ที่รัก...มาเป็นบอดี้การ์ดผมสิ

          "ฮึ ก็ดี~" ว่าแล้วร่างสูงก็ช้อนร่างอวบอั๋นขึ้น จากนั้นก็สาวเท้าเข้าไปในห้องทำงาน และไม่ลืมที่จะส่งสายตาเหมือนเขาเป็นผู้ชนะมาให้ร่างเล็ก 

          มะเมี่ยวยักไหล่ขึ้นอย่างไม่แยแส แล้วหันไปยิ้มให้วินเวล์

          "หมอนั่นโกรธอะไรเธอ" 

          "ไม่รู้สิ แค่บอกว่ามีคนอื่นจูบได้ดีกว่าเขาเท่านั้นเอง"

          "แกล้งโง่แน่เลยเธอเนี่ย!?" วินเวล์ ถามพลางเกาหัว จะจริงเหรอที่คนเก่งไปซะทุกอย่างอย่างมะเมี่ยวจะไม่เข้าใจเรื่องรักๆ ใคร่ๆ แบบนั้น

          "นี่นาย! กล้าว่าฉันโง่เหรอยะ!!" เธอแว้ด "แค่เรื่องนั้นฉันก็รู้อยู่หรอก แต่ฐานะของฉันคือบอดี้การ์ด ซึ่งก็คือลูกจ้าง เข้าใจม๊ะ ลูกจ้างน่ะ" มะเมี่ยวพูดแล้วเมินหน้าหนี เธอรู้ตัวดีว่าเธอกำลังอายจนหน้าแดง และเธอก็ไม่อยากให้ใคนเห็นด้วย

          "กะไว้แล้ว เอ~ แต่ว่าตอนเธอเขินเนี่ยน่ารักเป็นบ้าเลย นี่ถ้าพี่ฉันได้เห็นนะ มีหวังจับเธอปั่มแน่เลย" วินเวล์พูดแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้

          "พูดมาก ไปชงกาแฟให้ฉันเดี๋ยวนี้เลย ปะดิ" คนตัวเล็กแว้ดก่อนจะเดินหนี วินเวล์ยืนยิ้มกับท่าทางน่ารักของมะเมี่ยว จากนั้นเขาก็เดินไปชงกาแฟให้ร่างเล็ก

         "เอ๊ะ! ว่าแต่เราเป็นรองผู้บริหารนี่หว่า แล้วทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้เนี่ย ฮึ แต่ก็นะ ยัยนั่นเป็นถึงว่าที่พี่สใภ้นี่นา ยอมๆ ให้แล้วกัน..."วินเวล์พึมพำกับตัวเองเหมือนคนบ้าครู่หนึ่ง แล้วเริ่มชงกาแฟให้ว่าที่พี่สใภ้ต่อ

         ผ่านไปหลายชั่วโมงตอนนี้เวลาเที่ยงตรง ซึ่งยังไม่มีท่าทีที่สองหนุ่มสาวจะออกมาจากห้องทำงานเลย 

          "เธอไม่เข้าไปดูหน่อยเหรอ" วินเวล์ถามมะเมี่ยวที่นั่งเล่นเกมส์ในห้องทำงานของเขา ตาคมก็ตวัดมองนาฬิกาข้อมือ ซึ่งบอกเวลาเที่ยงตรงแล้ว

          "ไม่อ่ะ ไม่อยากกวนหมอนั่น"

         "แต่นี่เที่ยงแล้วนะ" 

          "จริงอ่ะ!? เที่ยงแล้วเหรอ.." เธอพูดพลางปิดเกมส์แล้วลุกขึ้นอย่างดระตือรือล้น

          เมื่อวินเวล์เห็นแบบนั้นก็ใจชื้น เพราะตลอดเวลาตั้งแต่พี่ชายของเขาเข้าไปในห้องทำงานเขายังไม่เห็นท่าทีร้อนใจหรือหึงหวงของร่างเล็กตรงหน้าเลยสักครั้ง 

          "ในที่สุดก็หึงพี่ชายฉันขึ้นมาแล้วเหรอ?!.." 

          "เปล่า..." มะเมี่ยวตอบออกมาอย่างรวดเร็ว วินเวล์ถึงกับงง ก็ถ้าไม่หึงไม่อะไร ทำไม

          "อ้าวว! แล้วไอ่ท่าทีรีบร้อนนั่นมันอะไรล่ะ" เขาทัก

          "ก็นายบอกว่าเที่ยงแล้วนี่น่า ไปกินข้าวกันเหอะ โอ๊ยๆๆ หิวชะมัด" ว่าแล้วมะเมี่ยวก็ลากแขนวินเวล์เดินเข้าไปในลิฟต์

          ร่างสูงที่ถูกลากมาด้วยถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ 'เป็นแบบนี้เมื่อไหร่พี่ฉันจะได้สมหวังกับรักสักทีวะ เฮ้อ คงเพราะเวรกรรม ที่พอจะจริงจังกับใคร เธอคนนั้นกับไร้ความรู้สึกซะได้ น่าสงสารจริงๆ' วินเวล์คิดในใจ 

          ลับหลังวินเวล์ มะเมี่ยวกระตุกยิ้มอย่างสนุก 'คิดว่าฉันไม่เห็นหรือไง!? ไอ้ที่กระพริบตาปริบๆ เพราะการส่งซิกของสองพี่น้องน่ะ ฮึ อย่าคิดว่าจะแอ่มฉันได้ง่ายๆ นะ เนวิลล์...' ร่างเล็กลอบยิ้มอย่างผู้ชนะ และแน่นอนว่าวินเวล์ไม่มีทางเห็น

          [อีกด้านหนึ่ง]

          เนวิลล์นั่งราบอยู่กับเตียง ข้างๆ มีเลขาสุดสวยนั่งทำหน้างออยู่ แต่มันก็ไม่ำด้เรียกความสนใจจากร่างสูงได้เลย

          ใช่แล้วเขากำลังรอร่างเล็กของมะเมี่ยวอยู่ เพราะนี่คือแผนของเขา ที่จะล่อให้เธอหึง แต่นี่ผ่านมาตั้งหลายชั่วโมงแล้ว แต่ร่างเล็กนั่นยังไม่เข้ามาโวยวายเลย 

          และเขาเริ่มจะทนรอไม่ไหวแล้ว เช่นเดียวกับเลขาสาว ที่นั่งรอคนข้างๆ ปรนเปรอเธอ แต่ก็ไม่มีวี่แวว

         "กรี๊ดดดด บอสคะแองจี้ทนไม่ไหวแล้วนะ นี่บอสจะนั่งหน้าเคลียดแบบนี้อีกนานไหม จะทำอะไรก็ทำสิคะ" 

          "ฉันไม่มีอารมณ์" เนวิลล์บอก 

          ติ๊ดๆๆ

          เสียงข้อความเข้าดังขึ้น ร่างสูงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดู มันเป็นข้อความจากน้องชายของเขาอง

         แต่พออ่านจบเขาขมวดคิ้วอย่างโมโหกับข้อความดังกล่าว

          [เป้าหมายน่าจะรู้ตัว ตอนนี้กินข้าวอยู่ ที่ xxx]

          "แสบจริงๆ ยัยบอดี้การ์ด.."

          เนวิลล์กระตุกยิ้มแล้วยันตัวลุกขึ้นเต็มความสูง

          "นี่บอสจะไปไหนคะ" 

          "ยุ่งน่า ฉันจะไปกินข้าว" ว่าแล้วเขาก็เดินออกไป สร้างความเจ็บใจให้เลขาสาวอย่างมาก

          "กรี๊ดดดดดดด!!"