Secret of love เพราะความลับคือความรัก
เขียนโดย 
kimkii
วันที่ 25 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 23.47 น.
แก้ไขเมื่อ 29 กันยายน พ.ศ. 2556 17.37 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
5)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ5
“แก้วไปละ คืนนี้ฝันดีนะฟาง^^” ฉันบอกลาฟางเพื่อนที่เพิ่งเปลี่ยนสถานะเป็นแฟนของฉันเมื่อไม่กี่
ชั่วโมง ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าฉันแปลกๆเวลาอยู่กับฟาง ความรู้สึกมันบอกไม่ถูกเวลาที่ผู้หญิงด้วยกัน
ต้องมาใกล้ชิดกันเหมือนคนรัก..ฉันไม่ชินเอาซะเลย!
“ฝันดีนะคะที่รัก” พูดเสร็จฟางก็เขย่งปลายเท้าหอมแก้มฉันอย่างรวดเร็วโดยที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัวเลย
-//////////-
เปล่านะ..ฉันเปล่าเขินเลยสักนิด เพียงแต่มันรู้สึกอายที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้กับเพศเดียวกัน
นะโม..นะโม แกเปรียบเสมือนเพศชายแก้วใจ ท่องไว้ ~
ฉันเดินเข้ามาในบ้านที่มืดมิดเพราะไม่มีใครอยู่ ใช่! ตั้งแต่วันนั้น วันที่ฉันตัดสินใจออกห่างจากพี่โท
โมะ ฉันก็ไล่พี่โทโมะกลับไปนอนที่บ้านตัวเอง พี่โทโมะดูจะตกใจและเสียใจไม่น้อยที่ฉันทำท่าทาง
หมางเมิน
พี่คงไม่รู้สินะว่าแก้วก็รู้สึกไม่ต่างจากพี่นักหรอก
“อ้ะ! ม๊ากลับมาแล้วหรอเนี่ยยย >_<” ฉันตกใจกับข้าวผัดกุ้งตรงหน้า ถ้าไม่ใช่แม่ฉันทำไว้รอแล้ว
ใครจะมาทำอาหารจานโปรดไว้รอฉันล่ะ
“ม๊า~ ม๊ากลับมาแล้วหรอ ออกมาเลยนะแก้วอยากกอดม๊าที่สุดเลยยยย” ฉันตะโกนไปลั่นบ้าน
“เอ๊ะ โน้ตอะไรกัน ?” ฉันเหลือบไปเห็นโน๊ตที่วางติดไว้ข้างๆจานข้าวผัดก็เลยต้องหยิบขึ้นมาดู
เห็นว่าเรายังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่งานเลิก
พี่เลยรีบกลับมาทำข้าวผัดกุ้งที่แก้วชอบไว้ให้
พี่ขอโทษที่ไม่ได้ทำอาหารให้แก้วกินทุกวัน
กินให้หมดนะคะตัวเล็กของพี่
พี่เป็นห่วงแก้วนะ และที่สำคัญ..พี่โทโมะรักน้องแก้วมากนะคะ :)
“ฮึกก..พี่โทโมะ แก้วคิดถึงพี่ แก้วอยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม แก้วเหงา ฮือๆ” นอกจากแม่
แล้วก็ไม่มีใครรู้ใจฉันไปมากกว่าพี่โทโมะอีกแล้ว พี่โทโมะยังน่ารักเหมือนเดิมแต่ฉันกลับทำตัวไม่
น่ารักกับพี่โทโมะเอาซะเลย แต่ฉันเลือกไม่ได้ ฉันไม่อยากได้ความรู้สึกแบบพี่น้องกับพี่โทโมะ ฉัน
อยากได้ความรู้สึกแบบ..คนรัก
“พี่ก็คิดถึงแก้ว พี่เองก็เหงาไม่ต่างจากแก้ว” โทโมะที่หลบในมุมมืดภายในบ้านแก้วพึมพำกับตัวเอง
เบาๆ แววตาเค้าตอนนี้ฉายแววเศร้า พร้อมๆกับน้ำตาที่เอ่อคลอพร้อมที่จะไหลลงมา.. ผู้หญิงคนนี้
ทำให้เขาร้องไห้ง่ายขนาดนี้เชียวหรือ ?
ด้านป๊อปปี้
วันนี้เป็นวันหยุดยาวหนึ่งอาทิตย์ของมหาลัยผม เนื่องจากท่านอาจารย์ทั้งหลายติดสัมมนาประจำปี
จึงอนุญาตให้นักศึกษาทุกคนหยุดพักอ่านหนังสือ เพราะเปิดเรียนมาก็จะเป็นฤดูแก่งการสอบปลาย
ภาค แล้วมหาลัยก็จะปิดเทอมเป็นเวลาหนึ่งเดือน
ทุกคนคงงงว่ามันเป็นวันหยุดอ่านหนังสือแล้วทำไมผมถึงมานั่งบ่นงึมงำอะไรอยู่คนเดียว หนังสือ
สำหรับผมตอนนี้ขอเอาไว้ก่อนแล้วกัน ผมขอใช้เวลาหนึ่งวันมาช่วยเพื่อนสุดที่รักผมอย่างโทโมะ
ก่อน ช่วงนี้มันดูไม่เป็นผู้เป็นคนเลยหลังจากที่น้องสาวมันกลายเป็นทอมที่มันเกลียดแสนเกลียด
แต่ผมคนเดียวคงจะคิดอะไรไม่ออก ผมเลยต้องพึ่ง..
“โอ้ยอะไรของนายเนี่ยป๊อปปี้ ฉันต้องอยู่บ้านอ่านหนังสือสอบ นายลากฉันมาบ้านนายทำอะไรเล่า
ฮึ่ยยย!” เฟย์โวยวายมาตลอดทางจนมาถึงบ้านของผมเธอเองก็ยังไม่เลิกโวยวาย ผมเพิ่งรู้ว่ายัยนี่
เสียงแหลมแสบแก้วหูจะผมหูดอื้อไปหมด นอกจากเสียงแหลมแล้วยัยนี่ยังไม่เคารพผมอีกด้วยนะ
ครับ ดูสิผมเป็นพี่ยัยนี่ตั้งหลายปี -_-
“ยัยเสียงนกหวีด เงียบสักทีได้มั้ย ฉันหนวกหูจะแย่แล้วโว้ยยยย!”
“เออฉันเงียบก็ได้ไอ้หน้าหมี แต่นายลากฉันมาทำไม นายให้เหตุผลฉันหน่อยจะได้มั้ย =^=”
“ช่วยเรื่องไอ้โมะหน่อยดิ”
“ใช่เรื่องของฉันหรอ ?”
“โธ่ยัยหัวหอม! เรื่องไอ้โทโมะมันก็คือเรื่องเดียวกับยัยแก้วเพื่อนรักเธอนั่นแหละ”
“เรื่องเดียวกันยังไง -0-”
“ยัยแก้วชอบไอ้โมะ แล้วไอ้โมะก็ชอบยัยแก้วไง แค่นี้เธอดูไม่ออกหรอวะ”
“นายพูดไม่เพราะกับผู้หญิงเอาซะเลยนะป๊อปปี้ -^-” เธอทำหน้าบูดแล้วเบ้ปากที่ผมพูดหยาบคาย
กับเธอ
“เออๆ ฉันขอโทษละกัน แล้วเราจะเอายังไงกันดี ยัยฟางอะไรนั่นก็ติดยัยแก้วแจขนาดนั้น ไอ้โมะก็
ไม่ทำอะไรสักอย่าง ยอมน้องตัวเองไปซะทุกเรื่อง”
“อืมม..เอางี้มั้ยล่ะ !” เฟย์ดีดนิ้วดังเป๊าะ ฉายแววตาวับวาวบ่งบอกว่าเธอคิดวิธีช่วยเพื่อนเธอออก
แล้ว
@บ้านแก้ว
“ห๊ะ! กระบี่!!” ฉันตกใจทันทีที่เฟย์หอบหิ้วกระเป๋าเดินทางเข้ามาในบ้านฉันพร้อมกับพี่ป๊อปปี้และพี่
เขื่อนอีกหนึ่งคน
หัวหอมไปสนิทกับผู้ชายพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ -0-
“ใช่แล้ว เราจะไปติวหนังสือกันที่กระบี่ไงจ้ะแก้ว ถือว่าไปพักผ่อนด้วยเนอะๆ” เฟย์จับมือฉันแล้วทำ
หน้าอ้อนวอนสุดขีด
แกก็รู้ว่าฉันแพ้ลูกอ้อนแก -///-
“ไปเถอะนะแก้ว เนี่ยทั้งพี่ ไอ้ป๊อปแล้วยัยเฟย์ก็ไป คนเยอะน่าสนุกดีออก ^[+++]^” พี่เขื่อน
เสริมใบหน้าร่างเริงอีกคน
“หมกอยู่แต่บ้านไม่เบื่อรึไง ออกไปเปิดหูเปิดตาซะมั่งเหอะยัยแก้วร้าว”
“นี่นายหน้าหมีปากสุนัข!” ฉันทำท่าจะเข้าไปกระชากคอเสื้อป๊อปปี้ แต่ถูกเฟย์เข้ามาห้ามไว้ก่อน
“เห้ยแก้วใจเย็น ป๊อปปี้นายเงียบๆไปเหอะถ้ารู้ว่าพูดแล้วไม่มีประโยชน์ เอาน่าแก้วไปกับพวกเรา
เถอะนะ น๊าๆๆ” เฟย์กอดแขนฉันแล้วลากใบหน้าเรียวถูไปถูมาอ้อนฉันด้วยแววตาน่าสงสาร
“ฉันไปก็ได้..”
“เย้!!” ทั้งสามคนดีใจพร้อมกัน
“แต่ฉันขอชวนฟางไปด้วยอีกคน ไม่งั้นฉันไม่ไป” หน้ายัยเฟย์ดูเจื่อนไปทันทีที่ฉันพูดถึงฟาง ทำไม
ล่ะฉันจะชวยแฟนตัวเองไปไม่ได้รึยังไงกัน
“เออๆ ชวนก็ชวน” เฟย์ยอมตกลงแบบขอไปที
“ยัยแก้วทำเราเสียแผนหมดเลยอะป๊อป” เฟย์กระซิบกระซาบกับป๊อปให้ได้ยินกันแค่สองคน
“แต่ฉันว่าชวนฟางไปก็ดีนะ..”
“ทำไม”
“ก็ฉันจะได้ตามจีบฟางไง ฉันรอเวลานี้มานานแล้ว”
“ยัยนั่นเค้าชอบผู้หญิงย่ะ นายแพ้ตั้งแต่ยัยไม่เริ่มแล่ว :P”
@รีสอร์ทที่กระบี่
“รีสอร์ทที่นี่สวยจังเนอะแก้ว ~” ฟางมองไปรอบๆรีสอร์ทที่ติดกับทะเลแล้วพูดอย่างร่าเริง
“ที่นี่เป็นรีสอร์ทของครอบครัวเขื่อนเองครับผม เชิญทุกคนพักกันตามสบายนะ”
“ตอนนี้เหลือบ้านที่พักได้อยู่แค่สามหลังเองนะ หลังนึงมีสองห้องนอน ฉะนั้นเราก็แยกพักเป็นคู่ๆ
แล้วกัน แต่เหลือเศษคนนึง” พี่เขื่อนอธิบาย
“งั้นฟางขอนอนกับแก้ว” ฟางรีบเสนอ
“ไม่ได้เราต้องนอนคู่กันชายหญิง เผื่อเกิดอะไรขึ้นผู้ชายจะได้ช่วยผู้หญิงไงจ้ะ” เฟย์แย้งฟางหน้าตา
ระรื่น
“ให้ยัยฟางนอนกับไอ้เขื่อน ส่วนฉันจะนอนกับยัยเฟย์เอง” ป๊อปปี้จัดแจง
“อ่าวแล้วฉันล่ะไอ้บ้า”
“แก้วนอนกับป้าแม่บ้านที่ทำงานในรีสอร์ทแล้วกันนะ พี่จัดไว้ให้แล้ว”
“อ่าวแล้วไหนบอกว่า…” ฉันจะพูดแย้งแต่โดนยัยเฟย์ตัดบทซะก่อน
“โอเคตามนี้นะ แก้วแกอย่าเรื่องมาก ไปๆเข้าที่พัก” เฟย์ดันหลังฉันให้เดินไปบ้านที่อยู่อีกทาง ฉัน
ว่ายัยเฟย์แปลกๆไปนะตั้งแต่มาถึงที่นี่ แต่มันคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง ฉันคงคิดมากไปเอง = =”
ตอนนี้ค่ำแล้วล่ะ ตอนที่พวกเรามาถึงก็ประมาณหกโมงเย็นเข้าไปแล้ว เฟย์โทรมาชวนออกไปกิน
อาหารที่ร้านอาหารในตัวเมืองแต่ฉันไม่ค่อยหิวเท่าไหร่เลยบอกเฟย์ว่าให้ไปกันเถอะปล่อยฉันไว้ที่
รีสอร์ทคนเดียวก็ได้ ก็ดีเหมือนกันฉันจะได้อ่านหนังสือเตรียมสอบ
“แล้วป้าที่พี่เขื่อนบอกจะให้มานอนเป็นเพื่อนฉันเมื่อไหร่จะมากัน ตั้งแต่เข้าบ้านมายังไม่เห็นใครสัก
คน..”
กริ๊งงงงงงงงงงงง~
“สงสัยจะมาแล้ว”
ทันทีที่ฉันเปิดประตูต้อนรับป้าแม่บ้าน ก็ต้องตกใจเพราะคนที่มาถึงไม่ใช่ป้าแม่บ้านแบบที่ฉันคิดไว้!
พี่โทโมะ!!
“อะ..เอ่อ แก้วพักที่นี่หรอ?”
“ใช่! แล้วพี่มาทำอะไรที่นี่”
“มาพักผ่อนกับพวกป๊อปปี้ เขื่อน แล้วก็เฟย์ แต่มันให้พี่ตามมาทีหลังแล้วมาพักที่บ้านหลังนี้”
ที่ให้ฉันพักคนเดียวก็เพราะอย่างนี้นี่เอง ยัยหัวหอม!
“ถ้าพี่พักหลังนี้งั้นแก้วจะไปพักหลังอื่น” ฉันทำท่ากำลังจะก้าวออกไปจากบ้านแต่มือดันถูกพี่โทโมะ
เหนี่ยวรั้งไว้ก่อน
“อยู่กับพี่..มันอึดอัดขนาดนั้นเลยหรอแก้ว” พี่โทโมะถามเสียงอ่อน
“มากทีเดียวเลยล่ะ!”
“อย่าไป..ได้มั้ย” พี่โทโมะดึงฉันเข้าไปกอดอย่างแรงแถมกอดแน่นจนฉันแทบหายใจไม่ออก
“พี่กำลังกอดทอมที่พี่เกลียดแสนเกลียดอยู่นะ” ฉันพยายามดันพี่โทโมะออก
“..แต่ทอมคนนี้พี่รัก”
-////////////////////-
“พักกับพี่เถอะนะ แค่ไม่กี่วัน เถอะนะแก้ว..”
ฉันไม่ตอบอะไรเพียงแต่เดินกลับเข้ามาในบ้าน คงเป็นคำตอบได้แล้วสินะว่าฉัน..ไม่ปฏิเสธที่จะอยู่
บ้านหลังเดียวกันกับพี่โทโมะ
แก้วใจทำไมเธอใจอ่อนง่ายขนาดนี้เชียวนะ..
“ห้องพี่อยู่ตรงข้ามห้องแก้วเดินขึ้นไปเลี้ยวขวา” ฉันบอกพี่โทโมะแล้วเดินผ่านพี่โทโมะขึ้นห้องตัว
เองไป
@ห้องแก้ว
ฉันอ่านหนังสือสอบไปได้นิดหน่อยก็เริ่มรู้สึกล้าตา นั่งนานๆแล้วเมื่อยชะมัด ตอนนี้ลมทะเลคงกำลัง
เย็นสบาย
ออกไปรับลมทะเลดีกว่า >0<
ฉันเดินออกมาจากบ้านพัก ระหว่างที่เดินมาก็ไม่เห็นเงาพี่โทโมะ แต่ช่างสิ ฉันก็..ก็ไม่ได้สนใจอะไร
พี่เค้าสักหน่อย (?)
อากาศที่นี่ดีมากๆเลยล่ะ ฉันเดินและน้ำทะเลเล่นไปเรื่อยเปื่อย จนเดินมาถึงใต้ต้นแก้วที่ส่งกลิ่นหอม
อบอวลไปทั่วบริเวณ แต่ว่าฉันเห็นอะไรที่มากกว่าต้นแก้ว..!
“คะ..ใครน่ะ” ฉันส่งเสียงเรียกไปที่เงาของใครบางคนที่ยืนอยู่หลังต้นแก้ว มันเป็นเงาสลัวๆ ฉันหวัง
ว่าเค้าจะเป็น..คนใช่มั้ย ? T0T
เค้าค่อยๆหันหน้ามาทางฉันแล้วเดินเข้ามาใกล้ฉันขึ้นเรื่อยๆ เงาที่สลัวๆเริ่มเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ..เรื่อยๆ !
“ลืมตาได้แล้ว พี่ไม่ใช่ผีสักหน่อยนะ”
>_o
“อะ..อ่าวพี่โทโมะเองหรอ เอองั้นแก้วขอตัวไปทางนู้น” เมื่อเห็นว่าเป็นพี่โทโมะฉันจึงรีบหันหลังหนี
และรีบเดินไปอีกทางของชายหาด
ไม่อยากอยู่ใกล้พี่เลยจริงๆ
“แฮกๆๆ นี่ตลอดชีวิตนี้แก้วจะหนีไปตลอดเลยหรอ แฮกๆ” พี่โทโมะวิ่งมาแล้วเปลี่ยนมาเป็นเดิน
ขนาบข้างฉัน แล้วพูดไปหอบไป เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นประปรายตามใบหน้าหล่อ
ถ้าเป็นเมื่อก่อนแก้วคงจะหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเหงื่อให้พี่แล้ว..
“แก้วไม่ได้หนี..”
“เถียงเก่งไม่เปลี่ยนเลยนะ ฮ้าาา ที่นี่อากาศดีมากเลยนะแก้วว่ามั้ย”
พี่โทโมะหันมาถามฉัน
“อืม..” ฉันกลายเป็นคนถามคำตอบคำตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ในใจอยากจะคุยอะไรกับพี่โทโมะ
มากมาย และอีกอย่างฉันอยากกอด ..กอดผู้ชายที่อยู่ข้างๆฉันให้แน่นๆ แต่สถานะที่เป็นอยู่ของฉัน
ตอนนี้ฉันทำไม่ได้ ระยะเวลาที่ฉันออกห่างจากพี่โทโมะมันไม่ได้ช่วยให้ฉันลืมพี่โทโมะได้ง่ายเลย
มิหนำซ้ำภาพพี่โทโมะยังคงวนเวียนอยู่ในหัวฉันตลอดเวลา แม้กระทั่งตอนอยู่กับฟาง! ฉันก็ไม่เคย
ลืม..ผู้ชายคนนี้
“เราไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้นานแค่ไหนแล้วนะ..” พี่โทโมะว่าแล้วถอนหายใจ
“….”
“แก้วรู้มั้ยว่าทุกครั้งที่พี่ห่างกับแก้ว พี่คิดอยู่ตลอดเวลาว่าป่านนี้แก้วจะทำอะไรอยู่ เวลาไม่มีพี่แก้ว
จะคิดถึงพี่แบบที่พี่คิดถึงแก้วบ้างมั้ย..แต่พี่ก็ได้รับคำตอบกลับมาจากการกระทำของแก้วแล้วว่าคง
เป็นพี่คนเดียวที่คิดแบบนั้น” พี่โทโมะหยุดเดินแล้วหันหน้ามองมาทางฉัน พี่โทโมะมองฉันด้วย
สายตาที่เศร้าถนัดตา สายตาที่สื่อมาทางฉันมันเป็นสายตาที่เหมือนจะสื่อว่า..คิดถึง ?
“…..”
“เฮ้อออ พี่พูดบ้าอะไรออกไปก็ไม่รู้เนอะ ฮะๆ แก้วจะกลับเข้าบ้านก่อนก็ได้นะพี่ไม่ได้ว่าอะไร ไม่
สิ..พี่ไม่มีสิทธิว่าแก้วเลยนินา” เสียงพูดของพี่โทโมะที่เปล่งออกมามันทำให้ฉันรู้สึกได้ว่าผู้ชายคน
นี้ขี้น้อยใจเกินใครเขา
น่ารัก ..
“เดินเล่นไปอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน แก้วอยากผ่อนคลาย^^” บางทีฉันเองก็อยากใช้เวลาที่มีอยู่เพียง
น้อยนิดกับพี่โทโมะทำให้ตัวเองและพี่โทโมะมีความสุขบ้าง แม้ว่าหลังจากที่เรากลับกรุงเทพไปแล้ว
ฉันกับพี่โทโมะจะต้องห่างกันเหมือนเคย
ฉันสอดประสานมือไปที่มือพี่โทโมะ ดูหน้าพี่โทโมะจะตกใจแต่ก็ยอมให้ฉันจับแต่โดยดี ก่อนจะ
ระบายยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน
“ชอบจังที่แก้วเป็นแบบนี้” พี่โทโมะยกมือมายีหัวฉันด้วยความเอ็นก่อนที่เราสองคนจะเดินไปอย่าง
ช้าๆริมหาดทราย ไม่มีใครเอ่ยคำพูดใดๆออกมา มีแต่เพียงเสียงจังหวะฝีเท้าที่ก้าวไปพร้อมกันอย่าง
สม่ำเสมอพร้อมๆกับหัวใจของฉันที่เต้นดังระส่ำอยู่ภายในอก
เอ่อ.. ตอนนี้ไม่มีอะไรเลย 55555555
ขอบคุณที่อ่านเช่นเคยจ้า 
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
