Love Memory รักในความทรงจำ

บทที่1

“ยัยแก้ว!! แกพายัยผู้หญิงพวกนี้เข้าบ้านทำไม!” เสียงโวยวายดังมาจากนอกห้องและลามมาถึงในห้องนอนของฉันที่กำลังนอนอยู่ ใครมาโวยวายอะไรแต่เช้าคนจะนอน =_=”

“หยุดบ่นได้แล้ว! น่ารำคราญ!!”คนยิ่งง่วงๆอยู่ไม่เห็นใจกันบ้างเลยหรือไง คนบ้านนี้เป็นอะไรกันหมด แล้วเสียงใครกันที่มาบ่นเดี๋ยวเถอะจะด่าให้ยับเป็นโจ๊กเลย

“แกกล้าว่าพี่สาวแกงั้นเหรอยัยแก้ว!!” เฮือก!!! ยัยมาเจ๊ตั้งแต่ตอนไหนฟ่ะ จะมาก็ไม่โทรบอกกันเลยเจอแจ๊คพ็อตเข้าให้แล้วยัยแก้ว วันนี้แกไม่รอดแน่ๆ

“ยัยบ้า! มาตะโกนอะไรแต่บ้านฉันจะนอน เป็นคนใช้อย่ามาเสียงดัง” เสียงผู้หญิงที่ฉันพามานอนที่นี้กลับมาด่าพี่สาวของฉันยังไม่พอมาว่าเป็นคนใช้อีก ฉันว่าเจ๊กิ่งของขึ้นแน่ๆ ซวยแต่เช้าเลยจริงๆ

“ยัยบ้า!! ใครเป็นรับใช้ฉันเป็นเจ้าของบ้าน พวกที่มาอาศัยออกไปได้แล้ว!!” เสียงปรอทแตกจากพี่สาวฉัน ทำให้พวกสาวๆที่มานอนอยู่บนเตียงฉันถึงกับสะดุ้งตื่นกับเป็นแถวๆ ถึงแม้จะแต่งงานแต่ความโหดเจ๊ไม่เคยทิ้งเลย

“ยัยแก้ว! วันนี้แกต้องเข้าบริษัทไม่ใช่เหรอ มามัวทำอะไรอยู่ได้ไปอาบน้ำซะ” เอาแล้วไงไล่ทางนู้นเสร็จก็มาไล่ทางนี้อีก เบื่อจริงๆเลยแต่ดีอยู่อย่าง ดีที่ไม่โดนด่า ว่าแต่ฉันขี้เกียจเข้าบริษัทไม่รู้จะไปทำอะไร ไม่มีอะไรที่ฉันชอบซักอย่าง

“รู้แล้วเจ๊บ่นอยู่ได้ ไม่เบื่อบ้างเหรอ” เจ๊กิ่งยิงสีหน้าบ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างแรง ฉันคิดว่าฉันคงต้องไปที่ห้องน้ำอย่างเร่งด่วนอย่างแรงเลยล่ะตอนนี้ เจ๊กำลังอาระวาดแล้ว

“แก้ว แกจำชายหนุ่มตอนเด็กได้ไหม” ชายหนุ่มตอนเด็กคนที่ทำให้ฉันร้องไห้หลายปีแถมไม่ส่งข่าวกลับมา ตอนนั้นฉันคิดว่าเขาคนจะไม่กลับมาแล้ว อยู่ๆเจ๊พูดขึ้นมาทำไมพูดทำให้คิดถึงวันเก่าที่เก็บปวดทำไม

“พวกเธออกไปเดี๋ยวนี้ ทำไมอยู่ๆก็พูดขึ้นมาล่ะ” พวกผู้หญิงพวกนั้นออกไปฉันถึงได้พูดเรื่องนี้ ฉันไม่เข้าใจเจ๊ว่าทำไมอยู่ๆก็พูดขึ้นมาอย่างนี้ ถ้าเขากลับมาเขาคงจะจำฉันไม่ได้แน่ๆเพราะเด็กสาวร่างบางอย่างฉันกลายเป็นยัยทอม

“ไม่มีอะไร แกไปเถอะยัยแก้ว” ไหนเป็นอย่างงั้นล่ะเจ๊ มาฟื้นความจำของฉันในอดีตแล้วก็ไปอย่างนั้นเหรอฉันไม่เข้าใจจริงๆ

ณ บริษัท ซันไนน์

“แก้วลูกมาสายมากเลยนะ” เสียงคนที่เป็นแม่พูดขึ้น ก็จะทำยังไงคนมันไม่อยากมานี่หนา กิจการทำไมต้องยกให้ฉันด้วยไม่เข้าใจจริงๆเลย

“ แม่ก็รู้นิค่ะ ว่าแก้วไม่อยากมาที่บริษัทแก้วไม่ชอบ” ใช่ ฉันไม่ชอบไม่ชอบมันมากๆ มาที่นี่ก็ไม่มีอะไรทำนอกจากจะนั่งเซ็นๆอย่างเดียว มันบ่าเบื่อจะตายไป

“วันนี้ที่แม่เรียกแก้วมา เพราะมีคนอยากเจอลูกมาๆเลยล่ะ” ใครกันล่ะที่เป็นคนอยากจะเจอฉัน ไม่มีใครที่จากฉันไปไกลๆ นอกซะจากว่าเขาคือเด็กชายร่างสูงคนนั้น

“ใครค่ะแม่ แก้วไม่รู้จริงๆ”ฉันลังเลใจจริงๆสำหรับเรื่องนื้ ฉันไม่แน่ใจว่าเป็นเขาจริงๆหรือเปล่า ถ้าใช่ฉันจะทำยังไง ทำตัวยังไงดี หรือว่าที่เจ๊พูดจะเป็นเรื่องจริง

“เข้ามาเลยจ๊ะ”สิ้นเสียงของแม่ ผู้ชายรูปงร่างสูงน่าตาดีเดินเข้ามาในห้อง เขาเป็นคนที่หล่อมากแถมหน้าตาดีอีกด้วย เขาคนนั้นหรือเปล่า คนที่ฉันอยากเจอมาแสนนาน

“สวัสดีตัวเล็ก”คำพูดของเขาทำเอาตัวฉันแข็งทื่อ คำพูดนี้เป็นคำพูดเดียวที่มีคนเรียกฉันอย่างนั้นจริงๆ

“!!!!”เขาจริงๆใช่ไหม บอกตามตรงนะตอนนี้ฉันอยากจะร้องไห้มากๆ เมื่อคนที่ฉันเฝ้ารอกว่าหลายสิบปีให้กลับมาหาฉันจริงๆแล้ว คำอธิษฐานเป็นจริงแล้วถึงแม้ว่ามันจะช้าไปหน่อยแต่ฉันก็ดีใจมากๆด้วย ขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้ฉันได้เจอเขาอีกครั้ง

_______________________

สวัสดีค่ะทุกคน เราเคยแต่งนิยายคู่จิ้นแต่เราได้หายไปนานมาก

วันนี้กลับมาเพราะคิดถึงนิยายคู่จิ้น ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมกอดด้วยนะค่ะ

ขอบคุณที่ติดตาม ขอบคุณที่คอมเม้นนะค่ะ

ราตรีสวัสดิ์ฝันดีนะค่ะ

23 :41