าจะกักขังตัวเองอยู่แบบนี้

 

"อรุณสวัสดิ์ คาซึกิคุง"เสียงน่ารักๆของโทมิทักผมเป็นคนแรกเมื่อผมก้าวเข้าไปในห้องและนั่งลงที่โต๊ะประจำ โทมิมักจะมาเช้าอยู่เสมอตั้งแต่ตอนนั้นแล้วและที่นั่งของโชโกะก็มักจะว่างอยู่เสมอ...ทุกอย่างยังเหมือนเดิม

 

"อรุณสวัสดิ์"ผมทักตอบและก็อดแปลกใจไม่ได้ที่โทมิยังจ้องหน้าผมด้วยดวงตาใสแป๋วแล้วถาม

 

"ทำไมวันนี้ดูคาซึกิคุงไม่ร่าเริงเลยล่ะ"คำถามที่ทำให้ความรู้สึกบางอย่างที่พยายามกดไว้ผุดขึ้นมามันคงเป็นความกลัวแบบเด็กๆที่เวลาทำอะไรเสียหายก็ต้องนำไปซ่อนไม่ให้ใครเห็นแต่นี่คงไม่เหมือนกันมากนักเพราะสิ่งที่เสียหายไม่ใช่สิ่งของแต่เป็นเพื่อนรักของผม..โซชิ

 

ผมนิ่งเงียบกับคำถามนั้น พูดอะไรไม่ออกจนกระทั่งได้ยินเสียงประตูห้องเปิดออกอีกครั้งพร้อมด้วยเสียงฮือฮาจากเพื่อนๆและยังเสียงหนึ่งที่ทำให้ผมต้องเหลียวมอง

 

"อรุณสวัสดิ์"โซชิกล่าวออกมาขณะที่พาร่างเล็กๆของตนซึ่งตาซ้ายนั้นมีผ้าสีขาวพันเอาไว้เสียแน่นจนเกือบจะปิดตาขวาอีกข้างด้วยซ้ำ เขาเดินไปนั่งที่โต๊ะซึ่งอยู่ห่างจากผมพอควรโดยยังมีเพื่อนๆรุมล้อมอยู่

 

"อรุณสวัสดิ์คาซึกิ"อยู่ๆโซชิก็หันมาและกล่าวทักทายผมพร้อมยิ้มให้คงเพราะเขารู้ละมั้งว่าผมจ้องมองเขาอยู่

 

"อ..อืม"ผมตอบรับในลำคอและพยักหน้า

 

"โซชิตาของนาย...."เค็นจิเป็นคนเริ่มถามขึ้นจากในกลุ่มเพื่อนที่ยืนล้อมอยู่

 

"อ๋อนี่เหรอ พอดีเมื่อวานฉันหกล้มไปโดนกิ่งไม้เข้าน่ะ"โซชิบอกไปแบบนั้น

 

ไม่ใช่นะ...

 

"แล้วเจ็บมากรึเปล่า"เค็นจิถามต่อพลางมองที่ผ้าพันแผล

 

"ก็นิดหน่อยนะ"

 

ไม่ใช่หรอกมันต้องเจ็บมากแน่ๆ...

 

"นี่นายไปหกล้มมาจริงน่ะเหรอ"คราวนี้ซากุระเป็นฝ่ายถามบ้างคงเพราะผ้าพันแผลที่พันหนามากขนาดนั้นละมั้งเลยทำให้เธอสงสัย

 

"อืมพอดีฉันวิ่งแล้วมันสะดุดน่ะ เพราะฉันไม่ระวังเองแหละ"โซชิยังยืนยันคำเดิมแล้วยิ้มเหมือนเป็นเรื่องเล็กน้อย

 

ไม่ใช่..มันเพราะผมต่างหากล่ะ

 

คนที่ทำให้โซชิต้องเจ็บปวดคือผมเอง คนที่ทำร้ายโซชิก็คือผมแล้ว ทำไม...

 

ณ เวลานั้นผมทำได้แค่ร่ำร้องอยู่ในจิตใจเพียงคนเดียว ผมไม่อาจจะพูดออกไปได้ทั้งความกลัวและความลังเลนั้นมันกำลังกดทับความรู้สึกต่างๆเอาไว้

 

ทำไมล่ะโซชิ...ทำไมถึงไม่โทษฉันซักคำ...ทั้งที่น่าจะเจ็บปวดแล้วทำไมยังยิ้มให้ฉันอีกแล้วแบบนี้ฉันจะทำยังไง

 

ผมนิ่งเงียบมองเขาโดยไม่กล้าพูดอะไรจนกระทั่งเมื่อเวลาผ่านไปผมและเขาก็ไม่เคยได้พูดอะไรกันอีกเลย จนแม้เราสองคนจะเติบโตขึ้นระยะห่างที่ผมสร้างขึ้นก็ไม่ได้หดสั้นลงเลยซ้ำยังเหมือนกับว่าเราสองคนห่างไกลกันไปเรื่อยๆ โซชิเองก็คงรู้ว่าผมพยายามที่จะหนีเขาโซชิจึงพยายามจะไม่พูดกับผมโดยไม่จำเป็น ภาพของเราสองคนที่เคยเล่นและพูดคุยกันอย่างสนุกสนานดูจะกลายเป็นเพียงแค่ความทรงจำเท่านั้น

 

ผมเคยคิดแบบนั้นจนกระทั่งวันที่เปลี่ยนแปลงชะตากรรมของผมและทุกคนก็มาถึง วันนั้นขณะที่ผมกำลังประลองกับเค็นจิแบบที่เคยทำอยู่บ่อยๆความรู้สึกบางอย่างก็แทรกเข้ามา ผมละทิ้งการต่อสู้และวิ่งออกไปโดยไม่รู้ตัว มันรู้สึกเหมือนมีใครสักคนกำลังเรียกผมอยู่ วิ่งออกไปได้ไม่เท่าไหร่สัญญาณเตือนภัยก็ดังขึ้นผมจึงตัดสินใจเข้าไปในที่หลบภัยพร้อมๆกับคนรอบข้าง

 

ที่นั่นทุกคนต่างพูดคุยถกเถียงเกี่ยวกับสัญญาณเตือนภัยที่ดังขึ้น ที่แห่งนั้นมีหลากหลายอารมณ์ปะปนไปมาหลายคนตื่นตระหนก บางคนเริ่มหวาดกลัว น้อยคนนักที่จะสงบได้แบบผมอาจเป็นเพราะสิ่งที่ผมกลัวนั้นมันมากกว่าความกลัวที่อยู่ตรงหน้าก็เป็นได้

 

ผ่านไปได้ไม่นานเสียงที่เคยพูดคุยก็เงียบลงและเสียงประกาศก็ดังขึ้นทำลายความเงียบผมลืมตาขึ้นและเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ

 

"มาคาเบะ คาซึกิขอให้เตรียมตัวให้พร้อมในการปฏิบัติภารกิจ"เสียงที่ออกมาทำให้ผมรู้สึกตกใจไม่น้อยเพราะมันเป็นเสียงของโซชิที่ไม่ได้อยู่ที่นี่

 

"ขอย้ำ! มาคาเบะ คาซึกิขอให้เตรียมตัวให้พร้อมในการปฏิบัติภารกิจ"เสียงของโซชิเอ่ยย้ำอีกครั้ง รู้สึกได้เลยว่าสายตาของเพื่อนๆกำลังมองมาที่ผมอย่างสนอกสนใจและสงสัย ผมลุกขึ้นยืนและเดินไปที่ประตูซึ่งกำลังจะเปิดออก เมื่อประตูนั้นเปิดออกร่างของโซชิก็ยืนอยู่ข้างหน้า

 

"โซชิ พวกเราน่ะจะไปที่ไหนงั้นเหรอ"ผมถามด้วยความสงสัย แต่คำตอบที่ได้ก็ดูจะไม่เป็นคำตอบเสียเท่าไหร่

 

"สรวงสวรรค์ไงล่ะ..."

 

จากนั้นเขาก็พาผมไปยังที่แห่งหนึ่งที่ลงไปใต้ดินลึกลงไปมากกว่าหลุมหลบภัยเสียอีกที่นั่นผมได้พบกับพวกอาจารย์และคนในเมืองทั้งหลายกำลังทำอะไรบางอย่างกับเครื่องคอมพิวเตอร์ตรงหน้าซึ่งมันดูแปลกตาสำหรับผมแต่ที่ผมตกใจที่สุดคงเป็นสถานที่ซึ่งผมกำลังยืนอยู่และสิ่งที่ผมต้องไปเผชิญหน้ากับมัน

 

หุ่นยนต์ยักษ์สีฟ้าเข้มรูปร่างประหลาดและเพรียวบางยืนตระหง่านอยู่ตรงหน้าผม สายตาผมเหลือบไปเห็นอ.ฮาซามะ โยโกะกำลังง่วนอยู่กับเครื่องคอมพิวเตอร์ตรงหน้าก่อนจะเงยขึ้นมาสบตาผมและยิ้มให้เหมือนเป็นเรื่องธรรมดาที่ผมมายืนอยู่ตรงนี้

 

"ชื่อของมันคือมาร์คเอลฟ์"ชื่อประหลาด...สิ่งที่ผมคิดในใจเมื่อได้ยินชื่อนี้แต่ผมก็ยังสงสัยอยู่ดีว่าเขาให้ผมมาดูสิ่งนี้ทำไมแต่ผมได้คำตอบมาในทันที

 

"นายจะต้องขึ้นไปขับมันเพื่อปกป้องเกาะนี้เอาไว้"คำพูดของโซชิทำให้ผมอึ้งจนพูดไม่ออก ถ้าเป็นเวลาปกติผมคงนึกว่าเขาพูดเล่นแต่ในเวลานี้มันกำลังทำให้ผมเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา

 

จะทำได้เหรอคนไร้ค่าอย่างผมน่ะ....

 

ผมคิดแบบนั้นและพยายามปฏิเสธเขาใจหนึ่งก็กลัวใจหนึ่งก็สับสน เฝ้าคิดแต่ว่าไม่มีวันทำได้แต่แล้วคำพูดหนึ่งของโซชิก็ช่วยเปลี่ยนใจผม

 

"เชื่อใจฉันสิ...."คำพูดเดียวที่เปลี่ยนทุกอย่างในใจของผม

 

เชื่อใจ...กับคนอย่างผม เขาเชื่อใจผมที่แสนไร้ค่า ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ผมก็ไม่ได้ไร้ค่าอีกแล้ว ผมกำลังเป็นที่ต้องการไม่ว่าด้วยเหตุใดก็ตาม

 

และนั่นก็คือเหตุผลที่ผมขับฟาฟเนอร์มาตลอด ทั้งที่รู้ว่าอันตรายแต่ก็ยอมเสี่ยงอย่างน้อยผมก็ไม่ไร้ค่าและมีค่าแก่การจดจำ หากไร้ค่าก็ไร้ผู้คนจดจำแต่หากมีค่าเหล่าผู้คนก็จะไม่ลืมเลือน

 

ระยะห่างของผมและโซชิดูจะหดสั้นลงทุกครั้งที่ผมได้ออกปฏิบัติการ เส้นทางได้ทอดยาวออกไปไกลโดยมีโซชิและผมก้าวเดินอยู่บนเส้นทางนั้น ความยินดีกำลังเปี่ยมล้นอยู่ในอก

 

ทว่าผมคงคิดไปเองฝ่ายเดียว...เพราะว่าหลังจากที่โชโกะและโคโยไม่ได้มีตัวตนที่แท้จริงอยู่อีก ผมก็ได้เห็นด้านหนึ่งของโซชิ เขาดูเย็นชาและไร้ใจราวกับเป็นคนละคนที่ผมเคยเห็นมาตลอด ในวันนั้นผมจึงได้ถามเขาออกไป

 

"โซชิสำหรับนายแล้วพวกเรากับฟาฟเนอร์สิ่งไหนสำคัญกว่ากัน"ที่ถามไปเช่นนั้นเพราะอยากเข้าใจในความเปลี่ยนไปของเขา โซชิมักพูดเหมือนกับว่าฟาฟเนอร์สำคัญกว่าทุกสิ่งแต่ผมก็ไม่แน่ใจจึงได้ถามเช่นนั้น

 

"...ฟาฟเนอร์ไงล่ะ"ราวกับทุกอย่างหยุดนิ่งลง ทุกสิ่งที่เคยสร้างมาด้วยกันพังทลายลง ความเชื่อใจที่เคยเชื่อกลายเป็นเพียงคำโกหก เส้นทางที่เคยคิดว่าได้เดินร่วมกันขาดสะบั้นลงจนผมคิดว่า เราคงไม่อาจร่วมเดินกันได้อีกต่อไป

 

ในเช้าวันต่อมาผมก็ได้ออกจากเกาะไป.... โดยหวังเพียงแค่อยากจะพบในสิ่งที่โซชิเคยพบ อยากจะมองในสิ่งที่โซชิเคยมอง เพื่อว่าจะได้เข้าใจเขามากขึ้น

 

ทว่าผมกลับถูกจับไปที่ฐานทัพโมลโดว่าหรือฐานของกองทัพมนุษย์ที่นั่นผมได้แต่ไตร่ตรองในทางเลือกอื่นนอกจากการต่อสู้ แต่มันจะมีหรือสำหรับผมน่ะ แล้วผมก็ได้พบกับผู้ที่ไม่คิดว่าจะได้พบ

 

คุณแม่...

 

ไม่สิหากพูดให้ถูกคือเฟสตูมรูปแบบมาสเตอร์ที่ดูดกลืนคุณแม่เข้าไปมากกว่า เฟสตูมตนนั้นได้มอบมาร์คไซน์ให้กับผมและเธอก็ถูกเฟสตูมอีกตัวหนึ่งกลืนกินเข้าไป ภาพของผู้ที่มีใบหน้าของคุณแม่ถูกกลืนกินเข้าไปทำให้ผมคลั่งและเข้าจัดการมันอย่างเดือดดาล

 

ผมทำให้พื้นที่รอบข้างกลายเป็นลาวาและดูดกลืนพวกเฟสตูมเข้าไปอย่างไม่รู้ตัว แล้วผมก็จมลงสู่ห้วงแห่งความคิด ภาพของโซชิที่มีผ้าพันแผลที่ตาซ้ายผุดขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับการปรากฏตัวของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งผมมารู้ทีหลังว่าเธอคือน้องสาวของโซชิชื่อ สึบากิ

 

สึบากิได้บอกเล่าถึงความรู้สึกของโซชิให้ผมฟังและถามผมว่า"เธอน่ะอยากจะมีตัวตนหรืออยากจะหายไป...."

 

คำตอบนั้นผมไม่รู้หรอกเพราะตลอดมาผมคิดแต่ว่าไม่อยู่เสียจะดีกว่า แต่เมื่อได้รับรู้ถึงความรู้สึกของโซชิความคิดของผมก็เปลี่ยนไปผมอยากจะ...คุยกับโซชิอีกสักครั้ง

 

ผมกำลังเรียกร้องในสิ่งที่ต้องการจริงๆ ทั้งที่รู้ตัวมาตลอดแต่แกล้งทำเป็นไม่รู้ คิดมาตลอดว่าอยากหายไปทั้งที่จริงแล้วผมอยากจะมีตัวตนอยู่ที่นี่ต่างหาก ผมอยากจะอยู่ที่นี่....อยากจะเป็นกำลังให้กับโซชิ....อยากจะพูดคุยกับเขาอีกครั้ง....

 

ความรู้สึกนี้แหละที่ผลักดันให้ผมกล้าที่จะกลับมายังเกาะแห่งนี้ซึ่งตอนนี้ผมได้รู้แล้วว่า มันคือสถานที่ซึ่งผมไม่อาจไม่อาจแยกจากมาได้อีกแล้ว...

 

มือของผมนั้นกำคำตอบของตนเองเอาไว้แน่น คำตอบที่ผมจะไม่มีวันเสียใจ จะไม่หลบเลี่ยงที่ทำเพียงแค่เฝ้าดูอยู่ห่างๆอีกแล้ว คราวนี้แหละที่ผมจะเผชิญหน้าเข้าต่อสู้กับอดีตนั้น

 

โซชิ...โซ่ที่พันธนาการนายเอาไว้ นายไม่จำเป็นต้องแบกรับมันไว้เพียงคนเดียวอีกต่อไปแล้ว

 

ตลอดมานายแบกรับความเจ็บปวดไว้เพียงผู้เดียว...เพราะงั้นคราวนี้แหละที่ฉันจะแบกรับมันเอาไว้บ้าง

 

ท้องฟ้าสีครามนี้ปีกของผมได้ตื่นขึ้นจากการหลับไหลและทะยานขึ้นไปอีกครั้ง โผบินอย่างอิสระสู่สถานที่อันศักดิ์สิทธิ์ไร้ซึ่งมลทินและความสิ้นหวังทั้งปวง อยากจะใช้มือทั้งสองข้างของผมช่วยเหลือนายและทุกคนจากความสิ้นหวัง จะไม่มีวันทำให้มันเกิดรอยแผลขึ้นมาอีกต่อไปแล้ว....