[Fic naruto] นี่แหละชีวิตของฉัน

          "ยัยโหนกชมพูจะดูหนังไม่ใช่หรอไปสิยืนบื้อ!! ทำไมอยู่อีก ไป!!!" ซาสึเกะเห็นนารูโตะหอมแก้มซากุระก็รีบเข้ามาเอาแขนกอดคอแล้วพาเดินไปทันที
          "บอกให้รักนวลสงวนตัวทำไมไม่ฟังห๊ะ" เดินไปก็สอนไปซากุระ
          "นี่นาย... นี่อะไรของนายเนี่ย ปล่อยฉันสิ ปล่อย!!" ซากุระสบัดมือออกจากซาสึเกะแล้วหยุดเดินพร้อมมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง
          "บอก!แล้วใช่ไหมให้รักนวลสงวนตัวทำไมไม่ฟัง ห๊ะ! ปล่อยให้ผู้ชายมาหอมแก้มง่ายๆ ได้ไง" ซาสึเกะพูดอย่างโมโห
          "หึ๊? ทำอย่างกับว่านายหึง!? ฉันอย่างไงอย่างงั้นแหละ" ซากุระหลี่ตามองพร้อมยื่นหน้าเข้าไปใกล้
          "ฉันเนี่ยนะ!จะหึงเธอ หึ ไม่มีทาง คนอย่างฉันเนี่ยนะ หึ ไม่ใช๊" ซาสึเกะดันหน้าซากุระให้ออกห่าง
          "หรอย๊าาา อ๊ะ!? ถึงว่าชอบเข้ามาหาฉันที่ห้องอยู่เรื่อย ตกหลุมรักฉันขึ้นมาแล้วละซิ๊" ซากุระรากเสียงยาวใส่ ทำเอาซาสึเกะหน้าขึ้นสีเล็กน้อย
          "คนอย่างฉันไม่มีวันตกหลุมรักเธอหรอก หน้าผากก็โหนก ตัวก็เตี้ย หน้าอกก็แบน ไม่เห็นมีอะไรน่าพิศสมัยเลย" ซาสึเกะกลับมาทำหน้านิ่งเหมือนเดิม
          "ชิ ฉันไม่คุยกับนายแล้ว เชอะ" ซากุระสบัดหน้าพร้อมเดินหนีแต่ด้วยความไม่ระวังทำให้เธอหันไปชนกับใครคนหนึ่งอย่างจัง
          "โอ๊ย!? ขอโทษค่ะฉันไม่ทะ... ซะ..ซา...โซ.ริ" ซากุระเบิกตากว้างตกใจที่เจอชายร่างสูงผมแดงนัยตาสีน้ำตาลไหม้
          "ไม่เจอกันนานเลยนะ ซา กุ ระ" ชายตรงหน้าเรียกชื่อเธอช้าๆ เน้นๆ ซากุระตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง
          "คะ..ค่ะ สะ..หวัดดีค่ะ พี่ซาโซริ" ซากุระตอบถอยหลังมาหาซาสึเกะ
          "ทำไมทำท่าตกใจอย่างนั้นละ หื้อ" ซาโซริเอามือมาจะจับปลายคางซากุระพร้อมก้มหน้าลงมาใกล้หน้าเธอ
 
หมับ
 
          "จะทำอะไรไม่ทราบ" ซาสึเกะคว้าข้อมือของซาโซริไว้ก่อนจะถึงหน้าซากุระพร้อมดึงเธอมาอยู่ด้านหลัง
          "แล้วนายเป็นใคร อ๋อ... คู่ขาคนใหม่หรอซากุระ เข้าใจหาดีนิ ดูดีแถมท่าทางจะรวยด้วยคงสมหวังแล้วสินะ" ซาโซริดึงมือกลับมาก่อนจะหันไปพูดเหยียดใส่ซากุระ
          "เอ่อ... คือ..." ซากุระอึดอัดเล็กน้อยไม่รู้จะตอบอะไร
          "ไม่ใช่อย่างที่นายพูดหรอก ถึงจะใช่แล้วนายจะทำไม ไอ้ซาโซริ" อิโนะที่พึ่งเดินมาก็ตอบกลับ
          "ยัยนี่อีกแล้วหรอ" ซาโซริหันหน้าไปตามเสียง
          "ไม่เจอกันนานหายไปไหนมาละ อ๋อ... หรือว่าไปติดคุกมาละถึงได้หายไปนาน" อิโนะเดินมาอยู่ระหว่างซาสึเกะกับซาโซริดันตัวซาโซริออกให้ห่างจากทั้ง 2 คน
          "ปากดีเหมือนเดิมเลยนะยัยแสบ ไปก็ได้ ซากุระสุดที่รักไว้เราเจอกันใหม่นะพี่อยากคุยกับเราแบบแนบเนื้อจะได้สนิทกันเหมือนกับตอนนั้น ส่วนเรื่องพ่อกับแม่ของเธอฉันขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้ไปร่วมแสดงความยินดีในวันเผานะ หึๆ ไปละบ๊าย" ซาโซริเดินโบกมือให้แล้วเดินไปพร้อมกับสาวสวยที่มาด้วยกัน
          "ฉันว่าที่น่าสงสัยที่สุดก็ไอ้หัวแดงนี่แหละ" อิโนะพูดอย่างโมโห
          "ชะ..ช่างเขาไปเถอะขะ..เขาก็ทำได้เท่านี้แหละ" ซากุระยังคงตกใจอยู่
          "แกไม่เป็นไรใช่ไหมไอ้หมอนั้นมันทำอะไรหรือเปล่า" อิโนะมองสำรวจร่างซากุระ
          "มันเป็นใครทำไมพูดจาแปลกๆ แบบนั้น" ซาสึเกะถามดูเหมือนว่าอิทาจิก็ทำท่าสงสัยเช่นกัน
          "ไม่มีอะไรหรอ เอ่อ... จะดูหนังไม่ใช่หรอ ไปสิเดี๋ยวฉันไปเลือกให้รอแป๊บนะ" ซากุระเดินไปต่อแถวทันที 2 พี่น้อง อุจิวะ จึงหันไปมองหญิงสาวอีกคนที่ยืนอยู่เป็นตาเดียว
          "เอ่อ.. อยากรู้กันสินะ ว่าหมอนั้นเป็นใคร เอาเป็นว่าหมอนั้นมันเป็นคนที่เลวมากคนหนึ่ง โดยเฉพาะกับซากุระ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่า 2 คนนั้นเคยมีเรื่องอะไรกัน ซากุระไม่ยอมบอก ซากุระบอกแต่เพียงว่า เป็นสิ่งที่ต้องชดใช้ให้กับหมอนั้น หมอนั้นคอยรังแกซากุระมาโดยตลอด ก็มีพวกฉันนี่แหละคอยช่วยอยู่ห่างๆ" อิโนะบอกถึงสิ่งที่ตนรู้มาให้กับ 2 พี่น้องซาสึเกะยังคงติดใจอยู่ 'เรื่องอะไรกันต้องเป็นเรื่องที่ร้ายแรงมากๆ เลยสินะถึงยอมมันถึงขนาดนี้' ซาสึเกะคิดในใจ
          "นี่ฉันได้ตั๋วมาแล้วนะเราไปดูกันเถอะ" ซากุระกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาพร้อมกับท่าทางสดใสเหมือนเดิม
          "เรื่องอะไรวะ แกถึงได้ร่าเริงแบบนี้" อิโนะถามดูจากท่าทางของเพื่อนสาวที่กระดี๊กระด๊าต้องเป็นเรื่องแนวนั้นแน่ๆ
          "นี่ไง" ซากุระยื่นตั๋วมาให้ดู
          "ห๊ะ Insidious Chapter 2!!?" ทั้ง 3 พูดไม่สิตะโกนออกมาพร้อมกัน
          "เบาๆ ซิเขามองกันใหญ่แล้ว" ซากุระรีบห้ามทั้ง 3 ทันที
          "นี่เธอโรคจิตปะเนี่ยดูหนังแนวนี้เนี่ยนะ" ซาสึเกะพูดออกมาพร้อมมองดูตั๋วในมือของร่างบาง
          "ก็จิตใจฉันตอนนี้มันหดหู่นิมันก็ต้องหาอะไรกระตุ่นกันหน่อยจะได้ลืม" ซากุระพูดหน้าออกเซ็งๆ แล้วเดินไป
          "แล้วทำไมไม่ดูแนว เอ่อ..แบบ น่ารักกุ๊กกิ๊กอะไรอย่างนี้ละ" อิทาจิพูดเสริม
          "ตามใจมันเถอะค่ะ มันจะได้กลับมาสดใสอีกครั้ง ทุกครั้งที่เจอหมอนั้นนี่คือสิ่งที่เรียกวิญาณของซากุระกลับมาได้" อิโนะอธิบายให้ฟังก่อนจะเดินตามหลังซากุระไปเพื่อเข้าโรงภาพยนตร์
          "แล้วเจอหมอนั้นบ่อยไหม" ซาสึเกะกระซิบถามอิโนะ
          "ไม่นะแล้วแต่ดวงนานๆ จะแจ๋แอ๋กันที หมอนั้นไม่ได้ตามติดหรอก แค่ถ้าเจอที่ไหนก็จิตใส่ซากุระที่นั้นไม่ก็ลวนลามซากุระ ซากุระมันก็ยอมไม่ขัดขืนแต่อย่างใด ถามกี่ที่ก็บอกว่า คือสิ่งที่ต้องชดใช้" อิโนะตอบอย่างเหนื่อยใจ
          "นี่ไม่ต้องไปพูดถึงเขาแล้ว ฉันขอร้องละนะ" ซากุระหยุดเดินพูดโดยไม่หันมามองซาสึเกะเดินไปขนาบข้างก็ต้องตกใจเล็กน้อยเพราะเธอกำลังร้องไห้ ก่อนซากุระจะเดินเข้าประตูโรงหนังไป
          "นี่เธอ..." ซาสึเกะเรียกเบาๆ ซากุระหันมายิ้มให้พร้อมยกมือเช็ดน้ำตาออก
          "มีอะไรหรือเปล่า ซาสึเกะ" อิทาจิเดินมาถามเพราะเห็นซาสึเกะหยุดเดินแล้วทำท่าตกใจ
          "อะ ห๊ะๆ ปะ..เปล่าไม่มีไรไปกันเถอะ" ซาสึเกะดึงสติกลับมาก่อนจะตอบออกไป
 
หลังออกมาจากโรงหนัง
 
          "อ้า... สบายใจจังนี่อิโนะพวกเราไปกินขนมเค้กร้านประจำกันดีกว่า" หลังจากออกมาซากุระก็กลับมาสดใสร่าเริงเหมือนเดิม ทำเอาซาสึเกะถึงกับแปลกใจกับอาการของเธอ
          "จ๊าๆ ไปเดี๋ยวฉันเลี้ยงเองเอาให้เต็มที่ไปเลย" อิโนะตอบด้วยความร่าเริงไม่แพ้กัน
          "พี่อิทาจิกับนายจะไปด้วยกันหรือเปล่า" ซากุระหันไปถามคู่พี่น้อง
          "พี่ไปด้วยเผื่อไอ้ให้หมอนั้นมันมาอีกพี่จะช่วยเอง" อิทาจิกอดอกตอบเหลือบตามองเจ้าน้องชายเล็กน้อย
          "ดีใจจังพี่อิทาจิไปด้วย งั้นพี่เลี้ยงพวกฉันนะน๊าาาา" ซากุระกอดแขนทำหน้าอ้อนๆ เป็นแมว พร้อมเอาคางถูๆ ที่แขนไปมา อิทาจิมองการกระทำนั้นถึงกับเขินหน้าแดงเล็กน้อย
          "จ๊าาา... พี่เลี้ยงเองก็ได้ตัวเล็กๆ แบบนี้จะกินซักเท่าไหร่เชียว" อิทาจิเอามือบีบจมูกซากุระไปมาอย่างหมันเคี้ยว
          "อย่ายุ่งกับพี่ชายฉัน" ซาสึเกะมองหน้าอิทาจิพร้อมกระชากแขนซากุระออกมาจนเธอทลาไปโดนกับแผ่นอกของเขา
          "ร้านอยู่ไหนนำไปสิ" ซาสึเกะถามต่อ
          "หวงจริงๆ เลยนะพี่ชายเนี๊ย นี่นายถามจริงๆ เถอะนะคิดอะไรกับพี่อิทาจิมากกว่าพี่ชายหรือเปล่าเนี่ยเหอะ" ซากุระทำหน้าหงุดหงิดปนสงสัยเล็กน้อย
          "เรื่องของฉันบอกมาสิหรือไม่กินแล้วจะได้กลับ" ซาสึเกะตัดบท
          "เอ่อๆ อยู่ทางนี้" ซากุระชี้นิ้วไปตามทางอย่างเลี่ยงไม่ได้ แล้วร่างสูงก็ลากร่างบางไปทันทีโดยไม่รอพี่ชายตนเลย
          "อ้าว? ทำท่าหวงพี่ชายแล้วไหงลากซากุระไปแบบนั้นตกลงหวงใครกันแน่?" อิโนะพูดไล่หลังทั้ง 2
          "น้องชายฉันก็เป็นแบบนี้แหละ พวกซินเดเละนะ" อิทาจิพูดกับอิโนะทำหน้าเหนื่อยใจกับน้องชายเล็กน้อย
          "แล้วพี่จะเป็นเหมือนน้องหรือเปล่านะ" อิโนะพูดออกมาลอยๆ
          "ฉันไม่เหมือนมันหรอก ถ้าฉันชอบใครรักใครฉันก็บอกตามตรงแต่อาจช้าหน่อยต้องให้แน่ใจก่อน ถ้าชัดเจนกับความรู้สึกแล้วละก็ ฉันรุกแบบไม่ยั้งแน่นอน เธอเองก็เตรียมตัวไว้ด้วยละ เพราะฉันถูกใจเธอ" อิทาจิเดินมาหอมแก้มอิโนะแล้วเดินไปอย่างเร็ว อิโนะยืนอึ่งกับการรุกแบบจู่โจมของอิทาจิ 'คนอะไรชอบฉวยโอกาสที่สุด' แล้วอิโนะก็เดินตามไปอย่างหงุดหงิด
 
          "รับเค้กอะไรกันค่ะ" พนักงานเสริฟเข้ามาในห้องอาหารแล้วถามร้านนี้ใช่ฉากกั้นทำเป็นห้องเล็กๆ แบบส่วนตัว
          "เอ่อ... เอาสตอเบอร์ชีสเค้ก เพิ่มซอสสตอเบอร์ด้วยนะค่ะ" ซากุระบอกคนแลก
          "ผมเอาเค้กช็อกโกแลตฟรั้งครับ" ซาสึเกะเป็นคนต่อมา
          "ผมเอาเหมือนน้องผมชมพูครับ" อิทาจิบอกพนักงานชี้มือมาที่ซากุระ
          "ฉันเอาเค้กวานิลาจ๊ะ" อิโนะบอกพนักงานพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะโค้งหัวให้แล้วเดินไป รอไม่นานเค้กที่สั่งไว้ก็มา
          "อ๊าาาา มาแล้ว...(*-*)... ลงมือกันเลยนะค่ะร้านนี้รับประกันความอร่อย ทั้งหอมทั้งหวาน" ซากุระดี๊ด๊าสุดๆ พูดพร้อมยกดมแล้วกินให้ดูว่ามันอร่อยขนาดไหน
          "ครับๆ เห็นเธอกินได้แบบนี้พี่ก็สบายใจแล้วเอาลงมือกันเลย ถ้าช้าพี่ว่าเด็กหัวชมพูได้แย่งกินแน่" อิทาจิพูดมองหน้าซากุระที่กินของตนใกล้หมด เหลือบตามามองจ้องที่เค้กของเขาแบบตาไม่กระพริบ
          "ยัยเบ้อ ดูดินี่กินยังไงให้เลอเห้อ" ซาสึเกะยื่นมือมาเช็ดซอสสตอเบอรี่ที่มุมปากซากุระแล้วดูดนิ้วที่เช็ดปากเธอเพื่อทำความสะอาด แล้วหันไปกินของตนต่อ ซากุระหน้าแดงเล็กน้อย
          "นายเองก็เหมือนกันแหละมาว่าฉันเลอเหมือนกัน มาเช็ดให้" ซากุระเอื่อมมือเอานิ้วโป้งเช็ดที่มุมปากของซาสึเกะเบาเรียวปากที่นุ่มโครงหน้าที่หล่อเธอชะงักมองหน้าเขาอยู่ครู่หนึ่งเมือนต้องมนต์
          "แต๋ะอั๋งฉันหรือไง" ซาสึเกะเห็นว่าซากุระเช็ดอยู่นานก็ถามกับไป ซากุระได้สติรีบดึงมือกลับแต่ซาสึเกะจับไว้อยู่ ก่อนจะดูดคราบช็อกโกแลตที่ติดกับนิ้วเธอแล้วหันไปกินเค้กของตนต่อ ซากุระก็ยิ่งหน้าแดงเข้าไปอีก 'โอ๊ย! อีตาบ้าชอบทำให้ฉันหวั่นไหวอยู่เรื่อย' เธอคิดในใจก่อนจะก้มหน้ากินเค้กต่อไปพลางเหลือบมองหน้าซาสึเกะไปด้วย
          "ฉันว่าน้องของพี่ก็รุกแรงเหมือนกันนะ" อิโนะกระซิบกับอิทาจิหลังมองทั้งคู่อยู่นาน
          "พี่ก็ว่างั้น แต่ของฉันนะเพิ่งเริ่ม" อิทาจิยักคิ้วให้พร้อมมองเข้าไปในตาของอิโนะเธอทนสายตาจริงจังบวกเจ้าเล่ห์ไม่ไหวเลยก้มหน้ากินเค้กต่อไป
          "มองอะไรยัยโหนกชมพู" ซาสึเกะเมื่อรู้ว่าถูกมองก็ถาม
          "เรียกให้มันดีๆ หน่อยสิ ฟังแล้วมันทะแม่งๆ" ซากุระตอบ
          "เอ่อๆ แล้วมองฉันทำไมเห็นมองอยู่ตั้งนาน"
          "ก็เปล่าไม่มีอะไรกินๆ ไปเห้อน่า" ซากุระตักเค้กเข้าปากก่อนจะมองเค้กในจานของซาสึเกะ
          "อ๋อ... อยากกินละซิกินไหมจะให้กิน" ซาสึเกะถาม ซากุระพยักน้าเล็กน้อย ซาสึเกะตักเค้กทำท่าจะยื่นให้ซากุระอ้าปากรอรับ แต่ก่อนเค้กจะถึงซาสึเกะก็หันกลับมาใส่ปากตนทันทีซากุระเหวอเล็กน้อยก่อนจะย้นจมูกใส่แบบไม่พอใจ
          "ชิ ไม่เห็นอยากกินเลย เชอะ" ซากุระหันหน้าตรงมองมาที่อิโนะ
          "ทำเป็นงอนอยากกินขนาดนั้นเลยหรองั้นเอาอย่างนี้ก็ได้" ซาสึเกะตักเค้กชิ้นสุดท้ายขึ้นมาซากุระมองด้วยหางตาก็ยิ้มเล็กน้อยดีใจที่เจ้านายง้อ แต่พอยกขึ้นมาซาสึเกะก็เอาเค้กเข้าปากตนไปซากุระถึงกับหน้างออีกรอบ แต่แล้วอยู่ๆ ซาสึเกะก็จับหน้าซากุระหันมาประกบปากจูบพร้อมดันเค้กที่ตนเคี้ยวเข้าไปในปากซากุระ ซากุระพยายามเอามือดันหน้าซาสึเกะออกแต่ไม่เป็นผลจนเธอต้องกลืนเค้กที่เขาป้อนไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่ซาสึเกะยังคงจูบเธออยู่อย่างนั้นถึงแม้เขาจะดันเค้กหมดแล้วตอนนี้เขาดุนลิ้นเข้าไปแทน ซากุระเริ่มเคลิ้มมือซากุระที่ดันอกอยู่ตอนนี้เปลี่ยนมากำเสื้อเขาไว้แน่นและดึงเขาหาตัวเล็กน้อย
          "ห๊ะ!!...(O[    ]O)..." อิโนะกับอิทาจิร้องออกมาพร้อมกัน อิทาจิที่กำลังตักเค้กเข้าปากถึงกับทำช้อนหล่นแต่เสียงนั้นไม่สามารถหยุดซาสึเกะได้ ซากุระได้สติมาอีกครั้งรวบรวมแรงที่มีแล้วผลักซาสึเกะออกไป
          "แฮ่กๆ เป็นไงอร่อยไหม" ซาสึเกะหอบเล็กน้อยก่อนจะถามซากุระ
          "อีตาบ้า ฉวยโอกาสกับฉันอีกแล้ว" ซากุระตอบกลับหน้าแดงสุดๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนทำท่าจะวิ่งออกไป เพราะความอาย
          "เดี๋ยวก่อนนะ อีกแล้วหมายความว่าไง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอ" อิทาจิถาม
          "ก็อะนะ" ซาสึเกะตอบหน้าตาเฉยคว้าข้อมือซากุระไว้
          "อะนะ?" อิโนะทวนคำนั้น
          "ฉันอิ่มแล้วกลับกันได้ยัง" ซาสึเกะมองนาฬิกาบอกเวลาราวๆ 3 ทุ่ม ก่อนจะลุกแล้วพาซากุระออกไป
          "เอ่อ.... ดูเหมือนว่ามันจะแรงกว่าฉันจริงๆ" อิทาจิพูดกับอิโนะ
          "ก็ว่างั้นไปกันเถอะค่ะ ฉันเองก็ต้องกลับแล้วเช่นกัน" อิโนะตอบก่อนจะพากันออกไปแล้วแยกย้ายกันกลับบ้าน