ปมอดีตก่อรัก

 
 
 
 “ฟ้า อย่าเป็นอะไรเลยนะฟ้า ผมขอโทษฟ้า”โทโมะวิ่งตามเตียงคนไข้ที่ถูกส่งตัวเข้าไปในห้อง
ฉุกเฉิน โทโมะนั่งรอหน้าห้องฉุกเฉินอย่างใจจดใจจ่อ
 
“หมอครับ ฟ้าเป็นยังไงบ้างครับหมอ”โทโมะรีบเข้าไปหาหมอที่เดินออกมา
 
“คนไข้ปลอดภัยดีแล้วนะครับ ส่วนเรื่องลูก หมอเสียใจด้วยนะครับที่ช่วยลูกของคุณไว้ไม่ได้”โทโมะ
แทบล้มทั้งยืนเมื่อพบว่าลูกของเค้าไม่อยู่กับเค้าแล้วก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องเพื่อหาแฟนสาวทันที
 
 
“ฟ้า ผมขอโทษ ผมมันไม่ดีที่ดูแลลูกของเราไม่ได้”โทโมะกอดฟ้าแล้วร้องไห้
 
“ดูไม่ได้ก็ไม่ต้องมีมันไง จะไปยากอะไร”ฟ้าพูดอย่างเรียบๆไม่ทุกข์ร้อนใจอะไร
 
“อะไรกันน่ะฟ้า ฟ้าหมายว่ายังไง”โทโมะถอนกอดแฟนสาวออกมาแล้วถามอย่างไม่เข้าใจ
 
“ฟ้าเป็นคนกินยาขับเลือดเอง เพราะฟ้าเบื่อ เบื่อที่จะต้องทนอยู่กับโทโมะแบบนี้ไงล่ะ ทั้งจน ไม่มี
อนาคต ผู้หญิงที่หนจะทนอยู่กับสภาพจนๆแบบนี้ได้”ฟ้าหันหน้ากลับมาพูดใส่โทโมะอย่างดูถูก
 
“ทะ ทำไมฟ้าพูดแบบนี้ล่ะ ไหนว่าเราะรักกันตลอดไปไง เหนื่อยแค่ไหนเราจะผ่านไปด้วยกัน”โท
โมะเขย่าตัวฟ้าถามอย่างไม่เข้าใจ
 
“โอ๊ย ปล่อยได้แล้ว น่ารำคาญ ความรักกับเงินน่ะ ยังไงคนเราสุดท้ายก็เลือกเงิน จะมาทนอยู่จนๆ
แบบโทโมะทำไม”ฟ้าว่า
 
“ฟ้า ไปกันรึยัง”ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออกตามแรงของชายหนุ่มที่เปิดเข้ามาใหม่
 
“โซ่ มารับฟ้าแล้วใช่มั้ยคะ”ฟ้าพยุงตัวเองเข้าไปกอดโซ่
 
“มะ หมายความว่ายังไงกันฟ้า ไอ้โซ่”โทโมะอึ้งกับภาพที่เห็น ฟ้า โซ่ แฟนกับเพื่อนรัก
 
“หมายความว่าฟ้าเค้ารักชั้น ไม่ได้แกไงไอ้โทโมะ ไอ้กระจอก”โซ่เยาะเย้ย
 
“ไม่จริงอ่ะฟ้า ไม่จริงใช่มั้ย ฟ้ารักโมะ อย่าทิ้งโทโมะไปนะฟ้า อย่าไป”โทโมะรีบเข้าไปกอดเอวฟ้า
แล้วร้องไห้ไม่ยอมปล่อยฟ้าไปไหน
 
 
ผลัวะ
 
 
“หลีกไปเกะกะ”โซ่ดึงตัวโทโมะมาต่อยล้ม
 
 
เพี้ยะ
 
 
“จำใส่หัวเอาไว้โทโมะ รักแท้มันไม่มีจริงหรอก ฟ้าไม่รักโทโมะแล้ว เราเลิกกัน”ฟ้าตบหน้าโทโมะ
เสร็จก็เดินออกไปกับโซ่ ทิ้งให้โทโมะอึ้ง ก่อนน้ำตาจะพาลไหลออกมาไม่หยุด ผู้หญิงที่เค้ารักหมด
ใจ ที่เค้ายอมทำทุกอย่างไม่ว่าทำงานหนักเท่าไหร่ก็ยอม เพื่อลูกและฟ้า แต่แล้วความฝันต้องพัง
ทลายลง เมื่อฟ้ากินยาขับเลือดเพื่อให้แท้งลูก แล้วทิ้งเขาไปแบบไม่เหลือเยื่อใย นี่สินะ คามรักมัก
จะแพ้เงิน รักแท้มันไม่มีจริงอย่างงี้นี่เอง
 
 
 
“โทโมะๆ”แก้วพยายามเรียกโทโมะที่นอนตรงโซฟา แก้วตกเมื่อเห็นชายหนุ่มร้องไห้ออกมา
 
“ฟ้า”โทโมะสะดุ้งตื่นมาแล้วชะงักเมื่อเห็นแก้วมองหน้าเขาอยู่ โทโมะรีบปาดน้ำตาทิ้ง
 
“โทโมะโอเคนะ”แก้วถามเพื่อความแน่ใจ
 
“อ่อ อืม ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ฝนหยุดตกแล้วใช่มั้ย งั้นผมไปก่อนนะ”โทโมะลุกขึ้น พบว่าเป็นวันใหม่
แล้ว นี่เขาหลับไปนานเลยหรอเนี่ย ก่อนจะหันหน้ามาหัวเราะกับแก้ว
 
“แก้วทำกับข้าวเผื่อไว้ โทโมะไปทานข้าวด้วยกันนะ แล้วค่อยกลับ”แก้วยิ้ม โทโมะปฎิเสธไม่ได้ก็
เดินมานั่งกินข้าวกับแก้ว โทโมะชะงักเมื่อพบว่าในชามเป็นข้าวต้มทะเลกับน้ำส้ม เหมือนกับที่ฟ้า
ชอบทำให้กินเลย
 
“นั่งเงียบทำไมอ่ะโทโมะ กินเลยเดี๋ยวก็เย็นหมดหรอก เนี่ย ร้านด้านล่างเจ้านี้อร่อยมากเลยนะ”แก้ว
ชวน
 
“แก้วไม่ได้ทำเองหรอกหรอ”โทโมะถาม
 
“เอ่อ โทโมะอย่าหัวเราะนะ คือแก้วทำกับข้าวไม่เป็นหรอก”แก้วสารภาพ โทโมะแอบอมยิ้มกับ
ท่าทางแก้วที่เหมือนเด็กสำนึกผิด
 
“อยากทำเป็นมั้ย เดี๋ยวทีหลังผมจะสอนให้”โทโมะพูด
 
“จริงๆนะ สัญญากันแล้วนะ ห้ามเบี้ยวล่ะ”แก้วยิ้มดีใจก่นจะนั่งลงทานข้าวกับโทโมะด้วยกันต่อ
 
 
 
 
 
“เอ้าๆ ยืนรออะไรอีกล่ะ เข้าไปได้แล้ว”ป๊อปปี้หันไปพูดกับฟางที่ยืนเก้ๆกังๆหน้าบ้านของเฟย์ไม่ยอม
เข้าไป
 
“จะดีหรอป๊อปปี้ ชั้นไม่ได้เป็นอะไรกับเค้า เข้าไปก็ยังไงอยู่”ฟางถาม
 
“แต่คุณแม่เค้าบอกว่าเธอต้องมานะฟาง เข้าไปเถอะ”ป๊อปปี้ดึงแขนฟางเข้าบ้านไป
 
“อิดออดอะไรอีกยะ ไม่อยากเข้าก็ไม่ต้องมา”เฟย์เดินออกมาตามพลางว่าฟาง
 
“คุณน้าเค้าเชิญฟางมางานบุญอย่าทำให้เสียงานสิครับคุณพรปวีณ์”เขื่อนเดินเข้ามาแล้วพูด
 
“นายมาทำอะไรที่นี่”เฟย์พูด
 
“คุณน้าเค้าชวนชั้นมาทำบุญให้โรส เพราะวันนี้เป็นวันเกิดของโรส ทำไมชั้นจะมาไม่ได้”เขื่อนพูด
 
“เดี๋ยวนะ วันนี้วันเกิดโรสหรอ”ฟางถามอีกครั้ง
 
“ใช่ ถามทำไม”เฟย์พูด
 
“เอาล่ะ เสร็จแล้วใช่มั้ย ไปกันเถอะเด็กๆเดี๋ยวรถตู้รอนาน”แม่เฟย์เดินออกมาสั่งให้ทุกคนนั่งรถตู้ไป
ด้วยกัน
 
 
สุสาน หลังจากที่ทุกคนทำบุญให้โรสแล้ว
 
 
“นั่นคุณลุงที่เจอที่บ้านพี่ป๊อปวันก่อนนิมาทำอะไรที่หลุมศพพี่โรสคะแม่”เฟย์พูดพร้อมกับชี้ไปทาง
หลุมศพโรสที่เห็นพ่อฟางเดินเอาดอกไม้มาวางไว้ให้กับโรส แม่เฟย์มองแล้วร้องไห้
 
“พ่อมาทำอะไรที่นี่จ้ะ”ฟางเดินไปหาพ่อตัวเอง พ่อฟางอึ้ง ไม่คิดว่าครอบครัวของเฟย์จะมาเร็วหลุม
ศพโรสเร็วแบบนี้
 
“พี่ชิตมาลูกแบบนี้ตลอด2ปีเลยใช่มั้ย”แม่เฟย์พุดทำเอาทุกคนตกใจอย่างมาก
 
“หมายความว่ายังไงคะแม่ ทำไมแม่ถึงบอกว่าลูก”เฟย์ไม่เข้าใจ
 
“เอ่อ ไม่ใช่หรอกหนู คือแม่หนูคงเข้าใจผิด”พ่อฟางรีบบอก
 
“ไม่ต้องพูดแล้ว จนป่านนี้แล้ว เด็กๆควรได้รู้ซักที ว่าโรสกับฟางเป็นฝาแฝดกัน”แม่เฟย์พูดขึ้น
 
“อะไรนะ ไม่จริงหรอกค่ะ คุณน้า เข้าใจผิดไปหมดแล้ว ฟางเป็นลูกพ่อชิตกับแม่ฝนนะคะ”ฟางรีบ
บอกแม่เฟย์
 
“ฝนเป็นรุ่นน้องพ่อหนู เค้าอาสารับเลี้ยงหนูหลังจากที่พ่อหนูหย่ากับแม่”แม่เฟย์พูด ทุกคนตกใจกับ
สิ่งที่ได้ยิน
 
“แม่ หมายความว่ายังไงพ่อ”ฟางอึ้งหันไปถามพ่อตัวเอง
 
“ดาวกับพ่อ เราเคยแต่งงานกัน แต่เพราะความจนและเราต่างกันจนเกินไป ทำให้พ่อกะเลาะกับแม่
หนูบ่อยมาก ตอนนั้นตากับยายหนูเกลียดที่พ่อเป็นนักดนตรีเลยสั่งให้เราหย่ากัน แต่พ่อขอเราไป
เลี้ยง เพราะอย่างน้อยพ่อจะได้ดูแลลูกของพ่อ”พ่อฟางสารภาพ แม่เฟย์ร้องไห้
 
“ถ้าหนูคิดว่ามันเป็นเรื่องโกหก หนูไม่คิดบ้างหรอว่า ทำไมหนูกับโรสถึงหน้าเหมือนกัน แล้วยังเกิด
วัน เดือน ปี เดียวกันแบบนี้อีก”แม่เฟย์พูด ฟางนิ่ง ไม่เถียง เพราะเธอรู้จากป๊อปปี้มา วันนี้วันเกิดโรส
วันเดียวกับเธอ และโรสกับเธอก็อายุเท่ากันอีก
 
“ฟาง คือพ่อ”พ่อฟางพยายามจะเดินมาแตะลุกสาวที่ร้องไห้อยู่ แต่ฟางยกมือห้าม
 
“ไม่เป็นไรค่ะพ่อ ตอนนี้ฟางขออยู่กับตัวเองซักพัก ฟางไม่เป็นไร”ฟางรีบวิ่งหนีออกไป ป๊อปปี้รีบวิ่ง
ไปตาม
 
“มันเป็นเรื่องตลกสิ้นดี เฟย์ไม่เชื่อ”เฟย์วิ่งร้องไห้ไปอีกทาง เขื่อนรีบตามมาดู
 
 
 
“เป็นอย่างที่พี่คิดจริงๆด้วย ฟางกับโรสเป็นฝาแฝดกัน”เขื่อนพูดแล้วนั่งลงข้างเฟย์ตรงม้านั่ง
 
“พี่รู้มาตั้งแต่แรกว่ายัยนั่นเป็นฝาแฝดพี่โรส”เฟย์ถาม
 
“ตอนโรสยังอยู่โรสเคยบอกว่าเค้าเคยแอบเห็นสูติบัตรของตัวเอง แล้วรูปเด็กทารกฝาแฝด ในห้อง
นอนแม่ โรสเองเคยสงสัยว่าตัวเองมีฝาแฝด แต่เธอหาไม่เจอ จนพี่เจอกับฟางพี่เลยแน่ใจ”เขื่อนพูด
 
“ไม่จริง โกหก”เฟย์ว่า
 
“ยอมรับเถอะว่าฟางเป็นพี่สาวเรา เฟย์”เขื่อนพูด
 
“ไม่ เฟย์มีพี่คนเดียวคือพี่โรส ไม่ใช่ยัยนั่น”เฟย์พูดจบก็วิ่งหนีไป เขื่อนมองตามอย่างเหนื่อยใจยัย
เด็กดื้อเอ๊ยย
 
 
 
 
 
“ฮือๆ”ฟางวิ่งขึ้นรถมาที่บ้าน ก่อนจะหลบไปร้องไห้ทางหลังบ้านป๊อปปี้ ทำไมพ่อไม่บอกเธอว่ามีพี่
สาว แม่ที่เธอคิดว่าเป็นแม่แท้ๆมาตลอดก็ไม่ใช่ ส่วนคุณน้า ถ้าเค้าเป็นแม่ทำไมไม่เคยมาหาเวลาที่
เธอต้องการแม่เลย
 
“ฟาง ใจเย็นๆนะ”ป๊อปปี้ที่กลับมาก็เดินเข้าไปปลอบฟางหลังจากตามกลับมาถึงบ้าน
 
“ทำไม เรื่องมันเกิดขึ้นเร็วแบบนี้อ่ะป๊อป ฟางตั้งตัวไม่ทัน จู่ๆ ฟางก็มีพี่สาวฝาดแฝด จู่ๆ แม่ฝนก็
ไม่ใช่แม่แท้ๆของฟาง และจู่ๆ คุณน้าก็กลายเป็นแม่”ฟางระบายออกมาอย่างอัดอั้น ป๊อปปี้ลูบหัวฟาง
อย่างอ่อนโยนเพื่อปลอบใจ
 
“ไม่เป็นไรนะฟาง ตอนนี้ถ้าเธอสับสนชั้นอยากบอกเธอว่าเวลาเธอเสียใจขึ้นมาอย่างน้อยก็มีชั้นอีก
คนที่อยู่ข้างเธอนะ”ป๊อปปี้พูด ฟางโผเข้ากอดป๊อปปี้แน่นแล้วร้องไห้ออกมา
 
“โอ๋ ไม่เอานะ ไม่ร้องแล้ว ไม่สวยแล้วเนี่ย วันนี้วันเกิดเธอไม่ใช่หรอ มานี่เร็ว ชั้นมีอะไรจะให้”ป๊อปปี้
พูดจบก็เดินปิดตาฟางเข้ามาในบ้าน
 
 
 
 
“นาย เปิดตาได้รึยังเนี่ย”ฟางพูดเมื่อเดินตามที่ป๊อปปี้บอกทางมาจนถึงที่โถงบ้าน
 
 
 
พรึบ
 
 
“แก้ว แจม พี่โทโมะ”ฟางร้องดีใจเมื่อเห็นแก้วยืนถือเค้กให้เธอ โดยมีแจมและโทโมะอยู่ข้างๆ
 
“Happy birthday”ทุกคนพูด ฟางดีใจน้ำตาซึม
 
“อธิษฐานสิ”ป๊อปปี้กระซิบบอกฟาง ฟางพยักหน้าก่นหลับตาลงอธิษฐานแล้วเป่าเค้ก
 
“ขอบคุณทุกคนมากเลยนะ”ฟางพูด
 
“ขอบคุณคนข้างหลังดีกว่านะ นั่นน่ะพ่องาน”โทโมะแซว ฟางหันไปเจอป๊อปปี้ที่ทำเป็นมองโน่นมอง
นี่ไม่รู้ไม่ชี้
 
 
ฟอด
 
 
“ขอบคุณนะคะ”ฟางพูด ป๊อปปี้อมยิ้มก่อนจะเอาสร้อยเพชรใส่ให้ฟางตามเดิม
 
“เป็นของเธอนิ ใส่ไว้ซะนะ”ป๊อปปี้พูดอย่างอ่อนโยน
 
“นั่นแน่ๆ คุณป๊อปปี้หน้าแดงอะไรคะ”แก้วพูด ป๊อปปี้รีบหันไปกินน้ำแก้เขินแทน ทั้งหมดหัวเราะ
อย่างมีความสุขโดยไม่รู้เลยว่ามีสายคู่หนึ่งมองอยู่ด้วยความอิจฉา
 
 
 
 เดี๋ยวเนื้อเรื่องเริ่มจะเข้มข้นต่อจากนี้แล้วนะ อย่าลืมเม้นกับโหวตเรื่องนี้ด้วยนะคะ