มา...ม๊ะ มารักกัน มาเฟียที่รัก

หลายวันผ่านไป

ณ บริษัทไทยานนท (พพอดีสมองพวกเค้าไม่ค่อยเหมือนคนปกติในด้านความรู้ พอเข้าใจน่ะหรือพูดง่ายอัจฉริยะนั้นเอง)

"โอ๊ยยยย!! คิดถึงเมีย โว้ยยยย!!" โทโมะตะโกนลั่นห้องรองประธาน

"โถ่!! พี่เดียวก้อมาน่าาา รอแป๊บสิ" ป๊อบปี๊พูด

"นี้ๆๆ พี่ป๊อบไปซื้อกาแฟกินกัน พี่โมะไปเปล่า"เขื่อนถามป๊อบปี๊ และโทโมะ

"ไปดิ กำลังอยากกินพอด แแล้วพี่อ่ะ"ป๊อบปี๊ตอบ

"ไม่อ่ะ จะรอเมีย"โทโมะพูดและทำงานที่กองอยู่

"อ่ะงั้นพวกผมไม่อยู่กวนล่ะ ไปน่ะ"ป๊อบปี๊พูดและเดินออกไป

ทางเดิน

"พี่ป๊อบ กินไรดีอ่ะ จะเอาอเมกาโน่ หรือ คาปู เอมมอดค่ากับลาเต้ ก้ออร่อย เอสเพสโซก้อหอมห๊อม ว๊าเลือกไม่ถูกเลย"เขื่อนเดินนับนิ้วจนไม่ทันได้ดูทางจึงเดินชนกับผู้หญิงคนนึง

"อ่ะ! ขอโทษครับเป็นไรมั้ยครับ"เขื่อนเอ่ยขอโทษ

"ไม่เป็นไร"ผู้หญิงคนนั้นหลบหน้าและตอบ พร้อมรีบเดินจากไป

"เห้ๆ!ไอ้เขื่อนแกว่าผู้หญิงคนนั้นหน้าคุ้นๆป่ะ"ป๊อบถาม

"ผมก้อว่าคุ้นๆน๊า～แต่จำชื่อไม่ได้อ่ะ"

"เอ่อๆชั่งมันเถอะ แล้วเลือกได้ยังกาแฟอ่ะ"

"ได้แล้วผมจะกินเอสเพสโซ"

"งั้นก้อไปกัน"

กลับมาที่ห้องรองประธาน

"พ่อน่ะพ่อ ไปเที่ยวยังไม่วายทิ้งงานให้ลูกอีก"โทโมะบ่นกับตัวเอง

"โอ๊ย! ยุงก้อกัดจังวุ้ย เดี๋ยวก้อเอามาชุมแป้งทอดกินเลย"โทโมะยังไม่วายพาลใส่ยุง

แก๊ก (เสียงเปิดประตูดังขึ้น)

"อ้าว!! ทำไมกลับมาเร็วจัง"โทโมะถามทั้งที่ยังไม่ได้เงยหน้่าดู เพราะคิดว่าน่าจะเป็นน้องชายฝาแฝดทั้งสอง

"ผู้เปิดประตูค่อยเดินมาและกอดโทโมะจากด้านหลัง

"แม้โทโมะก้อคิดถึงหวายก้อไม่บอก"ใช่ผู้ที่เปิดประตูเข้ามาไม่ใช่ใครเป็นหญิงสาวนามว่าหวาย

"หวายคุณมาได้ไง!!"โทโมะตะโกนถามและถอยห่างอย่างรวดเร็ว

"แม้โทโมะก้อ คนเป็นแฟนกันก้อต้องมาหากันเป็นธรรมดาสิค่ะ"

"หวายผมว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วน่ะ ว่าเราไม่ได้เกี่ยวอะไรกัน"โทโมะพูดเสียงเรียบ

"แต่หวายยังรักคุณอยู่น่ะค่ะ โมะ"

ฝั่งสาวๆ

"อ๊ะพี่ฟางนั้นพี่ป๊อบ กับไอ้กบนี้"เฟย์พูดพร้อมชี้ให้ฟางดู

"อ๊ะ!! จริงๆด้วย แก้วขึ้นไปก่อนเลยเดี๋ยวฟางกับเฟย์ ขึ้นไปพร้อมกับตาพวกนั้น"ฟางพูด

"เอาอย่างงั้นหรอ"แก้วหันมาถาม

"อืม"ทั้งสองหันมาพยักหน้าพร้อมกัน

"งั้นแก้วไปรอข้างบนห้องน่ะ"

ณ ร้านกาแฟ

"อ๊ะ!! นั้นเฟย์ใช่ป่ะ"เขื่อนที่เห็นแฟนตัวเองเดินมาก้อรีบวิ่งไปหา และพามาที่โต๊ะ

"อ้าว!! สาวๆมาได้ไงครับเนี่ย"ป๊อบปี๊ทัก

"เดินมาค่ะ คุณพี่เขย"เฟย์ตอบกลับแบบกวนๆ ป่นแซว

"ยัยเฟย์พูดอะไรนะ >_< "ฟางกลบอาการเขินด้วยการทำเป็นโกรธ

"แม้ๆเฟย์เค้าก้อพูดถูกแล้วนี้"ป๊อบปี๊รีบเข้าข้างน้องสะใภ้ และเดินมาโอบเอวบ้างๆของฟาง

"ป๊อบทำไรอ่ะ ปล่อยน่ะไม่อายคนอื่นเค้าไงห๊ะ" ฟางบ่นป๊อบ

"อาย ทำไมก้อเราเป็นแฟนกันนี้ครับ"

"อ้าวๆพอก่อน"เฟย์เดินเข้ามาห้ามหลังจากที่แซวฟางเสร็จและเดินไปซื้อกาแฟ

"เห้ๆๆๆ!!!พี่ป๊อบ!!"เขื่อนตะโกนขึ้นและทำท่าเหมือนนึกอะไรขึ้นได้

"มีไร! ตะโกนซ่ะเสียงดัง"ป๊อบปี๊ถาม

"พี่โมะอาจโดนอึบได้น่ะพี่"เขื่อนตอบ

"คนอย่างพี่โมะเนี่ยน่ะ ล้อเล่นไง"ป๊อบปี๊ตอบแบบไม่ใส่ใจ

"ก้อเกือบโดนตั้งหลายรอบแล้วนี้ พี่จำผู้หญิงที่ผมเดินชนได้ป่ะ"

"จำได้"

"ผมรู้แล้วว่ามันชื่ออะไร"

"แล้วมันสำคัญตรงไหน"

"ก้อตรงที่มันเคยอึบพี่โมะแล้วก้อทิ้งไปไง นังนั้นมันชื่อหวาย"เขื่อนตอบด้วยสีหน้าจริงจัง

"ห๊ะ!!ยัยนั้นน่ะหรอ"ป๊อบปี๊ทำเสียงตกใจ

"เอ่อ ยัยนั้นที่ว่านี้ใช่คนเดียวกับที่มาตอนพวกเราเพิ่งกลับจากทะเลใช่มั้ย(ใครจำไม่ได้ลองย้อนไปที่ตอน 20 น่ะครับ)"เฟย์ถามขึ้น

"อืม"เขื่อนและป๊อบตอบ

"หึ! งั้นไม่ต้องรีบหลอกตัวจริงเค้าขึ้นไปแล้ว"เฟย์พูดพลางทำหน้าตาเจ้าเหล์

"งั้นแปลว่าแก้วขึ้นไปแล้วงั้นหรอ"เขื่อนถาม

"ใช่"หญิงสาวทั้งสองตอบ

ตัดกลับมาที่ห้องรองประธาน

"หวายคุณเริ่มพูดไม่รู้เรื่องแล้วน่ะ"โทโมะพูดเสียงเรียบและตวัดสายตามาหาหวาย

"โมะ อย่าทำกับหวายอย่างงี้สิค่ะ"หวายพูดและวิ่งเข้าไปกอดโทโมะ

"หวายปล่อยผมน่ะ"โทโมะพูดและพยายามแกะมือหงายออก

"ไม่ค่ะ หวายไม่ปล่อย โมะหวายยังรักคุณอยู่น่ะค่ะ"หวายพูดและกอดโทโมะแน่นขึ้น

"ปล่อยผมน่ะ ไม่งั้นอย่าหาว่าผมไม่เตืิอน"โทโมะพูดพร้อมผลักหวายออก

"โมะ แต่หวายยังรักคุณอยู่น่ะค่ะ"

"หวายคุณเป็นคนเดินออกไปเองแล้วทีอย่างงี้คุณกลับอย่างอยู่ซ่ะงั้น มันไม่ง่ายไปหน่อยหรอ"โทโมะยังคนพูดเสียงเรียบและกลับไปนั่งที่โต๊ะ

"ตอนนี้หวายรู้แล้วว่าหัวใจหวายต้องการอะไร"หวายพูด

"แต่ตอนนี้ผมลืมคุณแล้ว"โทโมะพูดเสียงเรียบอีกเช่นเคย

"แต่..."หวายกำลังจะพูดแต่เสียงของคนที่เปิดประตูเข้ามาแทรกขึ้น

"อ้าวๆ! คุณยังไม่เลิกราวีสามีชาวบ้านอีกน่ะค่ะ"แก้วเดินเข้ามาและตรงดิ่งไปหาโทโมะและนั่งลงบนตัก

"แก!!"หวายกัดฟันแล้วพูดขึ้น โทโมะที่เห็นหวายจะว่าภรรยาตัวเองก้อทำท่าจะพูดขึ้นแต่แก้วกลับเอานิ้วชี้ว่างที่ปากของโทโมะและตามด้วยปากของตัวเอง เลยออกมาเป็นภาพเหมือนจูบแต่เพียงแค่มีนิ้วคั่นอยู่ และเลื่อนไปกระซิบข้างหูของโทโมะ

'ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวแก้วจัดการเอง'

'ครับๆ "โทโมะกระซิบตอบ

"อ่ะ!! ขอโทษด้วยน่ะค่ะที่เสียมารยาท แต่พอดีว่าสามีของดิฉัน

เค้าอยากอย่างว่าตอนนี้น่ะค่ะ แต่ว่าตอนนี้มีแขกอยู่เลยให้เค้าอย่าพึ่งขอน่ะค่ะ"

"อ๊าย!! แกมันก้อแค่ตัวปลอมอย่าคิดว่าโมะเค้าจะชอบแกเลย" หวายกรี๊ดและจะโกนด่่า

"จริงหรอค่ะโมะ โมะคิดอย่างงั้นจริงๆหรอค่ะ"แก้วพูดเสียงแนวอ้อนๆน่ารักๆเซ็กซี่และเริ่มลูบไล้ร่างกายของโทโมะ โดยการไล่นิ้วจากแขนที่โอบรอบเอวของตนเองและค่อยๆขึ้นไปจนถึงคาง

"ไม่จริงครับภรรยาคนนี้ของผมน่ะตัวจริงครับ"โทโมะตอบ

"อ้า!!เค้าบอกว่าฉันตัวจริงน่ะค่ะ"แก้วหันไปพูดกับหวาย

"เค้าหลอกแกต่างหากล่ะ"หวายไม่ยอมแพ้และทำทุกวิธีทาง

"โมะ ตัวเองหลอกเค้าหรอ"แก้วพูดด้วยน้ำเสียงเดิม แล้วซบลงไปที่ซอกคอของโทโมะ

"ไม่จริง ครับที่รัก"โทโมะพูดเสียงอ่อนและลูมผมแก้วเบาๆ

"อ๊าย!! แกจำไว้เลยว่าถ้าฉันไม่ได้ใครก้อไม่ได้ทั้งนั้นชิ"หวายพูดและกระแทกเท้าเดินออกไป

"แก้วพอแล้วครับ รู้มั้ยครับเนี่ยว่ามาหัวเราะตรงซอกคอผมน่ะมันจักจี"โทโมะพูด

"ก้อมันขำเนี่ย คิๆๆ"แก้วตอบแล้วก้อขำ

"เอ้าๆพอได้แล้วครับ ขำได้ขำดีเชี่ยวน่ะครับ แล้วพวกคุณที่หลบอยู่ก้อออกมาได้แล้วครับ"โทโมะพูด

"รู้ตั้งแต่เมื่อไรครับเนี่ย พี่โมะ"ป๊อบปี๊เดินออกมาจากที่ซ้อนและถาม

"ตั้งแต่พวกแกมาซ้อนนั้นแหละ"

"ว๊าว!!แก้วเด็ดอ่ะเด็ด"เฟย์เดินออกมาและยกนิ้วให้

"ใช่ๆเด็ดมากเลยยัยแก้ว"ฟางก้อเดินออกมาชม

"อ๊ะ!! แก้วฉันซื้อมาฝาก"เฟย์พูดและยื่นลาเต้เย็นมาให้

"ขอบใจน่ะ"แก้วพูดและยิ้มลาเต้เย็นมาดื่ม