เพลิงแค้นพิศวาสรัก

"นี่ ไอ้บ้าใจคอนายจะไม่ปล่อยให้ฉันกลับบ้านเหรอไง"ฟางโวยขึ้นมาหลัง

จากที่นั่งดูทีวีอยู่บนเตียงได้สักพักแล้ว

"จะรีบกลับทำไมล่ะ อยู่เป็นเพื่อนผัวอีกสักคืนคงจะไม่เป็นไร"

"ไอ้บ้า พูดจาอะไรเนี่ย น่าเกลียด"ฟางปาหมอนใส่เขา

"น่าเกลียดอะไร ก็พูดความจริงนิ"ป๊อปปี้ยิ้มกวนใส่เธอ

"นายกำลังจะทำให้ฉันคิดนะ ป๊อปปี้"ฟางพูดเบาๆ เขาคิดว่าเธอเป็นตัวแทน

ของพี่ฟ้ารึเปล่านะ...

"เป็นอะไรห๊ะ ยัยบ๊อง"ป๊อปปี้นั่งข้างๆหญิงสาว

"เปล่า"ฟางหันไปสนใจทีวีต่อ

"อย่าโกหกดิ เธอโกหกไมเก่งเลยนะ"ป๊อปปี้จับหน้าเธอให้หันมาหาเขา

"ไม่มีอะไรจริงๆ  ถ้าขืนนายยังเซ้าซี้นะ ฉันจะกลับบ้าน" ฟางลุกขึ้นก่อนจะ

เดินออกไปที่ระเบียง ป๊อปปี้มองเธออย่างงงๆ

"ฮึก... ฟาง แกจะรักเขาไม่ได้นะ เขาเป็นแฟนพี่สาวแก  "ฟางแอบนั่งร้องไห้

เงียบๆ ท่ามกลางท้องฟ้าที่มืดมิด ที่แสนจะอับเฉา

๐"นี่ ๆ ยัยบ๊อง  ไปนอนในห้องไป" ป๊อปปี้เดินไปปลุกฟางที่เผลอหลับ

อยู่ตรงระเบียง เธอนอนคุดคู้ด้วยความหนาวเย็นของอากาศ

"ขอหลับต่ออีกนิดนะคะ พ่อ"ฟางเพ้อออกมาเบาๆ ป๊อปปี้เห็นอาการเธอ

แปลกๆ จึงเอามือไปอังหน้าผากเธอดู ปรากฎว่าเธอไข้ขึ้นสูง

เขารีบอุ้มร่างสวยขึ้นก่อนจะไปวางบนเตียง

"ยัยบ๊องเอ๊ย...ดันไปนั่งตากน้ำค้าง เป็นไงล่ะ ไม่สบายเลย"

ป๊อปปี้มองฟางอย่างเอ็นดู เขาไม่เคยเห็นใครที่อ่อนโยน บอบบาง

เท่ากับเธอคนนี้มาก่อน  เธอกับฟ้าช่างต่างกันลิบลับ...

"พี่ฟ้า  อย่าทิ้งฟางไปนะคะ ฟางไม่มีใครแล้ว"ฟางเพ้อออกมาอีก

ป๊อปปี้ดึงร่างสาวน้อยมาแนบชิดอกแล้วลูบผมเธอเบาๆ

ไ "ไม่มีใคร เธอก็ยังมีฉันนะ ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอนะ ฟาง ยัยบ๊องของฉัน"

ป๊อปปี้ก้มลงจูบหน้าผากเธออย่างแผ่วเบา อาจดูเป้นการกระทำที่ผิดต่อฟ้า

แต่เขาไม่สามารถหักห้ามใจตัวเองได้แล้วจริงๆ  เขาจะเปิดรับเธอคนนี้

ให้ลองเข้ามาในหัวใจสักครั้ง....

ป๊อปปี้แอบน่ารักนะเนี่ย อิๆ  ติดตามต่อได้นะคร้าทุกคน  จะอัพบ่อยๆล่ะ

จะปิดเทอมแย้ว   ดีใจเว่อร์

ง