Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.44 น.
แก้ไขเมื่อ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 21.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
4)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความInequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
ตอนที่4
ร่างเล็กล้มลงกองกับพื้นทันทีเมื่อร่างสูงใหญ่ของสามีผลักร่างของเธออย่างแรงในความรู้สึกของคน
ไม่เคยถูกรัก น้ำตาพาลไหลลงมาเสียดื้อๆเมื่อเห็นแววตาคุกรุ่นและความห่วงใยหญิงสาวอีกคนอย่างชัดเจน
ชัดเสียจนเธอแน่ใจว่าไม่ได้ตาฝาดไป...
“ป่านนี้คงตายไปแล้วละมั้ง ไปดูใจตอนนี้ยังทันนะคะ”
“ธนันต์ธรญ์!!!”
“จำชื่อเมียได้ด้วย นึกว่าคุณจะลืมไปแล้วซะอีก”
“อย่ามาเล่นลิ้น บอกมาว่าคุณทำอะไรพิม”
ดวงตาหวานหลุบลงเพื่อหลบสายตาคมที่จ้องมองมาอย่างคาดคั้น แววตาแบบนั้นกำลังสร้างความ
เจ็บปวดให้เธอเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ แววตาที่มีแต่ความเป็นห่วงและรักจนไม่มีสิ่งใดปิดกั้นได้...จะมีสักวันไหม
ที่เธอจะได้รับความรักแบบนี้จากเขาบ้าง...
“ทำอะไรก็ได้ที่ฉันอยากทำ ฉันอยากจะฆ่ามัน อยากจะเขี่ยมันออกไปให้พ้นจากชีวิตคู่ของเรา
อยากจะทำทุกอย่างไม่ให้มันกลับมายุ่งกับเราอีก”
“ทำไมถึงได้ใจร้ายแบบนี้ ผมไม่เคยคิดเลยว่าคุณจะเป็นคนแบบนี้”
ธนันต์ธรญ์สะอื้นไห้จนตัวโยนเมื่อถูกสามีหนุ่มกล่าวหา แต่ในเมื่อมันคือความจริงแล้วเธอจะต้อง
ร้องไห้ไปทำไม เธออยากจะทำในสิ่งที่เธอพูดไปนั่นแหละ อยากจะทำใจจะขาด...เพียงแต่จิตใจของเธอยังไม่
โหดร้ายพอที่จะทำสิ่งเหล่านั้นได้ลงคอ
“ฉันเกลียดมัน เกลียด เกลียด อยากจะให้มันตายไปให้เร็วๆ ยิ่งเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี”
ภาณุมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตารังเกียจ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นจะเปลี่ยนไปได้
ถึงขนาดนี้ จากผู้หญิงอ่อนหวานเรียบร้อยแปรเปลี่ยนเป็นผู้หญิงจิตใจสกปรกที่พร้อมจะทำเรื่องเลวร้ายทุกอย่างเพื่อ
ให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ตัวเองต้องการ
“ต่อให้พิมตายไป ผมก็ไม่มีวันรักผู้หญิงอย่างคุณ”
“ฮึก ที่ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะคุณ หากคุณทำหน้าที่สามีที่ดีสักนิด ฉันก็คงไม่รู้สึกเดียวดายแบบนี้
บนโลกใยนี้ฉันยังจะเหลือใครอยู่อีก...หรือว่าคุณไม่เห็น”
หญิงสาวตวาดทั้งน้ำตา ทำไมชีวิตของเธอถึงได้เต็มไปด้วยขวากหนามนอกจากบิดาแล้วเธอก็ไม่
เหลือใครอีก แต่มีก็เหมือนไม่มี ในเมื่อเธอมันก็แค่ลูกในสมรสกับผู้หญิงที่พ่อไม่เคยรัก...และตอนนี้เธอก็รู้แล้วว่า
ความรู้สึกของแม่มันเป็นแบบไหน ทรมานเพียงใด มีเพียงสี่ปีให้หลังเท่านั้นที่บิดาหันมาให้ความสนใจเธอเพราะ
มารดาที่จากไป และเธอไม่รู้ว่าท่านจะรักเธอได้แบบลูกนอกสมรสคนนั้นหรือเปล่า หากเธอหย่ากับภาณุไปแล้วพ่อ
ยังจะเห็นเธอเป็นลูกอีกหรือ ผลประโยชน์มากมายที่บริษัทได้ร่วมกับสิริมันตราของภาณุพลันมลายหายไป เธอคง
ถูกตราหน้าว่าเป็นลูกอกตัญญู...
มือเล็กดันพื้นเพื่อพยุงกายให้ลุกขึ้น แต่ความเจ็บที่แล่นปราดผ่านข้อเท้าทำให้เธอต้องเบ้หน้าด้วย
ความเจ็บ หากเป็นทุกครั้งเธอคงออดอ้อนให้สามีหนุ่มอุ้มไปส่งที่ห้องทำงาน หากแต่ครั้งนี้เธอไม่กล้าแม้แต่จะเงย
หน้าขึ้นมองเขา เมื่อรู้แล้วว่าเขารังเกียจเธอขนาดไหน มือเล็กถอดรองเท้าส้นสูงออกจากเท้าเรียว ก่อนจะดันตัวลุก
ขึ้นได้สำเร็จ เธอลากเท้าออกห่างสามีหนุ่ม ก่อนจะเปิดประตูห้องทำงานออกไป และสายตาก็ปะทะกับใบหน้าสวย
หวานของพิมประภา เธอรีบยกมือขึ้นเพื่อปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของตนเอง ไม่ให้ใครต้องสมเพชเวทนาไป
มากกว่านี้
“คุณฟางเป็นอะไรคะ ให้พิมช่วยนะ”
พิมประภาปราดร่างเข้าหาร่างเล็กของธนันต์ธรญ์อย่างเป็นห่วง เมื่อสีหน้าของหญิงสาวไม่สู้ดีนัก เธอ
แกล้งทำเป็นไม่เห็นแววตาที่มองมาอย่างชิงชังคู่นั้น ก่อนจะช่วยพยุงร่างเล็กของธนันต์ธญ์ ผู้หญิงคนนี้ขึ้นชื่อว่าเป็น
ภรรยาของคนที่เธอรัก และเธอมั่นใจว่าธนันต์รญ์ไม่ได้ชอบหน้าเธอสักนิด แต่ต้นรักที่ถูกรดน้ำพรวนดินมาอย่างดี
หยั่งรากลึกเข้าภายในก้นบึ่งหัวใจของเธอและภาณุ จนไม่ระคายใจว่าสิ่งที่กำลังกระทำอยู่จะผิดต่อผู้หญิงคนนี้
ขนาดไหน และเธอก็ได้แต่หวังว่าสักวันธนันต์ธรญ์จะใจดี เห็นแก่ความรักที่ยาวนานถึงหกปีเต็ม
ตลอดสามปีที่ผ่านมาเธอพยายามตัดใจจากชายหนุ่มเมื่อรู้ว่าเขาหมั้นและกำลังจะแต่งงาน แต่เพราะคำ
สัญญาและความรักที่ไม่เคยเลือนหาย ทำให้เธอตัดใจไม่ลงเสียที
“ไม่ต้อง ฉันเดินเองได้ อย่าเอาตัวสกปรกสกปรกของเธอมาแตะต้องฉัน”
ธนันต์ธรญ์เบี่ยงตัวหลบพิมประภา แต่เพราะแรงที่ข้อเท้าของเธอไม่ได้เหมือนเดิม ร่างเล็กของเธอจึงล้ม
ลงไปกองกับพื้นอีกหน สายตาชิงชังเงยขึ้นมองคนที่กำลังจะช่วยเธออีกหน และสายตานั้นก็สามารถหยุดพิม
ประภาได้เป็นอย่างดี
“ฉันจะหาเลขาหน้าห้องให้คุณภาณุใหม่ ส่วนเธอก็มาเป็นเลขาฯของฉัน...คงรู้นะว่าเพราะอะไร
ฉันให้เวลาเธอย้ายของภายในวันนี้เย็นนี้ฉันต้องเห็นของของเธออยู่บนโต๊ะหน้าห้องฉัน”
ธนันต์ธรญ์เอ่ย ก่อนจะยันกายลุกขึ้น และเดินกะเผลกๆไปทางห้องทำงานของเธอ เธอแจ้งกับเลขาหน้า
ห้องเรื่องการย้ายตำแหน่งก่อนจะผ่านเข้าไปในห้องทำงาน ทันทีที่ประตูห้องถูกปิดลง
ร่างเล็กก็ทรุดตัวลงบนโซฟาตัวใหญ่ น้ำตาเม็ดหนึ่งหยดลงมาซ้ำๆบนตัก ร่างเล็กสะอื้นจนตัวโยน
ความเจ็บปวดที่หยั่งรากลึกกำลังสร้างความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสให้กับเธอ ยิ่งวาจาเชือดเฉือนและความรังเกียจ
ชิงชังที่สามีหนุ่มมอบให้ก็ไม่ต่างอะไรไปจากน้ำกรดที่สาดลงกลางใจ การถูกคนที่รักรังเกียจเธอรู้แล้วว่ามันทรมาน
แค่ไหน มีคนนิยามความรัก ว่ารักคือการให้ แต่สำหรับเธอ...
มือบางยกรูปแต่งงานที่บรรจุอยู่ภายในกรอบรูปสีขาว ก่อนจะลูบไปตามใบหน้าหล่อเหลาของสามีหนุ่ม
“ขอแค่มีพี่ป๊อป ไม่ว่าฟางจะต้องทรมาน จะร้าย จะเลวแค่ไหน ฟางก็ยอม”
ก๊อก ก๊อก
หญิงสาวหันหน้าไปมองประตูไม้บานใหญ่ที่ปิดสนิท เมื่อคนข้างนอกกำลังรอคำอนุญาตจากเธอ
“หรือว่า...”
หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำเมื่อในมโนสำนึกยังคอยให้มีแต่ภาพที่สามีหนุ่มกลับมาดูแลเธอด้วยความ
เป็นห่วงเป็นใย น้ำเสียงนุ่มทุ้มนั้นเอ่ยคำขอโทษ พร้อมกับปลอบประโลมเธอ และสัญญากับเธอว่าจะไม่ทำแบบ
นี้อีก จะไมทำให้เธอต้องเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า...และเขาจะอยู่กับเธอ รักเธอตลอดไป
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
หญิงสาวหลุดออกจากภวังค์ ก่อนดวงหน้าหวานจะคลี่ยิ้มที่ฉายชัดไปถึงดวงตาคู่หม่นหมองที่กลับมา
ฉายแววสดใสอีกหน
“เชิญค่ะ”
....................................................................................................................................
ขอเม้น+โหวตหน่อยยยยยยย ฮือๆๆๆๆๆๆๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
