ที่รัก...มาเป็นบอดี้การ์ดผมสิ

          วันนี้เป็นวันที่หวานหวานจะออกจากโรงพยาบาล เพราะงั้นมะเมี่ยวแอบอู้งานโดยอ้างเนวิลล์ว่าจะไปรับหวานหวานกลับบ้าน พร้อมกับเคลียร์เรื่องบางเรื่อง 
          และเพราะเหตุผลนั้น เนวิลล์จึงทำอะไรไม่ได้ มาก นอกจากปล่อยให้ร่างเล็กรอดพ้นจากการเขมือบของเขาอีกวันหนึ่ง 
          "ไปล่ะนะ อ้อ แล้ววันนี้จะพาหวานหวานกับคุณป้ามาด้วย" ว่าแล้วมะเมี่ยวก็เดินออกไปอย่างร่าเริง "เฮ้อ รอดไปอีกวัน" 
 
         (โรงพยาบาลเค : ห้องพักฟื้น)
          "หวานหว่ะ...เฮ้ย!ทำไรน้องฉันวะ!" มะเมี่ยวโวยวาย และตรงดิ่งไปกระชากตัวร่างสูงที่กำลังจูบกับหวานหวานออก จนร่างนั้นลงไปกองกับพื้น
          "พะ..พี่เมี่ยว" หวานมองร่างเล็กที่กำลังโมโหด้วยตากลมที่คลอไปด้วยน้ำตา
          "มากไปแล้วนะ นี่แกกล้าจูบน้องฉันเลยเหรอ ไหมหมอนั่นบอกว่าไว้ใจได้ไง ให้ตายสิ" 
          "คุณมะเมี่ยว ขอโทษครับ แต่ที่ผมทำไปแค่อยากสั่งสอนคนอวดดีเท่านั้น" ร่างสูงพูดพลางยันตัวขึ้นเต็มความสูง
          "แล้วทำไมต้องจูบยะ!" มะเมี่ยวกระชากเสียงอย่างโมโห 
          หวานๆ ที่นั่งอีกมุมหนึ่งก็ยกยิ้มให้ร่างสูงเมื่อรู้ว่ามะเมี่ยวต้องเข้าข้างเธอเป็นแน่
          "คุณน่าจะรู้ เวลาเธอไม่ชอบขี้หน้าใครจะเป็นยังไง" 
          "ก็จริง ช่างเถอะ นายน่ะชื่ออะไร"
          "เวนย์ครับ" 
          "เวรน่ะสิคะพี่เมี่ยว" เวนย์พูดออกมาได้ไม่เท่าไหร่ หวานหวานก็พูดแทรกขึ้นมา
          "เวรงั้นเหรอ เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อนนะ อย่าบอกนะว่านายเป็นลูกบุญธรรมของพ่อเจ้านายฉันน่ะ" 
          มะเมี่ยวทักขึ้นเมื่อนึกถึงการบอกเล่าของเนวิลล์ ใช่แล้วเขาบอกฉันว่าเขามีน้องชายต่างสายเลือดอีกคนหนึ่ง จะว่าไปชื่อของสามพี่น้องนี่มันมีแต่ วอแหวนหรือไงเนี่ย ทั้งอีตาจอมหื่นเนวิลล์ ไอ้บ้าเจ้าแผนการอย่างวินเวล์ และนายหน้าตึงนี่อีก          "ใช่ครับ แต่ว่าผมเป็นแค่ลูกน้องเท่านั้น" แวบหนึ่งที่เวนย์พูด สีหน้าเขาหม่นลง ถึงจะแค่แวบเดียว แต่คนช่างสังเกตอย่างสองสาวมองออกอยู่แล้ว
          "ไปเหอะๆ หวานคิดถึงแม่จะแย่" 
          "ก็ได้ เดี๋ยวพี่ไปรอที่รถนะ" ว่าแล้วมะเมี่ยวก็เดินออกไป เหลือทิ้งไว้แค่หวานหวานกับเวนย์
          "เฮ้อ ไม่เข้ากับนายเลยนะ ไอ้สีหน้าที่แสดงออกเมื่อกี้น่ะ"
          "ฮึ เธอจะรู้อะไร"
          "นายนั่นแหละจะรู้อะไร ฉันกับพี่เมี่ยวก็ใช่ว่าเลือดจะเป็นสีเดียวกันสักหน่อย รู้ไว้ด้วย" ว่าแล้วหวานๆ ก็เดินตามผู้เป็นพี่ไปด้วยอารมณ์ที่เจือความหงุดหงิด
          "ฮึ~"
          มะเมี่ยวที่เดินมาก่อนหน้ากำลังยืนรออยู่ที่รถ คิ้วเล็กขมวดเข้าหากันเป็นปมอย่างอารมณ์เสีย 
          รอไม่นานหวานหวานก็เดิมตามออกมา พร้อมกับคนด้านหลังอีกคนซึ่งเดินห่างกันพอสมควร
          "ช้าจริงๆ เลย"
          "ก็คนบางคนเข้าใจอะไรยากนี่คะ" หวานหวานแก้ตัวแล้วเดินขึ้นรถ
          มะเมี่ยวที่สังเกตุเห็นอะไรบางอย่างก็แทบจะเอาหัวโขกกับฟุตบาด 'นี่ฉันมองผิดไปหรือเปล่านะ ยัยเด็กหวานนี่กำลังชอบนายเวร อุ๊ย! เวนย์งั้นเหรอ'
 
----------------------------------------------------