My friend ก็แค่นั้น..แต่มันรักเธอ

[url=http://www.mx7.com/view2/yVDWYhfYKQyF129e][img]http://www.mx7.com/i/4c2/kxGpDB.jpeg[/img][/url]

บทที่ 1:

"เย้! กลับบ้านได้แล้ว >_<" เฟย์ร้องขึ้นมาอย่างดีใจ ทันทีที่พี่นิดสั่งปล่อยให้กลับบ้าน เฟย์ทำท่าบิดขี้เกียจ ก่อนจะเดินมากอดคอฉัน ส่วนฟางก็กดโทรศัพท์ในมือหาใครสักคนให้มารับ (รู้ๆกันอยู่นั่นแหละ)

"แก้ว เฟย์ยังไม่อยากกลับบ้านเลยอะ" หรอ-- แล้วเมื่อกี้เสียงใครที่ เย้! ซะดัง "อยากอยู่กับแก้วต่ออ่า*0*"

"พอเลยๆ อย่ามาๆ " อยากจะบอกเหลือเกินว่า เฟย์ก็ชอบอ้อนไม่น้อยไปกว่าฟางเลย แต่จะอ้อนแบบเล่นๆมากกว่า จะจริงจังก็แบบฟาง ที่พออ้อนไปก็ส่งตาหวานไป ยิ่งเจ้าตัวเป็นคนตาหวานอยู่แล้วด้วยนี่ ไม่ต้องไปพูดถึงเลย ว่าเขาจะอ้อนแค่ไหน-'-

"เขาไม่ได้เล่นนะ เฟย์จริงจังน้า"เฟย์พูดพลางยื่นหน้ามาใกล้ๆ แล้วเอาหน้ามาถูกับหน้าฉัน

เอิ่ม ฉันลืมบอกไป เฟย์จะเหมือนลูกแมวมากเวลามาอ้อนฉันv_v

"อ่าๆ รู้แล้วๆ แต่ปล่อยก่อนได้ไหม--?"

"ไม่เอา ไม่ปล่อย จะกอดแก้วไว้อย่างงี้แหละ" เฟย์ว่า แล้วกอดฉันแน่นขึ้นกว่าเดิม

"อยากกอดก็กอด แต่ช่วยเอาหน้าออกไปไกลๆได้ปะ"

"ไมอ่า แก้วอะใจร้าย T^T" เฟย์เบะหน้า แต่ก็ยอมเอาหน้าออกแต่โดยดี โดยที่ยังกอดฉันไม่ยอมปล่อย

"โอ้ๆ อะ ง้อๆ" ฉันว่าก่อนจะกอดเฟย์แล้วยื่นหน้าไปใกล้ๆเฟย์บ้าง

"แก้วใจน่ารัก อะหายก็ได้"

ฟอด~

เฟย์ยิ้มแล้วหอมแก้มฉัน แล้วก็ฉีกยิ้มอย่างอารมณ์ดีแบบเด็กๆ

แต่ระหว่างที่ฉันกับเฟย์กำลังเล่นกันอยู่นั้น สายตาของฉันก็ไปหยุดอยู่ที่หน้าประตู ที่มีใครคนหนึ่งยื่นอยู่

ด้วยสีหน้านิ่งๆที่ไม่บอกอารมณ์ไม่ถูก

"ทะ โทโมะ " ฉันเอ่ยออกมาเสียงเบาอย่างรู้สึกตกใจนิดๆก่อนจะหลบสายตาที่มองตรงมาทางนี้อย่างรู้สึกผิด

แล้วทำไม เราต้องรู้สึกผิดด้วยละ? ?

เฟย์ผละออกจากฉันแล้วไปยืนข้างๆฟางกับป๊อปปี้ที่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

"เอ่อ แก้ว พวกเราขอตัวกลับก่อนนะ"ฟางพูดก่อนจะโบกมือลา ส่วนเฟย์ก็หันมายิ้มแห้งๆให้ฉัน ก่อนจะเดินตามฟางออกไป ส่วนป๊อปปี้ก็เดินมากระซิบกับฉันว่า'คุยกันดีๆนะ' แล้วเดินไปตบไหล่โทโมะ แล้วพูดว่า"โชคดี เพื่อน!" แล้วก็เดินออกไป

เมื่อทุกคนออกไปกันหมดแล้ว ทั้งห้องก็เหลือแค่ฉันกับโทโมะ บรรยากาศรอบตัวดูเงียบสนิท

เราต่างก็เงียบกับทั้งคู่ เขานิ่งจนฉันไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ

นี่ฉันกำลังหวาดกลัวเขา??

"··································"

"··································"

เมื่อเขายังเงียบ ฉันเองก็เงียบ

ข้างตัวฉันรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก เมื่อเขาเอาแต่จ้องฉัน และไม่ยอมพูดอะไรสักที และในที่สุดก็เป็นฉันเองที่ทนความอึดอัดนี้ต่อไปไม่ไหว

"อะ เอ่อ วะ หวัดดี" ฉันเอ่ยทักเขา

"······················" แต่เขาก็ยังคงเงียบ...

"เอ่อ..." แง ทำไงดี ฉันไปไม่เป็นเลยอะ T^T

"วันนี้น้ามลติดธุระ มารับไม่ได้ เลยขอให้โมะมารับแก้ว และโมะก็อยากจะคุยกับแก้วให้รู้เรื่องด้วย"

"อ่อ v_v" ฉันพยักหน้ารับ"แล้วโมะจะคุยกับแก้วเรื่องอะไรหรอ"ฉันถามเขาทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าเรื่องอะไร

บ้าเอ้ย แม่นะแม่ให้คนอื่นมารับแทนก็ได้ ฉันเคยถามแม่แล้ว แต่แม่กลับบอกว่าแม่ไม่ไว้ใจใครเลย นอกจากคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันอะ โฮ T-T แม่คะ คนที่แม่ไว้ใจลูกว่าไว้ใจไม่ได้เลยต่างหากค่ะ แง่ง

"โมะคิดว่าตัวแก้วเองก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้วนะ"

"อ่า กะ ก็ แก้วคิดว่าโมะอาจจะถามเรื่องอื่นก็ได้"

"ไม่หรอก เรื่องที่แก้วคิดอยู่นั่นแหละ"

"แล้วโมะรู้หรอ ว่าแก้วคิดเรื่องอะไร?"

"รู้สิ กับแก้วน่ะ แค่มองตากันโมะก็รู้แล้วว่าใจแก้วคิดอะไร^^" โทโมะว่าพลางยื่นหน้ามาใกล้ๆฉัน

"ระ หรอ"

":)"เขายิ้มให้ฉันก่อนจะก้มลงมาพูดข้างๆหู"ก็เราเป็น'เพื่อนที่เธอไม่รู้ใจ'...กันไม่ใช่หรอ^^"

เขามาแบบนี้ฉันไปต่อไม่เป็นเลยอะ-.-; บ้าจริง ทำไมเราต้องใจเต้นด้วยนะ แค่เพื่อน ท่องไว้ เพื่อนกัน

"นั่นมันเพลง ไม่ใช่เรื่องจริงซะหน่อย..."

"เปล่าเลย มันคือความจริง เพื่อนที่เธอไม่รู้ใจ ไม่ใช่ เพื่อนที่เขาไม่รู้ใจ สักหน่อย เรื่องจริงๆแล้วก็คือว่า แก้วไม่รู้ใจโมะ แต่โมะรู้ใจแก้ว ยังไงละครับ ^__^"

หาาาา าา =[]=?

มันแปลได้แบบนี้จริงอะ -O-^ ทำไมฉันไม่เห็นเคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลยอ่า แปลแบบนี้จริงๆน่ะหรอ??

"เอาละ แก้วตอบโมะมาเลย ว่าทำไมเอาแต่หลบหน้ากัน"

"ใครหลบ แก้วเปล่าซะหน่อย-.-///"ฉันตอบ ก่อนจะพยายามขยับออกห่างจากเขา แต่ไม่ว่าฉันจะขยับไป

ทางไหนเขาก็จะขยับตามมาขวางไว้ทุกทีเลย T0T

"จะหนีไปไหนอีก หืม ^^"

แง เขายิ้มแบบนี้ทีไร ฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยปลอดภัยทุกทีเลย ฉันถอยหลังหนีเขาไปเรื่อย จนหลังชนกับกำแพงห้อง อ่า จนมุมซะแล้วสิ

"ทำไมต้องหลบหน้ากันด้วย ไม่อยากเจอโมะขนาดนั้นเลยหรอ?"

เขาเอ่ยถามฉันด้วยคำพูดที่แผ่วเบา เหมือนกับว่าเขาเองก็เหนื่อยที่ต้องถามคำถามที่ไม่เคยได้คำตอบ ใช่แล้ว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาถามคำถามนี้กับฉัน และทุกครั้งฉันก็มักจะตอบเลี่ยงหรือไม่ฉันก็จะชอบ เปลี่ยนเรื่องตลอด ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากตอบคำถามเขา เพียงแต่ ตัวฉันเองก็ยังหาคำตอบให้กับตัวเอง

ไม่ได้เลยว่า เป็นเพราะอะไร? ทำไมต้องหนี? ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ

"แก้ว ปะ..."ก่อนที่ฉันจะเอ่ยตอบด้วยประโยคเดิมๆ เขาก็ขัดขึ้นซะก่อน

"อย่าตอบว่าเปล่า!"โทโมะพูดก่อนจะยกแขนข้างหนึ่งขึ้นมายันไว้กับกำแพง"อย่าพูดคำนั้น..."

"งะ งั้น ไม่..."

"คำนั้นก็ไม่ได้!!!"

"คำนี้ก็ไม่ได้ คำนั้นก็ไม่ได้ แล้วคำไหนถึงจะได้เล่า!"จะเอาไงกันแน่ นั่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้ แล้วจะให้ฉันพูดว่าอะไรกันละ จะให้ฉันตอบว่ายังไง ถึงจะพอใจกัน ห่ะ ห๊ะ -'-;

"ก็ตอบความจริง! แค่แก้วตอบความจริงมาก็พอ..ขอแค่ความจริง..."โทโมะมองหน้าฉันอย่างจริงจัง

"เอ่อ..."

"นะครับ :)"

ฉันควรจะตอบเขาว่าอะไรดีละ นี่ฉันต้องตอบเขาแล้วจริงๆนะหรอ ความจริงของคำถามนั้นน่ะนะ จะให้ฉันตอบเขาว่า ฉันกลัวใจตัวเอง กลัวทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิม กลัวว่ามันจะเกินเลย กลัวไปหมดเลย

ไม่มีทาง ไม่เอาด้วยหรอก ขืนพูดไป มันก็เหมือนกับการฆ่าตัวตายทางอ้อมกันชัดๆเลยน่ะสิ -.-;;

"โทโมะ ขอโทษนะ แต่คำตอบน่ะ แก้วไม่มีให้หรอก"ฉันพูดพลางก้มหน้าหลบตาเขา ให้ตาย สายตาของ

เขานี่อันตรายชะมัดเลย ขืนเผลอไปสบตาเข้าละก็ ฉันต้องเผลอพูดมันออกมาแน่ๆ

"ทำไม?"

"แก้วก็แค่ อยากให้เราห่างกันสักพัก"

"ห่างกันสักพัก ห่างกันสักพัก อะไรคือห่างกันสักพัก แล้วห่างกันนี่ ต้องห่างกันแค่ไหน!!! " เขาทุบกำปั้น

ใส่ผนังกำแพง เฉียดหน้าฉันไปนิดเดียวเอง TOT "ต้องให้เราห่างกันแค่ไหน ถึงจะเรียกว่าห่าง แล้วสักพัก นี่มันนานแค่ไหน! นี่เราไม่ได้กำลังเล่นเอ็มวีกันนะถึงจะต้องบอกว่าห่างกันสักพักน่ะ ถ้าแก้วไม่มีคำตอบ งั้นทำไมต้องหลบหน้า ทำไมต้องหลีกเลี่ยง ทำไมต้องหนี ทำไมไม่บอกกันตรงๆ โมะทำอะไรผิดงั้นหรอ? "

"เปล่าหรอก โทโมะไม่ได้ทำอะไรผิดเลย.."ใช่แล้วเขาไม่ผิดเลย คนผิดนะฉันต่างหาก เพราะฉันไม่กล้า

พอที่จะพูดไป ไม่กล้าที่จะบอกเขา และไม่กล้าที่จะยอมรับความจริง ว่าฉัน 'รักเขา'

"แก้ว..."

"อย่าถาม อย่าถามว่าเพราะอะไร เลิกถามกันสักที อย่าถามกันอีกเลยจะได้ไหม ฮึก หยุดถามกันสักที ฮือ พอได้แล้ว คำถามงี่เง่า ไม่เอา แก้วไม่ตอบ ฮือออ อ ออ :'(" ฉันปิดหูไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว พอกันสักที หยุดถามกันได้แล้ว ไม่มีคำตอบให้หรอก น้ำตามันมาจากไหนก็ไม่รู้ อยู่มันก็ไหลออกมาเอง เป็นงี้ทุกทีเลย

ทำไมเราไม่หัดเข้มแข็งซะบ้างนะ ทำไมต้องร้องไห้ทุกทีเลย ไอ้น้ำตาบ้า หยุดร้องเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!

"อืม เข้าใจแล้ว จะไม่ถามอีกแล้ว.."โทโมะดึงฉันเขาไปกอด เขาก็เป็นแบบนี้ทุกที ชอบปลอบใจคนอื่น ชอบห่วงใยคนอื่น ใส่ใจคนรอบข้าง ไม่เคยเซ้าซี้จนดูน่ารำคาญ พอไม่ได้คำตอบเขาก็จะไม่ถามต่อ

"ฮือออ ออ"

"ไม่เอาน่า อย่าร้องนะคนดี เงียบซะ "เขาลูบหัวฉันเบาๆแล้วกอดฉันแน่นขึ้น"ขอโทษนะครับ โมะขอโทษ

จะไม่ถามอีกแล้ว แก้วไม่ต้องตอบอีกแล้วนะ ไม่ร้องนะครับ" เขายกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ฉัน เขายิ้มให้ฉัน อย่างอ่อนโยน ราวกับว่าเขาอยากให้ฉันยิ้มให้เขา ฉันจึงยิ้มตอบเขาทั้งน้ำตา แล้วยกแขนขึ้นกอดเขาตอบ

"กลับบ้านกันนะ :)"

"อะ อือ"

 

TOMO SAY:

ผมหันไปมองแก้วที่กำลังหลับอยู่ข้างๆ ก่อนจะถอดแจ็คเก็ตของตัวเองแล้วเอามาคลุมให้เธอ ตอนนี้ผม

กำลังขับรถอยู่ คงต้องเปลี่ยนเส้นทางจากบ้านเธอมาเป็นคอนโดผมแทนแล้วสิ เมื่อกี้แม่ของเธอเพิ่งโทรมา

บอกว่าติดธุระอีกที่ วันนี้คงยังไม่กลับ และเขาก็ฝากให้ผมช่วยอยู่เป็นเพื่อนเธอ ผมเองก็ไม่อยากจะปล่อยให้

เธออยู่บ้านคนเดียวก็เลยขออนุญาติ พาเธอไปนอนที่คอนโดของผมแทน และแม่เธอก็อนุญาติแล้วด้วย มันก็เลยไม่มีปัญหาอะไร ติดแต่เจ้าตัวนี่สิ ตื่นมาจะโวยวายไหมนะ ยิ่งชอบคิดมากอยู่ อ่อ ไม่ต้องห่วงนะ ว่าผมจะทำอะไรเธอ ผมเป็นสุภาพบุรุษมากพอครับ :) และอีกอย่างคอนโดผม เมื่อก่อนเธอเองก็มาบ่อยนะ แต่เดี๋ยวนี้ไม่รู้ทำไม เธอถึงได้เอาแต่หลบหน้าผม เจอผมทีเป็นต้องหนี แต่ต่อให้อยากถามเธอมากแค่ไหน แต่ถ้าลองเธอไม่อยากตอบละก็ ถามให้ตายก็ไม่ได้คำตอบจากเธอหรอก อย่างวันนี้ไง แต่ไม่ใช่ว่าผมอยากจะ

คาดคั้นเอาคำตอบจากเธอนะ แต่เพราะเธอเอาแต่หลบหน้าผมตลอด ผมถึงอยากจะรู้ ก็หวังว่าเธอคงจะตอบ

มันสักครั้ง แต่ก็เปล่าเลย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมถามเธอ แต่มันครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ ผมทนมาตลอด พยายามเข้า

ใจว่ามันไม่มีอะไร บางทีอาจจะแค่บังเอิญ และเวลาเราไม่ตรงกัน แต่เปล่าเลย เธอปฏิเสธทุกครั้งที่เรามีงาน ร่วมกัน พอเจอกันทีก็รีบเดินหนี เมินใส่กัน ไม่มีแม้แต่คำทักทาย เหมือนกับมองไม่เห็นกัน ไร้ตัวตนในสาย ตาอย่างงั้นแหละ ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรผิด ถ้าผมรู้ผมจะรีบขอโทษเธอเลย ผมไม่ชอบแบบนี้เลย การที่แก้ว

เอาแต่หลบหน้าผม พยายามหลีกเลี่ยงเมื่อต้องเจอกัน ทำให้ผมแทบบ้า ผมไม่สามารถทนมันได้ เพราะผมไม่

ใช่พระเอก และผมก็ไม่ได้มีความอดทนมากพอ แค่ไม่เจอเธอแค่วันเดียว ผมก็คลั่งจะตายอยู่แล้ว มันเป็น

เพราะอะไร ผมรู้ดี เพราะผม เผลอใจ คิดกับแก้วเกินกว่าเพื่อนแล้วน่ะสิ ผมรู้ว่ามันผิด รู้ดีเสมอ แต่ต่อให้

พยายามบอกตัวเองว่าไม่คิด ยิ่งปฏิเสธมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้นเท่านั้น ผมยอมรับว่าผมรักแก้ว

และผม ทำใจเป็นเพื่อนกับเธอไม่ได้จริงๆ ผมเคยคิดจะพูดไปหลายครั้งแล้วแต่มันก็ชอบมีอะไรมาขัดตลอด

เหมือนไม่อยากให้ผมพูด และตอนนี้เธอก็ยังมาหลบหน้าผม แล้วถ้าผมพูดมันออกไป แก้วไม่ยิ่งหลบหน้าผม

มากขึ้นไปอีกหรอ ตอนนี้ขอแค่ ยังมีเธออยู่ข้างๆ ไม่ว่าจะในฐานะ ผมก็ยอม แค่มีแก้วอยู่ข้างๆผมก็พอแล้ว

"อือ~ ทีนี้ทีไหนหรอ"

"ตอนนี้ยังอยู่บนรถอยู่เลย แก้วหลับต่อเถอะ พอถึงแล้วเดี๋ยวโมะปลุกเอง^^"

"ยังไม่ถึงอีกหรอ? ดึกป่านนี้แม่มลเป็นห่วงแล้วแน่เลย"

"อ่อ โมะลืมบอกไป วันนี้แก้วต้องนอนที่คอนโดโมะนะ พอดีว่าแม่มลติดธุระน่ะ "

"อืมหรอ"เธอพยักหน้าราวกับเข้าใจที่พูด แต่ไม่ใช่หรอก "หาาาาาา าา o_O"นั่นไง ยังไม่ทันขาดคำ--'

"มีไรหรอ"ผมหันไปถาม ทั้งๆที่ก็รู้อยู่แก่ใจ

"ทำไมแก้วจะต้องไปนอนกับโมะด้วยละ!!!"

"หือ ก็ไม่ทำไมนี่"

"หมายความว่าไง? นี่หันมาคุยกับแก้วให้รู้ดีก่อนเลยนะ!"

"จะหันยังไง ก็โมะขับรถอยู่"

"งั้นคุยกันแบบนี้ก็ได้-.-"

"ครับ :)"

"นี่! ไม่ต้องมายิ้มเลยนะ แก้วรู้นะว่าโมะกำลังคิดอะไรอยู่"

"อะไรละ หืม?"

"ก็คิดจะ จะ...-- ;;"

"จะ?"

"จะ..ฮึ่ยย ย ช่างมันเถอะ -*-///"

แก้วหน้าแดงใหญ่เลย คิดอะไรลามกอยู่แน่เลย ฮ่าๆ เธอคิดว่าผมจะทำอะไรเธอกันนะ ผมเนี่ยนะจะทำอะ ไรแบบนั้น ให้ตายเถอะ เธอเนี่ยนะ ขยันหาเรื่องมาคิดให้มันมากจริงๆ

"แก้วไปนอนด้วยก็ได้ จบ!!! ไม่ต้องมาถามต่อเลยนะ" ดูสิครับ ตัดบทเสียดื้อๆเลย ดูด้วยว่าผมจะถามอะไร

กะจะแกล้งถามต่อซะหน่อย -.- รู้ทันตลอด :)

"ยิ้มอะไร ขับรถไปเลย-*-////"

 

-คอนโด tomo-

 

"แก้ว แก้ว แก้ว"รู้สึกเหมือนมีใครกำลังเรียกฉันเลย งึมๆ หูฝาดไปมั้ง ไม่มีหรอกเนอะ

"แก้วถึงแล้วนะ แก้ว"ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังลอยอยู่ งืมๆแต่ช่างมันเถอะ นอนต่อ...

"ตัวเบาไปไหมเนี่ย กินก็เยอะ แต่น้ำหนักไม่เห็นจะเพิ่มขึ้นเลย ยัยตัวเล็กเอ้ย"

"อือ~" ฉันเหมือนได้ยินเสียงใครจริงๆนะ คนกำลังนอน รู้มั้ยว่ามันรบกวนมาก งืมๆ

-ห้อง 722-

มีใครกำลังยุ่มย่ามบนตัวฉัน ใครกัน? สัมผัสนุ่มๆนี่มันอะไรกัน? ช่างเถอะ ไม่มีอะไรหรอก นอนต่อดีกว่า

แต่อย่าให้รู้ว่าใครรบกวนการนอนของฉันนะ ไม่ปล่อยไว้แน่ งืมๆ คนเขาง่วง ยังจะแกล้งกันได้อีก--'

เอ๊ะ แต่เดี๋ยวนะ ฉันว่ามันแปลกนะ ความรู้สึกแบบนี้ มันต้องมีอะไรแน่ๆ

(>.<) (-.<) (>.-) (>_0) (0_<) (0_O)

".........................."

(0_O)»(^_^)

"กรี๊ดดดดดด ดดด ~~~"

นี่มันอะไร นี่มันอะไรก๊านนนน นายบ้านี่มันแอบลักหลับฉันTOT

:'X อุ๊ป!!!

"อิ้อออ ออ~"

ขะ เขา เขา. . . (อึก กลืนน้ำลาย พูดไม่ออก) โทโมะ จะ จูบฉัน ฉันกำลังโดนจูบ!!!!!!!

พลั่ก

เมื่อฉันได้สติ ก็รีบเอามือดันเขาออกอย่างรวดเร็ว แล้วเอามือจับปากตัวเองอย่างอึ้งๆ

"นะ นาย นาย. . . ."

"เอ่อ ^^;;"

ไอ้บ้ายังจะมายิ้มได้อีก นี่มันไม่ใช่เรื่องตลกนะ เขายิ้มเม้มปากพลางก้มหน้า ดูก็รู้ว่าเขิน บ้าเอ้ย แล้วคิดว่าตัว

เองเขินเป็นคนเดียวหรือไง ฉันก็เขินเป็นเหมือนกันนะ!

"ขอโทษที่ทำให้ตื่น"

ห่ะ=[]= ฮะ ฮะ ฮ่ะ ขอโทษที่ทำให้ตื่น? แต่ไม่ขอโทษที่จูบฉัน ดีจริงๆ-*-///

"แล้ว..."

"โมะไม่ขอโทษหรอกนะที่จูบแก้ว เพราะโมะทำเพราะอยากทำ :)"

โอ๊ย อีตาบ้านี่ ยังจะมาพูดได้หน้าตาเฉยอีกนะ ฉันอายจนแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนีแล้ว

พรึ่บ!!!!

ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี เลยล้มตัวลงนอน ดึงผ้าห่มมาคลุมโปง จะพูดอะไรได้อีกละ เขาพูดแบบนี้แล้ว คงต้องยอมรับแหละ งือออ นอนต่อดีกว่า เมื่อกี้เราละเมอ เราละเมอ ละเมอ ละเมอไป ละเมอ...

อ๊ากกกกก กกก นอนไม่หลับ!!!! ก็มันเรื่องจริงจะให้คิดว่าแค่ละเมอไปเองได้ไงเล่า!

"แก้วจะนอนต่อหรอ? งั้นโมะไม่กวนแล้วนะ แต่ก่อนจะนอน อย่าลืมลุกมากินข้าวต้ม กับนมอุ่นๆนะ ^^"

"อือ"

เอาอีกแล้ว เขาทำข้าวต้มให้อีกแล้ว ฉันไม่ได้ป่วยนะ! แล้วก็ไม่ได้เด็กแล้วด้วย ถึงต้องดื่มนมก่อนนอนน่ะ

เขาให้เหตุผลว่า ดื่มนมเยอะๆร่างกายจะได้แข็งแรง โตไวๆ ฉันโตแล้ว! สูงด้วย! ไม่อยากโตอีกหรอก-.-

แต่ฉันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า ฉันชอบกินข้าวต้มฝีมือเขา กับนมที่เขาชงให้ที่สุด ไม่อยากยอมรับแต่มันอร่อยมาก

จริงๆแหละ ยอมรับก็ได้ น้อยมากนะที่คนอย่างเขาจะทำอาหารให้ใครกินน่ะ แต่ฉันก็ได้กินบ่อยแล้วแหละ เพราะเขามักจะชอบทำกับข้าวให้ฉันกินทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน เขาไม่เคยรอให้ฉันบอกว่าหิว เขามักจะรู้เสมอ

ว่าฉันชอบกินอะไร และไม่ชอบอะไร แต่ถึงอย่างงั้นเขาก็ยังชอบบังคับให้ฉันกินผัก ทั้งๆที่รู้ว่าฉันเกลียดผัก

มากแค่ไหน ฉันก็เลยต้องจำใจกิน TT' แต่ถ้ากินกับคนอื่น หรือคนเดียว ฉันก็จะเขี่ยทิ้งหมดเลย กับเขาก็มีบ้างนิดนึง นิดนึงจริงๆนะ แต่เขาก็ชอบจับได้แทบทุกครั้งเลยอ่า แต่นั้นก็ทำให้ฉันรู้ว่าเขาใส่ใจ

ฉันมากแค่ไหน และฉันก็ไม่ได้รู้สึกรำคาญเขาเลยสักครั้ง เขารู้ใจฉันทุกอย่าง จนบางทีฉันก็นึกกลัวว่าเขา จะรู้ความลับที่ฉันซ่อนเอาไว้เข้าสักวัน....

 

___--___--___--___--___--___--___--___--___--___--___--___--___--___--___--___--___--___