ที่รัก...มาเป็นบอดี้การ์ดผมสิ

          เธอยิ้มกริ่มอีกครั้ง ก่อนจะออกแรงปีนกำแพงข้ามไปอีกฟากที่เป็นป่ารก แต่ถ้าเดินไปข้างหน้าอีกหน่อยก็จะเป็นหมู่บ้านจัดสรรค์ ร่างบางไม่คิดจะหนีไปทางนั้น เพียงแต่มองหาที่ซ่อนตัวเหมาะๆ ข้างกำแพงแล้วพาตัวเองไปหลบอยู่แทน ไม่นานเกินรอชายร่างใหญ่ที่วิ่งตามเธอมาทั้งหมดก็ปีนข้ามกำแพงมาอย่างทะมัดทะแมง 

          "ไปไหนแล้ววะ! เร็วเป็นวอกเลย เฮ้ย! พวกเองรีบๆ ลงมาสิวะ ยัยลิงนั่นไม่รู้วิ่งไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ชิป!!" หนึ่งในนั้นสบถอย่างหัวเสีย โดยไม่รู้เลยว่าคนที่ตนพูดถึงกำลังนั่งกลั้นยิ้มอยู่อีกมุมหนึ่ง

          "เฮ้ย! ฉันว่ายัยลิงนั่นต้องวิ่งเข้าไปในหมู่บ้านแน่เลย" 

          "ไวชะมัดยัยนั่น ไป!!!! พวกเรา ขืนเอากระเป๋าตังค์ไปคืนบอสไม่ได้พวกเราตายแน่ๆ" ชายอีกคนพูดขึ้นเสียงแล้วออกตัววิ่งเข้าไปในหมู่บ้าน ตามด้วยคนอื่นๆ ทั้งหมด ความเงียบเข้ามาปลกคุมอีกครั้ง ร่างบางที่รู้ว่าตนรอดพ้นจากวิกฤตแล้วก็ยันตัวขึ้นแล้วกระตุกยิ้มอย่างผู้มีชัย 

          "ดูท่าจะกลัวบอสนั่นจริงๆ สินะ" ร่างบางเอ่ยเสียงเบา พลางถอนหายใจเมื่อคนพวกนั้นวิ่งลับสายตาไปแล้ว 

          "เอาล่ะ กลับได้แล้วเรา เหนื่อยชะมัด" ว่าแล้วเธอก็เดินไปที่กำแพงเดิม ออกแรงปีนมันอีกครั้งแล้วกระโดดลงไปอย่างสวยงาม

          ตึก! 

          เท้าบางสัมพัสกับพื้นอย่างสวัดดิ์ภาพ แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นเท้าของใครบางคนยืนอยู่ตรงหน้า เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้นช้าๆ ด้วยหัวใจที่เต้นระรัว ทั้งกลัวว่าจะเป็นพวกนั้นที่เหลือ 

          "ไง! เธอเองสินะที่เป็นคนขโมยกระเป๋าฉันไป" ร่างสูงพูดขณะสบตากับร่างเล็กตรงหน้า ที่ดูเหมือนจะอึนไปชั่วขณะ 

          "นาย ... มาอยู่นี่ได้ไง..!?" ร่างเล็กเอ่ยถามด้วยความตกใจ ในใจก็คิดว่าทำไมถึงต้องมาเจอคนๆ นี้ด้วย แถมคนตรงหน้ายังสามารถทำให้เธอใจสั่นอีกต่างหาก "อันตรายชะมัดหมอนี่" เธอบ่นอุบอิบแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อระงับอาการใจสั่นของตน

          "ไม่ยากเพราะกระเป๋านั่นติด GPS เอาไว้.. - -" ร่างสูงพูดแล้วขยับตัวเข้าไปใกล้คนตัวเล็ก

          คำตอบนั้นทำให้เธอมุ่ยหน้า 'นี่สินะคนรวย' เธอคิดก่อนจะแสยะยิ้มเยาะออกมาโดยไม่สนใจท่าทีของคนตรงหน้าเลยสักนิด ช่างสิ ยังไงเธอก็ไม่คิดจะสนหรอก

          "เก่งนี่! ลูกน้องที่ฉันพามาโดนเธอซัดไปซะหมดเลยสินะ" ร่างสูงพูดอีกครั้งด้วยใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ ทั้งยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้ร่างบางจนจมูกชิดกันอีก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้คิดจะขยับหนีแค่กลอกตาไปมาอย่างกวนๆ เท่านั้น

          "ก๊ไม่เชิง พะเอิญลูกนัองนายแต่ละคนล้วนโง่กันทั้งนั้น ก็เลยโดนฉันหลอกเอาง่ายๆ ไงล่ะ" เธอพูดแดกดันแล้วดันจมูกตัวเองจนชนกับจมูกโด่งรั้นของคนตรงหน้าด้วยความอวดดี และเพราะความอวดดีของเธอ คนตรงหน้าก็เลยหัวเราะฮึในลำคออย่างชอบใจ

          เพราะตั้งแต่จำความได้ยังไม่มีใครกล้าอวดดีแบบนี้กับตนเลยสักครั้ง 'ชักถูกใจแล้วสิ' เขาคิดพลางกระตุกยิ้มเล็กๆ อย่างไม่ตั้งใจ แต่นั่นก็มากพอที่จะกระชากหัวใจดวงน้อยๆ ของเธอออกมาจากอก

          "เธอชื่ออะไร...!?" เขาถามพลางขยับตัวออกไป ร่างบางที่แอบกลั้นหายใจเอาไว้ก็ผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ โดยไม่ให้คนตรงหน้าสังเกตุเห็นแต่นั่นก็ไม่สามารถรอดพ้นสายตาของคนอย่างเขาได้อยู่ดี

          "มะเมี่ยว...ฉันชื่อมะเมี่ยว" ร่างบางตอบอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก เพราะถึงแม้ว่าเขาจะมีแค่คนเดียว แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะสามารถสู้เขาได้ ฮึ ดูจากที่เขาสามารถคุมลูกน้องตั้งมากมายขนาดนั้นน่ะนะ เพราะงั่นยอมๆ ไปก่อนน่ะดีแล้ว ยังไงเธอก็ยังมีความผิดเรื่องขโมยกระเป๋าตังค์เขาอยู่ดี

          "มะเมี่ยวงั้นเหรอ... ฮึ เอาล่ะฉันชื่อเนวิลล์ เธอสนใจจะมาทำงานกับฉันไหมล่ะ สาวน้อย" เนวิลล์พูดพลางเลิกคิ้วรอคำตอบ เขาไม่เคยชวนใครเข้าทำงานมาก่อน ส่วนมากจะมาสมัครกันเองทั้งนั้น เพราะงั้นเธอจึงเป็นคนแรกที่เขาเอ่ยปากชวนตั้งแต่เขาเข้าทำหน้าที่นักธุรกิจมา