The sky send you to me......

บทนี้อาจจะยาวหน่อย แต่ทุกคนต้องสัญญานะว่าต้องอ่านให้หมดง้ะ ไม่งั้นงอล  โป้งๆ

Writer(ไรเตอร์):

"วันนี้ไปส่วนสัตร์สนุกจังเลยเน๊อะ"

"ใช่ๆๆ ไว้วันหลังไปอีกเน๊อะ อิอิ"

~

~

~

"เฮ้ย!! มึง ไปผับไปชวนกูเลยนะ เพื่อนเวร - -"

"เออๆ ไว้วันหลังพาไปหาสาวๆกิน เค?"

 "เออๆ "

 ~

~

~

 "วันนี้ครูโหดง้ะ ให้การบ้านท่วมกระเป๋านักเรียนเลย"

"ใช่ๆ เธอทำเสร็จ เราขอหลอกนะ อิอิ"

"ยัยบ้า! ถ้าเธอหลอกต้องเลี้ยงข้าวฉันนะ"

"ได้จ้า~~" เสียงคนหลายคนพูดคุยกันหกล้างห้างหลายต่อหลายคน จนทำให้ประสาดของแก้วเริ่มทำงานไม่ค่อยดี แก้วยังคงก้มตัวลงกับพื้นแล้วพยายามไม่ฟังคำพวกนั้น มันทำให้เธอปวดหัวเป็นอย่างมาก.....ทำไงดีละ? ไปทางดี? ร้านซ้อมแว่นอยู่ไหน? ใครก็ได้ ช่วยแก้ว(ของไรเตอร์)ที!!!

"Je....."(แปล:ผม...)

"เฮ้ย! ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ" ชายหนุ่มบอกกับตำรวจ เมื่อมีชายหนุ่มผู้แปลกหน้ามาจับแขนตัวเอง

"เกิดอะไรขึ้นครับ?" ตำรวจถามชายหนุ่ม

"ก็ผู้ชายคนนี้อะสิ มาจับผมเฉยเลย ปล่อยดิวะ!" แต่ผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นก็ไม่ยอมปล่อย....
"Je ne fais que demander man chemin...."(แปล: ผมก็แค่ต้องการ....)    "Je ne suiu pas là de puis longtemps, je ne parle pas encore bien japaonais...."(แปล: ผมอยู่ญี่ปุ่นได้ไม่นาน ผมเลยพูดภาษาญี่ปุ่นไม่ได้) ชายหนุ่รูปร่างสูง ตาเขียว ผมสีน้ำตาลเข็มพยายามอธิบายกับตำรวจ แต่กลับไม่มีใครเข้าใจสักนิด...ในขณะนั้นหนุ่มหล่อโทโมะก็เดินผ่านมาพอดี.....แล้วเขาก็คิดว่า... "หืม? มีอะไรเกิดขึ้นตรงนั้นเนี้ย?" คนรุมดูกันเยอะเชียวและชายก็ยื่นดูอยู่สักพัก..
"Man ventre....J´ai mal au ventre...." (แปล: ผมปวดท้องมากตอนนี้....)

"โอเคๆ เราต้องไปเคลียกันที่โรงพักนะนายหนุ่ม(กูไม่เข้าใจสักคำว่ามึงพูดอะไร - -)" ตำรวจพูดกับชายแปลกหน้า

"NON!"(ไม่) "Parmi.... Parmi toutes les personnes prèsentes ici comprend dinc ce que je dis? TT "( ไม่มีใครสักคนเลยเหรอที่จะเข้าใจผม? TT) เมื่อแก้วได้ยินทุกคำที่ชายหนุ่มพูดก็ลุงขึ้นไปหาชายหนุ่มคนนั้น....

"Vous cherchez des toilet?"(แปล: คุณกำลังหาห้องน้ำอยู่เหรอค่ะ?) WOW! แก้วของเราพูดแล้ววว เธอถามชายหนุ่มฝรั่งเศษเพื่อที่เธอจะได้ช่วยอะไรเขาได้บ้าง? เพราะเธอก็พูดภาษานี้ได้เหมือนกัน...ในตอนนั้นชายหนุ่มโทโมะก็คิดว่า...

"เฮ้ย นั้นมันแก้วหลานของเชฟนิ มาทำอะไรข้างนอกว้ะ?! 0.0 

"Qui!!"(แปล: ใช่ครับ!!) ชายหนุ่บรีบตอบกลับทันทีเมื่อรู้ว่าตัวเองจะโดนช่วยแล้ว *0*

"ห้องน้ำ!!" แก้วกะโตนเสียงดังเพื่อให้ทุกคนเข้าใจ ทุกคนถึงกับตาโตเพราะตรงใจ โทโมะเองก็เหมือนกัน ได้ยินแก้วพูดภาษาญี่ปุ่นคำแรกแบบเนี้ย 0.0

"ถ้าคุณต้องการจะใช้ห้องน้ำก็เข้าของร้านยายก็ได้นะจ๊ะ. "ยายแก่คนนึงพูดกับชายฝรั่งเศษ....

"Merci une madame!!"(ขอบคุณมากครับคุณยาย!!) แล้วชายหนุ่มก็้รีบวิ่งเข้าไปในร้านดอกไม้อย่างเร็วววว(สงสัยปวดขี้!! -..+ 555)

"อ่อ!! คนต่างชาติคนนั้นหาห้องน้ำนั้นเอง"..ตำรวจพูดกับทุกคนที่ยื่นรุมมองดู..."ก็น่าจะบอกตั้งแต่แรก -.-"(กว่าจะเข้าใจเน้อพ่อคุณ) .."หึ เธอจริงๆด้วย"....แหละโทโมะก็เดินจากไป...แหละทุกคนก็แยกย้างไป ต่างคนต่างเดินคุยกันต่อปกติ...แก้ววิ่งไปหนีไปมาไม่รู้จะไปที่ไหน...

"เอ่อ...ขอโทษนะค่ะ ให้ฉันช่วยอะไรคุณมั้ย?" ^_^ หญิงสาวหน้าหวานถามแก้ว แก้วไม่ได้ตอบอะไรแต่มีการพยักหน้าตอบ

ร้าน Beautiful Woman Power~

"ฉันรู้นะค่ะ ว่าบางครั้ง เราไม่สามารถคุยเรื่องทุกใจกับใครได้ คุณก็น่าจะเป็นแบบนั้นใช่มั้ยค่ะ?"^_^

"......."แก้วได้แต่พยักหน้าตอบ

"พวกคนแบบนี้ฉันอยากจะช่วยเป็นพิเศษ พวกเขาจะได้สบายใจขึ้น ฉันเป็นคนเฟรนลี่ ไม่ต้องกลัวนะค่ะ ฉันจะเป็นคนที่จะเข้าใจคุณเอง"^_^

*o*"......."แก้วพยักหน้าตอบอีกครั้ง......[ผู้หญิงอะไรใจดีสุดเยยยยย]

"โอ๊ะ คุณถืออะไรในมืออะค่ะ? แว่นเหรอ? อ้าว มันพังนิ ให้ฉันซ้อมมั้ยค่ะ?" แก้วก้มหน้าลงรู้สึกผิดที่ตัวเองทำแว่นตาของโทโมะพัง....

"เอานี่ไปค่ะ หมอนนุ่มนิ่ม รุ่นใหม่ Happy Pillow It!! ถ้าคุณนอนลงแล้วจะคล้ายเคลียดได้นะค่ะ "^_^ แก้วรับหมอนจากหญิงสาวคนนั้นแล้วนอนลง....

"แล้วคราวนี้นึกถึงอะไรสักอย่างที่คุณฝัยฝันมานาน..."^_^ แก้วหลับตาลงและคิดถึงโทโมะ  สายตาของโทโมะ สายตาของเขาที่จ้องมองแต่ฟางนอนบนเตียงนอนที่โรงพยาบาล....สายตาของเขาชั่งอ่อนโยน ไม่เหมือนตอนที่เขามองเธอด้วยสายเย็นชาและโหดร้าย 

"มีปากไว้ทำไม? ทำไมไม่ใช้มันละ?!!" เธอจำคำนี้ติดใจไม่เคยลืม....

"TADAAA!! ฉันซ้อมแว่นให้คุรแล้วนะค่ะ อิอิ"^_^(เอาแว่นไปตอนไหนอะเจ๊ - -)

"*0*.....".แก้วได้แต่อึ้ง เธอซ้อมได้ไงน๊า? (กับกาวตาช้างมาติด แต่แก้วไม่รู้เอง 555 โดนคนหลอกซะแล้วแก้ว เนียนเข้าไว้นะเจ๊ๆ หุหุ)

"โอ๊ะ.....คุณมีตาสีเขียวอ่อนนิ.....คุณเป็นคนต่างชาติเหรอค่ะ? ถึงว่าคุณไม่พูดกับฉันสักคำเลย"...หญิงสาวคนนั้นเผลอมองไปเห็นตาของแก้ว....งานเข้าแล้ว~~~! แก้วพยายามหลบหน้าหญิงสาวตลอด

"อย่ากลัวเลยนะค่ะ แต่คุณบอกฉันได้ไหม? ว่าคุณมาจากที่ไหน?...."^_^

บ้านไทยานนท์

Tomo: 

ผมมาถึงหน้าบ้านของผมและมาเห็นชายหนุ่มฝรั่งเศษของกลางวันนี้อีกครั้ง...

"ขอโทษนะครับ มีอะไรให้ผมช่วยเหรอป่าว?"

"เอ่อ เออ คุณ ระ..รู้จักกับสิงโต๊ะตัวนั้นใช่มาย?" ชายหนุ่มคนนั้นถามผมกลับ ครั้งนี้พูดภาษาญี่ปุ่นได้แล้วแหะ  สงสัยไปเรียนมา = =

"ใช่ครับ"

"นี่ค้าบ ของขวัญของผมสำหรับสิงโตที่ช่วยผมไว้ "

"เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย  ไอคนแปลกหน้าฝรั่งคนนั้นเอาต้นดอกไม้เล็กๆหลายต้นมาว่างไว้หน้าบ้านผมเต็มไปหมดเลย ขอย้ำว่า เต็มจริงๆ =o=!!!!

"นี้ทั้งหมดเป็นของขวัญที่สิงโตช่วยผมไว้ :)" ชายคนนั้นพูดกับผมและตะโกนขึ้นไปชั้นบนว่า...

"นิ สิงโต ได้ยินฉันมั้ย? ฉันอยู่โตเกียวได้ไม่นาน เงินก็ไม่ค่อยมี ฉันมาศึกษาที่ญี่ปุ่นแล้วทำพลาดและตัดสินใจจะกลับไปที่ฝรั่งเศษ แต่วันนี้ฉันได้เจอกับคุณยายและคุณตาผู้แสนดี พวกทันให้ฉันทำงานที่ร้านดอกไม้เพื่อช่วยทัน ทันเองก็แก่แล้วและทันให้ฉันนอนในร้านได้ด้วย ฉันเลยตัดสินใจอยู่ที่ญี่ปุ่นต่อ ทั้งหมดนี้ฉันต้องขอบคุณเธอนะสิงโตน้อย" :Dแหะๆ

"ผมไปก่อนเด้อค้าบ บ๊ายบายรุปหล่อ เอิ๊กๆ ;DD" ตอนกลางวันยังพูดญี่ปุ่นไม่ได้อยู่เลย ตอนนี้กลับเก่งซะแล้ว - -* แล้วเขาจะขับรถออกไป...

"ผมเดินเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมอาหารที่ซื้อมาเพื่อแก้วและผม ผมเดินขึ้นไปชั้นบนแล้วเคาะประตูห้องนอนของผม....

~~~ต๊อก ต๊อก ต๊อก

"ฉันว่างอาหารไว้ตรงนี้นะ"

".........."เอ่อ ลืมไป ผมไม่เคยได้คำตอบ - - ผมทนไม่ไหว ถีบประตูเข้าไปในห้อง สงสัยเธอคงลืมล็อตห้องนอน... ผมว่างอาหารไว้บนเตียงที่ตอนนี้เธอกำลังนอนมุมอยู่ในผ้าห่ม ส่วนผมก็นั่งลงบนพื้นและว่างอาหารของตัวเองลง

"ถึงฉันจะพูดภาษาฝรั่งเศษไม่ได้ ฟังไม่ออก แต่ฉันก็เข้าใจนะ...ว่าผู้ชายคนนั้นเค้าต้องการอะไร ถ้าเราหาคำที่เข้ากันได้ มันก็พอเข้าใจอยู่อ่ะนะ..."แก้วหยิบถ่วยน้ำชาที่ผมเอามาให้ขึ้นแล้วร้องไห้ใส่ถ่วยแก้ว เธอปล่อยน้ำตาออกมา ร้องไห้เสียงดังลั้นห้อง แต่มันก็ไม่ได้กวนผมเลยสักนิด ผมยังดีใจด้วยซ้ำที่แก้วร้องไห้ เธอจะได้ปลดปล่อยอารมณ์ที่ค้างคาอยู่ใจมานานอยู่หลายปีให้หมด ตลอดมาผมไม่เคยเข้าใจเลยนะว่าทำไมพวกผู้หญิงถึงชอบร้องไห้....ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วละ.....

เป็นไงกันบ้างทุกคน? ไรเตอร์กลับมาแล้ว หวัดไม่แดกแล้ว ดีใจ 5555  ง่วงนอนแต่ก็ยังอัพให้ทุกคนนะค่ะ ลงทุนมากๆ ยังไงก็ติดตามต่อด้วยนะค้าบบบบบบบ จุ้บๆ

PS: ไรเรอตร์พยายามเขียนให้ดีที่สุดแล้วววได้แค่นี้จริ๊งงงงงงๆ