Fic Eyeshield 21: Devil x Devil{Agon x Hiruma}

 

 

Devil x Devil 011

 

 

 ในระหว่างนั้นฮิรุม่าก็รู้ตัวแล้ว อากอนหายไปจากโต๊ะตอนที่พวกเขากลับมาจากห้องน้ำ แม้จะถามคนอื่นๆแต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าเจ้าสัตว์ป่าเถื่อนตัวนั้นหายไปไหน ยามาโตะรู้สึกว่าตัวเองผิดพลาด ที่จริงเขาควรจะปล่อยฮิรุม่าไปไหนมาไหนได้สะดวกแต่ควรหันมาจับตาอากอนเอาไว้ แต่ตอนนี้มันก็สายไปเมื่อมารร้ายจากก้นบึ้งนรกไม่ได้อยู่ที่โต๊ะตัวก่อนหน้าพวกเขาจะออกไปข้างนอก คิดในแง่ดีว่าบางทีหมอนั่นอาจจะออกไปเตร่ตามสันดานเดิมๆ พอไม่ได้ดังใจก็เลยต้องเอาความไม่พอใจไปลงที่อื่น...

 

  “ไปบอกให้พวกมันกลับกันได้แล้ว”

 

   ฮิรุม่าออกคำสั่งหลังจากกวาดตามองไปรอบๆแล้วเห็นพวกลิ่วล้อทั้งหลายเริ่มได้ที่กันทุกหน่อ เขาไม่อยากเสี่ยงกับการที่พวกมันซ้อมไม่ได้แล้วทำให้เสียรูปเกมอีกทั้งเวลาที่จะได้ซ้อม

 

  “แล้วนายล่ะ ?..”

 

  “ก็กลับซิฟระ นี่แกคิดว่าชั้นมีเวลาว่างมากพอจะมาสังสรรค์หัวราน้ำได้รึไง”

 

  “ระวังตัวหน่อยล่ะ..”

 

   ยามาโตะไม่วายเตือน เขายังกังวลถึงการหายตัวไปของอากอนไม่หาย แล้วไอ้หมอนั่นมันเจ้าคิดเจ้าแค้นสิ้นดี ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะไปค้างด้วยคืนนี้แต่น่าเสียดายเขามีธุระต่อกับทากะ

 

  “ห่วงอะไรของแกฟระไอ้แรงควายตูดหมึก แกเองก็รีบๆกลับไปนอนได้แล้วเฟ้ย”

 

   แม้เจ้าปีศาจตัวร้ายจะยืนยันว่าไม่ต้องห่วงใยอะไรตัวเองแต่สายตาที่ยามาโตะมองมาก็ยังคงเต็มไปด้วยความกังวล เขาสังหรณ์ใจว่าเรื่องมันจะไม่จบเพียงแค่นี้  แต่ในความห่วงกังวลของยามาโตะชายหนุ่มไม่ได้รู้เลยว่าเขาเป็นห่วงผิดคนเสียแล้วเพราะเจ้าปีศาจหนูผีตัวแสบเองก็เดาได้เช่นกันว่าไอ้งูเก็งกองตูดหมึกจอมเจ้าคิดเจ้าแค้นจะต้องไม่เลิกราง่ายๆแบบนี้แน่...

  ฮิรุม่าจึงเลือกเดินลอยชายอย่างใจเย็นในซอยเปลี่ยวๆซึ่งเป็นทางลัดกลับไปยังหอพักของเขา เขารู้จักเส้นทางนี้ดีอยู่แล้ว...เพราะใช้มันทุกครั้งที่มาที่ผับแห่งนี้

    เพียงเดินเข้ามาได้ถึงกลางซอยก็เกิดเรื่อง มือปริศนาที่ไหนไม่รู้ยื่นมากระชากร่างเพรียวเข้าไปในตรอกเล็กๆซึ่งเป็นช่องว่างระหว่างตึก ฝ่ายนั้นกระชากเขาเข้าไปจนสุดตรอกตามมาด้วยการเหวี่ยงเขาเข้าไปหาผนัง การกระทำป่าเถื่อนไร้อารยะแบบนี้มีอยู่แค่คนเดียว ในตอนแรกที่บอกว่าเขาเดาได้นั้นคงจะพูดผิดไปคงต้องบอกว่าเขารู้อยู่แก่ใจแน่ๆว่ามันต้องมาดักที่ไหนซักที่ ซึ่งมันก็ไม่เกินไปจากที่คิดเอาไว้เลย....

 

   “ไง...”

 

ปีศาจร้ายส่งเสียงทักมารป่าเถื่อนที่ตอนนี้ยืนจ้องหน้าเขาเขม็งและไม่คิดใส่ใจคำทักทายจากคนที่ควรจะต้อง “จ่าย” ค่าตอบแทนให้เขาแต่มันก็มาอยู่ที่นี่เวลานี้ และทำให้เขาปรอทอารมณ์ทะลุจนแตก

 

   “แกจะทำอะไร !”

 

   “หมายถึงอะไร ?..”

 

  “แกบอกมัน....แกคิดจะใช้ไอ้สวะแรงควายนั่นมางัดข้อกับชั้น !!  “

 

  “เคี๊ยกๆ..ถ้าแกรู้ดีถึงขนาดนั้นจะมาถามทำซากอะไรฟะ ?....แต่มันก็ได้ผลดีนี่เล่นเอาไอ้มังกรหางด้วนอย่างแกม้วนหัวไม่เป็นท่าเลยนี่หว่า...”

 

   ความหมายของคำพูดนี้ไม่ได้มีอะไรมากนอกจากความหมายที่ว่า เขากลัวเจ้าสวะแรงควายนั่น ! แถมมันยังทำหน้าเย้ยใส่อย่างไม่กลัวจะโดนฝ่ามือเขา..หนุ่มจอมเหี้ยมขบฟันรุนแรง

 

   “แกจะเปิดศึกกับชั้นใช่ไหม ?...”

 

   ไม่ต้องตอบแต่สายตาเอาเรื่องของมันก็บอกได้ดีอยู่แล้ว

 

   “แกจะเอาอิสระเหรอ ?..”

 

   เขายังจำได้ว่ามันพ่นอะไรออกมาในวันนั้น วันที่ยัยผู้จัดการขาสวยมาที่ห้อง...

ร่างบึกบึนพุ่งเข้าประชิดตรึงร่างแบบบางกว่าไว้กับกำแพง มือหนาข้างหนึ่งยกขึ้นจับกุมรอบลำคอเรียวยาวกดไว้แน่น

 

   “คิดว่าจะเอาไปได้ง่ายๆเหรอวะ...ต่อให้มีไอ้สวะแรงควายนั่นอีกกี่สิบตัวแกก็ทำไม่ได้ อย่าแม้แต่จะฝัน...”

 

   มือหนาตวัดคว้าลงบนส่วนกลางของร่างกายเหยื่อใต้อุ้งมือ ไม่มีลังเลเขาล่วงผ่านเนื้อผ้าเข้าไปภายในและเริ่มทวง “รางวัล” ที่เขาควรจะได้จากมัน

 

 “อึก !”.

 

   ร่างผอมแห้งงอคุดคู้ลงทันตาและเริ่มดิ้นรนเมื่อรู้สึกถึงน้ำหนักที่มากกว่าแรงมือปกติ มันไม่ควรเจ็บแบบนี้ แต่นั่นเป็นเพราะทุกครั้งอากอนไม่ได้ใส่แรงโกรธดุเดือดขนาดนี้ลงไปด้วย

 

  “หือ ?...ดิ้นทำไม แกมันอึดถึกกว่านี้ชั้นรู้...ในเมื่อแกกล้าก่อเรื่องแกก็ต้องเตรียมใจรับผลซิวะ แกก็รู้ว่าถ้าแกตุกติกจะไม่มีการปราณีสำหรับแก..”

 

  “เข้าใจอะไรผิดรึเปล่าวะ....แกคงลืมไปแล้วซิท่า...ว่าข้อ..อ๊ะ !! ตกลงของชั้นกับแกคืออะไร....เริ่มบนเตียงแล้วก็จบแค่บนเตียง ไม่มีเรื่องอื่น...ไม่ต้องพล่ามมากปากเหม็นเขียว..แกอยากอะไร..หิวอะไรก็เชิญทำตามแต่อยาก..ไม่ต้องลากหน้าไหนเข้ามาเอี่ยว..”

 

   จะบอกว่าไม่มีเอี่ยวเรอะ !!  ไอ้สวะแรงควายนั่นมันมีเอี่ยวเต็มๆเลยตอนนี้ !!

 

  “ไม่ต้องมาทำกระดกลิ้นปลิ้นปล้อน !!  แกตกลงอะไรกับมันมันถึงได้แส่มายุ่งไม่เข้าเรื่อง !! น้ำหน้าสวะอย่างแกไม่เคยใช้งานใครได้ฟรีๆ แกให้ผลประโยชน์อะไรกับมัน..หรือว่าแกก็นอนกับมันเหมือนกัน !!”

 

   อากอนตะคอกถามเกรี้ยวกราด เวลานี้เขาระงับความโกรธเอาไว้ไม่ได้เลยสักเสี้ยวเดียว ยิ่งคิดถึงคำพูดที่ห้องมันวันนั้น..ไอ้ใครคนที่มันบอกว่าไป “อิ่ม” ด้วยมานั่นตอกแรกเขาก็แค่คิดว่ามันตลบตะแลงตอแหลไปตามเรื่องแต่มาเวลานี้ไอ้บุคคลที่ติดเครื่องหมาย “X” มาตลอดแบบนั้นดันมีตัวตนจริงๆขึ้นมา แถมยังเป็นตัวที่คาดไม่ถึงซะด้วย...

 

    แต่เจ้าสวะเปรตก็ยังยียวนด้วยการไม่ตอบคำถามแถมยังเอาแต่แสยะยิ้มเย้ยให้ยิ่งทั้งอยากคลั่งทั้งความสงสัยยิ่งพุ่งทวี หนุ่มมาดตัวโกงเลยต้องช่วยสงเคราะห์ให้มันเปิดปากเร็วขึ้น

 

  “อ๊า !!”

 

  มือใหญ่หนาขยับรุนแรงกระตุ้น สัมผัสร้อนรุ่มในมือที่บอกว่าอารมณ์ระอุของมันจวนเจียรจะปริแตกหากอากอนก็หยุดอยู่แค่นั้น…..

 

  “ตอบมา....”

 

  เสียงเหี้ยมๆเค้นถาม ขณะที่มองใบหน้ารวดร้าวทรมาร ริมฝีปากบางสั่นระริกด้วยความต้องการจะหลุดพ้นแต่ถูกขัดขวางไว้ เมื่อจนมุมจริงๆเสียงแหบพร่าจึงได้ตอบออกมา

 

 “...ทั้ง..อาจจะใช่..แล้วก็ไม่ใช่..โทษทีว่ะ...แกไม่มีสิทธิ์ถามอะไรทั้งนั้น..และถึงถามแกก็อย่าหวังจะได้คำตอบ..อย่าลืมซิฟะ..สิทธิ์ของแกมีอยู่แค่บนเตียง..”

 

   มารร้ายเบิกตากว้างกับคำตอบ สันกรามขบจนขึ้นแนวเรียงยาว ไม่รู้ความโกรธมากมายมันมาจากที่ไหน แต่ไม่..คราวนี้เขาไม่ได้โกรธจนอยากจะทำร้ายหรือบี้ใคร...มันเป็นอะไรที่ซับซ้อนยิ่งกว่านั้น..และสำหรับคนที่ทำอะไรตามสัญชาติญาณเท่านั้นอย่างอากอนก็เป็นเรื่องที่เข้าใจยากสุดๆซะด้วยซิ..

   ที่ชายหนุ่มทำก็คือการทำให้ร่างสั่นๆนี่ได้หายทรมาร มันหอบซะยังกับหมาหอบแดด หนุ่มมาดเด็กเกเช็ดมือกับเสื้อยืดที่มันใส่ก่อนกระชากไอ้สวะจอมเกรียนเข้ามาหาจนหน้าชิดกัน

 

  “ก็ถูกของแก...งั้นชั้นจะเก็บเอาไว้ไปถามกับแกใหม่บน “เตียง” ก็แล้วกัน”

 

 

 

  ฮิรุม่ากวาดตามองไปรอบๆห้องที่โล่งโจ้งจนแทบไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือคอนโดฯหรู ที่ขอเดาเอาว่ายัยแม่ม่ายจ่ายหนักจอมทุ่มที่ไหนคงจะซื้อให้มันด้วยความพิศวาส แต่ค่าความหรูแทบจะลดลงไปเมื่อทั้งห้องมีแค่เตียงกับโซฟา อ้อ มีตู้เสื้อผ้าอีกหนึ่งตู้แล้วก็พวกเครื่องออกกำลังกายเล็กๆน้อยๆ

 

  “แกไปนั่งโน่นไป”

 

   เจ้าของห้องชุดสุดหรูออกคำสั่งชี้ไปยังโซฟากลางห้องในขณะที่ตัวเองคว้าผ้าขนหนูยกขึ้นพาดไหล่และเดินหายลับเข้าไปในห้องน้ำ แน่นอนว่าฮิรุม่าก็ยอมเดินไปนั่งที่โซฟาดีๆ ไม่ใช่ว่ากลัวแต่การมีเรื่องตอนนี้ไม่เกิดประโยชน์อะไรในเมื่อมันทำตัวดีๆไม่ตบไม่ตีไม่เล่นบทโหดเขาก็ควรจะตามน้ำไปซะหน่อย

   หอบัญชาการปีศาจทิ้งตัวลงนอนง่ายๆ มือหนึ่งเอื้อมไปหยิบนิตยสารอเมริกันฟุตบอลเล่มหนึ่งขึ้นมาจากพื้น นอกจากที่พื้นแล้วก็ยังมีไอ้ที่เรี่ยราดแบกระจาดอยู่บนพื้นอีกหลายสิบเล่ม เขาเปิดอ่านมันฆ่าเวลาไปพลางๆ มีรอยขีดเขียนสกปรกเต็มหน้านิตยสารไปหมดแถมยังมีการเขียนแก้คำแนะนำของพวกกูรูกูรู้ทั้งหลายที่ให้คำแนะนำสำหรับรูปแบบการเล่นไว้อีกต่างหาก แต่ก็เขียนกวนส่วนที่เอาไว้สวมรองเท้าตามสไตร์มันล่ะนะ ฮิรุม่าพลิกเล่มนี้จบก็หันไปหยิบเล่มโน้น อาจเป็นเพราะความอ่อนเพลียอ่านไปอ่านมาชายหนุ่มวายร้ายก็ผล็อยหลับคาหนังสือไปทั้งที่มีนิตยสารคาอยู่บนอกนั่นเอง

   เขารู้สึกตัวอีกครั้งด้วยบางอย่างเย็นๆที่ตกใส่ใบหน้า พอลืมตาขึ้นก็พบว่ามีไอ้โหดชุ่มน้ำตัวนึงกำลังคร่อมอยู่เหนือร่างเขาและกำลังมองมาด้วยแววตาที่นานๆทีฮิรุม่าจะคิดว่าเดาอารมณ์ไม่ออก..เพราะมันนิ่งสงบและไม่ดิบกระหายเช่นที่เคยเป็น

  บรรยากาศนิ่งสงบอย่างประหลาดจะมีก็แค่เสียงแอร์ที่ดังอยู่แผ่วเบาและก่อนที่ใครจะได้ทันเอ่ยคำพูดอะไรออกมาใบหน้าคมก็โน้มลงหาซอกคอเรียวยาวและเริ่มขบมันเบาๆ

 

  “ไอ้งู...”

 

  “ทำปากแกให้เงียบเหมือนครอบตะกร้อซะ...สวะอย่างแกทำให้ชั้นอารมณ์เสียมามากพอแล้ววันนี้..ถ้าอยากให้เรื่องมันจบแบบไม่มีใครเจ็บตัวก็อยู่เงียบๆ”

 

   คำประท้วงของฮิรุม่าหยุดอยู่แค่นั้น เขานอนราบไปกับโซฟาอีกครั้งปล่อยให้มือใหญ่ๆดึงเสื้อยืดสีดำที่สวมรูดออกไปทางศีรษะและหลุดออกจากปลายมือ มีแค่ไม่กี่ครั้งที่มันจะยอมทำอะไรที่ค่อนข้างอ่อนโยน(มั้ง)ด้วยแบบนี้..

 

  “หัดแดกอะไรให้มันเยอะๆซิวะ..ตัวแห้งยังกระดูกเดินได้ไม่ได้นุ่มได้นิ่ม..แกทำให้ชั้นนึกว่ามีเซ็กส์กับโครงกระดูกทุกที..”

 

   แม้จะทั้งด่าทั้งแดกดันแต่อากอนก็ไม่ได้หยุดที่จะสัมผัสร่างไร้ความนุ่มนิ่มที่ว่า เขาครอบครองยอดอกสีอ่อน เม้มขบและดุนมันด้วยปลายลิ้น นิ้วมือหนาอีกข้างกดลงที่ปลายยอดสลับกับหมุนวนมันกับปลายนิ้วอย่างเพลิดเพลิน

 

  “อ้า....อา......แก..แกจะมาหาอะไรกับไอ้ที่มันไม่มีวะ....แกคิดว่าชั้นเป็นผู้หญิง..หรือไง..อ๊ะ..อยากนิ่มก็ไปนอนกับผู้หญิงซิโว้ย !!”

 

  อากอนหัวเราะเสียงต่ำๆฟังดูชั่วร้าย และที่เขากำลังทำก็ชั่วร้ายยิ่งกว่า..

 

         ชายหนุ่มปลดกระดุมกางเกงสีเดียวกับเสื้อ รูดปลายซิบลงไปจนสุด ส่วนที่เขาเร่งเร้ามันตั้งแต่ในตรอกนั่นค่อยๆร้อนแรงขึ้นอีกครั้งในมือเขา และมันก็ครางเสียงดังด้วยเมื่อเขาขยับ..อ้อ..มันกระตุ้นเขาได้โคตรๆอย่างเคยนั่นล่ะ

 

  “ก็ไอ้ที่มีมันไม่อยากมันอยากกับไอ้ที่ไม่มีนี่หว่า..ชั้นอยากไอ้ที่อยู่ในตัวแก..ไอ้ที่มันคอยบีบแน่นทุกครั้งเวลาชั้นขยับ....และต่อให้แกตอแหลยังไง..ชั้นก็ไม่เชื่อหรอกว่าแกไม่พอใจ...”

 

  “เคี๊ยก เคี๊ยก..แกมันบ้าจนกู่ไม่กลับไปแล้วซินะ...แกเป็นไอ้เพี้ยนที่โดนผมหยอยๆนั่นดูดเลือดจากสมองไปหมดแล้วซิท่า แกถึงได้บิดเบี้ยวไปได้ขนาดนี้...”

 

  “เออ ก็แล้วยังไงวะ ? แกจะพล่ามยังไงก็ช่างหัวสวะอย่างแก...จะบอกเอาบุญให้อย่าง คิดว่าจะตบตาชั้นได้ยังเร็วไปสำหรับสวะชั้นต่ำอย่างแก...แกไม่ได้นอนกับไอ้แรงควายนั่นใช่มั๊ย...”

 

  อากอนยิ้มเย้ยบนมุมปากเมื่อเห็นไอ้คนที่ต่อล้อต่อเถียงแบบคำไม่ตกฟากนิ่งไปเป็นครั้งแรก อากอนจึงผละเข้าไปหาหากมือของเขาไม่ได้เคลื่อนไปตามร่างกาย มันวางอยู่ตำแหน่งเดิม ในขณะที่เขาประกบปากจูบ มือข้างนั้นยังทำงานต่อไปเช่นเดียวกับลิ้นที่บดเคล้ารุนแรงตามนิสัยเจ้าของ ปีศาจร้ายบิดกายพล่านไม่อาจควบคุมตัวเองได้อีก เขาหอบรุนแรงมากขึ้นทุกๆทีและเปลี่ยนเป็นหวีดร้องเสียงอู้อี้เพราะเจ้ามารร้ายไม่ยอมปล่อยริมฝีปากเขาให้เป็นอิสระและตอนที่มันยอมปล่อยเขาจริงๆฮิรุม่าก็ได้แต่นอนไร้เรี่ยวแรง ปากของเขาแดงจัดเช่นเดียวกับเนื้อตัว ทั้งหมดนั้นถูกสายตาพึงพอใจของมารจอมโหดจับจ้องอยู่

 

   “ร่างกายแกไม่ได้จดจำสันดานเลวๆที่ไหน....ร่างกายแกจดจำได้แค่ชั้น...มันรู้ดียิ่งกว่าสมองของแกว่าควรจะทำยังไงเวลาที่ชั้นทำกับแก...จะตอบสนองยังไง..จะครางแบบไหนที่ทำให้ชั้นพอใจได้...แล้วแกคิดว่าร่างกายร่านร้อนรสชาติคนอื่นแบบนี้ไอ้สวะแรงควายนั่นมันจะแตะต้องลงเหรอวะ...”

 

     ฮิรุม่าไม่โต้ตอบแต่ปรายดวงตาวาวดุเข้าใส่หากวันนี้อากอนไม่มีทีท่าว่าจะเดือดดาล คงเพราะเขารู้สึกพอใจแล้วที่ได้รู้อะไรที่คาใจมาหนึ่งอย่าง ถึงแม้ยังจะไม่รู้ก็เถอะว่าไอ้สวะหมีควายนั่นมันแส่เข้ามาขวางทำไม

    ร่าวผอมเพรียวคว่ำลงตามแรงพลิก ฮิรุม่ารู้ว่ามันจะทำอะไรต่อไปเขารู้สึกได้ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วว่ามันกำลังตื่น..แต่ก็ยังจะอุตส่าห์อดทนเอาไว้ตอนนี้เขาคงต้องปล่อยให้มันเป็นไปตามเงื่อนไขจริงๆ

 

  “ยกสะโพกขึ้นหน่อยซิ กางเกงแกมันถอดลำบาก...”

 

   ไม่มีคำต่อล้อต่อเถียงนอกจากการทำตามบัญชาแม้จะล้าจนตาแทบปิด กางเกงขายาวทั้งซับในรูดลงไปกองที่เข่า อึดใจต่อมากัปตันทีมแห่งไซเคียวไดวิซาร์ดก็ต้องกัดฟันแน่นเมื่อบางสิ่งดึงดันเข้ามาในกาย มันเจ็บทุกครั้งที่เกิดขึ้นแต่มันก็หายไปรวดเร็วจนไม่รู้จะไปกังวลกับมันทำไม...หรืออาจจะเพราะเขาชาชินกับมันไปแล้วก็ไม่รู้ เพียงแต่ครั้งนี้มันดีหน่อยเพราะมันไม่ได้ทำด้วยแรงโกรธหรืออะไร...บางทีนี่น่าจะเรียกได้ว่ามันเป็นครั้งแรกก็ได้มั้งที่เป็นการ “ร่วมรัก” ปกติจริงๆ

 

  “แกอย่าสะเออะหลับไปกลางครันล่ะ...ไม่งั้นคืนนี้แกอย่าหวังว่าจะได้นอน”

 

   อากอนก้มลงไปขู่เมื่อเห็นท่าทางไร้พิษสงกว่าที่เคย ไอ้คนที่พยศอยู่ตลอดเวลาอย่างมันมาอ่อนลงแบบนี้เดาได้ว่าคงเป็นเพราะหมดแรงอย่างเดียว

  บทรักรุนแรงเริ่มต้นขึ้น ปีศาจตัวหนึ่งกำลังทำให้ปีศาจอีกตัวคลอนไปทั้งร่าง ความเสียวซ่านที่ถูกบังคับให้คุ้นเคยแล่นไปทุกตารางนิ้วความรู้สึก เสียงครางดังก้องไปทั้งห้องกว้าง มันฟังจับศัพท์ไม่ได้ ร่างยังคงถูกเขย่าด้วยบทรักต่อไป แต่เวลานั้นฮิรุม่ารู้ว่าตนจะทนไปได้อีกไม่นาน หากว่าไอ้คนที่รู้เวลาจำกัดของเขาดีกลับทิ้งไปเอาดื้อๆ

 

  “อย่าได้แม้แต่จะคิดเชียวนะเว้ย...”

 

  มารร้ายร้องเตือนไม่ให้คู่นอนจำเป็นก้าวไปถึงฝั่งฝันก่อนเขา ชายหนุ่มพลิกร่างผอมเพรียวให้หันกลับมาและประสานกายระหว่างกันอีกครั้ง สองมือกดข้อมือทั้งสองของไอ้จอมเจ้าเล่ห์เอาไว้ อยู่ๆเขาก็นึกอยากจะเห็นหน้ามันตอนเสร็จขึ้นมา

  ใบหน้ายียวนยังพยายามวางนิ่งตามนิสัยฟอร์มจัดหากเรียวปากสั่นระริกกลับฟ้องถึงความต้องการล้นเหลือ อากอนแสร้งปัดมือผ่านยอดอกแล้วเขาก็เหยียดยิ้มเมื่อไอ้คนที่ดื้อหัวชนฝาไม่เคยยอมลงหรือถอยให้เขาสักก้าวตวัดสายตาเข้มใส่..มันรู้ว่าเขากำลังแกล้ง...แต่มันจะทำอะไรได้ล่ะ...

 

   “อยากเรอะ ?.....ของแกมันฟัดชั้นจนแทบขยับไม่ได้เลยว่ะ...แกทำหน้าหยั่งกะรังเกียจแต่ไอ้ที่เป็นอยู่มันคนละเรื่องเลยนะโว้ย...”

 

   ปีศาจร้ายกัดฟันกรอด มือข้างที่เป็นอิสระเอื้อมมือออกไปหมายช่วยเหลือตัวเองหากมารจอมโหดไม่ยอมเขาตวัดมันและดึงกลับไปตรึงไว้เหนือศีรษะเจ้าค้างคาวปีศาจอีกครั้ง

 

   “ใครบอกให้แกทำ...แกคิดจะไปก่อนชั้นเรอะ...แกไม่มีสิทธิ์ถึงก่อนนอกซะจากชั้นจะทำให้”

 

  ฮิรุม่าที่จวนเจียรจะระเบิดแทบตวาดใส่หน้า แต่เขาก็พยายามข่มอารมณ์ข่มความต้องการที่ทำให้สติเกือบจะหลุดลุ่ยนี่ให้อยู่ในร่องในรอยมากที่สุด

 

  “จำไม่ได้ว่าต้องขออนุญาตแกก่อน.....”

 

   “งั้นก็ขุดหลุมใส่ไว้ในสมองขี้โกงของแกซะซิวะ...”

 

   ร่างหนาขยับอีกครั้ง เขารุกคืบถอยกลับและรุกทะยานโจนจ้วงโดยไม่คิดนับจำนวน รู้แต่เพียงว่ายิ่งร่างข้างใต้มีเสียงร้องเท่าใดเขาก็ยิ่งบวกความรุนแรงเพิ่มเข้าไปเท่านั้น สายตาของเขาไม่ได้มองไปที่อื่นนอกจากใบหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยแรงกิเลส ปากช่างกัดจิกด่าทออ้าออกกรีดร้องมีชื่อของเขาปะปนอยู่ในคำที่ยืดคราง

 

  “อะ..อากอน..อ๊ะ !!  “

 

  และบางทีนั่นเป็นเหตุผลมากพอที่เขาจะยกปลีขาทั้งสองขึ้นและกดความพลุ่งพล่านของตนเข้าไปในตัวของมันให้ลึกและรุนแรงกว่าครั้งไหนๆ ความนุ่มร้อนที่รายรอบโอบรัดตัวตนของเขาบีบกระชั้นเข้ามาจนตะกอนอารมณ์ของเขาพุ่งทะลักทะลายเข้าไปสู่ปลายทางเช่นเดียวกับมันที่นำหน้าเขาไปแล้วหนึ่งก้าวหากผิดกันที่ปลายทางของมันอยู่บนหน้าท้องของตัวมันเอง....

 

  “แก...ไอ้ซกมกแกทำมันเลอะเทอะ...”

 

   ฮิรุม่าร้องด่าขณะที่ไอ้ตัวโหดจอมวีนวางร่างเขาลงและยอมปลดอุปกรณ์ส่วนตัวออกไป มือหนาพุ่งมาคว้าเส้นผมสีทองหมับกระตุกอย่างแรงให้เงยหน้าขึ้น

 

  “บอกไปแล้วนี่วะ..ว่าให้แกใส่ตะกร้อครอบปาก....หมาที่ใส่ตะกร้อครอบปากที่ไหนมันเห่าใส่เจ้าของได้วะ.....”

 

   “แกนี่ทำไมชอบเข้าใจผิดในเรื่องซ้ำๆซากๆฟะ....แกจับหมาใส่ตะกร้อได้แต่ไม่ได้หมายความว่าแกจะเป็นเจ้าของมัน..”

 

   มือหนาออกแรงกระชากมากขึ้นจนศีรษะทุยเงยไปด้านหลัง..กระซิบเสียงเย็น

 

   “ถ้างั้นชั้นจะจับไอ้หมาสวะเลี้ยงไม่เชื่องพรรค์นั้นแล้วเอาโซ่เส้นโตๆล่ามมัน....ให้มันได้แต่นอนครางหงิงๆอยู่ข้างๆฝ่าตีนชั้น...ดูซิมันจะหาทางตะเกียกตะกายไปไหนรอดได้อีก....”

 

   “เคี๊ยกๆ...แล้วถ้ามีคนคิดจะมาปลดโว่ที่แกล่ามออกล่ะ...”

 

   “รับรองว่าชั้นจะบี้ไอ้สวะพรรค์นั้นให้แบนติดฝ่าตีนไปเลย....ส่วนไอ้หมาเลี้ยงไม่เชื่องนั่นชั้นจะลงโทษจนกว่ามันจะจดจำได้ว่าเจ้าของตัวเองคือใคร...”

 

 ฮิรุม่าจ้องตาปูดโปนเหี้ยมอำมหิตอย่างไม่เกรงกลัวก่อนแสยะยิ้มท้าทาย...และเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยือกไม่แพ้กัน

 

  “งั้นเชิญแกลองดู...”