ยัยตัวเเสบ

"ขอโทดนะคะคุณ"ฉันพูดขึ้นเมื่อเห็นว่ามีคนยืนขวางล็อกเกอร์อยู่

"คุณคะถอยหน่อยคะ"คนบ้าอะไรพูดดีๆด้วยเเล้วไม่ยอมหลีก ฉันบ่นในใจ

"นี้นาย บอกให้ถอยไง"ฉันหมดความอดทน ตึงหูฟังออกซะเลย

"นี้ เทอคิดว่าเทอเป็นใครกันฮะ รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร"ชายหนุ่มที่ยืนบังล็อกเกอร์หันมา

"อย่างเเรกฉันเป็นใครไม่สำคัญ อย่างที่สองเราไม่จำเป็นต้องรู้จักกัน เเล้วอย่างที่สามมีอะไรไว้ค่อยคุยฉันรีบ"ฉันยืนชี้หน้าคุยกับนายนั้น คนบ้าอะไรมาชวนให้ฉันอารมณ์เสียตั้งเเต่เช้า

 
"นี้เทอจะมาทำเเบบนี้ไม่ได้นะ" นายนั้นชี้หน้าฉันกลับมา
 
"ทำไมฉันจะทำไม่ได้ เเล้วก็ช่วยหลีกด้วยคะ" ฉันผลักนายนั้นออกเเล้วรีบหยิบของในล็อกเกอร์
 
"ฉันคือซุปตาร์ชื่อดังของประเทศไทย" ชายหนุ่มกล่าวขึ้น
 
"ฉันไม่สนว่านายเป็นใคร เเต่ฉันจะเตือนให้นายรีบๆเข้าห้องเรียนได้เเล้วนะ" ฉันปิดล็อกเกอร์เสียงดังเเล้วเดินหนี
 
"นี้ๆ กลับมาคุยให้รู้เรื่องก่อนซิ" นายนั้นตะโกนตามหลังฉันมาเเต่เรื่องอะไรต้องสนใจ
 
"อ่าวนี้ แกหงุดหงิดไรมาเนี้ย ตั้งเเต่เช้าเลยนะ" เเต้งกิ้วเพื่อนสนิทฉันพูดขึ้น
 
"ก็ไอซุปตาร์เด็กใหม่นะสิ ชวนโมโหตั้งเเต่เช้า" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่โกดเอามากๆ
 
"แกเค้าออกจะน่ารัก ตี๋ดีออก ร้องเพลงก็เพราะ เต้นก็เก่ง" ฟ้าเพื่อนสนิทของฉันพูดขึ้นเเบบปลื้มมากๆ
 
"ใช่ๆ ฉันยังชอบเลยอ่ะแก" เเต้งกิ้วพูด
 
ฉันลุกขึ้นออกจากที่นั้งเเล้วไปนั้งโต๊ะที่ว่างอยู่ติดกับหน้าต่าง
 
"อ้าว เห้ยเป็นไร" เเต้งถาม
 
"ขี้เกียจฟังแกพูด ฉันนั้งนี้ละกัน" ฉันพูดพร้อมเอาหน้าฟุบโต๊ะ
 
"เออๆ ตามใจ" ฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงที่เคยชินกับเหตุการณ์เเบบนี้
 
"แกไม่สบายละป่าว ไปห้องพยาบาลมั้ย" เสียงอันอบอุ่นโลดเเล่นเข้ามาในหัว
 
"ป่าวไม่ได้เป็นอะไร สบายดี" ฉันเงยขึ้นมาพบกับเพื่อนในวัยเด็กของฉันโซ่นั้นเอง