[Fic naruto] นี่แหละชีวิตของฉัน

          "คุณมาดาระ ฉันขอตัวกลับก่อนนะค่ะจะ 3 ทุ่มแล้ว" เสียงใสดังขึ้นหลังเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานมีผู้เป็นนายนั่งก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่
          "ฉันยังไม่กลับเธอจะกลับไปก่อนได้ไง เป็นเลขาต้องอยู่คอยช่วยงานฉันสิ" มาดาระก้มหน้าทำงานพร้อมพูดโดยไม่มองหน้า
          "แต่ฉันจะกลับไปหาละ...." รินหยุดพูดกลืนเสียงลงไปในคอ
          "ไปหาใคร?" มาดาระเงยหน้าขึ้นมา
          "เรื่องส่วนตัวค่ะ แล้วคุณจะกลับเมื่อไหร่ค่ะ" รินเปลี่ยนเรื่องทันที
          "เรื่องของฉัน ออกไปทำงานของเธอได้แล้ว" รินออกมานั่งโต๊ะทำงานของตน
          "เอาแต่ใจไม่เปลี่ยนเลยให้ตายสิ" รินบ่นถึงคนในห้องที่นั่งทำงานอยู่
          'อย่าว่าฉันลับหลัง' เสียงออกมาจากโทรศัพย์ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ 'โธ่ ว่าในใจก็ได้ชิ' รินคิดในใจ
          'ในใจก็ไม่ได้' เสียงดังออกมาจากโทรศัพย์อีกครั้ง 'ไม่ว่าก็ได้'
          'ดีมาก จะกลับก็กลับไปได้เลย ฉันเองก็จะกลับแล้วเหมือนกัน' มาดาระบอกอีกครั้งก่อนจะตัดสายไป รินนั่งเก็บของใส่กระเป๋าพร้อมงานเพื่อกลับไปทำที่บ้าน
          "นี่เธอ มาดาระแฟนฉันอยู่ในห้องทำงานใช่ไหม" หญิงสาวผมแดงเดินหน้าเชิดเข้ามาในห้อง พร้อมเน้นคำว่า 'แฟน'
          "อยู่ในห้องค่ะคงกำลังรอคุณอยู่" รินพูดหน้านิ่ง
          "อย่าให้ฉันรู้นะว่าเธออ่อยหรือให้ท่าแฟนฉันไม่งั้นเธอโดนดีแน่" คารินจ้องหน้าพูด
          "ค่ะ ฉันไม่ทำตัวแบบคุณหรอค่ะ สบายใจได้" รินเองก็ตอบกลับไปเจ็บแสบเหมือนกัน ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทิ้งคารินยืนกำหมัดทำเสียงฟิดฟัดในลำคอ ก่อนจะเข้าไปหามาดาระในห้อง
 
ด้านรินหลังจากกออกมาจากในห้อง
 
          "ทำไมต้องให้ฉันมาเป็นเลขาคุณด้วย" รินพูดพร้อมเอามือปาดน้ำตาออกเดินออกมาจากลิฟ
          "รินยังไม่กลับอีกหรอ" เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นจากด้านหลัง
          "คาคาชิ มาทำอะไรหรอ" รินถามขณะหันหลังไปตามเสียงเรียก
          "มารอสาวๆ แถวนี้ไงครับ" คาคาชิพูดขณะยังคงยืนกอดอกเอาหลังพิงกำแพงระหว่างลิฟ
          "พูดอะไรก็ไม่รู้ฉันลูกหนึ่งแล้วน่ะ ไม่ใช่สาวซะหน่อย" รินพูดหน้าขึ้นสีเล็กน้อย
          "ใครว่าผมมารอคุณ" คาคาชิแกล้งพูดแล้วมองเลยไปทางสาวๆ ที่เดินอยู่ตรงทางเดินหน้าเคาร์เตอร์ของโรงแรม พร้อมยักคิวหลี่ตาส่งยิ้มให้สาวๆ กลุ่มนั้น
          "งั้นฉันไปแล้วนะ บ๊าย" รินเดินไปทันที
 
หมับ
 
          "อย่างอนสิผมมารอคุณนั้นแหละ พอดีไปหาฮานะมา เท็นเท็น บอกว่าคุณยังทำงานอยู่ยังไม่กลับก็เลยมารอเนี่ยแหละ เดี๋ยวผมไปส่งน่ะ ให้สาวสวยกลับบ้านคนเดียวอันตราย" คาคาชิจับข้อมือของรินไว้
          "ค๊าาา หึๆ ทำเหมือนตอนคุณจีบฉันใหม่ๆ เลยน่ะ" รินพูดกลั่วหัวเราะ
          "นั้นมันอายุ 18 ตอนนี้คุณ 28 แถมมีลูกหนึ่ง ต้องรุกให้หนักกว่าเดิม ต้องเข้าทางลูกด้วยแม่ของเขาจะได้ชอบจริงไหม" คาคาชิพูดพร้อมมองหน้าทำเอารินเขินเลยทีเดียว
          "พอแล้วค่ะ เราไปกันเถอะเจ้าฮานะคงคิดถึงฉันแย่แล้ว" รินหลบหน้าแล้วพูด
          "ครับ" คาคาชิเดินตามรินไป
 
ติ้ง
 
          "หึ คิดว่าจะรีบไปไหนที่แท้กลัวคู่ขาเก่ารอนานนี่เอง" มาดาระออกมาจากในลิฟเห็นคาคาชิเดินตามรินไปก็พูดขัด รินเดินไปด้านหลังคาคาชิกระชับเสื้อเข้าไว้แน่น
          "คุณมาดาระ ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับรินอย่าพูดมากดีกว่าครับ" คาคาชิออกโรงปกป้อง
          "หึ ฉันว่าฉันรู้จักรินมากกว่านายนะ" มาดาระพูดมองหน้าริน รินทำได้แค่หลบอยู่หลังคาคาชิไม่กล้ามองหน้าคนพูด
          "เราอย่าไปยุ่งกับพวกเขาเลยค่ะคุณ พวกเขาก็เป็นคนรักกันจะใหม่หรือเก่ายังไงเขาก็รักกัน" คารินพูดพร้อมกอดแขนมาดาระไว้
          "ก็ได้ครับ เราก็ไปกันมั้งดีกว่านะครับ คาริน" มาดาระหอมแก้มคารินไปหนึ่งทีแต่สายตาอยู่ที่ริน รินมองการกระทำของเขาก่อนจะหลบตาไปคาคาชิเห็นดังนั้นก็รีบพารินออกมาทันที
          "หึ"
          "มีอะไรน่าดีใจหรอค่ะ" คารินถามเพราะมาดาระหัวเราะออกมาในลำคอเบาๆ
          "ไม่มีอะไร คุณจะไปกินข้าวไม่ใช่หรอ หรือไม่ไปแล้วผมจะได้กลับ มีงานต้องทำอีกเยอะ" มาดาระตอบหน้านิ่งคล้ายๆ คนไม่พอใจ
          "ไปสิค่ะ" แล้วทั้งคู่ก็เดินกันออกไป
 
ตัดมาทางริน
 
          "ยังลืมเขาไม่ได้หรอริน ดูๆ แล้วเขาเองก็ยังแคร์คุณอยู่ ทำไมไม่ลองคุยกันดีๆ ละ" คาคาชิถามขณะขับรถไปส่งริน
          "เขานะหรอ หึ ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดหรอคาคาชิ ฉันรู้จักเขาดี" รินพูดมองไปข้างทาง
          "แต่คุณน่าจะบอกขะ...."
          "พอเถอะคาคาชิไม่ต้องพูดแล้วมันเป็นแค่อดีตเท่านั้น ถึงบ้านแล้วลงไปดื่มกาแฟก่อนไหม" รินพูดขณะมองไปที่บ้านของตน
          "ก็ดีจะไปเล่นกันฮานะด้วย หวังว่าคงยังไม่นอนหรอนะ" คาคาชิหยุดเครื่องเตรียมลงรถ
          "เจ้าฮานะนอนดึกจะตายยังไม่นอนหรอ ไปกันเถอะค่ะ" รินพูดพร้อมลงมาจากรถ
          "พี่รินมาแล้ว ฮานะดูสิแม่เรามาแล้วนะ" เท็นๆ อุ่มเด็กน้อยวัยแรกเกิดออกมาหน้าบ้านเด็กน้อยยิ้มดีใจเหมือนรับรู้ถึงการมาของแม่
          "มาให้แม่หอมแก้มให้หายคิดถึงหน่อยเร็ว" รินก้มหน้ามาหอมแก้มเด็กน้อยเบาๆ กลัวว่าแก้มนั้นจะช้ำ
          "พี่คาคาชิก็มาเข้าบ้านก่อนสิค่ะ" เท็นเท็นอุ้มเด็กน้อยนำเข้าไปในบ้าน ทั้งหมดก็เข้าไปในบ้านที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น
 
ตัดมาทางซากุระ
 
          "โอ๊ยยังจุกๆ อยู่เลย" ซากุระค่อยๆ นั่งลงบนเตียงหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ
          "กินนี่ซะสิ"
          "ห๊ะ!! นายเข้ามาในห้องฉันอีกแล้วนะ" ซากุระหันไปบนเตียงด้านขวาเจอซาสึเกะนอนอย่างสบายใจบนเตียง
          "กินซะสิ" ซาสึเกะยืนยามาให้ซากุระรับมาแล้วมองยาในมือ 'ยาอะไรเนี่ยกินได้จริงๆ หรอ' เธอคิดในใจ
          "ยาแก้ปวดกับอักเสบ เห็นบอกว่าปวดๆ กลัวว่าจะมาตายในบ้านเลยเอามาให้" ซาสึเกะตอบหน้านิ่ง
          "อืมขอบใจนะ ว่าแต่นายเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่"
          "ตั้งแต่เธอกำลังใส่เสื้อผ้าหลังเดินออกมาจากห้องน้ำนะ" ซาสึเกะพูดหน้านิ่ง แต่แก้มซากุระแดงจนไปถึงหูแล้วจะอะไรนะหรอก็ตอนที่ใส่เสื้อผ้าเธอปลดผ้าขนหนูออกหมดเลยนะสิเหลือแต่ตัวเปล่าๆ เท่านั้น
          "มองไปเมื่อกี๊คิดว่ามองผู้ชายด้วยกันซะอีก แบนราบเรียบเท่ากันซะขนาดนั้นทั้งด้านหน้าด้านหลัง เมื่อกี๊มองตั้งนานกว่าจะแยกได้ว่าไหนหน้าไหนหลัง" ซาสึเกะพูดหน้าตาเฉย
          "ชิ วันนี้ไม่มีอารมณ์จะทะเลาะด้วย เชิญนายกลับไปห้องนายได้แล้ว" ด้วยความเขินอายบวกโมโหที่โดนดูถูกเรื่องรูปร่างของเธอ เลยไล่เขาออกไป
          "ไปก็ได้อย่าลืมกินยาละ ฉันเป็นห่วง" ซาสึเกะลุกไปจากเตียงเดินออกทางประตู
          "อะไรเนี่ย" ซากุระหยิบกองกระดาษเช็ดชู่กองใหญ่ขึ้นมาดู บางแผ่นเป็นสีแดงๆ คล้ายๆ เลือด แต่ว่าบางแผ่นมันเหมือน.....
          "อ๋อ ผลของการมองเธอตอนใส่เสื้อ หัดรักนวลสงวนตัวบางก็ดีนะเธอนะ ที่สำคัญไม่ได้มีแต่เลือดกำเดาหรอกนะยังมี.." ซากุระรีบหยิบหมอนแล้วปาใส่แต่ซาสึเกะปิดประตูไปก่อน
          "ไอ้บ้า ไอ้ลามก... เป็นห่วงหรอ หึ" ซากุระยิ้มกับคำพูดนั้น
 
2 วันต่อมา
 
          "แล้วแกว่าใครวะซากุระ" อิโนะถามทันทีที่มาถึงตอนนี้พวกเขาอยู่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งเป็นที่ประจำของพวกซากุระ
          "ไม่รู้วะอิโนะแกก็รู้ว่าฉันไม่เคยมีศัตรูที่ไหนส่วนคนที่ฉันรู้จักก็มีไม่มาก" ซากุระตอบตามความคิดเธอไม่เคยปิดบังอยู่แล้ว
          "ไหนแกลองบอกคนที่แกรู้จักมาสิ" อิโนะถามต่อ
          "ก็มีแก นารูโตะ เท็นเท็น เนจิ ชิกามารุ คิบะ โจจิแล้วก็...." ซากุระหยุดพูดไป
          "ใคร?" อิโนะเร่ง
          "เปล่าไม่มีอะไรช่างมันไปเหอะ คงไม่ใช่หรอ"
          "ไม่ได้นะโว๊ยบอกมาเร็ว"
          "บอกว่าไม่มีอะไรไงละ นั่นนารูโตะมาแล้ว นารูโตะ! ทางนี้" ซากุระโบกมือทักนารูโตะ นารูโตะรีบเดินเข้าไปหาทันทีพร้อมกับ
          "ฮึ๊ หอมเหมือนเดิมเลย" นารูโตะหอมแกมซากุระแล้วพูด
          "...(-/////////-)...อีตาบ้า เอาอีกแล้วนะ" ซากุระเอามือจับแก้มตัวเอง
          "โทษทีลืมตัว มันชินอ่ะ" นารูโตะพูดไม่มีทีท่าว่าเขินแต่อย่างใด
          "อย่าลืมบ่อยนักสิเราเลิกกันแล้วนะ" ซากุระพูดกับนารูโตะ เธอกับเขาเคยคบกับรักกันมากด้วยแต่ยิ่งคบยิ่งเหมือนเพื่อนเหมือนพี่กับน้องเลยเลิกกันดีกว่า
          "ครับที่รัก อุ๊ย ลืม" นารูโตะหอมแก้มไปอีกที
          "พอเลยทั้งคู่ เราไปดูหนังกันดีกว่า" อิโนะพูดขัดทั้ง 2 เพราะถ้าไม่รีบขัดมีหวังไอ้หัวเหลืองนารูโตะได้จับซากุระจูบแน่
          "ให้เรา 2 คนไปด้วยสิ"
          "คุณอิทาจิ/ซาสึเกะ" 2 สาวพูดขึ้นมาพร้อมกัน
          "บอกแล้วว่าให้เรียกพี่อิทาจิ ถ้าเรียกคุณฉันจะจะ..."
          "พอแล้ว พี่ก็พี่" อิโนะรีบเอามือขึ้นปิดปาก อิทาจิเลยจูบที่ฝ่ามืออิโนะเบาๆ อิโนะรีบดึงมือกลับมาทันที
          "ว่าแต่พี่ดูหนังกับเขาด้วยหรอ" ซากุระถามอิทาจิ
          "นี่แน่ มาว่าพี่ไปดูด้วยนะอยากดูกับสาวๆ สวยๆ นะ" อิทาจิเขกหัวซากุระไปทีก่อนจะหันมองอิโนะ
          "เอ่อ.. ซัสจังฉันต้องไปซื้อของให้พี่เนจิอีกนะค่ะ คงอยู่ต่อไม่ได้แล้ว ขอตัวเลยแล้วกันนะค่ะ" ฮินาตะเดินตามหลังมา
          "ฮินาตะ สวัสดีครับ" นารูโตะรีบตรงไปหาฮินาตะทันที
          "แหม... เจอหญิงลืมฉันเลยนะ" ซากุระแซวเธอรู้ว่านารูโตะถูกใจฮินาตะ
          "หึงหรอ แต่เราเลิกกันแล้วนะ" นารูโตะรับมุก
          "ชิ แล้วนายจะไปกับฉันหรือจะไปกับหัวใจตัวเองละจ๊ะ" ซากุระแซวใหญ่ จนฮินาตะหน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อย
          "เอาไงดีละ มีตั้ง 2 ดวงแบบนี้เลือกไม่ถูกเลยอ่ะ ฮึ๊" นารูโตะเดินมาอยู่ข้างๆ ซากุระพร้อมหอมแก้มไปอีกที ฮินาตะมองยิ้มแห้งๆ ให้
          "ยัยโหนกชมพูจะดูหนังไม่ใช่หรอไปสิยืนบื้อ!! ทำไมอยู่อีก ไป!!!" ซาสึเกะเห็นนารูโตะหอมแก้มก็รีบเข้ามาเอาแขนกอดคอแล้วพาเดินไปทันที
          "บอกให้รักนวลสงวนตัวทำไมไม่ฟังห๊ะ" เดินไปก็สอนไปซากุระทำได้แต่เดินตามอย่างงง
          "เอ่อ... คือ พี่ไปก่อนนะฮินาตะ นารูโตะฝากฮินาตะด้วยนะไปส่งบ้านให้ที ส่วนเธออิโนะไปดู 2 คนนั้นเร็ว ไม่รู้ซาสึเกะมันโมโหหึงอะไรนักหนา เฮ้ออออ ไอ้น้องคนนี้" อิทาจิส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะเดินตามซาสึเกะกับซากุระไปช้าๆ
          "ฉันไปก่อนนะ ฮินาตะใช่ไหมยินดีที่ได้รู้จักอย่าคิดมาละ นารูโตกับซากุระมันแค่สนิทกันเฉยๆ นะ ไปแล้วนะโว๊ย นารูโตะบ๊ายยย" แล้วอิโนะก็เดินตามไปอีกคน
          "ไปกันดีกว่าครับ ฮินาตะ เมื่อกี๊แค่อยากแย่ให้ไอ้เป็ดมันหึงเฉยๆ นะ อย่าคิดอะไรมากเลยน่ะ" นารูโตะรีบแก้ตัวทันที
          "อ๋อ ค่ะ ฉันเองก็พอเดาได้ ซัสจังดูน่ารักดีนะ ไม่คิดว่าจะขี้หึงขนาดนี้" ฮินาตะยิ้มแบบสดใส่ให้ไป นารูโตะถึงกับโล่งที่เธอตรงหน้าเข้าใจ