แผนร้ายมัดหัวใจนายเย็นชา

      หลังกับมาจากร้านอาหารฉันก็มุดหัวอยู่แต่บนห้องไม่ยอมไปเจอหน้าใครเพราะเครียดแม่และพี่ชายตัวเอง

"เวรีเปิดประตูให้แม่หน่อย"    เรียกไปก็แค่นั้นและไปเปิดประตูให้หรอกเพราะตอนนี้โกรธอยู่และโกรธมากด้วย

"เวรีแม่บอกให้เปิดประตูหรือจะ"    เอาแล้วมีหรือจะด้วยเราต้องโดนอะไรอีกแน่ไม่เป็นไรโดนไปเพราะฉันกำลังเครียดอยู่จ้างให้ก็ไม่เปิดให้หรอก

"จะเอาอย่านี้ใช้มัยลูกนั้นแม่จะยกเลิกบัตรไปดูคอนเสริต์วง beast"    ไม่เป็นไรก็แค่ก็แค่ยกเลิกบัตรไปดูคอนเสริต์วง beast เอง

"อะไรนะไม่ได้นะคะแม่"  รีบวิ่งลงจากเตียงไปเปิดประตูแม่ฉันก็ยืนเท้าเอวรออยู่หน้าประตูฉันเองก็คิดไม่ถึงแม่จะใช้ไม่ตายแบบนี้กันโดยการเอาวง beast   ที่แสนรักของฉันมาอ้่างชั่งโหมดร้ายเหลือเกิน

"ดีมากที่ฟังคำส่งอย่างโดยดี"   แม่พูดอย่่างกับฉันเป็นทาสในเรือนเบื้ยที่กำลังทุกเคี่ยนตี(เว่อไปหรือเปล่าวสมัยนี้เขาเลิกทาสกันแล้ว)    แค่เปรียบเฉย

 "แม่จะให้ทำอะไรว่ามา"   ถามแม่ก็ที่แม่จะให้คนรับใช้ในบ้านหอบถุงใส่อะไรบางอย่า่งเข้ามาในห้องของฉันกอ่นที่แม่แันจะพูดขึ้น

"วันนี้ลูกต้องไปงานราตีกับแม่"   อีกแล้วหน้าเบื่อจริงเลยกับไองานพวกที่ต้องปั้นน่้่าใส่กัน

"ไม่ไปไม่ได้หรอค่ะแม่"    ทำสายตาอ้อนวอนให้แม่เห็นใจแต่กับไม่

"เพราะเป็นโอกาสที่แกจะได้ขอโทษเพื่อนแม่ด้วยที่แกทำเสียมารายาทในร้านอาหาร"

เขาก็ไม่อยากทำหรอกนะถ้าตัวเองไม่บังคับเขาแต่งงานกับใครก็ไม่รู้

"ฟังแม่อยู่หรือเปล่า"   แม่ตะโกนอีกแล้วเลยต้องรีบตอบว่า

"เข้าใจ"    และแล้วแม่ก็เิดินออกจากห้องอย่างสง่างามอย่างนางสาวไทยโฉม เอย  โฉมงาน

เฮ้ยไม่รู้ว่าเราจะลอจากการแต่งงานครั้งนี้ได้มัยตาย

        วันนี้แต่งตัวชุดกระโปงยาวเหนือเข่าสีครีมคิดแล้วเหมือนอยู่ในเทพนิยายในเรื่องซินเดอเรลล่ื้าเจ้ายิ่งในเทพยังงัยอย่างงั้นและ  (ไม่คล่อยจะหลงตัวเองซักเท่าไร่เลย)

เดินลงมาข้างร่างพี่ชายฉันที่่กำลังกินขนมอยู่ถึงกับอ้าปากค้างหูบปากหน่อยก้ได้เดียวแมงวันก็บินเข้าปากไปไข่หรอ

"ตกลงใช้น้องสาวฉันมัยนี้"   ไม่ต้องชมเข้าหรอเข้าเขินนะ

"สวยใช้มัยละ"     

"เปล่าวก็แค่เกือบสวย"   คำที่พี่ชายตัวดีของฉันพูดออกมาฉันแทบอยากกระโดดทีบถ้าไม่ติดว่าตัวเองใส่โรงเท้าส้นสูง  แต่วันนี้พี่ชายของฉันดูดีมากเลยปกติและแต่งตัวเหมือนพวกกู้ยข้างถนนอะไรประมาณนั้นและ (ไม่คล้อยและว่าแรงซักอท่าไร่เลยนะ)

"อือวันนี้พี่ก็แต่งตัว"  

"หล่อใช้มัยเล่าๆๆๆ"    หลงตัวเองชัีดเลยอย่างนี้ต้องทำให้เจ็บปวดที่ว่าฉัน

"เปล่าวเหมือนคนขึ้นมาหน่อย"   คำพูดของฉันทำเอาพี่ชายตัวถึงกับแข็งเป็นต้นไม้ที่ถูกนางแม่มดร้ายสาบอย่างงัยอย่างนั้นสุดท้ายฉันก็ชนะ เฮ้ยๆๆๆๆๆๆๆ  (น่ากลัวจัง)

     ที่ฉันจะเดินลงมาด้านล่างที่ทิ้งให้พี่ชายตัวเองยืนเเข็งเป็นท้อนไม้อยู่มองไปเห็นแม่ตัวเองที่วันนี่แต่งตัวอย่างจัดเติมอรังการงานสร้างทั้งเครื่องเพรชพลอยจินดาบอกคำเดียวว่าสวยมาก

"วันนี้แม่ดูสวยจังเลยค่ะ"  ชมแม่ตัวเองก่อนที่จะเดินไปนั้งข้างแม่ตัวเองที่แม่จะถามถึงพี่ชาย

"แล้วพี่ชายเราไปไหน"   แม่พูดยังไม่ทัดขาดคำพี่ชายก็ลงมาจากบนห้อง

"มาแล้วครับเราจะไปได้ยังครับ"   พี่ชายพูด

"เรารีบไปกันเถอะเดียวจะไม่ทัน"   แม่ฉันพูดทุกคนลุกขึ้นพร้อมกันอย่างเรียบร้อยพร้อมที่จะไปขึ้นรถที่ได้จัดเตรียมไว้หน้าบ้าน  ก่อนที่รถจะวิ้งแล่นออกจากบ้านเพื่อไปงานราตี

   ฉันละอย่างไม่ชอบเลยไอชุดราตีบ้าบอนี้รู้สึกว่ามันอึดอัดมากบอกตรงถ้าไม่จำเป็นอย่าใส่เป็นอันขาด  

    นั่งบ่นอยู่สักพักใหญ่รถที่นั่งทาเริ่มชะลอความเร็วลงจนจอดสนิท   เปิดประตูรถออกเดินลงจากรถเหมือนกับตัวเองเป็นดาราฮอลลีวู้ดยังัยอย่างนั้น   เพราะมีนักข่าวถ่ายรูปกันไม่ขาดสายสนมาถึงหน้าประตูทางเข้างาน

"ไม่ต้องตื่นเต้นหรอกลูก"   แม่ฉันหันมาพูดกับฉันเบา   หนูไม่ได้ตื่นเ้ต้นแค่ทำตัวไม่ถูกเฉย

      แม่ฉันและพี่ชาย  เดินเข้ามาในงานมีแต่บัญดาไฮโซฉันละไม่ค่อยชอบเลยแต่โดนบังคับมาถ้าไม่มามีหวังอดไปดูคอนเสิร์ตวง Beast 

"สวัสดิ์ค่ะคุณพี่"    อยู่มียัยป้าหัวหยองมาทักแม่ฉัน    เหมือนกับฉันเคยจอที่ไหนมาก่อนนะ

นึกออกแล้วมันก่อนงัยที่ไปนั้งที่ข้าวด้วยที่ร้านอาหาร    ไม่อยากพูดถึงมันเลย

      แม่ฉันเจอเพื่อนรุ่นเดียวกันที่ไรเม้าส์กระจากยิ่งกว่าตัวเลขในวิชาคณิตศาสตร์อีกส่วนพี่ชายฉันไม่ต้องพูดถึงขานั้นหรอกเจอผู้ัหญิงสวยไม่ได้เลยวิ่งเข้าไปหาทุกที่แล้ว   ไม่สนใจฉันแม้แต่คนเดียวให้ฉันยืนเป็นไก่ตาแตกอยู่คนเดียว  แต่ไม่เป็นลัยไปหาอะไรอร่อย กินดีกว่า

      เดิมมามุมอาหารมีแต่หน้ากินทั้งนั้นเลยมีเเต่ประเภทอาหารกินแล้วอ้วนทั้งนั้นเลยแต่ไม่เป็นลัยนานที่ได้กิน    กำลังจะตักอาหารใส่จานอยู่มีคนตะโกนอะไรซะอย่าง

"คุณระวัง"   พอนายใส่แว่นตาตะโกนเท่านั้นและน้ำสีสันสวยงามจากพนักงานเสิร์ฟหกใส่เสื่อฉันอย่างกับไปยอมสีมายังอย่างนั้น

"ขอโทษนะค่ะ"    พนังงานเสิร์ฟขอโทษฉันอย่างรวดเร็วแต่ฉันไม่ถือโทษโกรธเธอหรอก แต่คนที่ไม่ยอมฟังเหตุผลคงจะเป็นตาบ้าที่ใส่แว่นว่าพนังงานเสิร์ฟอย่างกับแค้นกันมาแต่ชาติปรางไหน

"นี้เธอทำมัยซุ้่มซ่าบอย่างนี้"   ตาบ้าที่ใส่แว่นบนจนฉันแทบอย่างจะเอารองเท้าฟาตหัวตานั้นให้สลบ   ทนฟังไม่ไวเดินออกมาจากเหตุการณ์ที่ไรสาระ  ตอนนี้สิ่งที่ฉันอยากจะทำมากที่สุดใครรู้บ้างว่าห้องน้ำอยู่ไหนใครก็ได้ช่วยบอกที่รู้มัยว่ามันปวดฉี่จนไม่ไวเเล้ว

      กว่าจะมาถึงห้องน้ำได้ก็เล่นเอาฉี่เกือบลาดแต่ชุดฉันยังเปื้อนไปด้วยน้ำสีสันหลากหลาย

 เหลือเกินเฮ้ย   ฉันเช็ดทำความสะอาดชุดที่เลอะไปช่วยน้ำ้สี 

"วันนี้เป็นวันอะไรของฉันนี้ถึงได้ซวยขนานนี้"   ถอนหายใจอีกรอก่อนจะเดินออกจากห้องทำเข้าไปในงาน

"เอาชุดนี้ไปเปลื่ยนซะั"     นายรีเวอร์ลูกเพื่อนแม่ยื่นคีย์การด์ให้   พร้อมกับชุดใหม่เป็นชุดราตีสีชมพูบอกตรงว่าสวยกว่าชุดที่ฉันใส่เสียอีก     แต่ฉันคงไม่เข้าไปในงานแล้วละเพราะฉันจะกลับบ้าน

"นายไม่ต้องเอาชุดมาให้ฉันหรอกเดียวฉันก็กลับบ้านแล้ว"  พูดตัดบทก่อนที่จะเดินออกจากการสนทนา   แต่ยังไม่ทันตานายรีเวอร์อุ้มฉันขึ้นบ่าของเขาอย่างไม่ให้ซุ้มให้เสีย

"กริ๊ดดดดดด....นี้นายวางฉันลงเดียวนี้"    ของไม่สนใจคำพูดของฉันแม่แต่คำเดียว  พยายามทุบหลังเข้าแต่เข้าไม่มีว่าจะเจ็บเลยซัีกนีด  แถวยังเจ็บมือฟรีอีกต่า่งหาก   ไม่รู้ว่าหมอที่จะพาไปไหน

"นี้นายจะพาฉันไปไหน "    ไม่มีสัญญาณ์ตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียกกรุณาตวจสอบหมายเลขอีกครั้ง     นายวีเวอร์ในคีย์การ์ดรูดหน้าประตูก่อนที่จะพาฉันขึ้นลีฟแล้วกดไปชั้นบนสุดของโรงแรม

"นีนายแบกฉันไม่เหนื่อยบ้างหรอ"  พอฉันพูดแค่นั้นและตาบ้ารีเวอร์ว่างฉันลงอย่างรุนแรงจนต้นแทบหัก 

"นี้นายคิดจะว่าก็ว่ากันดีก็ได้"   หันไปโวยวายใส่น้านายรีเวอร์ก็ที่ลีฟจะเปิดออก  พร้อมกับคำสั่งของเข้า

" เดินตามมาเร็ว"    คำพูดที่เย็นเข้าไปถึงในกระดูก  ทำให้ฉันทำตามแม้แต่โดยดีคนอะไรไม่รู้น้าตาก็มีไม่น้าโหดร้ายเลย

  "พูดอะไรของเธอ"     ตายหมอดีได้ยินที่ฉันนินทาอีกหูดีจริงคนอะไรดียิ่งกว่าหมาอีกแถวบ้านฉันอีก

   "เปล่าวไม่มีอะไร"     เกือบไปแล้วมัยเรา   เดินตามนายรีเวอร์ไปไม่นานก็มาถึงห้อง นายรีเวอร์ยื่นชุดราตีสีขาวบอกได้คำเดียวว่าสวยมากกกก.......โอแม่เจ้าไส่ได้พอดีเลย.......นายนี้เลือกชุดพอดีตัวเราเลยเนอะ     เปลี่ยนชุดเร็จเปิดประตูออกจากห้องนายวีเวอร์ยังยืนรออยู่หน้าห้องอยู่เลย

"นี้นายยังไม่ลงไปในงานอีกหรอ"  ถามเข้าที่กับไม่มีสัญญาณ์ตอบรับอะไรเลย    คิดว่าฉันจะเป็นยังงัยเหมือนกับคนน้าแตกกกกกก   ไม่คุยก็ไม่คุย  เดินออกจาก