มา...ม๊ะ มารักกัน มาเฟียที่รัก

"จองเบนี้!! มันเกิดอะไรขึ้น"
"ที่นี้คือถิ่นคนที่ไล่ยิงพวกฉันตอนนั้น"
"ตลกน่า"
"ไม่ตลก xis คือชื่อของพวกมัน"
"ตอนนี้มันก้อคงไม่ตลกเหมือนกันเพราะพวกมันล้อมเราไว้แล้ว ทำไงดีล่ะ"
"มีทางเดียวคือ "
"ลุย"สองเสียงประสานกับอีกห้าสิบกว่าเสียง
และตอนนี้ขนมจีนคอยยิงกันข้างหลังให้จองเบ ส่วนจองเบมือนึงยิงอีกมือนึงปาทั้งมีดทั้งดาวกระจายทำให้พวกนั้นค่อยลดลงนิดหน่อยเพราะมันตามพวกมาสมทบจนลูกกระสุนปืยของขนมจีนใกล้หมด
"จองเบ กระสุนฉันใกล้หมดแล้ว"
"เอาของฉันไปสิ"
"แล้วมันอยู่ตรงไหนล่ะ"
"เห็นรองเท้าบู๊ทที่ฉันใส่มามั้ย"
"เห็นสิ"
"นั้นแหละถ้าฉันนับถึงสามแล้วเธอต้องก้มลงหยิบให้เร็วที่สุดเข้าใจมั้ย"
"อืม"
"พร้อมนะ 1 2 3 หยิบเร็ว"
เมื่อจองเบพูดเสร็จ ขนมจีนก้อก้มลงไปหยิบปืนส่วนจองเบก้อยืนขวางขนมจีนไว้และส่วนฝังของขนมจีนเมื่อขนมจีนหยิบปืนเสร็จก้อลุกขึ้นมายิงต่อ จนพวกมันตายหมด
"ไปต่อกันเถอะ อีกนิดเดียวก้อจะถึงลานจอดรถแล้ว ไป"จองเบบอกขนมจีน
"อืม แต่หน้านายโดนกระสุนเฉี่ยวน่ะ"
"จริงหรอ ก้อว่าทำไมแสบๆ แต่ไม่เป็นไรหรอก"พอจองเบพูดเสร็จขนมจีนก้อเอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเลือดให้
"ขอบใจนะ "จองเบบอกพร้อมจุมพิสที่มือขนมจีนเบาๆทีหนึ่ง
"อ...อืม"และทั้งคู่ก้อเดินไปที่ลานจอดรถและขึ้นรถกลับบ้าน