[Fic naruto] นี่แหละชีวิตของฉัน

          "จะคุยอะไรกับฉันอีก เป็นนายจริงๆ ด้วยซินะที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด" ซากุระพูดกับมาดาระ
          "นั่นสินะ" มาดาระตอบห้วนๆ หน้ากวนนิดๆ
          "ทำไมจะขู่อะไรฉันอีกอย่าคิดว่าฉันไม่รู้เรื่องรถพ่อถูกตัดสายแบรกนะ ไหนจะเรื่องรอบทำร้ายฉันอีกนายต้องการอะไรจากฉันกันแน่คุณมาดาระ อ๋อ คุณด้วยนะค่ะ คุณอิทาจิ"
          "เรื่องอะไรกันซากุระ" อิโนะที่ยืนมองเพื่อนสาวทำท่าโมโหกับชายทั้งสองตรงหน้า
          "เธอจำเรื่องรถฉันถูกตัดสายแบรกได้ไหม"
          "อื่มจำสิฉันให้คิบะไปสืบเอง แล้วมันทำไม"
          "คนที่ทำก็คือมาดาระส่วนคนที่ให้ความร่วมมือก็อิทาจิไง" ซากุระมองชายทั้งสองสายตาเอาเรื่อง
          "ฮึๆหึ ฮ่า ฮ่า ฮ่า" อิทาจิระเบิดหัวเราะออกมา
          "เห็นไหมอิโนะ" ซากุระหันมองอิทาจิที่หัวเราะอย่างซะใจ ก่อนที่อิทาจิจะค่อยๆ เดินมาหาซากุระเอื่อมมือมาระดับคอใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ซากุระมองหน้าอิทาจิที่หยุดหัวเราะทำหน้านิ่งนัยตาเธอสั่นระริกด้วยความกลัวเธอจนค่อยๆ ถอยหลังหนีคนตรงหน้าตอนนี้น่ากลัวเป็นอย่างมากสายตาสีหน้านิ่งจนไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ก่อนจะค่อยๆ ยิ้มที่มุมปาก
          "ยะ..อย่าทำอะไรฉะ..ฉันเลยนะฉะ.ฉะ..ฉันกะ..กลัวแล้ว"
 
โป๊ก
 
          "โอ๊ยๆๆๆ ...(TT_TT)...จะ.จะ..เจ็บอ่ะ" ซากุระเอามือลูบหน้าผากตัวเองไปมาหน้าผากเธอตอนนี้แดงมากอันเนื่องมาจากอิทาจิเดินเข้ามาดีดหน้าผากเธออย่างแรง
          "ยัยบ๊องคิดได้ไงว่าพี่เป็นคนทำ" อิทาจิพูดอย่างเหนื่อยใจกับเด็กน้อยหัวชมพู
          "...(T_T)...ก็ฉันได้ยินพี่กับมาดาระคุยกันเมื่อกี๊นิ"
          "หึ คิดได้ไงว่าฉันเป็นคนทำ ฮึ ซากุระจัง" มาดาระถามหน้าเหมือนกลั้นขำการกระทำเหมือนเด็กของซากุระที่เอามือลูบรอยแดงที่หน้าผากยังร้องไหไม่หยุดเลย
          "ตอนนั้นที่ฉันเข้ามาบริษัทเพื่อเอาเงินมาใช้หนี้ซาสึเกะ ฮึด พวกพี่คุยกันเรื่องมาดาระไม่ใช่หรือไง ฮึดๆ ก็แสดงว่ามาดาระเป็นคนทำ" ซากุระยังไม่หยุดร้อง
          "หึๆ เดี๋ยวพี่จะอธิบายให้ฟังที่ละนะ ตอนนั้นซาสึเกะเข้ามาพูดใช่ไหมเพราะว่ามาดาระเอาหลักฐานปลอมไปยื่นให้พวกกรรมการพะ.."
          "นั้นไงพี่อิทาจิสารภาพแล้ว...โอ๊ยๆ...(T^T)...ดีดหน้าผากฉันทำไมอีกละ"
          "อย่าพึ่งขัดสิ" อิทาจิทำหน้าดุใส่หลังดีดหน้าผากตรงรอยเดิมไปอีกทีอย่างแรง
          "ฟังนะ พี่กะว่าจะเอาหลักฐานที่พี่ทำขึ้นก็อันทีเราไปเจอมานั่นแหละเพราะมาดาระไปเจอหลักฐานใหม่พบว่าเป็นคนในแต่ยังตามไม่เจอว่าเป็นใคร มาดาระเลยเอาเรื่องเสนอกรรมการบอร์ด ที่พวกพี่ตกใจเพราะมาดาระทำพรีมพรามไปพี่กลัวมาดาระจะถูกคิดร้าย ส่วนเรื่องหุ้นของเราพี่คิดว่าให้โอนมาอยู่กับพวกพี่น่าจะปลอดภัยกว่าเพราะเราไม่รู้จุดประสงค์ของคนที่ทำ" อิทาจิอธิบายให้ฟัง
          "แล้วเรื่องขู่ละเมื่อกี๊พี่บอกให้เปลี่ยนคนไม่ใช่หรอ"
          "อ๋อ เรื่องนั้นมาดาระส่งคนติดตามไอ้คนผมฟ้านะพี่ให้มาดารมันเปลี่ยนคนตามมันจะได้ไม่ไหวตัว มาดาระเป็นคนดีกว่าที่เธอคิดนะ"
          "ยังไงค่ะ"
          "เพราะคนที่ช่วยเธอตอนเกิดอุบัติเหตุคือ มาดาระไงละ" ซากุระหันไปมองมาดาระเขาส่งยิ้มแบบอ่อนโยนให้เหมือที่พ่อยิ้มให้เธอ
          "ฉันพอรู้ว่าครอบครัวเธอถูกปองร้ายเพราะคุณน้าคิซาชิมาปรึกษาฉัน วันที่เกิดอุบัติเหตุมีคนส่งข้อความมาหาคุณน้าขู่ว่าจะฆ่าเพื่อให้คุณน้าชดใช้สิ่งที่เคยทำ แต่ท่านไม่ใส่ใจ ก็เลยเกิดเรื่องนั้นขึ้น โชคยังดีที่ฉันผ่านไปเจอไม่งั้นเธอเองคงจะไม่รอดเพราะตอนนั้นฉันเห็นรถที่ชนกับเธอกำลังถอยมาชนอีกรอบดีที่ฉันบีบแตรไล่ไป พอลงมาเห็นเธอสลบอยู่แต่คุณน้าทั้งสอง เอ่อ... ฉันเลยพาเธอมาส่งโรงพยาบาลและให้พายบาลโทรเรียกเพื่อนเธอมา ฉันให้อิทาจิสืบเรื่องอุบัติเหตุและตามหารถที่ชน ส่วนฉันจะหาคนต้นเหตุฉันพอจะรู้แล้วว่าใครแต่ยังฟันธงไม่ได้รอหาข้อมูลอีกนิด พี่ดีใจนะที่ซาสึเกะพาเธอมาอยู่ที่บ้านนะอย่างน้อยก็มีซาสึเกะคอยคุ้มครองดูแล แต่ระหว่างนี้ระวังตัวมากๆ ด้วยนะซากุระ" มาดาระบอกความจริงทั้งหมดกับเธอ
          "หมอนั้นนะหรอจะดูแลฉัน ฉันว่าอยู่ใกล้หมอนั้นมันอันตรายยิ่งกว่าอีกนะ"
          "หึหึ เอาน๊าอย่างน้อยมันก็ไม่เคยให้ใครทำร้ายเธอใช่ไหมละ" อิทาจิรู้ดีว่าน้องของตนคิดยังไงกับเธอดังนั้น ถ้าเธออยู่กับซาสึเกะเธอจะไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน เขาเชื่ออย่างนั้น ซากุระหยุดคิดตามมันก็จริงถึงแม้เขาจะกวนไปบ้างแต่เขามาทันทุกครั้งที่เธออยู่ในอันตราย คอยดูแลเธอ และที่สำคัญเธอไม่รู้สึกเหงาเลยตั้งแต่ที่เสียพ่อและแม่ไปเพราะมีเขาที่คอยเติมเต็ม จนตอนนี้เธอปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอ... ซากุระหยุดความคิดไว้ก่อนจะหันไปหามาดาระ
          "ฉันขอโทษพี่มาดาระด้วยนะค่ะที่เข้าใจพี่ผิดไป" ซากุระขอโทษเธอรู้สึกผิดจริงๆ ที่คิดอย่างนั้น
          "ไม่เป็นไรหรอพี่ก็อยากให้เราเข้าใจพี่แบบนั้นเพื่อให้คนร้ายตายใจและไม่คิดทำร้ายเธอ พ่อเธอคอยให้โอกาสให้กำลังใจฉันตอนที่ฉันไม่เหลือใคร ฉันคิดว่าท่านทั้งสองเป็นญาติผู้ใหญ่ของฉันและเธอก็คือน้องสาวของฉันไงซากุระ" มาดาระเดินมาลูบหัวซากุระอย่างเอ็นดูท่าทางของมาดาระตอนนี้มันต่างจากปกติที่เธอเจอคนนั้นดูเจ้าเล่ห์ แต่คนตรงหน้าเธอตอนนี้ทั้งอบอุ่นและทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย
 
หมับ
 
          "ขอบคุณค่ะพี่ชาย" ซากุระเข้าไปกอดมาดาระอ้อมกอดของเขาเหมือนมากเหมือนจริงๆ แบบเดียวกับที่เธอได้จากพ่อและแม่
          "เรื่องนี้อย่าบอกใครน่ะเราไม่รู้ใครคือคนร้ายตัวจริง" มาดาระลูบหัวซากุระอย่างเอ็นดู
          "แล้วเรื่องที่พ่อของฉัน เอ่อ.. โกง.." ซากุระหันมองอิทาจิ
          "เรื่องนั้นไม่มีอะไรหรอเรื่องของแม่นะไม่เกี่ยวกับเงินหรอ เพราะแม่พี่มีโรคประจำตัวนะ ที่พ่อพี่โกรธคงเพราะถูกเพื่อนที่สนิทที่สุดผิดสัญญาพร้อมกับแม่พี่มาเป็นแบบนี้เลยพลานนะ พ่อพี่เป็นคนพูดคำไหนคำนั้นนะ อย่าคิดมาก"
          "พวกพี่ไม่โกรธฉันหรอ"
          "ไม่หรอ ตอนนั้นครอบครัวเธอเดือดร้อนจริงๆ นิ" อิทาจิลูบหัวซากุระอย่างเอ็นดู
          "เข้าใจกันแล้วสินะ เหลือแค่หาคนร้ายตัวจริงเท่านั้น" อิโนะพูดขึ้นมา
          "ใช่แล้วพวกเธอเองก็ระวังตัวด้วยละรู้ไหม" อิทาจิบอกสองสาว
          "ค่ะงั้นฉันขอตัวก่อนนะค่ะหายมานานเดี๋ยวอีตาเจ้านายนั้นโมโหไปแล้วนะค่ะ" ซากุระพูดอย่างเซ็งๆ ก่อนจะเดินออกไป
 
          "เดินอ้อมโลกมาหรือไงถึงมาช้าอย่างนี้" พอเธอกลับมาในห้องก็เจอเจ้านายนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเธอ
          "ฉันคุยกับพี่อิทาจิกับพี่มาดาระมานะ เรื่องที่เกิดขึ้น"
          "รู้เรื่องทั้งหมดแล้วสินะ" ซาสึเกะยังคงนั่งพูดต่อไป
          "ใช่แล้ว เอ่อ...ขอบคุณนายมากนะเรื่องวันนี้" ซากุระขอบคุณจากใจ
          "ไม่เป็นไรฉันไม่อยากโดนคนอื่นว่าไม่ดูแลคนใต้บังชา กับเธอด้วยแล้วยิ่งไปกันใหญ่เพราะว่าเธอโง่มากกว่าที่ฉันคิด" คำพูดของเขาทำเอามุมปากเธอกระตุกซากุระรู้สึกอยากคลืนคำพูดที่พูดออกไป
          "ว่าแต่แผลนายเป็นไงบาง" ซากุระมองแผลที่หัว
          "แค่นี้ไม่ตายหรอไปกลับบ้าน" เขาเดินนำหน้าไปแต่อยู่เขาก็เซจนเกือบล้มแต่ซากุระเข้าไปรับตัวไว้
          "ไม่ต้องทำเป็นเกงก็ได้เวลาอยู่กับฉันนะ" ซากุระประครองซาสึเกะเดินไป 'ผู้ชายทุกคนก็อยากให้ผู้หญิงที่เขาชอบรู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นเวลาอยู่ด้วยทั้งนั้น ไม่งั้นฉันไม่ทำให้เธอถึงขนาดนี้หรอซากุระ' ซาสึเกะคิดในใจมองร่างบางที่พยุงเขาอยู่ด้วยสายตาที่อ่อนโยน
          "ผู้หญิงนะบ้างทีก็อยากเป็นฝ่ายดูแลผู้ชายที่ตนชอบเหมือนกัน" ซากุระพูดโดยไม่มองหน้าแต่นั้นทำให้ซาสึเกะยิ้มออกมาอย่างลืมตัว