My friend ก็แค่นั้น..แต่มันรักเธอ

 

บทที่ 10 : เด็กน้อย | ลูกหมา :) 

 

 

 

 

 

     โทโมะกับแก้วเดินข้างกันมา สีหน้าพวกเขาดูมีความสุขกันมาก แต่แน่ละ พวกเขาปรับความเข้าใจกันแล้วนี่นา ใช่แล้ว..เขากับเธอไม่เคยโกรธหรืองอนกันนานหรอก ไม่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งนั่นแหละที่เป็นคนง้อ อยู่ที่ใครจะง้อใครก่อน เรียกได้ว่าแข่งความอดทนของกันและกัน
ซึ่งผลลัพธ์ก็คือ..ไม่มีใครทนได้นานกว่าใคร ^^'

 

 

      พวกเขาเป็นเพื่อนที่ผูกพันธ์กันมานานขนาดนี้ จะมาทะเลาะกันด้วยเรื่องไร้สาระได้ไงล่ะ ถ้าเห็นทะเลาะกันคงเป็นการแหย่กันเล่นมากกว่า เพราะพวกเขามักจะอยู่ด้วยความเข้าใจกัน มากกว่าการทำตัวงี่เง่าใส่กัน เพราะพวกเขาต่างรู้นิสัยของกันและกัน ก็เลยรู้ดีว่าเวลาโกรธกันควรทำตัวเช่นไร..ก็แค่ปล่อยไว้เงียบๆ ปล่อยให้ต่างคนต่างคิดทบทวนเรื่องราว และสาเหตุที่มันกลายเป็นแบบนี้ ถ้ารู้ตัวว่าผิด พวกเขาก็จะขอโทษกัน หรือบางครั้งก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ก็แค่มองให้มันเป็นเรื่องเล็กน้อย จะไปคิดอะไรมากมาย แค่คิดว่าที่เรามีกันและกันอย่างทุกวันนี้มันก็ดีมากพอแล้ว คนอย่างแก้ว โทโมะจะหาได้จากไหนอีก..และ คนอย่างโทโมะ ผู้ชายที่เป็นทั้งเพื่อน ทั้งครอบครัว คนที่รู้ใจเรา แก้วจะหามันได้จากใครอีก.. เมื่อเราคิดได้แบบนี้ เราก็จะมองทุกอย่างเป็นเรื่องเล็กไปหมดเลย..

 

 

"นี่ โทโมะ " แก้วเรียกโทโมะเมื่อหันไปเห็นร้านขนมที่มีเค้กรสโปรดของเธออยู่ " แก้วอยากกินนี่อ่ะ " แก้วพูดบอกแล้วจูงมือโทโมะเดินตรงไปที่ร้านขนมที่ว่านั้นทันที ไม่ต้องถามความเห็นหรอก เพราะเธอรู้อยู่แล้วว่าโทโมะต้องตามใจ ^_^

 

 

" สวัสดีค่า ยินดีต้อนค่า " ทันทีที่เปิดประตูเดินเข้ามาในร้านเสียงพนักงานต้อนรับก็ดังขึ้นทันที พร้อมด้วยสีหน้ายิ้มแย้มพร้อมบริการให้แก่ลูกค้าทุกท่าน

 

" มีอะไรแนะนำบ้างครับ " โทโมะหันไปถามพนักงานที่เอ่ยต้อนรับเมื่อกี้

"ทางร้านเรามีหลายเมนูแนะนำค่ะ เชิญนั่งรอที่โต๊ะกันก่อนได้เลยค่ะ เดี๋ยวเราจะเอาเมนูมาให้นะคะ ^^ "

" อ่อค่ะ " แก้วพยักหน้ารับก่อนจะจูงมือโทโมะไปที่โต๊ะด้านในตัวนึงที่ติดผนังและหน้าต่าง ข้างๆมีต้นไม้วางรอบๆ ให้บรรยากาศเย็นสบาย บนโซฟามีตุ๊กตาหมีตัวใหญ่วางอยู่ เหมาะแก่การถ่ายรูปมากที่สุด เป็นร้านที่ตกแต่งได้สวยงาม น่านั่งมากๆ

 

" นี่เมนูนะคะ " พนักงานยื่นเมนูแผ่นบางๆมาให้2แผ่น แผ่นแรกเป็นรายการไอติม โทสต์ ปังเย็น และบิงซู มีรายการไม่เยอะมาก แต่เราสามารถ D.I.Y ได้เองด้วย และอีกแผ่นเป็นรายการขนมเค้กกับเครื่องดื่มต่างๆ

 

" มีอะไรแนะนำบ้างคะ ? " แก้วรับเมนูไปดูแล้วเงยหน้าถามพนักงาน
"มีหลายอย่างเลยค่ะ ร้านเราอร่อยทุกอย่างค่ะ ^^' หรือหากไม่ชอบเมนูทางร้านเรา ลูกค้าสามารถD.I.Y เมนูได้เองด้วยนะคะ ^^ "

 

" โทโมะกินอะไรดีๆๆๆ " แก้วหันไปถามโทโมะซ้ำๆหลายรอบ

" แล้วแต่แก้วเลย ^^' "

" อ่า ไม่ช่วยแก้วคิดเลยอ่ะ " แก้วว่าพลางทำหน้าอมลมในปาก งอนตุ้บป่องแล้วนะ !

" อ่า งั้นเอาช็อกโกแลตลาวามาก็ได้ครับ "

" ค่ะ แล้วเครื่องดื่ม.."

" วนิลาสมูสตี้ก็ได้ครับ ขอวิปครีมเยอะๆ ^^ "

" ค่ะ ลูกค้ารอสักครู่นะคะ "

" :) " โทโมะยิ้มเมื่อพนักงานโค้งลา ก่อนจะหันมามองเด็กน้อยขี้งอนที่ยังอมลมทำแก้มป่องอยู่ แล้วยกนิ้วชี้มาจิ้มๆที่แก้มทั้งสองของแก้วเบาๆ

" นี่ๆ เด็กขี้งอน "

" ว่าใครเด็กห๊ะ! " เมื่อได้ยินคำว่าเด็ก แก้วจึงหันหน้ามาแหวใส่

" แก้วไง :) " ซึ่งโทโมะก็หาได้สะทกสะท้านไม่

' ก็น่ารักขนาดนี้ ยอมโดนด่าเลย พันรอบก็ยอม :) '

" เกลียดอ่ะ -^- " แก้วว่าแล้วยู่หน้า 'เบื่อคนข้างๆมากค่ะ ใครก็ได้มาช่วยเอานางไปเก็บที '

 

     จากนั้นไม่นานของที่สั่งไว้ก็มาเสิร์ฟตรงหน้าของทั้งสอง และได้เกิดสงครามการแย่งชิง (หวงของกิน) เนื่องด้วยของตรงหน้าน่ากินมากเกินไป

 

" โทโมะ!!! ไม่ให้ อ้ะ! อย่ามาแย่งกันสิ! " แก้วบ่นพร้อมยกจานไอติมหนี

" ก็กินด้วยกันไง " โทโมะว่าพร้อมยกช้อนจะตัก แต่..

" ไม่เอาาาา อ๊าาา โทโมะก็สั่งใหม่ดิเฮ้ย! " แก้วร้องลั่นก่อนจะยกจานไปอีกทาง พร้อมบ่นกับตัวเองในใจว่า ' คนจะกิน ทำไมต้องแย่ง? ถ้าละลายขึ้นมานะ ฮึ่มมม !!! '

" แต่โมะอยากกินกับแก้วมากกว่า " โทโมะพูดก่อนจะวางช้อนลงอย่างยอมแพ้ให้กับเด็กน้อยตรงหน้า พร้อมยิ้มและส่ายหน้าเบาๆ 'ยอมใจเลย :) ' เขาไม่ได้อยากกินขนาดนั้นแต่เขาอยากกินอะไรที่แก้วกินก็แค่นั้น ได้แกล้งเธอเล่นก็เป็นความสุขอย่างนึงของเขานะ :)

" ทำไมต้องอยากกินกับแก้ว ? " แก้วถามขึ้นด้วยความสงสัย จะลูกไม้อะไรอีก (ไม่ค่อยน่าไว้ใจ)

" ก็เขาว่ากันว่า.." โทโมะพูดก่อนจะเว้นช่วงนิดนึง (ลีลานักนะ!) "การกินที่อร่อยที่สุดคือ..การกินด้วยกัน ^^ " เขายิ้มก่อนพูดต่อท้ายว่า "และมันก็ขึ้นอยู่กับคนที่เราได้กินด้วย โทโมะก็เลยอยากกินกับแก้วไงครับ " เขาตอบก่อนจะมองสบตากับแก้วด้วยสายตาสื่อความหมาย

" -////- " แก้วได้ยินดังนั้นถึงกับพูดอะไรไม่ออก และด้วยความเขินมันมีมากเกินไปทำให้เธอถึงกับวางจานลงทันที

" อยากกินด้วยก็กินไปเล๊ย! โทโมะบ้า! แก้วไม่พูดด้วยแล้ว " แก้วว่าแล้วเอนหลังพิงกับโซฟาพร้อมกับยกหมอนขึ้นมาปิดหน้าที่แดงแจ๋ -///- แต่เธอก็รู้สึกว่ามันแทบไม่ช่วยอะไรเลย ทำให้แก้วเปลี่ยนจากหมอนเป็นซบหน้าลงกับตุ๊กตาหมีตัวใหญ่แทน ' โทโมะบ้าๆๆๆๆๆ บ้าที่สุดเลย หึย! ' ทำเธอหมดอารมณ์กินเลย เห็นไหม ?

" อ้าว โมะพูดไรผิด ? แล้วแก้วไม่กินแล้วหรอ ? " โทโมะถามด้วยสีหน้าที่งงเล็กน้อย แต่ในใจเขานั้นก็รู้เหตุผลดี หึหึ

" เกลียดดดดดดดดดดดว่ะ " รู้แล้วยังจะแกล้งถามอีก หึ

" โอ๋ๆ ไม่เขินน๊าาา นะครับนะคร้าบ ^^ " โทโมะยิ้ม ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ๆแก้ว พร้อมเบียดเธอเต็มที่ จากนั้นก็เอนหัวไปซบหลังของแก้วอย่างเนียนๆ ก่อนจะถูใบหน้าบนหลังเธอ " เด็กน้อยขี้อาย น่ารักจัง หึหึ " เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์นิดๆ (Pp: ไม่นิดแล้วมั้ง-.-)

" -//////////- " (ความเขินทวีคูณ) ในใจแก้ว ' อ๊ากกกกก ข้าเกลียดมันนนนนน ฮืออ ' เธอได้แต่ตัวแข็งทื่อและไม่มีความสามารถพอที่จะผลักเขาออก ' ฮืออออ ใครก็ได้ช่วยที จะตายแล้ววว คนอ่านก็อย่ามัวแต่อ่านกันสิ! มาเอาโทโมะไปเก็บที>< ' (Pp: อ้าว แก้วทำไมพาล ? )

" ออกไป นับหนึ่ง! " แก้วค่อยๆกัดฟันพูดอย่างช้าๆ

" ไม่ออก^^ "

" สอง.."

แต่โทโมะก็ไม่เพียงแค่ไม่ออก เขาเบียดยิ่งกว่าเดิมอีก

" สาม.."

" สี่! "

ยังคงยิ้มและส่ายหน้า :)

" ห้า !!! " แก้วพูดด้วยความโมโห (กลบเกลื่อนความเขิน)

" หก เจ็ด แปด แก้ว เอ้ย! เก้า! -///- " และนับอย่างรวดเร็วจนผิด

" ยังไงโทโมะก็ไม่ออก :) "

" ไอ้ลูกหมา! ใครกันแน่ที่ทำตัวเด็กน้อยมากกว่าห่ะ!? " แก้วเริ่มจะหมดความอดทน นี่เธอยอมอดขนมแล้วยังจะมาทำให้เขินแทบบ้าอีก เกลียดดดดดดด

" หืมมมมม ลูกหมา ? " โทโมะทวนคำ และเลิกคิ้วของเขาขึ้น

 

         ' ช่างเปรียบเทียบซะจริงนะ แต่ก็ยอมเพราะมันเป็นสัตว์เลี้ยงที่แก้วรักที่สุดและ..มันซื่อสัตย์ต่อเจ้าของ ของมันมาก คงจะไม่เลวถ้าเจ้าของคนนั้นคือแก้ว '

 

              และนั่นทำให้เขายิ้มและไม่พูดอะไรต่อ ' อ่า มีเจ้าของแล้วสิ :) '

 

   แต่เมื่อนึกขึ้นได้ (จากที่เล่นกันเพลิน) ทำให้ไอติมที่สั่งมานั้นละลายหมดแล้ว ฮ่าๆ แย่งกันแทบตาย สุดท้ายก็ไม่มีใครได้กิน ^^;

       หลังจากแก้วเริ่มที่จะยอมรับความเขินของตัวเองได้แล้วนั้น เธอก็ยืดตัวขึ้น ก่อนจะเรียกพนักงานเพื่อสั่งไอติม(ที่ละลาย) ใหม่ พร้อมขนมเค้กอีกหลายๆชิ้น (แทบเหมาร้าน) เทคโฮมกลับบ้าน เพราะเธอรู้สึกว่า ร้านมันบรรยากาศดีเกินไป ไม่เหมาะกับการตั้งใจกิน (Pp: เขินก็พูดมา-.- ) และเราสองคนเป็นจุดสนใจของพนักงานเกินไป ถึงในร้านจะเงียบสงบยังไม่มีลูกค้าแต่การที่พวกเธอเล่นกันเหมือนโลกนี้มีเพียงสองเรานั้น เมื่อเธอรู้ตัวก็เจอกับรอยยิ้มและสายตาที่เหมือนจะเอ่ยแซว ทำให้เธอแทบทนไม่ได้ อายขนาดหนัก! ที่นี่ไม่สงบซะแล้วเมื่อโทโมะเอาแต่แกล้งเธอ-0- เนื่องด้วยฐานะเราสองคนคงไม่ดีถ้าอยู่ในที่สาธารณะมากไป (เพิ่งรู้?) เก็บไปเขินต่อที่ห้องก็ได้ (???)

 

" ได้แล้วค่ะ ของทั้งหมดที่สั่ง ^^ "

" อ่า ขอบคุณครับ " โทโมะรับของพร้อมกับลุกขึ้น

" ขอบคุณที่มาใช้บริการนะคะ โอกาสหน้าเชิญใหม่ :) "

" ครับ / ค่ะ ^^ " โทโมะแก้วพูดขึ้นพร้อมกัน ก่อนจะเดินออกจากร้านไป

 

 

และหลังจากทั้งสองออกจากร้านไป...

 

 

" กรี๊ดดดดดดด เธอเห็นเหมือนฉันไหม ? ทำไมพวกเขาน่ารักขนาดนี้ >_< " พนักงานที่ยิ้มเมื่อครู่ หันไปพูดกับพนักงานคนอื่นๆอย่างตื่นเต้น " ใจสั่นไปหมดแล้ว อ่า โทโมะแก้วช่างเหมาะสมกันจริงๆ แพ้ค่ะแพ้ โมเม้นมากอ่ะ โอ๊ยย รักเลย "

 

    พนักงานดังกล่าวไม่ใช่ใครที่ไหน เธอเป็นแฟนคลับ และจิ้นคู่นี้มาก เธอไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยว่าความบังเอิญจะมาตกที่เธอ แบบนี้ถึงตายก็ตายตาหลับแล้ว อ่า สุขใจจริงๆ
    ความจริงเธอนั้นทั้งอยากขอถ่ายรูป ขอลายเซ็น แต่ก็เคารพในความเป็นส่วนตัว และทำหน้าที่พนักงานให้ดีที่สุด

    เธอมองไปที่จานไอติมที่เหลืออยู่ และยิ้มกว้าง พร้อมกับหยิบมือถือมาถ่ายไอติมที่ละลายล้นจานไว้ พร้อมอัพไอจีด้วยแคปชั่นที่แฝงความหมายว่าไม่ใช่เพียงไอติมว่า

 

                               ' แย่งอะไร ทำไมน่ารัก :) #ความหวาน '

 

     หลังจากนั้นไม่นานก็มีคนเข้ามากดไลค์เพียบ แม้คนอื่นจะไม่เข้าใจ แต่เชื่อสิ แฟนคลับด้วยกันย่อยสื่อถึงกันได้ ^_^ พวกเดียวกันเราเข้าใจกันง่าย เนอะ :)

 

 

 

 

 

__________________________________________

อัพให้ก็ได้ ไม่อยากเก็บไว้ฟินกับตอนนี้คนเดียว ><

เม้นไม่ขึ้น เราก็จะอัพแหละ แต่ถ่วงเวลานานหน่อยแค่นั้นเอง5555

รอนะๆๆๆ ไม่หายๆ ทวงได้ตลอด :) #ชอบให้ทวง ^___^~

ขอบคุณคนอ่านค่ะ :)