Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.44 น.
แก้ไขเมื่อ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 21.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
38)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความInequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
ตอนที่38
มือหนาถือกระดาษในมือแน่น ธนันต์ธรญ์เซ็นชื่อไว้แล้วในสัญญาการหย่า รอเพียงแค่
เขาเซ็นชื่อของเขาลงไป เขาและเธอก็จะหย่าขาดกันโดยสมบูรณ์ แต่เขาไม่เคยคิดที่จะจดปากกา
ลงบนกระดาษแผ่นนี้เลย...เขาไม่ต้องการหย่ากับเธอ ไม่ได้ต้องการแต่งงานกับใครเป็นครั้งที่สอง
และเรื่องนี้พิมประภาเข้าใจดี เขาถึงได้อยู่อย่างทรมานมาจนถึงทุกวันนี้ ทรมานที่ละทิ้งหัวใจตัวเอง
ทรมานที่ไม่ได้ครอบครองคนที่รัก และเธอก็หายไป...หายไปจากชีวิตของเขาเกือบจะเป็นปี โดย
ไม่มีเบาะแสใดๆ
ดวงตาคมทอประกายความอ่อนล้าและหมดหวัง เขาตามหาธนันต์ธรญ์มาร่วมแปด
เดือนแล้ว แต่นี่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะเจอเลย นักสืบที่บอกว่าฝีมือดี แต่คนแล้วคนเล่าก็ไม่เคยหาเธอเจอ
เลยสักคน
“ฟางไปอยู่ที่ไหน พี่คิดถึงเรานะ”
เสียงเข้มสั่นเครือ น้ำตาแห่งความท้อแท้คลอหน่วยภายใต้ดวงตาคม ไม่เคยเลยสักครั้ง
ที่เขาจะต้องเสียน้ำตา ถ้าหากใครสักคนหายไปจากชีวิต แต่นี่เธอเป็นคนสำคัญในชีวิตของเขา...เธอ
เป็นหัวใจของเขา
ก๊อกๆ
“เข้ามา”
ร่างของเลขาที่ภรรยาสาวจัดแจงมาให้เมื่อสิบเอ็ดเดือนที่แล้วปรากฏขึ้น ก่อนจะเอ่ย
“คุณพงศักดิ์มาขอพบค่ะ”
“ให้เขาเข้ามา”เขาเอ่ย ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตารอนักสืบคนใหม่ที่เขาว่าจ้างให้ตามหา
ภรรยาสาว
“สวัสดีครับคุณภาณุ”
“นั่งก่อนสิครับ”เขาเชื้อเชิญ ก่อนจะมองซองเอกสารสีน้ำตาลที่นักสืบยื่นมาให้ตรงหน้า
ไม่รอช้า เขาเปิดมันดูอย่างมีความหวังแต่แล้วก็ต้องขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นว่ามันเป็นเงิน
“นี่มันอะไร”
“ผมขอประทานโทษจริงๆครับ ผมพยายามหาตัวคุณธนันต์ธรญ์ตลอดสามเดือนที่ผ่าน
มา แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าผมจะเจอเธอเลย...งานนี่คงเกินความสามารถของผมจริงๆ”เขาถอนหายใจ มอง
ชายวัยกลางคนตรงหน้า ก่อนจะหลับตาลง นักสืบคนแล้วคนเล่าพูดกับเขาแบบนี้เช่นกัน...ธนันต์
ธรญ์ไปอยู่ที่ไหนนะ ทำไมถึงไม่มีใครหาเธอเจอเลยสักคน
“เก็บเงินค่าจ้างไว้เถอะ ผมให้...ถือว่าเป็นค่าเสียเวลาของคุณ”
“ขอบคุณครับ”เขาหมุนเก้าอี้หันหลังกลับอย่างหมดหวัง สิ้นเดือนนี้เขาต้องไปประชุมที่
ต่างประเทศ กว่าจะได้กลับมาก็คงอีกนาน เขาเพิ่งตระหนักว่าเวลาที่มีในชีวิตของเขามันช่างสั้น
ตลอดแปดเดือนที่ผ่านมาเขาพยายามตามหาตัวเธอโดยตลอด เหมือนคนบ้าที่ขับรถ และเดินเตร่ไป
ตามที่ต่างๆโดยไม่มีจุดหมาย และเพราะความคิดถึงทำให้เขาเกือบทำงานของบริษัทล่ม หากไม่ได้
บิดาช่วยเตือน ป่านนี้เขาคงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าได้นำเรื่องส่วนตัวมากระทบเรื่องงานจนเกือบทำให้
พนักงานอีกนับร้อยนับพันต้องมาตายไปกับเขา
แต่หลังจากที่เขาเคลียร์งานนี้เสร็จ เขาก็จะมีเวลามากพอที่จะตามหาหัวใจตัวเอง
“รอและให้อภัยผู้ชายโง่ๆคนนี้ด้วยนะครับฟาง”
มือเรียวบีบมือเล็กของลูกน้อยในอ้อมกอดเบาๆ หยอกล้อเจ้าตัวเล็กที่ลืมตามาดูโลก
เป็นเวลาร่วมสองเดือนแล้ว แม้ลูกน้อยจะคลอดก่อนกำหนด แต่แกก็แข็งแรงดี
เด็กชายธรรศ จิระคุณ ลูกของเธอและผู้ชายที่รักสุดหัวใจ แม้เขาจะไม่รู้เลยก็ตามว่าเขามีพยานรักตัว
น้อยๆกับเธอ แต่เธอรู้และยินดีกับการเกิดมาของเด็กน้อย
เธอหนีเขามาไกลแสนไกลเพื่อให้เขาได้มีชีวิตที่สงบสุขกับครอบครัวใหม่ ผ่านมาร่วมแปดเดือนแล้ว
เขาคงจะมีความสุขกับรักแท้ของเขา เขาคงจะมีความสุขกับครอบครัวที่สมบูรณ์แบบของเขา
สายตาหวานมองหิมะที่โรยตัวลงมาจากฟากฟ้าสีครึ้ม ลมหนาวภายนอกกำแพงนี้อาจจะ
รุนแรงจนทำให้ใครต่อใครหนาวเหน็บไปจนถึงขั้วหัวใจ แต่สำหรับเธอ แม้จะอยู่ในเขตกำแพงหนา
แต่ก็หนาวเหน็บไม่แพ้กัน...
“คุณหนูคะ”
“จ๊ะนม”เธอหันไปหาร่างท้วมของนมทิพย์ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องครัว พร้อมกับกลิ่น
อาหารไทยหอมกรุ่น เธออุ้มเจ้าตัวเล็กในอ้อมกอดไปนั่งที่โต๊ะอาหาร ก่อนจะมองนมทิพย์ที่กลับไป
ก้มๆเงยๆอยู่หน้าเตาไฟในห้องครัวต่ออย่างเดิม
“คิดถึงคุณภาณุหรอคะ”เธอก้มหน้าลง ไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่โดนนมทิพย์จับ
ได้ยิ่งพิศดวงหน้าของลูกน้อยก็ยิ่งคิดถึงเขาสุดหัวใจ ใบหน้ากลมป้อมละม้ายคล้ายคลึงกับพ่อของ
แกไม่มีผิด ติดตรงที่ดวงตากลมโตที่ได้จากเธอมา
เมื่อแปดเดือนที่แล้วเธอตัดสินใจพาลูกน้อยในท้องและนมทิพย์ที่ขอตามมาดูแล
เธอและคุณหนูน้อยมาที่มลรัฐโอไฮโอ ในสหรัฐอเมริกา เมืองซินซินเนติแห่งนี้เงียบสงบพอที่เธอจะ
ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายในร้านขายดอกไม้ที่เปิดขึ้นเพื่อแก้เหงา และเป็นงานอดิเรกให้ตัวเองได้ทำ
เพื่อลืมใครบางคน แต่ก็ไม่เคยลืมได้ลงเลยสักวินาทีเดียว...
“เงียบแบบนี้แปลว่าคิดถึง”
“นมก็...ฟางเปล่าซะหน่อย”
“แหม ใครจะไปเชื่อล่ะคะ นมเห็นคุณหนูเหม่ออย่างนี้มาจะเป็นปีแล้ว”
“ฟางจะไปคิดถึงเขาได้ยังไงคะ เขาเป็นคนรักของน้องสาวฟางนะคะ”เธอพูดในสิ่งที่ใช้
เตือนใจตัวเองตลอดมา ก่อนจะลุกจากเก้าอี้ไม้เนื้อดีไปที่เตียงนอนเล็กสีอ่อนเพื่อวางเจ้าตัวเล็กลง
เพื่อให้แกได้พักผ่อน เธอจูบหน้าผากมนของลูกน้อยอย่างแผ่วเบาเมื่อเห็นว่าเด็กน้อยหลับไปแล้ว
ก่อนจะดึงผ้าห่มหนานุ่มมาคลุมร่างเล็กไว้กันอากาศหนาวเย็นของพายุหิมะลูกใหญ่ แม้ฮีตเตอร์ที่
เปิดไว้ก็ยังไม่สามารถช่วยได้ร้อยเปอร์เซ็นต์
อยู่ห่างกันแสนไกล แต่ก็ยังอดคิดถึงเขาไม่ได้ นี่หรือเปล่านะที่เขาว่ากันว่า
ไกลตา...
แต่ใกล้หัวใจ..
ขอโทษษษษษษษษษษษษษ
ขอโทษจริงๆ ขอโทษที่ผิดสัญญา คือว่าเรายุ่งมากช่วงนี้กีฬาสีโรงเรียนพอดี แล้วงานก็รุมเร้ามากขึ้น
เรื่อยๆ จนไม่มีเวลาอัพ ขอโทษจริงๆนะ เดี๋ยวอีกแปปเราจะมาอัพให้อีกตอนขอไปรีไรท์ใหม่ก่อน
รู้สึกว่าพระเอกจะเจอนางเอกง่ายไป
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
