Change!เปลี่ยนหัวใจยัยคุณหนูเย็นชา

 
 
 
"เวลาผ่านไปเร็วเนอะ ป๊อปอยากอยู่นี่ต่ออีกนานๆจัง" พรุ่งนี้เย็นเขาและเธอก็ต้องกลับไปทำงานที่บริษัทต่อที่กรุงเทพเหมือนเดิม
 
ความวุ่นวายในเมืองใหญ่กำลังจะกลับมาอีกครั้ง ช่างต่างจากที่นี่ มีเธอและเขาสองคน ไม่ต้องคิดอะไรอยากไปไหนก็ไป..อยากทำอะไรก็ทำ
 
"นั่นสิ กลับบริษัทงานกองเป็นภูเขาแน่ๆเลย เห้อ" เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ แม้ปกติเธอจะบ้างาน งานคือชีวิตเลยก็ว่าได้ แต่นั่นมันก่อนที่ใจเธอจะรักเขานี่
 
พอได้มาเที่ยวแบบนี้ มันก็ต้องมีความรู้สึกขี้เกียจไม่อยากกลับไปกรุงเทพเป็นธรรมดา
 
"ไม่เป็นไร ไว้ป๊อปพาฟางมาฮันนีมูนบ่อยๆดีกว่า ไปทุกที่ที่ฟางอยากไปเลยย" เขาพูดขึ้นมาก่อนจะลุกไปเก็บกระเป๋า เตรียมตัวเดินทางกลับประเทศไทย
 
 
 
 
"ลูกฟาง ฮันนีมูนสนุกไหมลูกเป็นไงบ้าง" วีนุกูลเอ่ยถามลูกสาวผู้ออกเรือนที่เพิ่งกลับมาจากฮันนีมูนกับสามี
 
"สนุกดีคะ เล่นซะฟางไม่อยากกลับเลยย" เธอยิ้มตาหยี ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ราคาแพงขึ้นมาเปิดรูปที่ถ่ายไว้ให้มารดาดู
 
"หนูรักตาป๊อปแล้วใช่ไหม" วีนุกูลถามอีกครั้ง นางเลี้ยงเธอแต่อ้อนแต่อ่อนทำไมจะไม่รู้ว่าลูกสาวของนางคิดอย่างไร ยิ่งเห็นรูปถ่ายที่มีแต่รูปของทั้งสอง เต็มโทรศัพท์แล้วยิ่งไม่ต้องคิดเลย
 
"เอ่อ...ฟาง ฟางคิดว่า ฟางก็รักเขานะคะ..." เธอพูดเขินๆ
 
 
 
 
 
"คุณท่านเรียกคุณหนูกับคุณป๊อปไปพบที่ห้องค่ะ" เลขาสาวเดินเข้ามาบอกกับเจ้านายในห้องทำงานขนาดใหญ่
 
"คุณพ่อเรียกเรามามีอะไรหรือค่ะ" เธอถามด้วยความสงสัย
 
"ป๊อป เราจำโทรศัพท์นิรนามที่โทรมาเตือนเราเรื่องยัยฟางได้ไหม" ชายสูงวัยพูด
 
"ครับจำได้ ว่าแต่คุณพ่อทราบได้ยังไง หรือว่า.." ใช่เกือบลืมสนิทเลยเรื่องโทรศัพท์นิรนาม เขาว่าจะให้คนสืบหาว่าใครที่โทรมาแต่ตอนนี้คงไม่แล้วละมั้ง
 
"ใช่พ่อเอง พ่อเป็นคนโทรไปเตือนเรา"
 
ทั้งคู่ยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมพ่อของเธอจึงรู้ว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับฟาง
 
"คุณพ่อรู้ได้ไงคะว่าจะเกิดเรื่อง"
 
"ก็เพราะนิมิตรเพื่อนพ่อน่ะ จริงๆเราก็สนิทกันแต่เมื่อหลายปีก่อน ครอบครัวของนิมิตรล้มละลายขาดทุนอย่างหนัก จนถึงวันนี้ครอบครัวของนิมิตรก็ยังไม่ฟื้นตัวดี
แต่ก็ไม่รู้ว่าจู่ๆไปเอาเงินมาจากไหนมากมาย นายกวินก็มีประวัติไม่ดีเคยติดคุกติดตารางข้อหาคบชู้ จนสามีจริงๆเขามาลากเข้าคุกเลย รายนั้นน่ะร้ายใช่ย่อย
พ่อก็กลัวว่าเขาจะคิดไม่ดีกับลูก แล้วก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆด้วย ต้องขอบใจตาป๊อปมากนะ"
 
ชายสูงวัยอธิบายเรื่องทั้งหมดให้ทั้งคู่ฟัง
 
"ฟางก็ไม่คิดจะไปยุ่งกับพวกเขาอีกแล้วล่ะค่ะ ว่าแต่ที่พ่อเรียกฟางมามีเรื่องอื่นอีกหรือเปล่าค่ะ"
 
"ไม่มีแล้วล่ะ ยังไงพ่อก็ฝากป๊อปดูแลยัยฟางแทนพ่อด้วยนะลูก" ทรงพลพูดจบก็ก้มหน้าทำงานต่อ
 
 
 
 
 
 
"ป๊อป ฟางรู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้อะ ที่พ่อฟางพูด" เธอพูดด้วยน้ำเสียงวิตก ราวกับว่ามันกำลังจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น
 
"อย่าคิดมากเลย ป๊อปอยู่นี่ทั้งคน" เขาพูดน้ำเสียงหนักแน่น
 
"แต่นายกวินอะไรนั่นก็หายหน้าไปเลย ป๊อปว่าเขาคงไม่มายุ่งกับเราแล้วล่ะ" เขาพูดเสริมเพื่อให้คนข้างๆสบายใจยิ่งขึ้น
 
"ขอให้เป็นงั้นเถอะ" เธอพูดก่อนจะล้มตัวลงนอนที่โซฟาในห้องนั่งเล่น
 
 
"หลับซะแล้ว ไปนอนที่เตียงดีๆสิฟาง" เขาพูดกับร่างบางที่นอนนิ่งอยู่
 
"อืมม ไม่เปนไรร" เสียงเล็กๆที่งัวเงียอยู่พูดสั้นๆก่อนจะหลับต่อ
 
"เห้ออ ยัยคนนี้นิ"
 
เขาส่ายหน้ากับความขี้เซาของเธอ จากนั้นลำแขนแกร่งค่อยๆอุ้มร่างของภรรยาขึ้นและพาไปนอนที่เตียงเรียบร้อย
 
จัดให้อยู่ในท่านอนสบายๆ และห่มผ้าให้เธอ ริมฝีปากหนาก้มไปจูบหน้าผากของเธอเบาๆ ก่อนจะเอนตัวนอนลงข้างๆ จนหลับไป
 
 
 
 
 
"กรี้ดดดดดด!!" ร่างเล็กที่หลับอยู่ตื่นขึ้นมาอย่างฉับพลัน พร้อมเสียงกรี้ดด้วยความกลัว ฝันร้ายสินะ เห้อยังดีที่เป็นแค่ฝัน...
 
สามีหนุ่มที่นอนร่วมเตียงเมื่อได้ยินเสียงกรี้ดที่ดังกระทบโสตประสาทก็รีบลุกขึ้นมาดูภรรยาอย่างตกใจ
 
"ฟาง เป็นอะไรฟาง" เขาถามเธอทันทีเมื่อเห็นหญิงสาวที่นั่งนิ่งด้วยสีหน้าวิตก
 
"ฟางฝันร้ายน่ะ ฝันไม่ดีเลย"
 
"ฝันว่ากวินพาคนมาเยอะแยะ มาทำร้ายป๊อปกับฟาง" เธอเล่าความฝันให้เขาฟัง
 
"โอ๋ ไม่มีอะไรแล้วนะครับ แค่ฝันเนอะ อีกอย่างไม่มีเหตุผลอะไรนี่ที่พวกนั้นจะมาทำร้ายเรา" เขากอดปลอบเธอไว้แนบอกอย่างอบอุ่น
"ฟางคงเก็บเรื่องที่คุณพ่อเล่าเอาไปฝันล่ะสิเนี่ย ทานข้าวต้มร้อนๆดีกว่า เดี๋ยวป๊อปไปทำให้นะ" เขาลูบผมเธอ ก่อนจะลุกออกจากเตียง มุ่งหน้าเข้าครัว เพื่อเตรียมอาหารเช้า
"ค่ะ ขอบคุณนะ" เธอยิ้มรับคำเบาๆ แม้เขาจะว่าอย่างนั้นแต่ว่า มันจะใช่แค่ฝันจริงๆหรอ ทำไมรู้สึกไม่ดีเลย
 
 
 
------เป็นไงกันบ้างง ไรเตอร์เปิดเทอมแล้ว รีดเดอร์ละจ้ะ------
------อย่าลืม เม้น โหวต ให้เค้าน้า รักรีดเดร์ทุกคน-----