Secret of love เพราะความลับคือความรัก
เขียนโดย 
kimkii
วันที่ 25 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 23.47 น.
แก้ไขเมื่อ 29 กันยายน พ.ศ. 2556 17.37 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
2)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
2
@University
ฉันเดินทางมามหาวิทยาลัยกับพี่โทโมะเช่นเคยเหมือนกับทุกวัน เรานั่งกันอยู่ที่ชิงช้าในสวนหย่อมของมหาวิทยาลัย อากาศตอนเช้าสดชื่นจัง ฉันชอบอากาศแบบนี้
“แก้วช่วยอะไรพี่ทีได้มั้ย?” จู่ๆพี่โทโมะก็ก้มหน้ามากระซิบฉันจนจมูกจะชนแก้มฉันอยู่แล้ว
เขินจัง -///////-
“อะไรหรอ?”
“ไปขอเบอร์ผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงม้านั่งให้พี่ทีสิ” ฉันรู้สึกจุกที่ลำคอแล้วเหมือนจะหายใจไม่ออก มันรู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูก ทำไมกัน..เมื่อกี้ฉันเพิ่งจะรู้สึกเขินไปเองนะ ตอนนี้ฉันต้องรู้สึกเสียใจแล้วหรอ
“ไม่เอาอะ อยากได้ก็ไปขอเองดิ” ฉันบ่ายเบี่ยง
“ช่วยแค่นี้ก็ไม่ได้ คืนนี้ไม่ไปนอนเป็นเพื่อนจริงๆด้วย”
“เรื่องของพี่สิ” ฉันทำท่าจะลุกออกจากชิงช้า ไม่อยากจะอยู่ให้เสียใจอีกแล้ว
“น่านะแก้ว ช่วยพี่หน่อยนะน้องสาว” พี่ชอบผู้หญิงคนนั้นงั้นหรอ ทำไมกัน? ทำไมคนๆนั้นถึงไม่เป็น
ฉันบ้างล่ะ
“อืมๆ ก็ได้” ฉันเดินตรงไปหาผู้หญิงผมฟู หน้าตาน่ารักเหมือนตุ๊กตาแล้วขอเบอร์เธอ
“ใครให้มาขอหรอคะ?” เธอถามหน้าตาบ๊องแบ๊ว จะว่าไปเธอก็น่ารักไม่เบาเลยนะ ดูไม่มีพิษมีภัย
ด้วย
“ผู้ชายคนที่อยู่ด้านนู้นน่ะค่ะ อะ..อ้าวหายไปไหนซะแล้ว” เมื่อมองไปที่ชิงช้าพี่โทโมะกลับไม่อยู่
แล้ว หายไปไหนล่ะเนี้ยทิ้งภาระให้ฉันคนเดียวเลย
“ไม่เป็นไรค่ะ นี่ค่ะเบอร์ฉัน..” ว่าแล้วก็กดเบอร์ยิกๆใส่โทรศัพท์ของฉัน
“ฉันชื่อฟางนะ คุณชื่ออะไรหรอคะ?”
“ฉันชื่อแก้ว ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
“ทำไมเธอหล่อจัง เท่มากด้วย ฉันอยู่ปีสองนะพอดีเพิ่งย้ายเข้ามากลางครรน่ะ ^^”
“ขอบคุณนะที่ชม ฉันก็อยู่ปีสองเหมือนกัน ..” ฉันกับฟางเราสองคนคุยกันอย่างถูกคอ แต่ฉันควรจะ
โกรธเธอไม่ใช่หรอที่พี่โทโมะชอบเธอน่ะ แล้วไงฉันถึงได้ชอบเธอกันล่ะ > < “ถึงเวลาเรียนแล้วล่ะ
ฉันว่าเราขึ้นเรียนกันเถอะนะ” ฉันกับฟางเราอยู่คณะเดียวกันปีเดียวกัน อะไรจะบังเอิญขนาดนี้ ฟาง
เพิ่งกลับมาเมืองได้ไทยได้แค่1เดือนแล้วยังไม่มีเพื่อนที่นี่ด้วยฟางบอกว่าฉันเป็นเพื่อนคนแรกของ
เธอ
ฉันเดินจับมือฟางเพราะกลัวเธอจะหลง เพราะฟางยังไม่คุ้นเคยกับที่นี่แล้วอีกอย่างมหาลัยฉันก็ใหญ่
มากพอสมควรใครไม่เคยมาก็หลง
“แก้ว มีแฟนรึยัง?” ฟางถามขณะที่เรากำลังเดินไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน
“ยังหรอก ไม่เคยมีเลยด้วยซ้ำ ฮะๆ” ฉันหัวเราะแก้อายที่พูดความจริงกับฟางไป
“แก้วทางนี้ๆ” พี่โทโมะโบกมือให้ฉันเป็นเชิงว่าให้มานั่งด้วยกัน ฉันไม่ลืมที่จะจูงฟางไปด้วย
“นี่มัน..”
“ผู้หญิงที่พี่ให้แก้วขอเบอร์ให้เมื่อเช้าแล้วจู่ๆก็หายไป” ฉันนั่งลงตรงข้ามกับพี่โทโมะ ฟางนั่งข้างๆฉัน
“คนนี้เองหรอที่ให้แก้วไปขอเบอร์ฟาง ^^ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณ..”
“โทโมะครับ” พี่โทโมะยิ้มหวานให้ฟาง นี่เห็นฉันอยู่บนโต๊ะรึเปล่านะ
“อ๋อค่ะ ชื่อฟางนะคะ^^” ฟางยิ้มให้โทโมะแก้มป่อง เธอน่ารักจัง
“กลับบ้านดีๆนะฟูรูร่า” แค่วันเดียวฉันกับฟางก็สนิทกันอย่างไม่น่าเชื่อ ฟางขึ้นไปบนรถเบนซ์คันงาม
ที่มีคนขับรถเปิดประตูให้เหมือนคุณหนู
“บ้ายบายนะกุ๊กๆไก่ ฮะๆ :P”
“แก้วขึ้นรถ!” ง่ะ ทำไมต้องตะคอกกันด้วยพูดดีๆก็ได้นิ พี่โทโมะบ้า
“ขึ้นแล่ว ชิ!”
@Kaew’s home
“ฟางน่ารักจังเนอะพี่โทโมะ”
“แก้วน่ารักกว่าตั้งเยอะ” -////////- เอาอีกแล้ว พี่โทโมะทำไมชอบแกล้งฉันอยู่เรื่อยเลยนะ
“อ่าว เป็นงั้นไปถ้าเขาไม่น่ารักแล้วพี่ให้แก้วไปขอเบอร์เขาทำไมกันล่ะ”
“ป๊อปปี้มันฝากมา พี่ไม่ได้ชอบซะหน่อย” O_O ! จริงหรอ ฉันไม่ได้ฝันไปจริงใช่มั้ย ดีใจอย่างบอก
ไม่ถูกเลย
“อ่าวแก้วก็นึกว่าพี่ชอบฟางซะอีก”
“พี่มีคนที่ชอบอยู่แล้ว จะไปชอบคนอื่นได้ไง” พี่โทโมะเดินเข้ามาใกล้ฉันขณะที่ฉันเปิดตู้เย็นเพื่อ
หยิบขวดน้ำมาดื่ม
“นี่เข้ามาใกล้ทำไมกัน หลบไปๆ” ทำไมช่วงนี้พี่โทโมะชอบทำฉันใจเต้นบ่อยจังนะ ฉันทำตัวไม่ถูกรู้
บ้างมั้ย ? “ไม่อยากรู้หรอว่าคนที่พี่ชอบเป็นใคร” รู้ไปก็เจ็บเปล่าสิ ขอไม่รู้ดีกว่า..
“ทำไมต้องอยากรู้ด้วย” ฉันพยายามดันคนตัวใหญ่ด้านหน้าออกไปแต่พี่โทโมะกลับเอามือกักฉันไว้
กับตู้เย็น
“ก็เพราะ..” พี่โทโมะหยุดคำพูดไว้แค่นี้ก่อนจะเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้จนปลายจมูกขนกับฉัน ตอนนี้
ฉันทำตัวไม่ถูกแล้ว พี่โทโมะคิดจะทำอะไรกันแน่
ไม่ทันคิดอะไรได้มาก ฉันก็รู้สึกเหมือนอะไรนิ่มๆสัมผัสกับปากของฉัน
พี่โทโมะจูบฉัน !!!
พี่โทโมะบรรจงจุมพิตฉันอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยนจนฉันไม่กล้าจะปฏิเสธ ลิ้นร้อนเกี่ยวตวัดไปมา
ภายในโพรงปากของฉันอย่างเชี่ยวชาญ ต่างกับฉันที่ไม่เคยโดนใครจูบมาก่อนได้แต่เล่นไปตาม
เกมส์ของพี่โทโมะ มือของฉันจับไหล่พี่โทโมะไว้แน่นเพราะกลัวจะทรุดลงไปนั่งกับพื้น
“ก็เพราะพี่ยังไม่มีคนที่ชอบนิ พี่ยังมีเด็กดื้อที่ต้องคอยดูแลอยู่ทั้งคน^^” พี่โทโมะถอนจูบออกแต่
ใบหน้ายังคงไม่ถอยห่างไปไหนไกล
“พี่จูบแก้วทำไม”
“พี่ชายจูบน้องสาวด้วยความรักไม่ได้รึไง” พี่โทโมะยกมือขึ้นมาลูบแก้มใสของฉันไปมา สายตาพี่
โทโมะทำเอาฉันใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ไม่คิดเลยว่าสายตาผู้ชายคนนี้จะมีอิทธิพลกับฉันมากขนาดนี้
“แต่มันไม่เหมาะ..”
“กลัวหนุ่มคนไหนมาเห็นแล้วจะเข้าใจผิดหรอ ?”
“เปล่าสักหน่อย แก้วไม่มีแฟนจะกลัวใครมาเห็นล่ะ”
“ก็ดีละ..” จบคำพูดไว้แค่นั้นพี่โทโมะก็เดินขึ้นไปบนบ้านเพื่อไปอาบน้ำล่ะมั้ง
กริ๊ง กริ๊งงง~ “อ้าวฟางมาทำไมดึกดื่นขนาดนี้?” แต่ฉันแปลกใจมากกว่าว่าฟางรู้จักบ้านฉันได้ยังไง
กัน
“แก้วลืมโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าฟางน่ะสิเลยเอามาคืนให้^^” ฟางยื่นโทรศัพท์ในกระเป๋าให้ฉันแล้ว
ยิ้มหวาน
“อ่า..แก้วนี่ขี้ลืมจริงๆ ขอบคุณมากนะฟาง”
“บ้านแก้วน่ารักจังฟางขอเข้าไปข้างในได้มั้ย?”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ เข้ามาเลยๆ”
ฟางหันไปบอกคนขับรถให้รอข้างนอกก่อนจะเดินเข้าบ้านฉัน
“กรี๊ดดดดด” ยังไม่ทันจะก้าวเข้าประตูบ้านฟางก็กระโดดกอดคอฉันแน่น แค่แมลงสาบตัวเดียววิ่ง
ผ่านหน้าฟางก็ตกใจอย่างกับเจอจระเข้ในบ้านฉันอย่างนั้นแหละ
“โอ๋ๆ มันไปแล้วฟาง ไม่ต้องกลัวแล้ว” ฉันลูบหัวฟางเบาเป็นเชิงปลอบโยน
Tomo talk
ผมเดินลงมาหวังว่าจะทำอะไรให้ยัยตัวเล็กทานสักหน่อย แต่กลับเจอเธอยืนกอดกับฟางอยู่หน้าบ้าน
ตอนแรกผมก็เชื่อว่าแก้วไม่ใช่สาวหล่อแต่ตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจแล้วสิ ทำไมต้องกอดกับฟางเหมือน
เป็นมากกว่าเพื่อนยังไงยังงั้น หรือผมอาจจะคิดมากไปเองล่ะมั้ง
End tomo talk
“ฟางกินอะไรมารึยัง?”
“ยังเลย T3T” ฟางทำหน้าตาน่ารักอีกแล้ว เธอเหมือนตุ๊กตาเดินได้เลยล่ะ ><
“งั้นเดี๋ยวแก้วทำไรให้กินนะ รอแป๊ปนึง^^” ฉันบอกฟางแล้วเดินเข้ามาในห้องครัวเพื่อทำอาหารให้
ฟางกิน แต่ก็พบกับพี่โทโมะที่กำลังลวกเส้นสปาเก็ตตี้อยู่พอดี ดูแค่นี้ก็น่ากินมากแล้ว พี่โทโมะเป็น
ผู้ชายที่ทำอาหารอร่อยที่สุดในโลกเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย <3
“อ้าวหิวแล้วหรอเรา?” พี่โทโมะหันมาถามฉันจนไม่ทันระวังน้ำที่ใช้ลวกสปาเก็ตตี้เลยกระเด็นใส่มือ
เต็มๆ “โอ้ย!” พี่โทโมะสะบัดมือไปมา
“อยู่เฉยๆสิ ฟู่..ฟู่” ฉันจับมือพี่โทโมะมาเป่าให้หายร้อนแล้วเดินไปหยิบน้ำแข็งในตู้เย็นใส่ลงในผ้า
แล้วนำมาประคบแขนพี่โทโมะเบาๆ
“เป็นไงดีขึ้นบ้างมั้ย ?”
“แก้วเป็นห่วงพี่หรอ?”
“ก็มีกันอยู่สองคน จะให้แก้วห่วงใครกันล่ะ”
“ขอบคุณนะ” พี่โทโมะโน้มใบหน้าลงมากดจูบลงแก้มฉันขณะที่ฉันกำลังประคบมือให้อยู่ เล่นที
เผลออีกแล้ว -//////- อย่างนี้พี่เค้าคงเห็นหมดแล้วสิว่าหน้าฉันแดงขนาดไหน งือออ ใจร้ายที่สุด
เลย
“แก้วมีอะไรให้ฟางช่วยมั้ย อะ..อ้าว ขอโทษนะที่มาขัดจังหวะ” จู่ๆฟางก็โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้
ทำเอาฉันกับพี่โทโมะเด้งออกจากกันโดยอัตโนมัติ
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ คือ..แก้วแค่..”
“ฟะ..ฟางลืมไปว่าฟางต้องรีบกลับบ้าน เชิญแก้วกินกับโทโมะเถอะ ฟะ..ฟางกลับบ้านก่อนล่ะ” ฟาง
พูดรัวแล้ววิ่งออกไปอย่างเร็ว เป็นอะไรรึเปล่านะ หน้าฟางดูเศร้ายังไงไม่รู้
“บอกแล้วว่าอย่าทำแบบนี้ เห็นมั้ยว่าฟางเข้าใจผิดหมดแล้ว”
“ชอบฟางหรอ?” พี่โทโมะยักคิ้วเป็นเชิงถาม
“ไปเอามาจากไหนกัน ?”
“ก็เห็นยืนกอดกันกลมเลย” นี่พี่โทโมะเห็นฉันกับฟางกอดกันหน้าบ้านด้วยหรอ -0- ตายแล้วๆ พี่
โทโมะจะคิดไปถึงไหนกัน พี่เค้าจะเข้าใจฉันผิดมั้ยนะ? แต่ยังไงพี่โทโมะก็คงไม่คิดอะไรกับฉันอยู่
แล้วสินะ เฮ้ออ..เธอคิดเข้าข้างตัวเองอีกแล้วนะแก้วใจ
“ฟางเป็นผู้หญิงทำไมแก้วจะกอดฟางไม่ได้ ถ้าฟางเป็นผู้ชายก็ว่าไปอย่าง”
“ถึงเป็นผู้ชายมันก็เป็นสิทธิของแก้ว เพราะเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันใช่มั้ยล่ะ?”
“อือ พี่เข้าใจถูกแล้ว” จุก..ฉันจุกที่ลำคอเหมือนจะพูดอะไรไม่ออก ตอนนี้รู้สึกเหมือนน้ำตากำลัง
เอ่อเต็มดวงตาไปหมดเลย เธอขี้แงที่สุดเลยแก้วใจ T_T
“แก้วไม่หิวแล้ว พี่กินคนเดียวเถอะนะ” ไม่ไหวแล้วทำมันเจ็บแบบนี้ ให้พี่โทโมะพูดว่าไม่ได้รักกัน
ฉันยังเจ็บน้อยกว่าการที่พี่โทโมะมาย้ำสถานะของเราสองคนอีก มันยิ่งทำให้ฉันอยากอยู่ห่างพี่โท
โมะมากขึ้นเรื่อยๆ ฉันไม่อยากจะถลำลึกลงไปกว่านี้อีกแล้ว แค่นี้ฉันก็จะถอนตัวจากพี่โทโมะไมได้
ฉันไม่น่ารักพี่โทโมะเลย..
ฉันนั่งพิงบานประตูห้องนอนของฉัน(และพี่โทโมะ)ร้องไห้โฮ
“พี่ไม่เคยรักแก้วเลย พี่มาทำให้แก้วรักทำไม พี่มาทำดีกับแก้วทำไม ฮึกฮือ..” น้ำตามากมายไหล
พรั่งพรูออกมาจากดวงตากลมโตของฉัน ฉันปัดมันทิ้งอย่างไม่สนใจ ทำไมฉันต้องร้องไห้หนักขนาด
นี้ ฉันรักผู้ชายนี้มากขนาดนั้นเลยหรอ?
“แก้วไม่อยากรักพี่แล้ว แก้วไม่อยากเจ็บ ฮือๆๆ”
ก๊อกๆ
“นี่เด็กดื้อเปิดประตูให้พี่หน่อยสิ เป็นอะไรรึเปล่า?”
“…..” ถ้าฉันตอบพี่โทโมะไป พี่โทโมะก็จะรู้ว่าฉันกำลังร้องไห้เรื่องง่ายๆแค่นี้พี่โทโมะจะรู้เสมอ
เพราะเราสองคนผูกพันกันมาตั้งแต่เด็กๆ
“แก้วตอบพี่หน่อยสิ พี่เป็นห่วงเรานะรู้มั้ย?” เลิกพูดคำว่าเป็นห่วงสักที ฉันไม่อยากฟัง ฉันไม่อยาก
ได้ยิน ความเป็นห่วงแบบน้องสาวฉันไม่ต้องการมันอีกแล้วพี่เข้าใจมั้ย ..
“ถ้าแก้วไม่เปิดประตูพี่จะไขกุญแจสำรองเข้าไปแล้วนะ”
“…..”
“1..2..”
“แก้วไม่ได้เป็นอะไร..” ฉันลุกขึ้นเปิดประตูแล้วก้มหน้าลงกับพื้นเพราะไม่อยากให้พี่โทโมะเห็นหน้า
“ไหน..ไม่ได้เป็นอะไรทำไมต้องก้มหน้า” พี่โทโมะเชยคางฉันขึ้นเบาๆ แล้วทำหน้าตกใจที่เห็น
หน้าตาฉัน
“ร้องไห้ทำไม หืออ?”
“แก้วเปล่า” พี่โทโมะใช้มือเกลี่ยน้ำตาฉันออกอย่างอ่อนโยน ผู้ชายคนนี้ทำดีกับฉันอีกแล้ว
“เปล่าได้ยังไงกัน ดูสิจมูกกับตาแดงไปหมดแล้ว แก้วร้องไห้แล้วไม่สวยเลยนะรู้มั้ย”
“….”
“พี่ไม่รู้ว่าแก้วร้องไห้เรื่องอะไร แต่ถ้าแก้วพร้อมเมื่อไหร่แก้วค่อยบอกพี่แล้วกันนะ พี่ไม่อยากคาด
คั้นแก้ว” แล้วพี่โทโมะก็อุ้มฉันไปนอนบนเตียงแล้วกอดฉันไว้แน่น ยิ่งพี่ทำดีกับฉันมากเท่าไหร่ฉันก็
ยิ่งทำตัวลำบากมากขึ้นรู้บ้างมั้ย ?
----------------------------------------------------------------------------------
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
