What....

 
**ฟิคชั่นเรื่องนี้เเต่งเพื่อความบันเทิง บุคคลในเรื่องไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง**
Plaese love me มารักกันมั้ยยัยเลขา
 
 
 
"กลัวลิฟต์หรอ"
 
 
 
"..................."
ฉันได้เเต่ยืนเงียบ ใครจะตอบล่ะล่ะว่ากลัวลิฟต์
 
 
 
"ลิฟต์...ลิฟต์มันเสียค่ะ"
นีฉันพูดอะไรออกไปเนี่ยบริษัทเค้าออกจะใหญ่ แค่ชั้นหนึ่งลิฟต์ก็เป็นสิบและ
 
 
"งั้นมานี่"
เค้านิ่งสักพักก่อนจะจับมือฉันขึ้นมา
 
 
"นี่คุณภาณุจะทำอะไรค่ะ"
ฉันสั่นไปหมดแล้ว ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนจับมือฉันเลย
ยิ่งเป็นคุณป๊อปปี้เนี่ย อร๊ายยย เขิน
 
 
"ฉันก็จะพาเธอไปดูลิฟต์ที่เสียไง จะได้ให้ช่างมาซ่อม"
แล้วมันจะเจอมั้ยล่ะก็ฉันโกหกนิ
 
 
ครึ่งชั่วโมงผ่านไปเค้าลากฉันเดินรอบบริษัท เหนี่อยจะตายแล้ว
ไม่มีลิฟต์ตัวไหนพังเลย ฟ้าไม่เห็นใจคนน่ารักอย่างฉันเลย
 
 
"คุณค่ะลิฟต์ไม่ได้เสียคะ"
 
 
"................."
เงียบค่ะไม่มีเสียงตอบรับ นี่จะกดดันให้ฉันพูดให้ได้เลยใช่มั้ย
คนอย่าง ธนันต์ธรญ์ ไม่ยอมหรอกค่ะ
 
 
"แล้วทำไมไม่ขึ้น"
พูดอะไรไม่ออกเลยค่ะ มันแน่นอก
สงสัยวันนี้ธนันต์ธรญ์คงต้องยอมแล้วล่ะ
 
 
"ฉันกลัวลิฟต์ค่ะ''
 
 
"ห๊ะ!!  เธอพูดไรฉันไม่ได้ฟัง"
โอ๊ยจะอะไรนักหนาเนี่ย คิดว่าใหญ่แล้วฉันจะกลัวหรอ
 
 
"ฉันกลัวลิฟต์ค่าาา"
ฉันตะโกนลั่นจนคนบริเวณนั่นหัันมามองฉันเหมือนมองตัวประหลาด
อายล่ะค่ะ ขอปี๊บคลุมหัวหน่อย
 
 
"หึๆ "
เค้าทำท่าทางสะใจเหมือนจะบอกว่า "ในที่สุดเธอก็พูดออกมาจนได้"
ร้ายกาจมาก
 
 

 
 
 
โอ๊ยอะไรหนักหนาเนี่ยพอพาฉันเดินรอบบริษัทจนหอบรับประทานแล้ว
ยังมาบ่นอะไรให้ฉันฟังอีก หมายถึงอธิบายสิ่งที่ฉันต้องทำตอนอยู่ที่นี่อีก แต่มันนานมาก
ฉันก็ฟังมั่งไม่ฟังมั่งแอร์ก็เย็นมาก ฉันหลับได้สามตื่นแล้วล่ะ
 
 
"เธอเข้าใจใช่มั้ย"
เข้าใจ เข้าใจเรื่องไรอ่ะ
 
 
"ฉันไม่ได้ฟังค่ะ"
กล้าพูดมากยัยฟาง ก็ฉันไม่ได้ฟังจริงๆนิ
 
 
"งั้นเอาเป็นว่าเธอต้องทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่าง ตามฉันไปทุกที่"
โอเคค่ะ ฉันพยักหน้ารับแค่นี้เนี่ยนะ แล้วที่พูดยาวเยียดเป็นชั่วโมงเมื่อกี้คืออะไรมิทราบ
ทำตามทุกอย่าง ตามไปทุกที่หรอ แล้งถ้าเข้าห้องน้ำฉันต้องเข้าไปม่ะ
 
 
"และถ้าฉันเข้าห้องน้ำเธอก็ต้องไป"
ห๊ะ!! นี่เค้าอ่านความคิดคนได้หรอเนี่ย น่ากลัวอ่ะ
 
 
"ฉันหมายถึงไปรอน่าห้องน้ำหรือจะเข้าไป"
 
 
"ไม่ๆดีกว่าค่ะ"
ถ้าฉันเข้าไปมีหวังตาบอดแน่ๆ
 
 
"งั้นพรุ่งนี้เริ่มงานเลยล่ะกัน"
 
 
 

 
 
 
 
 บอสกับเลขา