Change!เปลี่ยนหัวใจยัยคุณหนูเย็นชา

ภาณุและภรรยาสาวมารับลูกชายที่โรงเรียนอนุบาล สองสายตามองไปที่เด็กชายตัวเล็กวิ่งเล่นที่สนามเด็กเล่นกับเพื่อนๆอย่างมีความสุข ทำให้คนเป็นพ่อ คนเป็นแม่ อดที่จะยิ้มตามไม่ได้

“น้องเปรม เย็นมากแล้วกลับเถอะลูก” เสียงของคุณแม่เอ่ยเรียกลูกชายที่เล่นสนุกจนลืมเวลา



“มาแล้วคร้าบบบ” น้องเปรมเมื่อได้ยินเสียงคุณแม่ ก็หันไปมองแล้วก็พบว่า พ่อป๊อปกับแม่ฟางมารออยู่แล้ว ก็รีบวิ่งเข้าไปมาทันที



“ไปโรงเรียนวันแรกเป็นยังไงบ้างลูก สนุกมั้ยครับ” คุณพ่อเอ่ยถามลูกชาย



“สนุกมากเลย น้องเปรมมีเพื่อนตั้งหลายคน คุณครูชมว่าน้องเปรมวาดรูปสวยด้วย” เด็กน้อยยิ้มแก้มตุ่ย พูดอย่างอารมณ์ดี



“ไหนแม่ดูหน่อยซิ” พูดจบน้องเปรมก็หันไปหยิบรูปจากกระเป๋าขึ้นมา เป็นรูปวาดสีเทียน ที่คน4คนยืนจับมือกันอยู่



“เก่งมากเลยครับลูก” ภาณุเอ่ยชมลูกชายด้วยความภูมิใจ



“นี่พ่อป๊อป ส่วนนี้ แม่ฟาง กับ น้องเปรม แล้วอีกคนนี่ใครครับ” ฟางถามลูกชาย แล้วชี้ไปที่คนอีกคนที่ยืนจับมืออยู่ด้วย



“อ๋อ คนนี้ก็น้องของน้องเปรมไงครับ น้องเปรมเห็นเพื่อนๆมีน้องสาวด้วย น้องเปรมอยากมีบ้าง แม่ฟาง พ่อป๊อปหาน้องมาให้เปรมหน่อยยย” เด็กน้อยพูดอ้อนๆ ด้วยความไร้เดียงสา ผู้เป็นพ่อและแม่ ก็อดขำไม่ได้



“ได้ครับ คืนนี้เดี๋ยวพ่อป๊อปหาน้องไห้เลยเนอะ” เขาว่า แล้วลูบหัวลูกชายอย่างเบามือ แล้วหันไปยิ้มเจ้าเล่ห้ให้ภรรยาที่นั่งเขินหน้าแดงอยู่ไม่พูดไม่จา



“เย้เย้ น้องเปรมง่วงจังเยย” เด็กน้อยหาวยกใหญ่ คงเพราะเหนื่อยจากการเล่นกับเพื่อนที่โรงเรียน

“มาม้ะ พ่อป๊อปพาไปนอน” เขาอุ้มลูกชายขึ้นห้อง แล้วส่งลูกเข้านอนก่อนจะ หอมแก้มฟอดใหญ่

“พ่อป๊อปอย่าลืมหาน้องให้น้องเปรมนะ” เด็กน้อยที่ซุกตัวในผ้าห่ม ยังไม่ลืมที่จะเตือนบิดา ก่อนจะหลับตานอนต่อ

“ไอ้ตัวแสบ” เขายิ้มเบาๆแล้วเดินกลับไปที่ห้องนอนตัวเองที่อยู่ห้องข้างๆ

“ลูกหลับแล้วหรอค่ะ” เธอถามขณะที่กำลังหวีผมอยู่หน้าโต้ะเครื่องแป้ง

“ครับ มาเดี๋ยวป๊อปช่วยหวี” เขาเดินเข้าไปทางด้านหลังแล้วหวีผมให้ภรรยาอย่างเบามือ

“มาไม้เนี่ยพ่อคนนี้” เธอแซว

“ก็ไม้นี้ไง” พูดจบเขาก็ก้มตัวไปจูบภรรยาสาวที่นั่งอยู่อย่างดูดดื่ม คนตัวเล็กตกใจพอควรแต่ก็ตั้งตัวรับทัน สองสิ้นหยอกล้อกันอย่างไม่มีใครยอมใคร

“พอก่อน แฮ่กกๆ” เธอดันตัวเขาออก เมื่อเริ่มหายใจไม่ทัน

“อย่าเพิ่งสิค่ะ ฟางยังทาครีมไม่เสร็จเลย” เธอยั้งมือห้าม เมื่อสามีหนุ่มเริ่มซุกซนที่ซอกคอของเธอไม่หยุด

“เดี๋ยวป๊อปทาให้นะเมียจ๋า ทาทั้งตัว ทาทั้งคืนเลย” พูดจบเขาก็ดึงขวดโลชั่นออกมาจากมือเล็ก แล้วอุ้มเธอไปวางที่เตียงอย่างเบามือ ก่อนจะจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองและร่างเล็กข้างใต้ไม่เหลือ

เขาลุกไปที่โต้ะเครื่องแป้ง ในสภาพเปลือยเปล่า ทั้งท่อนบนและท่อนล้าง ทำเอาคนตัวเล็กเขิน หลับตาปี๋

เขาหยิบขวดโลชั่นแล้วเดินกลับไปที่เตียง เปิดฝาโลชั่นออกแล้วบีบครีมออกมาจำนวนหนึ่ง แล้วบรรจงทาลงบนตัวเธอ ทั่วตัวทุกซอกทุกมุม ตั้งแต่บ่าไล่ลงมาถึงหน้าอก เขาเคล้นคลึงมันอยู่นาน

“อ้า ป๊อปป ไม่ต้องทาแล้วว” เธอร้องเสียงหลงกับสัมผัสอันเร่าร้อนที่เขามอบให้

“ทาทั่วแล้วเห็นมะ ฟางทาเองก็ไม่ทั่วแบบนี้หรอก” เขาพูดแล้วยิ้มยั่ว มือหนายังคงถูครีมไปทั่ว จนถึงขาอ่อน

“ป๊อปบ้า” เธอว่าแล้วตีแขนเขาเบาๆ

“น้องเปรมฝากป๊อปให้หาน้องให้แกหน่อย ป๊อปก็หาให้ลูกอยู่ไงครับ” เขาพูดจบก็สอดแกนกลางที่แข็งอยู่นานแล้ว เข้าไปในร่างเล็ก เธอสะดุ้งเฮือก เพราะเขาดันมันเข้าไปรวดเดียวจนมิด

“อ้ะ เจ็บ เบาๆหน่อยสิค่ะ” มือเรียวจิกแผ่นหลังสามีเพื่อระบายความเสียว

“เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว ป๊อปซะอย่าง” เขาว่า แล้วขยับสะโพกเข้าออกอย่างรวดเร็ว จนเธอต้องแอ่นสะโพกรับ เป็นจังหวะ

“ปะป๊อปป ฟางไม่ไหวแล้วว อ้าา” เธอกระตุกอีกครั้งเมื่อถึงจุดหมาย เสียงหอบดึงขึ้นเป็นระยะๆ

“รอป๊อปก่อนสิ อือออ อ้าส์” เขาดันเข้าดันออกอีกสองสามที ก่อนจะปล่อยน้ำสีขาวขุ่นเข้าไปในร่างกายเธอ ทั้งคู่นอนกอดกันอย่างสุขใจ และอีกไม่นานบทเพลงรักก็บรรเลงต่อไปอีกหลายเพลง จนถึงรุ่งเช้า

น้องเปรมคงได้น้องอีกไม่นานนี้แน่ๆ














2ปีผ่านไป



“ป๊าม๊าเร็วๆหน่อยสิครับ เปรมอยากเจอน้องแก้มจะแย่แล้ว” เด็กน้อยเมื่อ2ปีก่อนตอนนี้ก็เริ่มโตขึ้นอีกนิด ตะโกนเรียกพ่อและแม่ที่กำลังอุ้มเด็กอีกคนอยู่



“น้องเปรมรอแม่ก่อน แม่ยังไม่ได้ให้นมน้องปริมเลย” หลังจากน้องเปรมอ้อนอยากได้น้อง ตอนนี้ก็ได้น้องสมใจแล้ว

เมื่อต้นปีก่อนฟางได้คลอด น้องปริม หรือ เด็กหญิง ธนัชชา จิระคุณ ลูกสาวคนที่2 ออกมา

เด็กคนนี้หน้าตาเหมือนพี่ชายไม่มีผิด แต่จะออกไปทางหวานเหมือนแม่มากกว่า

“มาแล้วๆ เด็กคนนี้นี่รีบจังนะ ปกติเห็นติดน้องสาวจะตาย วันนี้เจอน้องแก้มเข้าหน่อยรีบเชียว” เสียงคุณพ่อเอ่ยมาแต่ไกล

“ก็เปรมคิดถึงน้องแก้มนิครับป๊า อ้ะนั่นน้องแก้มมาแล้ว เอ๋น้าเฟย์กับอาเขื่อนก็มาด้วย” น้องเปรมพูดตามที่เห็น



“พี่ฟางงงงง” เสียงเล็กๆของน้องสาวตัวแสบวิ่งโผเข้ามากอดพี่สาวที่ไม่เจอกันนานพอควรด้วยความคิดถึง



“ยัยเฟย์ อ้าวไหนหลานพี่ไม่มาด้วยหรอ” ฟางถามหาหลานชายของตัวเอง ซึ่งก็คือลูกของเฟย์กับเขื่อนนั่นเอง



“อ๋อรายนั้นเล่นหุ่นยนต์อยู่กับพ่อเค้าตรงนู้นแหนะ เดี๋ยวก็ตามมา” เฟย์พูดแล้วชี้ไปที่น้องฟร้องกับเขื่อนที่นั่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน



“ว่าแต่คุณแม่ลูก2อย่างพี่เนี่ยเป็นไงบ้าง สวยไม่เปลี่ยนเลย” เฟย์แซวพี่สาว



“ก็เป็นเงี้ยแหละ น้องเปรมก็ดูจะชอบลูกยัยแก้วมากก ติดแจเลยดูสิ ส่วนน้องปริมป๊อปก็ดูอยู่” ฟางพูดแล้วก็ชี้ไปที่น้องเปรมที่เล่นอยู่กับน้องแก้ม แล้วก็ชี้ไปที่สามีตัวเองที่อุ้มน้องปริมอยู่



“สองสาวนี่ เม้าอะไรกันอยู่จ้ะ ไม่รอแก้วเลย” แก้วกับโทโมะที่โผล่มาทางด้านหลังก็กอดเพื่อนทั้งสองทันที



“มากันครบแล้วก็ทานข้าวกันเถอะ” เฟย์เอ่ยชวน



“เราไม่เจอกันครบ6คนนานแล้วเน้ออ คิดถึงจังเลย” ฟางว่า ตอนนี้บนโต้ะอาหารโต้ะใหญ่มี ป๊อปปี้ ฟาง เขื่อน เฟย์ โทโมะ แก้ว น้องเปรม น้องปริม น้องฟร้อง และ น้องแก้ม เสียงเจี้ยวแจ้ว ของ10ชีวิตดังทั่วห้องอาหาร



"น้องแก้มทานนี่ครับ” เปรมพูดขึ้นแล้วตักกุ้งให้น้องแก้ม ทุกคนได้ยินก็หัวเราะออกมา จีบสาวแต่เด็กเลยนะนี่

“ยัยแก้ว ฟางว่าฟางต้องจองตัวน้องแก้มไว้ให้ไอตัวแสบของฟางแล้ว” เธอว่า



“ดีครับๆๆ เปรมเห็นด้วย” น้องเปรมปรบมือ หัวเราะคิกคัก



“จีบสาวอยู่นั่น ทานผักหน่อยสิลูก” ป๊อปปี้เห็นว่าเปรมไม่ทานอะไรเลยก็ตักผักให้เต็มจาน



“พ่อไม่ชอบทานผักแต่ยัดเยียดลูกจังนะค่ะ” ฟางแซว





เสียงพูดคุยยังดังต่อไปอีกสองสามชั่วโมง

เฟย์ ฟาง และแก้ว ก็คุยกันตามประสา

เด็กๆ 3 คน ก็เล่นกันอีกมุม

ป๊อปปี้ที่อุ้มน้องปริมที่ยังเล็กอยู่ก็นั่งคุยกับโทโมะและเขื่อน

มื้ออาหารผ่านไปเรียบร้อย ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้านของตัวเอง













“มีความสุขจังเลยวันนี้” เธอยิ้มร่า แล้วพูดขึ้น หลังจากส่งลูกทั้งสองเข้านอน



“ขอบคุณน้าที่วันนี้ช่วยฟางอุ้มน้องปริมคนเดียวทั้งวันเลย” เธอพูดต่อ



“ก็ฟางจะได้คุยกับเฟย์ แก้วไงครับบ” เขาว่าแล้วหอมแก้มภรรยาฟอดใหญ่

“ฟางโชคดีจริงๆที่มีป๊อปอยู่ด้วยในทุกๆวันแบบนี้ ขอบคุณนะค่ะที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างให้กับฟาง” เธอพูดแล้วกุมมือเขาแน่น

“ป๊อปก็โชคดีที่ได้เจอฟาง ฟางที่เป็นคู่ชีวิตของป๊อป ฟางที่ทำให้ป๊อปได้มีลูกที่น่ารักอย่างปริมกับเปรม”




“ร้องไห้อีกแล้วดูสิ ขี้แงจริงๆเลยคนนี้” เขาเอามือปาดน้ำตาที่แก้มของเธอ



“ขี้แงแล้วรักปะละ”



“รักกว่านี้ไม่มีอีกละ” น้ำเสียงหนักแน่นเอ่ยออกมา ทั้งคู่กอดกันแน่น







จากวันแรกที่เจอกันจนถึงวันนี้เวลาผ่านมาร่วม6-7ปีได้

จากเธอมีความหลังฝังใจ และไม่คิดว่าชีวิตนี้จะรักใครได้อีก

จนเขาเติมเต็มทุกอย่างๆที่เธอสูญเสียไป และก็มาเป็นทุกๆอย่างที่เธอขาดไม่ได้

ไม่กล้าคิดเลยจริงๆว่าชีวิตที่ไม่มีเขามันจะเป็นอย่างไร

ภาณุชายหนุ่มที่เข้ามาเปลี่ยนทุกอย่างในชีวิตของเธอตลอดกาล

เพราะงั้น เชื่อเถอะว่า

              ถ้ารักใครอย่่างมั่นคงและจริงใจ สักวันเขาก็จะรับรู้และรักเราเหมือนกัน

------เรื่องแรกของไรเตอร์จบแล้ววววว ในที่สุดด5555-----

------เป็นไงกันมั่งอ่ะค่ะ เม้นแสดงความเห็นกันหน่อยน้า-----

------ฝากเรื่องใหม่ด้วยน้าา เรื่อง ปมรัก ติดตามกันด้วยเด้อออ---