ที่รัก...มาเป็นบอดี้การ์ดผมสิ

          เอี๊ยดดดด!!
          ร่างบางเหยียบเบรกจนมิดเมื่อรถแล่นมาถึงที่หมาย ซึ่งก็คือบ้านของหวานหวานนั่นเอง
          "เวนย์นายรอที่นี่ล่ะ ฉันกับหวานจะเข้าไปเอง.." มะเมี่ยวเอ่ยขึ้นหลังจากลงจากรถ
          "ครับ - -"  
          "ไปกันเถอะค่ะ..." หวานหวานที่ลงมาจากรถเร่งพี่สาวอย่างใจร้อน 
          "อืม.." ว่าแล้วสองสาวก็วิ่งเข้าไปในบ้านทันที 
          "แม่คะ! แม่" 
          "หือ~ เสียงแบบนี้หวานเหรอลูก!" คนถูกเรียกวิ่งออกมาจากครัวในมือถือตะหลิวติดมาด้วยความรีบร้อน เธอรีบออกมาดูเพื่อความแน่ใจว่าตนหูไม่ได้เพี้ยนคิดไปเอง
          เพราะเสียงแบบนี้เธอไม่ได้ยินเกือบๆ สองอาทิตย์ได้ ซึ่งแน่นอนมันนานมากสำหรับคนเป็นแม่อยู่แล้ว
          "แม่คะหวานมาแล้วค่ะ" ร่างบางพูดแล้ววิ่งเข้าไปสวมกอดแม่อย่างคิดถึง
          "หวานลูกไปอยู่ไหนมา รู้ไหมว่าแม่เป็นห่วงแค่ไหนที่จู่ๆ ลูกก็หายไปน่ะ" หญิงวัยกลางคนกล่าวออกมาเสียงสั่น แล้วกอดตอบหวานหวานด้วยความรู้สึกเดียวกันกับร่างเล็ก โดยมีมะเมี่ยวยืนมองอยู่ห่างๆ ด้วยรอยยิ้ม
          "แม่คะเรื่องนั้นแน่นอนว่าหวานต้องเล่าให้ฟัง แต่ตอนนี้หวานอยากรู้ว่าไอ้เลวนั่นอยู่ไหน.." หวานๆ เช็ดน้ำตาก่อนจะกล่าวออกไป
          "ใครเหรอลูก.." 
          "ก็ตาลุงพ่อเลี้ยงของหวานไงคะคุณป้า" มะเมี่ยวพูดอย่างแค้นใจ
          "อ้อ พ่อเค้าออกไปตามหาลูกไง ออกไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วไม่รู้ตอนนี้จะอยู่ไหน นี่ลูกรู้ไหมว่าพ่อเค้าห่วงลูกแค่ไหน?..." ผู้เป็นแม่เล่าออกมาโดยที่ไม่รู้เลยว่าความจริงนั้นสามีตนไม่ได้ทำแบบนั้นจริงๆ เพราะเขาไม่ได้ออกไปตามหาหวานๆ เพียงแต่ออกไปที่บ่อนเท่านั้น
          "แหวะ แม่คะเลิกพูดเถอะ หวานจะอ้วก..." หวานๆ พูดอออกมาในที่สุด ใบหน้าเหยเกของเธอกับมะเมี่ยวนั้นสร้างความงุนงงให้หญิงวัยกลางคนไม่น้อย
          "ทำไมล่ะลูก..."
          "แม่คะเขาเอาหนูไปใช้หนี้การพนันนะ คนแบบนั้นไม่มีทางจะออกตามหาหนูแน่"
          "ลูกพูดเรื่องอะไรน่ะหวาน ไม่จริงใช่ไหม!?" 
          "ฮึ~ จริงสิคะ คุณน้าไม่รู้อะไร ไอ้เวรนั่นเอาหวานไปขายใช้หนี้การพนันที่บ่อนที่มันติดหนี้เอาไว้ โชคดีที่เมี่ยวเข้าไปช่วยไว้ได้ แต่ที่โชคร้ายก็คือหวานต้องนอนรักษาตัวเกือบอาทิตย์ นี่ก็เพิ่งออกจากโรงพยาบาล ฮึ๋ย คิดแล้วก็แค้นจริงๆ!!!" มะเมี่ยวอธิบายอย่างเหลืออด ในใจก็อยากจะตั้นหน้าไอ้แก่นั่นใจจะขาด ส่วนหวานก็ได้แต่พยักหน้าหงึกหงักยืนยันคำพูดของมะเมี่ยวว่าเป็นความจริงเท่านั้น
          "จริงเหรอหวาน แล้วนี่ลูกเป็นอะไรหรือเปล่าเจ็บตรงไหนไหม!?" 
          "แม่เชื่อหวานไหม..!?" หวานถามแล้วเงยหน้าสบตาแม่ 
          "ทำไมหวานถามอย่างนี้"
          "ก็ แม่รักเขานี่น่า" 
          "นั่นไม่ใชว่าแม่จะเห็นเขาดีไปหมดนะหวาน ยังไงแม่ก็รักลูก" ผู้เป็นแม่พูดแล้วกระชับอ้อมแขน หวานร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ นั่นอาจจะเพราะว่าแม่เชื่อเธอก็ได้
          "แม่คะหวานรักแม่นะ"
          "จ่ะ แม่ก็รักหวาน เอ่อ หนูเมี่ยวน้าขอบใจมากเลยนะที่ช่วยน้องออกมา"
          "ไม่เป็นไรค่ะ หวานเธออยู่นี่นะ เดี๋ยวฉันมา" ว่าแล้วร่างบางของมะเมี่ยวก็เดินผละออกไป คนโดนสั่งพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่มะเมี่ยวจะทำ ถึงเธอจะห่วงแค่ไหนเธอก็ไม่อาจรั้งร่างเล็กที่อารมณ์รุนแรงของมะเมี่ยวได้หรอก เรื่องนั้นเธอเข้าใจดี
          "เวนย์นายอยู่นี่นะ ถ้ามีใครเข้ามาโทรบอกฉันด่วน" มะเมี่ยวพูดกับคนหน้านิ่งแล้วกระชากประตูรถออกก่อนจะพาตัวเองเข้าไปนั่งที่ประจำคนขับ
          "คุณมะเหมี่ยวจะไปไหนครับ"
          "นายก็น่าจะรู้เวนย์"
     
  "แต่มันอันตรายนะครับ ไปคนเดียวแบบนี้..."
          "นายห่วงผิดคนว่ะ รับรองว่าฉันไม่เป็นไร และถ้ากลับมาแล้วสองคนนั้นเป็นอะไร ฮึ~ ฉันจะฆ่านายเอง" ร่างบางพูดเสียงเย็นเหยียบ จนคนฟังถึงกับเสียวสันหลังวาบ
          บรื้นนนนน!!!
          ว่าแล้วร่างบางก็เหยียบคันเร่งทยานรถออกไปทันที โดยมีร่างหนาของเวนย์กลืนน้ำลายส่ง 
          "ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวจริงๆ" เขาว่าก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านเพื่อทำตามคำสั่งของมะเมี่ยว