บำเรอรัก nc

8.5

เขียนโดย TK_tomokaewjairi

วันที่ 30 กันยายน พ.ศ. 2556 เวลา 19.53 น.

  9 ตอน
  91 วิจารณ์
  32.78K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 1 ตุลาคม พ.ศ. 2556 11.10 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

6) ตกเลือดต่อหน้าโทโมะ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

อย่าเป็นอะไรนะเจ๊แก้ว .... ผมกลับมาแล้ว !!! รอผมก่อนนะ

 

          ผมกำลังนั่งรถแท็กซี่ จากสนามบินสุวรรณภูมิ เข้าไปที่โรงพยาบาลกรุงธนบุรี รถค่อนข้างติดพอสมควร ผมเริ่มใจไม่ค่อยดีจึงจ่ายค่าแท๊กซี่ และนั่งรถวินมอเตอร์ไซต์เข้าไปจนถึงโรงพยาบาล แล้วเข้าไปสอบถามที่หน้าเคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์

 

โทโมะ // : คนไข้ที่ชื่อ จริญญา ศิริมงคลสกุลพักอยู่ห้องไหนครับ

 

ประชาสัมพันธ์ // :  114500 คะ  

 

โทโมะ // : ขอบคุณครับ !! 

 

 

    ผมขึ้นลิพต์ไปที่ชั้น 14 ก่อนจะค่อยมองหาห้องของเจ๊แก้วเมือพบผมเห็นพี่แก้วยืนเหมอลอยน้ำตาไหลอยู่เป็นช่วงจังหวะเดียวกับที่พี่แก้วหันมาเห็นผมและยิ้มให้พร้อมพูดว่า

 

แก้ว // : โทโมะ ( ใบหน้าซีดเผือก )

 

     พี่แก้วหน้าซีดเผือกก่อนจะเดินเข้ามาเพื่อจะกอดผม แต่พี่แก้วก็ตัวสั่นจับท้องสวยไว้แน่น ก่อนจะมีเลือดไหลทะลักอาบหว่างสวยต่อหน้าผม พร้อมตัวเด็กน้อยสามคมแต่ยังมีสภาพร่างกายที่ไม่สมบูรณ์ อยู่ระหว่างหว่างขาสวยของพี่แก้ว ที่ล้มลงคาอกแกร่งของผมที่ไม่สติอุ้มเจ๊แก้วไปที่ห้องไอซียูและร้องไห้อย่างหนัก พร้อมเพ้อและต่อยกำแพงอย่างหนักจนมือเลือดไหลอาบ

 

โทโมะ // : ลูก !! ผมฆ่าเขา ผมฆ่าพี่แก้ว  อย่าจากผมไปนะได้โปรด

 

     พี่แก้วเข้าไปที่ห้องไอซียูอยู่นานจนกระทั่งหมออกมาบอกว่าพี่แก้วปลอดภัย แต่แท้งตั้งแต่ตอนหน้าผม  ละจะเข็นพี่แก้วกลับห้องพักที่พึ่งทำความสะอาดเสร็จแล้วทันที ส่วนอาการของโรคเลือดนั้น ถ้าพี่แก้วยังตรอมใจอยู่ไม่ยอมรักษา อีกไม่เกินอาทิตย์คงได้ตามลูกไป 

 

~ ห้องพักพี่แก้ว ~

 

     ผมกุมมือเจ๊แก้วไว้แน่น แต่เจ๊แก้วก็ตัวสั่น ๆ ก่อนจะหลับสนิทไป ผมก็โดดขึ้นไป นอนกอดพี่แก้วที่เตียงคนไข้ไว้แน่น ผมต้องทำทุกทางใก้พี่แก้วใจอ่อนยอมรักษาตัวให้ได้ จึงโทรไปดร็อบเรียนที่ญี่ปุ่นไว้ก่อนจนช่วงเช้าพี่แก้วตื่นขึ้นมาและจะไปเข้าห้องน้ำ โดยไม่ยอมให้ผมประครอง และแตะตัวเธอ จนดระทั่งเธอออกมาจากในห้องน้ำผมโอบเอวสวยไว้มานั่งตักไว้แน่น ก่อนจะค่อย ๆ ปลดเชือกเสื้อคนไข้จนร่วงลงมา ก่อนจะปลดเชือกที่กางเกงออกจนหมด ผมโอบให้พี่แก้วนอนราบกับเตียงก่อนจะคร่อมทับไว้ พี่แก้วหลบหน้าผม พร้อมเอามือปิดบังอกสวยและเนินสงวนไว้ พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจและประชด และบ่นว่ายังเจ็บจากการแท้งลูกของคนใจอำมหิตอยู่ 

 

แก้ว // : ใส่เสื้อผ้าให้พี่เถอะนะ ปล่อยให้พี่ตายเถอะ 

 

โทโมะ // : ผมไม่ใส่ !! และผมก็ไม่ให้เมียผมมาตายต่อหน้าด้วย ผมคิดถึงอกนี้ เนินสงวนนี้ ผมจะทำให้คนคนนี้

เปิดปากเรียกผมว่าสามีและบอกรักผม และยอมรักษาตัว 

 

แก้ว // : อย่าฝันว่าพี่จะปากหวานยอมโมะ ไม่มีทาง (หยิบผ้าห่มมาคลุมเรือนร่างเปล่าเปลือย)

 

 


 

แก้วจะยอมมีอะไรกับโทโมะอีกครั้งไหม ลุ้น เม้นโหวต

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.4 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา