[Fic naruto] นี่แหละชีวิตของฉัน
เขียนโดย 
Amhentai
วันที่ 30 กันยายน พ.ศ. 2556 เวลา 20.12 น.
แก้ไขเมื่อ 23 ตุลาคม พ.ศ. 2556 17.52 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
7) จุดเริ่มของภัยร้าย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"พี่ริน สวัสดีค่ะ"
"จ๊า ว่าไงซากุระ"
"วันนี้สินะค่ะที่พี่รินต้องย้ายไปเป็นเลขามาดาระนะค่ะ"
"จ้า พี่ว่าจะไปมาลาคุณอิทาจิเขาหน่อยน่ะ"
"หรอค่ะ เดี๋ยวนี้ฉันไม่ได้ไปเยี่ยมเจ้าฮานะเลย คิดถึงจัง เท็นๆ เองก็เงียบ วันเผาก็ไม่มา" ซากุระบ่นถึงเพื่อนสาวอีกคน
"พี่ขอโทษด้วยน่ะ วันนั้นคุณอิทาจิติดประชุมพี่ต้องตามคุณอิทาจิไปเลยให้เท็นๆ เลี้ยงฮานะะนะ"
"ไม่เป็นไรค่ะพี่ริน ฉันว่าให้อะไรๆ มันลงตัวก่อนกะว่าจะไปหาทั้ง 2 ด้วยตัวเองเลย"
"จ๊า" รินเอามือลูบหัวซากุระอย่างเอ็นดู
"ทำอะไรกันจะ 2 สาว"
"คุณอิทาจิ/พี่อิทาจิ" 2 สาวเรียกคนมาใหม่
"คาคาชิ" รินเรียกชื่ออีกคนที่มากับอิทาจิ
"หวัดดีรินไม่เจอกันนานเลยนะ สบายดีไหม"
"อะ..อืม จ๊ะ สะ..สบายดี"
"ว่าแต่ 2 คนรู้จักกันด้วยหรอเห็นยืนคุยกันอยู่นาน" อิทาจิถามมองรินกับซากุระสลับไปมา
"อ๋อ ค่ะ ซากุระเป็นเพื่อนน้องสาวฉันค่ะ" รินตอบ
"โลกกลมจังเลยเนอะ แล้วมีอะไรกับผมหรอทั้ง 2 คนเลย"
"ฉันเอาเอกสารมาให้เซ็นนะค่ะ" ซากุระยื่นแฟ้มเอกสารให้
"อื่ม แล้วคุณรินละครับ"
"ฉันจะมาลา เอ่อ..คือ..." รินทำท่าอึดอัดเล็กน้อยมองซากุระ อิทาจิเข้าใจเลยบอกให้ซากุระกลับไปก่อนเดี๋ยวเขาให้เลขาเอาไปให้ อิทาจิ คาคาชิและรินก็พากันเดินเข้าห้องไป
"มีอะไรครับคุณริน" อิทาจิเข้าเรื่องทันที
"ฉันจะมาบอกว่าถึงฉันจะไปทำงานกับคุณมาดาระ แต่ฉันก็ยังอยู่ข้างคุณอิทาจินะค่ะ ฉันจะค่อยช่วยอีกแรง" รินบอกจุดประสงค์
"ขอบคุณมากๆ นะครับ คุณเองก็ระวังตัวไว้ด้วยนะครับ"
"ขอบคุณค่ะ งั้นฉันไปแล้วนะค่ะ" รินเดินไปหยิบกล่องสัมภาระเพื่อไปยันโต๊ะทำงานใหม่
"คุณอิทาจิครับผมขอตัวซักครู่นะค่ะ" คาคาชิลุกเดินมาหาริน
"มาผมช่วย"
"ไม่เป็นไรค่ะ เกรงใจ"
"ผมเต็มใจ" คาคาชิแยงกล่องมาแล้วเดินนำหน้าไป
"ฉันไปแล้วน่ะคะ" รินหันไปลานายคนเก่าแล้วเดินตามออกไป
"2 คน นี้รู้จักกันด้วยหรอ ฮึ" แล้วเขาก็ก้มหน้าทำงานต่อ
"พักนี้ดูคุณดูผอมลงไปนะริน" เสียงทุ้มดังขึ้นน้ำเสียงบอกถึงความห่วงใยเป็นอย่างมาก
"เอ่อ..คือ..." รินดูอึดอัดมากเมื่ออยู่ใกล้อดีตคนรัก
"ทำตัวเหมือนเดิมก็ได้ริน ผมไม่เคยโกรธคุณเลย" คาคาชิรับรู้ว่ารินคงอึดอัดกับสิ่งที่เธอเคยทำไว้
"คือ...." รินหน้าเศร้าลงไปอีก ยิ่งคนตรงหน้าดีเท่าไหร่ความผิดที่เธอเคยทำไว้มันเหมือนยิ่งทำให้เธอเลวลงเท่านั้น คาคาชิวางกล่องบนโต๊ะทำงานหน้าห้องประธานบริษัท
"ลืมเรื่องนั้นเถอะรินแล้วเริ่มใหม่คุณยังมีลูกอยู่นะ อย่าจมอยู่กับอดีตที่มันผ่านมาแล้วเลย" คาคาชิหันมาพูดกับริน
"ฉันขอโทษ ฉันทำเรื่องเลวร้ายไว้กับคุณ ฉันขอโทษ" รินก้มหน้าร้องไห้
"เงยหน้าเถอะ จำไว้นะ ผมไม่เคยโกรธหรือเกลียดคุณเลย ผมพร้อมที่จะเริ่มกับคุณไหม่เสมอ ถ้าคุณลืมเขาคนนั้นได้เมื่อไหร่ กลับมาหาผมนะ ผมจะรอ" คาคาชิเอามือเช็ดน้ำตาให้รินพร้อมส่งยิ้มแบบอบอุ่นไปให้
"ขอบคุณมากค่ะ คาคาชิ"
"ผมไปก่อนนะไว้เจอกันไหม่" แล้วคาคาชิก็เดินกลับไปรินมองแล้วยิ้ม 'ใช่เธอควรจะลืมเขาได้แล้ว เพราะเธอยังมีคนที่รักเธออีกคนรออยู่'
"คุณอิทาจิครับ"
"มาแล้วหรอคุณคาคาชิ นั่งก่อนสิ"
"เรื่องอุบัติเหตุของคุณ ชิซาคินะครับ ได้เรื่องแล้ว" คาคาชิเอารูปและกระดาษเก็บหลักฐานให้ดู
"นี่มัน......" อิทาจิตกใจเมื่ออ่านกระดาษและรูปสภาพรถของชิซาคิ
"ใช่แล้วครับ ไม่ใช่อุบัติเหตุธรรมดา นี่มันจงใจฆ่าเลยละครับ"
"คุณอย่าพึ่งบอกใครเรื่องนี้นะ เราไม่รู้ว่าจุดประสงค์ของคนร้ายคืออะไร ถ้ามันรู้เรื่องนี้ ซากุระอาจเป็นอันตรายได้"
"ครับ ไว้ใจผมได้เลย"
ก็อกๆ ก็อกๆ
"ใครเนี้ย ไว้คุยกันใหม่แล้วกันนะครับคุณคาคาชิ"
"ครับ"
"เข้ามาได้" เมื่อคุยเสร็จก็ขานรับคนหน้าห้อง
"สวัสดีค่ะ ฉันยามากะ อิโนะ เรียกว่าอิโนะก็ได้ค่ะ จะมาเป็นเลขาคนใหม่ค่ะ" ร่างบางผมสีเหลืออ่อนรวบเป็นหางม้า ใบหน้าหวานแต้นเครื่องสำอางบางๆ ตามวัย ชุดเดรกเกาะอกสันเหนือเข่าสีฟ้าอ่อนคลุมทับด้วยเสื้อแขนกุดครึ่งตัวสีชมพูอ่อนเข้ามาพร้อมแนะนำตัว ทำเอาอิทาจิมองตาค้างเลยที่เดี๋ยว
"คุณอิทาจิครับ คุณอิทาจิ คุณอิทาจิ!!" คาคาชิเรียกผู้เป็นนายที่นั่งมองตาค้าง
"อะ..ห๊ะ อะไรหรอ" สติของอิทาจิกลับมาอีกครั้ง
"เลขาคนใหม่มาแล้วครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ" คาคาชิลุกขึ้น
"ยินดีต้อนรับนะครับคุณอิโนะ" คาคาชิทักทายอิโนะก่อนเดินออกไป
"ค่ะ" อิโนะยิ้มตอบกลับอย่างร่าเริง หลังจากคาคาชิออกไปความเงียบก็เข้าปกคลุมในห้อง อิโนะยืนมองอิทาจิที่มองตัวเธอเองอยู่ซักพักเธอรู้สึกอึดอัดกับสายตาที่มองมามันไม่ใช่สายตาที่ชื่นชม ตำหนิหรือลวนลาม แต่มันเป็นสายตาที่นิ่ง นิ่งมากๆ อ่านไม่ถูกเลยว่าคนตรงหน้าคิดอะไรอยู่
"เอ่อ..คุณค่ะฉันแต่งตัวไม่เหมาะหรอ มองอยู่ได้ตั้งนานแล้วนะ" อิโนะเป็นคนพูดทำลายความเงียบ
"เปล่า ผมแค่ไม่ชินกับคนแต่งตัวแบบนี้นะ" อิทาจิมองสำรวจตัวเธอ
"ก็อย่างว่าพี่รินออกจะเรียบร้อยฉันไม่แปลกใจหรอ แล้วฉันต้องทำอะไรบ้างละค่ะ" ด้วยความเป็นสาวมั่นเธอจึงเป็นฝ่ายถาม
"ไม่มีอะไรมาก แค่ค่อยทำตามที่ผมสั่งก็พอ"
"งั้นหรอค่ะ"
"ใช่ อันดับแรก เอานี้ไปให้ซากุระ" อิทาจิยื่นแฟ้มให้
"ค่ะ ว่าแต่คุณจะไม่แนะนำตัวเองบ้างเลยหรอ"
"อิทาจิ" เขาตอบแล้วก้มทำงานต่อ 'อีตานี่ต้องเป็นพวกครึม เข้ม โหด แน่ๆ พวกบ้าอำนาจก็เยี๊ยแหละ' อิโนะคิดขณะกำลังออกจากห้อง
"ฉันไม่ใช่พวกบ้าอำนาจ" อิทาจิพูดลอย ทำเอาอิโนะสะดุ้งโหยเลย
"ละ..แล้วมาบอกฉันทำไม" อิโนะหันหน้าไปถาม
"เปล่าแค่บอกให้รู้ เชิญออกไปได้แล้วฉันจะทำงานต่อ" อิโนะเดินออกมาทันที่
"รู้ได้ไงว่าเรากำลังว่าเขาอยู่ เฮ้ออออ" อิโนะพึมพรัมออกมาเธอกำลังเดินไปหาเพื่อนสาวที่อยู่ห่างกันประมาน 20 เมตร ระหว่างทางที่เธอเดินเหล่าหนุ่มๆต่างมองตามกันเป็นแถว บางคนถึงกับเหลียวหลังมองเลยทีเดียว
แอ๊ดดด
"ยัยซากุระ...." อิโนะเปิดประตูเข้ามาเรียกเพื่อนที่ก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่
"ยัยอิโนะ มาแล้วหรอคิดถึงจังเลย" 2 สาวกอดกันด้วยที่ไม่เจอกันนาน
"ว่าแต่แกบอกจะไปฝรั่งเศษกับคุณน้าไม่ใช่หรอ แล้วทำไมมาที่นี่ได้ละ" ซากุระพาเพื่อนมานั่งที่โตะทำงาน
"เพื่อนรักกำลังลำบากจจะให้อยู่เฉยๆ ได้ไงละจริงไหม ฉันจะมาเสริมทับแกอีกที่ ให้มันรู้กันไปว่าจะจับตัวคนโกงตัวจริงไม่ได้" อิโนะบอกอย่างมั่นใจ
"จ๊าาา แม่คนเก่ง"
"งั้นฉันไปก่อนนะอ่ะงานแก คนที่ชื่ออิทาจิให้เอามาให้"
"แกโชคดีนะได้เป็นเลขาพี่อิทาจินะ พี่เขาใจดีมากจะบอกให้รู้" ซากุระบอกตามที่ตนได้สัมผัสมา
"อีตานั่นอะน่ะ ดูเป็นพวกบ้าอำนาจ เงียๆ ครึมๆ จะตาย" อิโนะบอกตามที่ตนคิด
"อาจเพราะพึ่งเจอกันละมั้งอยู่ๆ ไปเดี๋ยวก็ชิน" ซากุระบอกเพราะช่วงแรกๆ เธอก็เจอแบบนี้พอคุยกันจนคุ้นเคยก็ไม่มีอะไรแล้ว
"อืมๆ ฉันไปก่อนน่ะ" อิโนะเดินออกไปแล้ว
"แกอยู่ๆ ไปเดี๋ยวก็ชิน แต่ฉันเนี่ยสิอยู่ไปก็ยิ่งประสาท" ซากุระบ่นออกมาพร้อมลุกเอาเอกสารเข้าไปให้ซาสึเกะที่ทำงานอยู่ด้านใน
ก็อกๆ ก็อกๆ
"เข้ามาได้" เสียงจากด้านในตอบออกมาซากุระเปิดเข้าไปถึงกับอึ่ง ภาพที่เธอเห็นมีผู้หญิงนั่งบนตักโดยที่ซาสึเกะกอดเอวกำลังนัวเนียกับอยู่บนเก้าอีทำงานโดยไม่แคร์ว่ามีใครอีกคนกำลังมองอยู่
"เอ้า!! ยืนบื้ออยู่ได้รีบๆ ออกไปซิยะ" หญิงคนนั้นเห็นว่าซากุระยืนมองอยู่นานเกิดความรำคาญเลยไล่ให้ออกไป ซากุระเดินเอาเอกสารมาวางมือสันเล็กน้อยก่อนจะรีบเดินหันหลังแล้วออกไปด้านนอก
"เป็นอะไรของเรานะซากุระ ทำไมใจมันหวิวๆ แบบนี้ละ เฮ้อออ"
"เป็นอะไรหรือครับคนสวย" เสียงชายหนุ่มดังขึ้นจากด้านหลัง
"เปล่าค่ะ ไม่ได้เป็นอะไร เอ่อ..ขอตัวก่อนน่ะค่ะ" ซากุระถือถ้วยกาแฟแล้วเดินออกมาจากห้องที่มีไว้สำหรับเครื่องดื่ม
"เดี๋ยวก่อนสิครับยังไม่ได้ทำความรู้จักกันเลยน่ะครับ" ชายคนนั้นจับข้อมือซากุระไว้
"ปล่อยฉันน่ะ คิดจะทำอะไร" ซากุระเริ่มรู้สึกถึงภัยที่เริ่มเกิดขึ้น
"ก็บอกแล้วว่าอยากทำความรู้จัก" ชายคนนั้นดึงซากุระเข้ามาในห้องอีกครั้งพร้อมปิดประตู
"แต่ฉันไม่อยากรู้จักกับนายออกไปซะ" ซากุระเอากาแฟที่ถืออยู่สาดเข้าไปที่หน้า
"โอ๊ย!! แสบ ยัยนี่" เขาต่อยเข้าที่ท้องและพลักซากุระกระเด็นไปจนท้องของเธอโดนกับขอบโต๊ะแล้วนั่งฟุ๊บลงกับพื้น
"หึ เขาสั่งแค่ให้มาขู่ๆ แบบนี้ขอหน่อยแล้วกัน" ชายคนนั่นเข้ามากระชากตัวเธอให้นอนกับพื้นแล้วขึ้นคร่อม รวบมือเธอไว้เหนือหัวด้วยมือข้างเดียว อีกมือทำการลูบไล้ตามใบหน้าเธอ
"สะ..สะ.สั่ง ใคร" ซากุระถามเธอจุกมากจนขยับตัวไม่ได้
"คนที่เธอน่าจะรู้จักและคุ้นเคยเป็นอย่างดีนะสิ ความจริงเขาบอกแค่ให้มาขู่ให้เธอกลัวๆ เท่านั้น แต่เธอมันสวยจนฉันอดใจไม่ไหว ขอลิ้มรองคนสวยๆ หน่อยแล้วกัน" ชายตรงหน้าพูดไปไล้แก้มขาวเนียนไปพูดเสร็จก็ก้มลงเพื่อสูดกลิ่นหอมของตัวร่างบาง
"ยะ..อย่าทำอะไรฉันเลยน่ะ ขะ..ขอร้อง" ซากุระขอร้องด้วยน้ำตา
"อย่าขออะไรที่มันเป็นไปไม่ได้สิสาวน้อย ไม่ต้องกลัวน่ะ" พูดจบก็ก้มลงไซร้คอซากุระทันที่
"อ๊ายย!!! อย่านะออกไป ช่วยด้วย ซาสึเกะช่วยฉันด้วย อ๊ายยยยยย" เธอตกใจเพราะเขาไซร้ต่ำลงไปที่เนินอก เธอหลับตากลัวจนตัวสั่นแรงขัดขืนก็ไม่มีเพราะจุกที่ท้องน้อย
ตุ๊บ ปึ๊ก โครม
"แกเป็นใคร เข้ามาในนี้ได้ไง" เสียงของคนคุนเคยดังขึ้นก่อนที่สติของซากุระจะดับไป
"ฉันไม่มีธุระกับแก อย่ามายุ่ง" ชายคนนั้นค่อยๆ ลุกขึ้นมาจากกองโต๊ะที่หักเพราะกระแทกที่ถูกซาสึเกะต่อยและถีบจนชายคนนั้นกระเด็นไป
"ไม่ยุ่งคงไม่ได้ผู้หญิงคนนี้เป็นคนของฉัน แกต่างหากอย่ามายุ่ง ออกไปซะ!!!" ซาสึเกะมองหน้าเดินเข้าไปหาอย่างเอาเรื่องชายคนนั้นมองหน้าแล้วค่อยๆ หนีออกไป
"ซากุระ ซากุระ ตื่นสิ" ซาสึเกะค่อยอุ้มร่างเธอขึ้นมาแล้วพาไปในห้องของเขาว่างเธอบนเตียงอย่างเบามือ ห่มผ้าให้เธอแล้วเดินออกไปนอกห้อง
"ใคร!!! ให้ไอ้นี้เข้ามาในเขตบริษัท"
"เอ่อ..คือ...."
"ฉันถามว่าใคร!!!" ซาสึเกะถามอย่างหัวเสียเหล่ายามที่เฝ้าต่างทำหน้ากลืนไม่เข้าคลายไม่ออกก้มหน้านิ่ง
"ใคร!!!"
"ผะ..ผะ.ผมเองครับ" หนึ่งในยามยกมือขึ้นพร้อมก้าวออกมาซาสึเกะมองเดินเข้าไปหา
"ดี! ฉันไล่นายออก"
"ยะ..อย่าไล่ผมออกเลยน่ะครับ เมียผมกำลังท้องต้องใช้เงิน ขอร้องละครับ" ผมคนนั่นก้มหัวขอความเห็นใจ
"ไม่!! คำไหนคะ..."
"เกิดเรื่องอะไรขึ้น"
"พี่อิทาจิ" ซาสึเกะหันมาทางประตูพบอิทาจิยืนอยู่
"คุณอิทาจิครับอย่าไล่ผมออกเลยนะครับ" ชายคนนั้นหันมาขอร้องผู้เป็นพี่
"นี่มันอะไรกันซาสึเกะถึงกับไล่ออกเลยหรอ" อิทาจิหันไปหาน้องชาย
"มันให้ไอ้นี่เข้ามาในเขตบริษัท มันไปทำร้ายซากุระ" ซาสึเกะยื่นรูปที่ได้จากกล่องวงจรปิดให้ดู
"จริงหรอ" อิทาจิหันไปทางชายนั้นเขาพยักหน้าเล็กน้อย
"เอาอย่างนี้นายทำงานที่นี่ต่อไปได้ แต่พวกนายทุกคนต้องเข้มงวดให้มากกว่านี้ถ้ามีครั้งต่อไปฉันจะไม่ช่วยและจะไล่ออกทันทีโดยไม่ฟังเหตุผลใดๆ" อิทาจิบอกหน้านิ่ง
"พี่แต่ว่า..." ซาสึเกะแย้ง
"นี่คือคำสั่ง" อิทาจิยื่นคำขาด
"เอางั้นก็ได้ ถ้ามีอีกครั้งละก็ฉันจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด" ซาสึเกะเดินออกไปพร้อมปิดประตูดังปั้ง
ซาสึเกะกลับเข้ามาในห้องที่มีร่างบางนอนหลับอยู่คงเพราะช็อคกับเรื่องที่เกิดขึ้น ซาสึเกะลงไปนั่งบนเตียงเอามือลูบผมซากุระไปมา แล้วจูบที่หน้าผาก 'ฉันขอโทษนะซากุระที่ดูแลเธอไม่ดี'
"ซา..สึ.เกะ" ซากุระลืมตาขึ้นมาเจอซาสึเกะกำลังจูบที่หน้าผากเธอเรียกชื่อเขาเบาๆ ซาสึเกะรีบผลักออกจากตัวเธอ
"รู้สึกตัวแล้วหรอ หึ อ่อยไอ้หมอนั้นละสิมันถึงปลำเธอแบบนั้น แล้วขัดขืนมันทำไมละ อ๋อ..หรือว่าตกลงราคากันไม่ได้ละ ฮึ"
เพี๊ยะ
"ฉันไม่คิดเลยน่ะ ว่านายคิดได้แค่เรื่องแบบนี้ หึ ใช่แล้วละ นายเข้ามาขัดจังหวะฉันทำไมละ กำลังได้อารมณ์เลย" เธอตบเข้าหน้าซาสึเกะอย่างแรง พอนึกขึ้นได้ก็ประชดออกไป
"หึ ชอบแบบซาดิสหรอ" ซาสึเกะผลักร่างเธอลงนอแล้วขึ้นคร่อมล็อกข้อมือเธอไว้
"ฉันไม่รู้ขอโทษด้วยแล้วกัน แต่ถ้าอารมณ์เธอค้างฉันต่อให้ก็ได้ค่าตัวก็ตามที่ตกลงกันไว้เป็นไง คงไม่เคยได้ค่าตัวสูงอย่างนี้หรอมั้งแบบเธอนะ" ซาสึเกะพูดส่งสายตาดูถูกไปให้ ก้มลงไซร้ซอกคอเธอไปมา ซากุระไม่ดิ้นขัดขืนใดๆ จนซาสึเกะต้องหยุดการกระทำเงยหน้าขึ้นมามองเธอ ซากุระนอนร้องไห้น้ำตาไหลเป็นทางไร้เสียงสะอื้น เขาตกใจเล็กน้อย 'ทำเกินไปหรือเปล่าเรา'
"ไม่ทำต่อละ เอาสิ" ซากุระตอบโดยไม่มองหน้า ซาสึเกะนิ่งไปซักพักก่อนจะเอามือค่อยๆ เช็ดน้ำตาให้เธอ ก้มลงมาหอมแก้มเธออย่างแผ่วเบา ซากุระหันหน้ามามองเจอแววตาที่เป็นห่วง สายตาที่อ่อนโยน ถูกส่งออกมาจากเขา
"ขอโทษที่ดูแลเธอไม่ดีนะ ซากุระ" พูดจบก็ก้มลงทาบริมฝีปากที่ปากเธออย่างอ่อนโยน เธอยอมให้เขาจูบอยู่นานจนเธอร้องอืมๆ ในลำคอเขาจึงถอนจูบออกไป
"เย็นแล้วเรากลับบ้านกันเถอะ" ซาสึเกะเดินออกไปด้านนอก
"นายจะเอายังไงกันแน่ เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย ฉันตามนายไม่ถูกแล้วน่ะ" ซากุระบ่นออกมาเบาแล้วลุกตามออกไป
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
